1. Οι καλοί άνθρωποι της Νέας Δημοκρατίας φροντίζουν με χειρουργική λεπτότητα να μετατρέπουν την καθημερινότητα σ' ένα σκηνικό βίας. Ετσι ανθίζει στις μέρες μας το άθλημα του ράγκμπι, που τυχαίνει να είναι η μυστική χαρά του Πολύδωρα. Μόλις ο Βύρωνας αντιληφθεί διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, κατεβάζει τις μωρές παρθένες των ΜΑΤ και τους χαρίζει την ευκαιρία να γνωρίσουν τη φύση τους βιάζοντας τη φύση των διαδηλωτών. Ανάμεσα στη βουλευτική αφάνεια της Νέας Δημοκρατίας και στα ΜΑΤ, ο κύριος Πολύδωρας διάλεξε να εκπροσωπεί τους εκλεκτούς του σώματος των ροπαλοφόρων. Ως αντίγραφο ποιητού, ο Βύρωνας, ασκώντας τα δικαιώματα που του δίνει η παρωδία της ζωής του, εξηγεί τα ανεξήγητα κάθε ανθρωποκυνηγητού, φροντίζοντας έτσι για την υστεροφημία του με τον πιο σίγουρο τρόπο. Υπάρχει εργαζόμενος που απεργούσε και να μη βρήκε μπροστά του τους ένστολους του Βύρωνα; Υπάρχει σπουδαστής που θα ξεχάσει την αγριότητα με την οποία χτύπησε το φοιτητικό κίνημα; Υπάρχει Πακιστανός που δε θα καταθέσει για τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που δέχτηκε προσωπικά από τον Πολύδωρα; Κάποτε οι ηγεμόνες, όταν έβλεπαν ότι η μεγαλομανία ενός υπουργού τους ζημιώνει την κρίση τους, τον έκλειναν σ' ένα μοναστήρι. Δε γνωρίζω κανένα μοναστήρι που θα δεχόταν τον κύριο Πολύδωρα.

2. Η ιδέα της αποστρατικοποίησης ορισμένων νησιών του Αιγαίου αναπαυόταν ναρκωμένη ταυτόχρονα σε αρκετά στομάχια Ελλήνων και Τούρκων επιχειρηματιών. Το ξύπνημά της το οφείλουμε στον πάλαι ποτέ σιωπηλό και νυν λαλίστατο πρόεδρο. Σαν καντιανό απολίθωμα ο κύριος Στεφανόπουλος, που ξαφνικά αποφάσισε να χαρεί τη ζωή του, έκανε μια πολιτική παρέμβαση. Μουδιασμένος όπως όλοι οι πρόεδροι, της Δημοκρατίας, χρειάστηκε ένα δυνατό βεγγαλικό για να επανέλθει στα ίσα του σαν άνθρωπος, με μια πρόταση που γνώριζε εκ των προτέρων πως θα συζητηθεί. Ο στοχασμός του δεν έκρυβε κάτι περισπούδαστο, και ο πρόεδρος προχώρησε στην ανάλυση της ιδέας του με την αθωότητα των πρώτων χριστιανών που δεν καταδέχονται να ξεπέσουν σε μια δεύτερη σκέψη προς αυτόν στον οποίον απευθύνονται. Μάλιστα, έδειξε και τη Χάγη με το περίφημο δικαστήριό της, ξεχνώντας προφανώς λόγω φόρτου προεδρίας, πως επισήμως μόνο είναι ζωντανό, διότι τυπικώς έχουν συντελεστεί πλείστα μνημόσυνα γι' αυτό. Οφείλω όμως να πω πως τη νέα λεγόμενη ετούτη οπτική την ασπάστηκαν, όπως συνηθίζεται, κατόπιν εορτής, πολλοί, τόσοι πολλοί, που η Χάγη κόντεψε να ξεπεράσει σε αίγλη όλα τα εικονίσματα της Παναγίας. Ασφαλώς δουλιά του προέδρου είναι να ανησυχεί γενικώς, και αυτό δε σταματά όταν παύει η θητεία του. Διέκρινε ίσως στοιχεία δυσαρέσκειας από την πλευρά των Ελλήνων με αφορμή ακόμα μία πτώση ενός μαχητικού μας. Ισως να ήθελε να προλάβει μια πνευματική ανταρσία έναντι των Τούρκων, που ασφαλώς θα ήταν σε βάρος μας. Ισως ένιωσε ότι μια πατρική φιγούρα και επιβλητική όπως η δική του, που η Δημοκρατία την είχε καταστήσει σε στήλη άλατος σύμφωνα με το τυπικόν, τώρα πέραν του καλού και του κακού να έκανε το Νεοέλληνα να συνέλθει από τις αδιέξοδες σκέψεις του. Πριν λοιπόν η μούσα-ιδέα κάνει φτερά, άφησε κατά μέρος την καρδιά και τη νόηση και απευθύνθηκε στο σημείο εκείνο που θεωρούσε πως ο Νεοέλληνας σέβεται πρώτ' απ' όλα: στο στομάχι και τις τσέπες του, που δε χωρίζουν ποτέ. Αυτό είναι η Χάγη. Κι έτσι, αντί να βρίσκεται στο γραφείο του διαβάζοντας Ροβινσώνα Κρούσο και Ιούλιο Βερν, με την παρέμβασή του κατέστρεψε την εικόνα του και επέστρεψε στο ωφελιμιστικό ενός δικηγόρου μεσαίας σειράς.