ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κατασκευάζουν προσχήματα

Η παρουσίαση του Κοινωνικού Προϋπολογισμού, που έκανε προχτές το υπουργείο Απασχόλησης, αξιοποιήθηκε - όπως, άλλωστε, αναμενόταν - για να δικαιωθεί η κυβερνητική πολιτική, να προβληθεί το δήθεν κυβερνητικό έργο στον τομέα των συντάξεων, της Υγείας και της Πρόνοιας και, ταυτόχρονα, να αναζωπυρωθεί το κλίμα για τις αλλαγές που «πρέπει» να γίνουν στην Κοινωνική Ασφάλιση. «Σήμα κινδύνου για τα Ταμεία», «Στο κόκκινο τα Ταμεία», ήταν οι χαρακτηριστικοί τίτλοι «συμπολιτευόμενων» και «αντιπολιτευόμενων» εφημερίδων, ρίχνοντας νερό στο μύλο αυτών που προετοιμάζουν νέες επώδυνες ανατροπές για τους εργαζόμενους. Γιατί «στο κόκκινο», όπως γράφεται και κατά κόρον επαναλαμβάνεται, δεν είναι τα Ταμεία. «Στο κόκκινο», και μάλιστα σε σημείο παροξυσμού, βρίσκεται η αντιασφαλιστική πολιτική και η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Αυτή τη διαχρονική αντεργατική επίθεση πιστοποιούν και τα στοιχεία του Κοινωνικού Προϋπολογισμού. Εξαρτάται, βέβαια, με τι γυαλιά διαβάζει κάποιος τα στοιχεία. Τίνος τα συμφέροντα υπερασπίζεται και τι θέλει να δει μέσα απ' αυτά. Τι δείχνει, λοιπόν, η ανάγνωση του προϋπολογισμού, για να αρκεστούμε μόνο σε μερικά παραδείγματα; Κατ' αρχήν είναι μύθος ότι αυξάνονται οι δαπάνες για την κοινωνική πολιτική. Ως ποσοστό του ΑΕΠ, οι δαπάνες αυτές είναι καθηλωμένες. Από 22,41% του ΑΕΠ το 2004, στο 22,29% το 2005 και φέτος στο 22,28% του ΑΕΠ. Η ενίσχυση των Ταμείων, άρα και η όποια αύξηση των δαπανών προέρχεται, κυρίως, από τη μεγαλύτερη επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Μόνο το 2006, οι ασφαλισμένοι θα επιβαρυνθούν με 800 εκατομμύρια επιπλέον για τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Για κάθε τρία ευρώ που μπαίνουν στο σύστημα, το ένα ευρώ πληρώνεται απευθείας από τους εργαζόμενους. Και αυτά πέραν της αύξησης της φορολογίας τους, των διαφόρων τελών που πληρώνουν ως «κοινωνική εισφορά» προς τα Ταμεία, αλλά και πρόσθετα για την εξαγορά υπηρεσιών υγείας από την τσέπη τους.

Στον αντίποδα, το κράτος μειώνει τη δική του συνεισφορά στα Ταμεία. Τα ποσά του κρατικού προϋπολογισμού είναι καθηλωμένα, δεν καλύπτουν ούτε την αύξηση του πληθωρισμού. Το κράτος δεν καταβάλλει ούτε τις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του. Με τις ευλογίες της κυβέρνησης διαιωνίζεται η εισφοροδιαφυγή και η εισφοροκλοπή των Ταμείων, ενώ με τις χαριστικές ρυθμίσεις προς τις επιχειρήσεις το ΙΚΑ χάνει δισεκατομμύρια ευρώ. Η υποχρηματοδότηση από κράτος και εργοδοσία είναι το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο επιχειρούν να κουκουλώσουν. Αυτή η υποχρηματοδότηση είναι και η βασική αιτία που οι συντάξεις είναι στα όρια της πείνας για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους.

Η σχέση εργαζομένων και συνταξιούχων και η όποια μείωση αυτού του συντελεστή, αν μαρτυρά κάτι, είναι η αποτυχία αυτής της πολιτικής να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Και σίγουρα γι' αυτό δε φταίνε οι ασφαλισμένοι. Είναι χαρακτηριστικό πως 100.000 νέες θέσεις εργασίας θα έφερναν πόρους ύψους 800 εκατομμυρίων ευρώ. Ομως, αντί για νέες θέσεις εργασίας σταθερής και ασφαλισμένης, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προωθούν την ανασφάλιστη εργασία. Και έπειτα «κλαίγονται» για τα Ταμεία. Η υποκρισία τους, σε ένα και μόνο πράγμα αποβλέπει: Στη δημιουργία κλίματος που θα νομιμοποιεί και νέα αντιασφαλιστικά μέτρα. Και αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να το επιτρέψουν. Ο ταξικός αγώνας για δημόσια καθολική ασφάλιση που θα πληρώνει το κράτος και η εργοδοσία είναι μονόδρομος.

Ούτε καν σε ψηφοφορία

Γρηγοριάδης Κώστας

Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ που αφορά στη λήψη άμεσων μέτρων για την προστασία των ανέργων και η οποία συζητήθηκε χτες στην Ολομέλεια της Βουλής, δεν τέθηκε καν για ψηφοφορία, αφού σύμφωνα με το άρθρο 73 του Συντάγματος καμία πρόταση βουλευτών δεν μπορεί να εισαχθεί καν για συζήτηση εφόσον η υιοθέτησή της αποφέρει απώλεια εσόδων του δημοσίου. Πρόκειται για μια διάταξη που πρακτικά στερεί από τους βουλευτές τη δυνατότητα υποβολής προτάσεων, αφού δεν υπάρχει πρόταση νόμου που για την υλοποίησή της να μην απαιτούνται έστω και κάποιες μικρές δημόσιες δαπάνες. Ετσι εμπεδώνεται η αστική δημοκρατία και μάλιστα στον επονομαζόμενο «ναό» της, το Κοινοβούλιο.

Την απαράδεκτη αυτή πρόβλεψη κατέκρινε στην αρχή της χτεσινής της ομιλίας η Αλέκα Παπαρήγα, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα: «Ενας νόμος μπορεί να απορριφθεί με βάση το συσχετισμό δύναμης στη Βουλή, αλλά δεν μπορεί να απορρίπτεται η ψήφισή του επειδή τον φέρνει ένα λιγότερο ή περισσότερο μικρό κόμμα και επομένως υπάρχει θέμα με τον κανονισμό της Βουλής. Δεν είναι οργανωτικοτεχνικό ζήτημα, είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής των δύο κομμάτων».

Οι «ανάγκες της αγοράς»

Οι κρατούντες τα ηνία της «αγοράς», με άλλα λόγια οι μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και λοιποί κεφαλαιοκράτες, αποφεύγουν συνήθως να κάνουν μεσο-μακροπρόθεσμες προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας, ακόμη και γι' αυτή των δικών τους επιχειρήσεων. Το γεγονός είναι απολύτως λογικό και πλήρως εξηγήσιμο. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού και δη του σύγχρονου, με το άγριο κυνηγητό της μεγιστοποίησης των κεφαλαιοκρατικών κερδών και τον εντεινόμενο συνεχώς επιχειρηματικό ανταγωνισμό, δε χωράνε τέτοιοι σχεδιασμοί. Τα ξέρουν αυτά, πολύ καλά, οι «έχοντες και κατέχοντες»...

Η κυβέρνηση, όμως, πουλάει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Κι έτσι, προχτές, συνεδρίασε στο υπουργείο Παιδείας μια επιτροπή, αποτελούμενη από υπηρεσιακά στελέχη και προέδρους ΤΕΙ, έχοντας υποτίθεται στόχο τον επανασχεδιασμό της ανώτατης τεχνολογικής εκπαίδευσης και τη δημιουργία τμημάτων που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς.

Αναρωτιέστε, μήπως, ποιες είναι οι τελευταίες και, μάλιστα, μετά από τρία ή τέσσερα χρόνια, όταν τα νέα τμήματα θα δίνουν τα πρώτα τους πτυχία; Στην πραγματικότητα, κανένας δεν τις γνωρίζει. Εκτός, βέβαια, από τη μόνιμη ανάγκη της σύγχρονης καπιταλιστικής αγοράς, για «μισοειδικευμένο» και, κυρίως, φτηνό και χωρίς απαιτήσεις εργατικό δυναμικό, του οποίου οι «δεξιότητες» θα «ανανεώνονται» συνεχώς με τα γνωστά προγράμματα της «διά βίου μάθησης» και της επανακατάρτισης. Προφανώς, αυτή θα εννοεί και η κυβέρνηση...

Ολα για το κεφάλαιο

Ψευδεπίγραφες, πέρα για πέρα, είναι οι «φοροελαφρύνσεις» στα λαϊκά στρώματα που διαφημίζει η κυβέρνηση ενόψει και των πρωθυπουργικών εξαγγελιών στη ΔΕΘ. Αντίθετα, είναι πέρα για πέρα χεροπιαστό γεγονός το φόρτωμα και νέων φορολογικών βαρών στα λαϊκά στρώματα που αποφάσισε και προώθησε τον Ιούλη με τις τελευταίες νομοθετικές ρυθμίσεις. Μόνο η τελευταία αύξηση των ειδικών φόρων στα καύσιμα, στα τσιγάρα και στα τέλη κινητής τηλεφωνίας θα αφαιρέσουν περισσότερα από 600 εκατομμύρια ευρώ ετησίως από τις... δεινοπαθούντες τσέπες των εργαζομένων.

Την ίδια στιγμή, το μεγάλο κεφάλαιο απολαμβάνει τις νέες απλόχερες φοροελαφρύvσεις που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση της ΝΔ σε συνέχεια των ανάλογων «διευκολύνσεων» των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Απτό παράδειγμα δίνουν οι ισολογισμοί α' εξαμήνου 2006 των τραπεζών, οι οποίες παρά την εκρηκτική αύξηση των κερδών τους φορολογούνται με ακόμη χαμηλότερους συντελεστές. Για παράδειγμα, η «Αλφα Μπανκ» που ανακοίνωσε κέρδη εξαμήνου στα 306 εκατ. ευρώ (αύξηση 38% σε σχέση με το α' εξάμηνο του 2005) φορολογείται μόλις με 22%, δηλαδή πολύ κάτω ακόμη και από τον επίσημο συντελεστή (29%) που εφαρμόζεται στα κέρδη των επιχειρήσεων.

Νέοι πόλεμοι και «πρόθυμοι σύμμαχοι»

Δεν είπε κάτι καινούριο ο Ντ. Ράμσφελντ, υποστηρίζοντας ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να διεξάγουν κι άλλον (ιμπεριαλιστικό) πόλεμο, πέρα από αυτούς που βρίσκονται σε εξέλιξη στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Αυτό ακριβώς προβλέπει το «δόγμα Μπους» και το νέο αμυντικό (πολεμικό) δόγμα του αμερικανικού Πενταγώνου. Να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, από προληπτικούς πολέμους μέχρι πυρηνικά όπλα, προκειμένου να μην επιτρέψουν σε καμία άλλη χώρα να αμφισβητήσει την αμερικανική ηγεμονία και τα «ζωτικά συμφέροντά» της σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.

Ωστόσο, ούτε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι παντοδύναμος, ούτε οι εφεδρείες του ανεξάντλητες και αυτό το παραδέχτηκε έμμεσα ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, καταφεύγοντας στη βοήθεια των «πρόθυμων συμμάχων». «Δε θα ήταν ευτυχές εάν οι άλλες χώρες πιστεύουν πως επειδή σήμερα έχουμε 136.000 στρατιώτες στο Ιράκ δεν είμαστε ικανοί να υπερασπιστούμε τη χώρα μας, ή να κάνουμε ό,τι άλλο θα ήταν απαραίτητο. Εχουμε έναν μεγάλο ενεργό στρατό, έχουμε μία μεγάλη δύναμη σε εφέδρους, κι έχουμε και συμμάχους», τόνισε χαρακτηριστικά ο υπουργός Αμυνας. Και τουλάχιστον οι «Ευρωπαίοι σύμμαχοι» τον δικαίωσαν με την αποστολή περίπου 9.000 στρατιωτών στην «ειρηνευτική δύναμη» στο Λίβανο...