Ο Αντώνης Κατσάς ήταν από την πρώτη στιγμή στο σχήμα και σήμερα από τη θέση του επίτιμου προέδρου έχει αρκετά να πει: «Μετά από δώδεκα χρόνια νιώθουμε πιο ώριμοι, αλλά διατηρούμε ακόμα την αγωνία του πρωτάρη και το πάθος του νεοφώτιστου και σε αυτό συμβάλλει η πλαισίωση της ομάδας από καινούρια άτομα με φρεσκάδα και μεράκι για το θέατρο, γεγονός που προοιωνίζεται μια επιτυχημένη συνέχεια.

»Γινόμαστε κάθε φορά πιο τολμηροί να αγγίζουμε με το ρεπερτόριό μας θέματα που πονάνε, αλλά και ενοχλούν, όπως η κοινωνική αδικία, ο πόλεμος, τα ναρκωτικά, ο ρατσισμός. Χάνουμε σιγά - σιγά τη "σιγουριά", την "ασφάλεια" της άγνοιας, αλλά προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ορμή της θεατρικής μας δημιουργίας».

Μα υπάρχει και το εύπεπτο - του σημειώνουμε - το εύκολο. «Επιλέξαμε να πιάνουμε θέματα με κοινωνικό στίγμα. Εχοντας διαπιστώσει τη στροφή δυστυχώς για "δικαίωση" του ευτελούς στην τέχνη, μέσα π.χ. από τη διαφήμιση και την εμπορευματοποίηση, εμείς επιλέξαμε το άλλο μονοπάτι και συγκροτήσαμε μια ομάδα για να αντισταθεί. Αφού υπήρχε ως προαπαιτούμενο το μεράκι για το θέατρο, το "αλαφροΐσκιωτο", θελήσαμε παράλληλα να υπηρετήσουμε το ποιοτικό, να μην υποχωρήσουμε σε αυτό που είπατε, το "εύπεπτο"».

Και συνεχίζει: «Αλλωστε μέσα και από τη "Θεατρική Διαδρομή" έχουμε τη δυνατότητα για παρέμβαση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με το ρεπερτόριο που επιλέγουμε και την όλη στάση μας. Το θέατρο, εκτός από βίωμα και γνώση, είναι και δύναμη αμφισβήτησης, ανατροπής. Η τέχνη ίσως να μην μπορεί από μόνη της να αλλάξει τον κόσμο, όμως αποκαλύπτει, κινητοποιεί, απελευθερώνει, έως και λυτρώνει».

Φυσικά, δεν μπορεί να μη σταθεί στην ανύπαρκτη στήριξη από τη λεγόμενη Πολιτεία: «Ξεκινήσαμε βάζοντας χρήματα από την τσέπη μας για να αγοράσουμε υλικά, να φτιάξουμε κοστούμια και συνεχίζουμε έτσι. Ξεκινήσαμε με όλο το ρίσκο να μπούμε μέσα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Απλά σταθήκαμε καλά στο σανίδι, ο κόσμος μάς αγκάλιασε και καλύψαμε τα έξοδά μας από τα εισιτήρια. Τα οποία είναι πάντα χαμηλά, δέκα ευρώ το "κανονικό", έξι για τους φοιτητές - σπουδαστές, το μισό για στρατιώτες, μαθητές και μέλη συλλόγων που έρχονται οργανωμένα να μας παρακολουθήσουν, δωρεάν τα παιδιά».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, λοιπόν, φαίνεται να είναι άλλο: «Δεν υπάρχει στέγη να στεγάσει τον ερασιτέχνη. Αντιμετωπίζουμε την πλήρη αδιαφορία του δήμου, της νομαρχίας, του Οργανισμού Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μεσσηνίας, της Πολιτείας γενικότερα. Αναγκαζόμαστε όλοι οι σύλλογοι, διάφοροι φορείς της πόλης και του νομού, να διαγκωνιζόμαστε για το ποιος θα εξασφαλίσει για λίγες μέρες την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου. Εμείς είμαστε ουσιαστικά αναγκασμένοι να περιοριζόμαστε ίσως στις 15 παραστάσεις το χρόνο στην Καλαμάτα κι αυτές σε μέρες που μπορεί να είναι και άβολες για το θεατή».

Αλλά «κέρδος» υπάρχει: «Εχουμε κερδίσει, το θέατρο έχει κερδίσει έστω και με τις δικές μας, ερασιτεχνικές προσπάθειες, χιλιάδες νέους θεατές, φανατικούς που ψάχνουν να βρουν πότε έχουμε παράσταση για να έρθουν, νέους ανθρώπους και μεγαλύτερους, κάποιοι που φτάνουν με λεωφορείο ακόμα κι από εβδομήντα χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχει γόνιμο έδαφος και μεγάλη ανάγκη του κόσμου και να εκφραστεί στο καλό θέατρο, και να το παρακολουθήσει».