Αναγνωρίζω την εξοντωτική ποινή της ψυχολογικής βίας που ασκείτε πάνω σε αυτά τα άχρηστα πλάσματα, και στους γονείς τους! Βλέπω στα πρόσωπά τους την απελπισία, και τη δική σας ηδονή, όταν τους λέτε «αύριο». Και αυτό το «αύριο» κρατάει μήνες, χρόνο, χρόνια! Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, το άγνωστο που τους προσφέρετε, τους διαλύει τα νεύρα! Μπράβο σας! Δεν είναι μικρό πράγμα να έρχονται και να καταθέτουν στα πόδια σας τους κόπους τόσων χρόνων, και δεκάδες εκατομμύρια δραχμές των γονιών τους, και αντί για μπράβο εσείς να τους προσφέρετε καχυποψία, γραφειοκρατία, καθυστερήσεις, αυταρχική συμπεριφορά, απαξίωση! Τέτοια, ακριβώς, γαϊδουριά τους πρέπει! Φυσικά τα παιδιά θα γίνουν κουρέλι! Φυσικά οι γονείς θα πάθουν εμφράγματα. Φυσικά τα παιδιά, τι παιδιά, για επιστήμονες πρόκειται, και οι γονείς θα γονατίσουν, θα λιποψυχήσουν, θα κουρελιαστούν. Οπως ακριβώς, επιθυμείτε! Ομως, φτάνει;

Αντί για κάτι άγριο και όμορφο αρχαιοελληνικό, εσείς διαλέξατε αναίμακτες μεθόδους! Σκληρές, δε λέω, αλλά ούτε σταγόνα αίμα! Χωρίς μυρουδιά καμένης σάρκας. Χωρίς ανθρώπινα μέλη διασκορπισμένα. Χάθηκε η τιμωρία που επέβαλε στις 2 Μάρτη του 1757 το γαλλικό δικαστήριο στον κύριο Νταμιέ. «Να ομολογήσει δημόσια τα εγκλήματά του μπροστά στην πύλη της εκκλησίας της παναγίας των Παρισίων». Μετά την ομολογία «να βασανιστεί πάνω στο ικρίωμα (το οποίο θα τον τοποθετούσαν), με πυρακτωμένες λαβίδες στους μαστούς, στα χέρια, στους μηρούς, στις κνήμες»!

Μετά τις πύρινες λαβίδες, «να καεί το χέρι του με αναμμένο θειάφι, και πάνω στις πληγές του να χυθεί λιωμένο μολύβι, βραστό λάδι, καυτό ρετσίνι, κερί και θειάφι λιωμένα και ανακατεμένα, και ύστερα το σώμα του να εξαρθρωθεί και να διαμελιστεί από τέσσερα άλογα, τα μέλη του καθώς και το κορμί του να γίνουν παρανάλωμα του πυρός, να αποτεφρωθούν, και η στάχτη να σκορπιστεί στο αέρα»!

Αυτά είναι μεγαλεία! Αυτή είναι εκδίκηση! Εντάξει, και τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, το σημερινό Γκουαντάναμο, γιατί όχι! Μαζέψτε όλα αυτά τα ανόητα παιδιά, και τους γονείς τους παρακαλώ, και ρίχτε τους στους φούρνους! Στους φούρνους, όχι απλώς στο «αύριο» για την αναγνώριση, και στην αυριανή μόνιμη ανεργία! Αφού επιμένουν να σας παρακαλάνε, και δε σας παίρνουν στο κυνήγι εσάς και το ΔΟΑΤΑΠ σας, καλά τους κάνετε! Τα άλογα πρέπει, όπως συνέβη και στον κύριο Νταμιέ, να μην είναι εξασκημένα, για να παρέμβουν οι άνθρωποι του ΔΟΑΤΑΠ, όπως οι συνάδελφοί τους στη Γαλλία του 1757, για «να κόψουν τα νεύρα και να πελεκίσουν τις κλειδώσεις», για να μπορέσει να γίνει κομμάτια το σώμα! Που είναι το ζητούμενο!