Μετά από μιαν ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, το δημιούργημα του Μάνου Χατζιδάκι, προσπαθώντας να επουλώσει τις πληγές που η κυβερνητική πολιτική του δημιουργεί, δηλώνει δημιουργικά «παρών». Σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει το νέο κύκλο συναυλιών με μεικτά προγράμματα σύγχρονης και παλιάς μουσικής, ελληνικής και ξένης - «Σε μέλλοντα χρόνο» - στο κτίριο της Πειραιώς 138. Με αυτή τη συνεργασία, η Ορχήστρα επιμένει να φέρει πιο κοντά το κοινό με τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα, ενώ το Μουσείο Μπενάκη δίνει ένα ακόμη δείγμα της ουσιαστικής συμβολής του στην ανάδειξη της μουσικής δημιουργίας. Η κάθε μία από τις πέντε συναυλίες (ξεκινούν 30/9 και ολοκληρώνονται στις 22/4/2007, σε διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη), έχει διαφορετική ενότητα: «Φωνές», «Molto Espressivo», «Χοροί», «Concerti», «Εν χορδαίς».

Οσον αφορά στα οικονομικά προβλήματά της, μπορεί η ορχήστρα να πήρε μιαν ανάσα, εισπράττοντας πρόσφατα 1 εκατ. ευρώ από το 1,3 που της όφειλε το ΥΠΠΟ (θα δοθούν, άραγε, οι υπόλοιπες 300.000 ευρώ;), όμως αν αναλογιστούμε ότι μόνο τα φετινά ανελαστικά της έξοδα είναι 1,2 εκατ. ευρώ, τότε αυτή η ανάσα θα είναι σύντομη. Θυμίζουμε ότι προηγήθηκε μια δραματική περίοδος, με ορατό κίνδυνο και την αναστολή της λειτουργίας της (για το θέμα κατέθεσε Επερώτηση το ΚΚΕ). «Θα τα βγάλουμε πέρα μέχρι το τέλος του 2006 και μετά βλέπουμε...», είπε χτες ο καλλιτεχνικός της διευθυντής Γ. Κουρουπός, τονίζοντας την ανάγκη υπογραφής Προγραμματικής Σύμβασης με το ΥΠΠΟ. «Το κακό είναι ότι στα πολιτιστικά μας πράγματα τίποτα δεν έχει θεσμοθετηθεί», τόνισε ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, Αγγ. Δεληβορριάς, ενώ ο μαέστρος της, Μ. Λογιάδης, σημείωσε: «Είμαστε έρμαιο. Κάθε τόσο πρέπει να λέμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε... Ετσι δεν μπορείς να προγραμματίσεις και να βάλεις τα πράγματα σε τάξη». Εισιτήρια για τις συναυλίες προπωλούνται στο Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1 και Πειραιώς 138): 20 και 10 (φοιτητικό) ευρώ.

Στο φετινό Φεστιβάλ εκπροσωπήθηκαν όλες οι ιδιωτικές σχολές, αφού το Τμήμα του ΑΠΘ δεν έβγαλε ακόμα πτυχιούχους, ούτε παράγει ταινίες σαν άσκηση, ώστε να τις προβάλλει σε φεστιβάλ, ενώ κι ο προσανατολισμός του είναι, τουλάχιστον, προβληματικός. Μια πρώτη εκτίμηση είναι ότι φέτος το τεχνικό επίπεδο είναι βελτιωμένο. Η θεματική που απασχόλησε τους σπουδαστές είναι η αλλοτρίωση της κοινωνίας, σχεδόν σε όλες τις παραμέτρους της.

Διακρίναμε, όμως, μια αμηχανία στο να αναλυθεί σε βάθος αυτό το πολύ σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, οι επιπτώσεις της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων και των δυνάμεων παραγωγής, η κατάρρευση των ανθρωπίνων σχέσεων και η μοναχοποίηση του ανθρώπου που οδηγεί και στην κοινωνική απομόνωσή του. Τα αποτελέσματα αυτών των σχέσεων - όπως η βία, η τρέλα, ο εθισμός σε ουσίες, η καθοδήγηση του μυαλού του από ένα κέντρο αποφάσεων - δε φαίνεται να προβληματίζουν τους νέους σκηνοθέτες.

Θα αναφερθούμε ενδεικτικά στην ταινία του 28χρονου Νικία Χρυσσού, «Hochhaus», Ελληνα της διασποράς, που ήρθε με αυτό το σπουδαστικό φιλμ από τη Γερμανία. Μιλά για δύο αδέλφια που ζουν σε μια πολυκατοικία και βιώνουν όλη την παραπάνω αποδόμηση της κοινωνίας και προσπαθούν να αντιδράσουν. Ο πρώτος με μια αρρωστημένη βία, δικαιολογημένη από τον αδύνατο χαρακτήρα του, ο άλλος με άρνηση σ' αυτή την κοινωνία και θέληση να την αλλάξει, κάτι που δείχνει ότι ωριμάζει μέσα στις αντίξοες κοινωνικές συνθήκες. Μια πολύ ώριμη ταινία, που πρέπει να προβληματίσει τους ιθύνοντες για το ποια κινηματογραφική εκπαίδευση πρέπει να έχουμε ανάγκη.