Ο Αντώνης Κατσάς ήταν από την πρώτη στιγμή στο σχήμα και σήμερα από τη θέση του επίτιμου προέδρου έχει αρκετά να πει: «Μετά από δώδεκα χρόνια νιώθουμε πιο ώριμοι, αλλά διατηρούμε ακόμα την αγωνία του πρωτάρη και το πάθος του νεοφώτιστου και σε αυτό συμβάλλει η πλαισίωση της ομάδας από καινούρια άτομα με φρεσκάδα και μεράκι για το θέατρο, γεγονός που προοιωνίζεται μια επιτυχημένη συνέχεια.

»Γινόμαστε κάθε φορά πιο τολμηροί να αγγίζουμε με το ρεπερτόριό μας θέματα που πονάνε, αλλά και ενοχλούν, όπως η κοινωνική αδικία, ο πόλεμος, τα ναρκωτικά, ο ρατσισμός. Χάνουμε σιγά - σιγά τη "σιγουριά", την "ασφάλεια" της άγνοιας, αλλά προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ορμή της θεατρικής μας δημιουργίας».

Μα υπάρχει και το εύπεπτο - του σημειώνουμε - το εύκολο. «Επιλέξαμε να πιάνουμε θέματα με κοινωνικό στίγμα. Εχοντας διαπιστώσει τη στροφή δυστυχώς για "δικαίωση" του ευτελούς στην τέχνη, μέσα π.χ. από τη διαφήμιση και την εμπορευματοποίηση, εμείς επιλέξαμε το άλλο μονοπάτι και συγκροτήσαμε μια ομάδα για να αντισταθεί. Αφού υπήρχε ως προαπαιτούμενο το μεράκι για το θέατρο, το "αλαφροΐσκιωτο", θελήσαμε παράλληλα να υπηρετήσουμε το ποιοτικό, να μην υποχωρήσουμε σε αυτό που είπατε, το "εύπεπτο"».

Και συνεχίζει: «Αλλωστε μέσα και από τη "Θεατρική Διαδρομή" έχουμε τη δυνατότητα για παρέμβαση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με το ρεπερτόριο που επιλέγουμε και την όλη στάση μας. Το θέατρο, εκτός από βίωμα και γνώση, είναι και δύναμη αμφισβήτησης, ανατροπής. Η τέχνη ίσως να μην μπορεί από μόνη της να αλλάξει τον κόσμο, όμως αποκαλύπτει, κινητοποιεί, απελευθερώνει, έως και λυτρώνει».

Φυσικά, δεν μπορεί να μη σταθεί στην ανύπαρκτη στήριξη από τη λεγόμενη Πολιτεία: «Ξεκινήσαμε βάζοντας χρήματα από την τσέπη μας για να αγοράσουμε υλικά, να φτιάξουμε κοστούμια και συνεχίζουμε έτσι. Ξεκινήσαμε με όλο το ρίσκο να μπούμε μέσα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Απλά σταθήκαμε καλά στο σανίδι, ο κόσμος μάς αγκάλιασε και καλύψαμε τα έξοδά μας από τα εισιτήρια. Τα οποία είναι πάντα χαμηλά, δέκα ευρώ το "κανονικό", έξι για τους φοιτητές - σπουδαστές, το μισό για στρατιώτες, μαθητές και μέλη συλλόγων που έρχονται οργανωμένα να μας παρακολουθήσουν, δωρεάν τα παιδιά».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, λοιπόν, φαίνεται να είναι άλλο: «Δεν υπάρχει στέγη να στεγάσει τον ερασιτέχνη. Αντιμετωπίζουμε την πλήρη αδιαφορία του δήμου, της νομαρχίας, του Οργανισμού Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μεσσηνίας, της Πολιτείας γενικότερα. Αναγκαζόμαστε όλοι οι σύλλογοι, διάφοροι φορείς της πόλης και του νομού, να διαγκωνιζόμαστε για το ποιος θα εξασφαλίσει για λίγες μέρες την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου. Εμείς είμαστε ουσιαστικά αναγκασμένοι να περιοριζόμαστε ίσως στις 15 παραστάσεις το χρόνο στην Καλαμάτα κι αυτές σε μέρες που μπορεί να είναι και άβολες για το θεατή».

Αλλά «κέρδος» υπάρχει: «Εχουμε κερδίσει, το θέατρο έχει κερδίσει έστω και με τις δικές μας, ερασιτεχνικές προσπάθειες, χιλιάδες νέους θεατές, φανατικούς που ψάχνουν να βρουν πότε έχουμε παράσταση για να έρθουν, νέους ανθρώπους και μεγαλύτερους, κάποιοι που φτάνουν με λεωφορείο ακόμα κι από εβδομήντα χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχει γόνιμο έδαφος και μεγάλη ανάγκη του κόσμου και να εκφραστεί στο καλό θέατρο, και να το παρακολουθήσει».

Ξεκινούν το 1995 με το «Πώς να ληστέψεις μια τράπεζα» του Σαμί Φαγιάντ και στο 19ο Θεατρικό Διαγωνισμό Ιθάκης (συμμετείχαν και επαγγελματικοί θίασοι) προκρίνεται μεταξύ των οκτώ καλύτερων παραστάσεων, ενώ τα μέλη της ομάδας Ειρήνη Χειλά και Κατερίνα Πετρουλάκη αποσπούν από κοινού το βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου.

Το 1996 ανεβάζουν το «Ενα καπέλο γεμάτο βροχή» του Μάικλ Γκάτσο, μιλώντας για το πρόβλημα των ναρκωτικών. Το έργο επέλεξε, μετέφρασε και σκηνοθέτησε η γνωστή ηθοποιός Αλίκη Αλεξανδράκη. Συμμετέχουν στο 12ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας κι αποσπούν το βραβείο - έπαινο της καλύτερης παράστασης.

Το 1997 έρχεται το «Da» του Ιρλανδού Χιουζ Λέοναρντ, 18 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του στην Ελλάδα από τον Μάνο Κατράκη, που, ακατάβλητος ακόμα κι από τον καρκίνο, έδινε ρεσιτάλ στο σανίδι, πλαισιωμένος από τους Φάνη Χηνά, Δημήτρη Χρυσομάλλη, Χρήστο Καλαβρούζο και Αννα Μακράκη.

Το 1998 «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται», αστυνομικό έργο του Ρομπέρ Τομά. Μετάφραση - σκηνοθεσία της γνωστής ηθοποιού Αλίκης Αλεξανδράκη, η οποία προσφέρει τις γνώσεις της και το 1999 στη «Μαύρη Κωμωδία» του Πίτερ Σάφερ (η Αλεξανδράκη καθοδήγησε τους ηθοποιούς ως σκηνοθέτης επί πέντε χρόνια κι αργότερα τη διαδέχτηκε ο επαγγελματίας σκηνοθέτης Κώστας Κατσουλάκης).

Το 2000 έρχεται με το «Και όμως κάπως έτσι» του Γιάννη Ταϊπλιάδη, κείμενο για μια οικογένεια κι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Συμμετέχουν στο 16ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας κι ανεβάζουν το έργο στην πόλη στο πλαίσιο εκδήλωσης προς τιμήν του μεγάλου ηθοποιού Κώστα Καζάκου. Η Αλεξανδράκη αποσπά το βραβείο σκηνοθεσίας, η Σοφία Μποτσέα το πρώτο βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου, ενώ η παράσταση της «Θεατρικής Διαδρομής» επιλέγεται στις οκτώ καλύτερες.

Το 2001 έρχεται «Το σώσε» του Μάικλ Φρέιν, κωμωδία με καταστάσεις εκτός ελέγχου και στιγμές ασυγκράτητου γέλιου. Η πειραματική διάθεση του σχήματος τους οδηγεί την αμέσως επόμενη χρονιά σε κάτι εντελώς διαφορετικό. «Τρωάδες», το δράμα του Ευριπίδη, «μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας». Εν μέσω ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όπου Γης, με νωπές τις μνήμες της Γιουγκοσλαβίας και ενώ προετοιμάζεται η νέα επίθεση στο Ιράκ, οι Τρωαδίτισσες της... Καλαμάτας γίνονται σύμβολο των καταστροφών που φέρνει ο πόλεμος και μάλιστα στα πιο τραγικά θύματά του, τις γυναίκες, που μένουν πίσω να θρηνήσουν. Το σχήμα συμμετέχει στο 18ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Καρδίτσας και κερδίζουν το πρώτο βραβείο μουσικής, το πρώτο βραβείο σκηνογραφίας και ιδιαίτερο έπαινο για τη διδασκαλία και απόδοση του χορού.

Το 2003 ανατρέπουν ξανά το ρεπερτόριό τους κι ανεβάζουν το «Η Κυριακή των παπουτσιών» του Λάκη Λαζόπουλου. Στον πρώτο κύκλο παραστάσεων, η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της πόλης αποδεικνύεται πολύ μικρή και καθημερινά πολλοί επίδοξοι θεατές μένουν εκτός.

Το 2004 έρχεται ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και η «Γέρμα» του. Τα λόγια της ηρωίδας θα μπορούσαν να ειπωθούν από μια σύγχρονη σκληρά εργαζόμενη γυναίκα σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Δείγμα κι αυτό της προσπάθειας του σχήματος να αγγίζει την πραγματικότητα, θέματα που αφορούν τον χαρακτηρισμένο - τόσο ατυχώς - «απλό» άνθρωπο και την καθημερινότητά του. Συμμετέχουν στο 5ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου «Προμηθέας» στη Βέροια κι αποσπούν το πρώτο βραβείο α΄ γυναικείου ρόλου για την Μαρία Τουμπούρου, το πρώτο βραβείο μουσικής και το πρώτο βραβείο ενδυματολογίας.

Το 2005 ανεβάζουν το «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, αναπαριστώντας με θεατρική πιστότητα την ατμόσφαιρα της σχεδόν μυθικής Τρούμπας, ενώ πρόσφατα, για μία μόνο βραδιά, παρουσίασαν στην Αθήνα, στο θέατρο «Λαμπέτη», την επιθεώρηση - μιούζικαλ «Σκουπίδια» του Γιάννη Ξανθούλη, αποσπώντας τα θετικότερα σχόλια από τους θεατές που πλημμύρισαν την αίθουσα. Η σκηνοθεσία του Κώστα Κατσουλάκη (που παρεμπιπτόντως σχεδίασε τα κοστούμια και τα σκηνικά) χαρακτηρίστηκε τουλάχιστον έξυπνη, ενώ πολύ καλές κριτικές άκουσε και η μουσική του Μιχάλη Τουμπούρου.