Χρόνος ο σημερινός. Χώρος η σημερινή υπερ-βιομηχανοποιημένη Γερμανία. Μια Γερμανία στην οποία οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ίχνος επικοινωνίας. Το κοινωνικό περιβάλλον είναι τόσο εχθρικό, που οι «αμυντικές τέχνες» (τζούντο, καράτε κλπ) είναι περισσότερο από αναγκαίες.

Αυτή η αφιλόξενη κοινωνία δημιούργησε το βιαστή γυναικών Τεό. Ο οποίος έμαθε να μισεί τις γυναίκες! Παντού όπου και αν γυρίζει δε βλέπει παρά κώλους! Η γυναίκα είναι, πια, σκεύος και μέσον ηδονής. Οποια, λοιπόν, πέσει στα χέρια του θα μαρτυρήσει. Κάποια στιγμή συλλαμβάνεται. Μπαίνει σε ψυχιατρικό άσυλο.

Η υποκριτική καπιταλιστική πολιτεία φροντίζει μόνον για τα τυπικά. Για τα ουσιαστικά αδιαφορεί. Μετά εννέα χρόνια ο Τεό γιατρεύεται (τυπικά) και βγαίνει στην κοινωνία ελεύθερος (με «χαρτί»)! Η καπιταλιστική κοινωνία, όμως, για το τελευταίο που νοιάζεται, είναι να φροντίσει τον Τεό. «Μοιραία» αυτός θα πέσει πάνω σε άλλον σακατεμένο! Ο οποίος έχει βγει και εκείνος στο δρόμο καλώντας βοήθεια! Συναντά τη Νέτι, η οποία, πέρα από την κοινωνική καταπίεση, είχε και αυτήν του πατέρα της, ο οποίος θέλει με το στανιό να την κρατήσει κοντά του. Αφού και αυτός δεν έχει πού να ακουμπήσει! Απελπισία, σας λέω!

Τα δυο αυτά σακατεμένα σπουργίτια, τα δυο αυτά πληγωμένα ζώα, κρυφά ο ένας από τον άλλον, κρεμάμενος ο ένας από τον αδύνατο λαιμό του άλλου, γαντζωμένος ο ένας πάνω στον άλλον, θα προσπαθήσουν να «γιατρευτούν». Γιατρειά, όμως, σε τόσο και τέτοιο αφιλόξενο περιβάλλον, δεν μπορεί να υπάρξει. Η τρυφερότητα δεν πουλιέται στα super market! Οι εκπληκτικές, κινηματογραφικά, κραυγές της Νέτι, στο τέλος του έργου, είναι η τραγικότερη απόδειξη της απελπισίας!

Να μια ταινία που δικαιολογεί το χαρακτηρισμό του κινηματογράφου σαν τέχνη. Με πολύ λεπτές σχεδόν αόρατες πινελιές, και άλλοτε, όταν χρειάζεται, με ωμό και άγριο ρεαλισμό, μεταφέρει στην οθόνη, με απόλυτη σαφήνεια, τα λερωμένα, τα βρώμικα καλύτερα, σωθικά της αστικής κοινωνίας. Μοναξιά! Φόβος! Απελπισία!

Η ταινία διαθέτει υπέροχες, μοναδικές, κινηματογραφικές στιγμές. Το απαλό και επίμονο χάιδεμα της Νέτι, από τον άγριο μέχρι χτες βιαστή, στην πρώτη τους ερωτική επαφή, είναι κινηματογραφικά ανεπανάληπτο. Η δραματικότητα της μουσικής, και κυρίως των ήχων, συνεισφέρουν στην ομορφιά. Τα τοπία, οι χώροι, η διακριτικότητα της φωτογραφίας, τα μακρόσυρτα, αλλά γεμάτα ένταση και περιεχόμενο πλάνα, οι λιγομίλητοι ήρωες, η έλλειψη καλλωπισμού (μακιγιάζ) των ηθοποιών, τα απλά έως «κακόγουστα» κοστούμια, όλα αυτά μαζί, και κυρίως ο διάχυτος πόνος, συνθέτουν μιαν ανθρώπινη τραγωδία!

Ξεκλέψτε, μέρες που είναι, τον απαραίτητο χρόνο, και δείτε την ταινία. Θα βγείτε από την αίθουσα γεμάτοι συναισθήματα. Θα νιώσετε ότι συμμετείχατε σε κάτι σημαντικό. Θα καταλήξετε, πως όσο υπάρχει τέχνη, υπάρχει ελπίδα!

Παίζουν: Τζούργκεν Βόγκελ, Σαμπίνε Τιμοτέο, Μάνφρεντ Ζαπάτκα, Αντρέ Χένικε, Τζούντιθ Εντζελ.

Δεν είναι μόνον η ποσότητα των σκοτωμένων, και ο τρόπος που έχασαν τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι, που θα επέβαλλαν μιαν άλλη κινηματογραφική μεταχείριση. Το θέμα των «δίδυμων πύργων», η 11ηΣεπτέμβρη του 2001, η «πρωτοτυπία» της «επιχείρησης» είναι ένα ιστορικό γεγονός που θέλει ειδική επεξεργασία. Θέλει να σκύψουμε πάνω του, να προβληματιστούμε και να βγάλουμε σοβαρά πολιτικά συμπεράσματα.

Η ταινία του Ολιβερ Στόουν ξέπεσε σε μια φθηνή και χυδαία προπαγάνδα! Προσπαθώντας να γίνει αρεστή στις «πλατιές αμερικάνικες μάζες», αυτές που σιωπηρά ή ενεργητικά εγκρίνουν την πολιτική του Μπους, μεταβλήθηκε σε ένα θλιβερό και κακόγουστο μελό! Ο θεατής στέκεται έκθαμβος μπροστά στις αφέλειες! Δεν πιστεύουν τα αυτιά του τους ανεκδιήγητους διαλόγους που ακούγονται! Οι δυο πλακωμένοι από τους τόνους των τσιμέντων και των ατσάλινων σκελετών των πύργων αστυφύλακες, αμπελοφιλοσοφούν, ωσάν να βρίσκονται σε κάποια πλαζ παίζοντας με την άμμο. Το γέλιο έρχεται αυθόρμητα στον θεατή! Ενώ, αναλογιζόμενος κάποιος για ποιο πράγμα μιλάει η ταινία, θα 'πρεπε το λιγότερο να έμενε βουβός από τα ερωτήματα!

Και όμως γελάς! Γιατί αυτά που βλέπεις, έχουν μείνει δεκαετίες πίσω. Αυτό το είδος του κινηματογράφου, αυτό το άθλιο διδακτικό μελό, έχει εξαφανιστεί από τις οθόνες του κόσμου. Δεν υπάρχει, πια, πουθενά στη γη κινηματογραφία που να φτιάχνει τέτοιου είδους ταινίες! Ο ήρωας να είναι πλακωμένος κάτω από τα συντρίμμια, και ξαφνικά ο φακός να φεύγει και να πηγαίνει στην έγκυο γυναίκα του (Flash back). Και εκεί, να συμβαίνουν παιδαριώδη πράγματα. Το ζευγάρι να «μαλώνει», τάχα μου, για το τι όνομα θα δώσουνε στην κόρη τους! Και αυτό για να πούμε εμείς «τι καλοί άνθρωποι και τι κακοί οι "τρομοκράτες" που "πλάκωσαν" τέτοιους καλούς ανθρώπους»! Και αμέσως, σαν για να σπάσουν κάθε αντίστασή μας, να παρεμβάλλεται ο Ιησούς Χρηστός ντυμένος με ρούχα παπά! Και ξανά κάτω από τα συντρίμμια μέχρι σκασμού!

Τρικυμία σας λέω! Από έναν σκηνοθέτη που το παρελθόν του δεν επιτρέπει τέτοιο θαλάσσωμα! Μια τρικυμία που παρασύρει κοντά 3.000 σκοτωμένους. Που με τη σειρά τους οι σκοτωμένοι γίνονται άλλοθι για μια σειρά από πολέμους, από εισβολές σε άλλες χώρες, από άλλους σκοτωμούς! Οι δημιουργοί της ταινίας, αντί να σταθούν, το λιγότερο, σκεπτικοί αντικρίζοντας όλο αυτό το αίμα, όλες αυτές τις παραβιάσεις, όλους αυτούς τους πολέμους, ρίχνουν και άλλο λάδι στη φωτιά. Ζητάνε εκδίκηση!

Τίποτα δε διδάχτηκαν; Και, βέβαια, διδάχτηκαν. Και μάλιστα σε άριστα σχολεία. Αυτά της CIA και των άλλων μυστικών υπηρεσιών. Η ταινία έγινε, ακριβώς, από αυτά τα studio! Δεν ξέρω αν είναι δική τους παραγωγή, ξέρω όμως ότι δική τους πολιτική προπαγανδίζει. Δικά τους συμφέροντα εξυπηρετεί. Φαίνεται, μάλιστα, ότι οι δημιουργοί έχουν αναλάβει τέτοιες δεσμεύσεις απέναντί τους, που δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα!

Η ταινία, υποτίθεται, κινηματογραφεί μιαν αληθινή ιστορία! Την ιστορία δυο αστυνομικών που μπήκαν στους πύργους λίγο πριν καταρρεύσουν. Οταν όλος αυτός ο όγκος έγινε κομμάτια, οι δυο αστυφύλακες βρέθηκαν κάτω από τα συντρίμμια. Τελικά, κάποιος «ηρωικός» πεζοναύτης τους ανακαλύπτει και μετά από συντονισμένες προσπάθειες τους απεγκλωβίζουν.

Αυτή η τόσο ανθρώπινη ιστορία, αντί να σταθεί αφορμή για μια ανθρώπινη ταινία στάθηκε αφορμή για μια μισαλλόδοξη ταινία. Μια μισαλλόδοξη ταινία, που ακόμα και στην ίδια την Αμερική ξεσήκωσε διαμαρτυρίες. Αλλά εξέθεσε και τον σκηνοθέτη της. Ο οποίος κατηγορήθηκε ότι μετακόμισε από τους δημοκρατικούς στους ρεπουμπλικάνους, τους οποίους για να ευχαριστήσει, με το αζημίωτο υποθέτω, έφτιαξε αυτήν την ταινία. Η οποία, τελικά, δικαιολογεί την πολιτική των ρεπουμπλικάνων. Την πολιτική των αμερικάνικων στρατιωτικών και πολιτικών επεμβάσεων στον κόσμο.

Παίζουν: Νίκολας Κέιτζ, Μάικλ Πένα, Μάγκι Τζίλενχααλ, Μαρία Μπέλο, Στίβεν Ντορφ, Τζέι Χαερνάντεζ, Μάικλ Σάνον.

Φτάνει, όμως, μια καλή ηθοποιός για να γίνει μια ταινία; Οχι, βέβαια! Αντίθετα, αν δεν υπάρχουν και οι άλλες προϋποθέσεις και υπάρχει μόνον ο ηθοποιός, τότε το κακό, τελικό, αποτέλεσμα γίνεται εμφανέστερο. Και λυπάσαι που βλέπεις ένα άριστο εργαλείο, μια θαυμάσια ηθοποιό, να είναι υποχρεωμένη (αλήθεια, από ποιον;) να υποστηρίζει κενότητες! Και λυπάσαι διπλά για τη σπατάλη ταλέντων! (Αλλά, αυτά έχει ο καπιταλισμός και η ελεύθερη αγορά. Να ταπεινώνει ακόμα και τους άριστους).

Η μόνη αξία, λοιπόν, που διαθέτει η ταινία του Ντέιβιντ Φράνκελ, «Ο Διάβολος Φοράει Prada», είναι η πρωταγωνίστριά της. Τα υπόλοιπα δεν αφορούν κανέναν. Μια τετριμμένη ιστορία γυρισμένη με έναν τετριμμένο τρόπο! Μια νεαρή δημοσιογράφος μόδας προσλαμβάνεται σε ένα περιοδικό μόδας! Η διευθύντρια του περιοδικού, μια εργασιομανής και, εν πολλοίς, δυστυχισμένη γυναίκα, γίνεται το πρότυπο για τη νεαρή δημοσιογράφο. Ομως, την τελευταία στιγμή, λίγο πριν μεταβληθεί σε «πιστό αντίγραφο» δραπετεύει. Γυρίζει στο μάγειρα φίλο της και ζούνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα! Παραμύθια για Αμερικανάκια!

Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Αν Χαθαγουέι, Στάνλεϊ Τούτσι, Εμιλι Μπλαντ.

Αυτό, βέβαια, δεν τον εμποδίζει να (συμπερι)φέρεται όπως ο μεγάλος! Ακόμα και το «κορίτσι-γλάστρα» των σχετικών ταινιών υπάρχει και στη συγκεκριμένη ταινία. Μια όμορφη μελαχρινή μικρούλα που κάνει την Ούρσουλα Αντρες! Υπάρχουν, επίσης, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα «εξελιγμένα» όπλα, τα καθίσματα που εκτινάζονται... Μια απόλυτη αντιγραφή!

Βέβαια, υπάρχει και η Μ16, η περιβόητη μυστική υπηρεσία της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά ποιος δίνει σημασία σε αυτή! Η ταινία είναι ένα «παιχνίδι»! Κανένας δεν πρέπει να την πάρει στα σοβαρά! Ωστόσο, οι θεατές, κυρίως οι νεαροί θεατές (η ταινία σε αυτούς βασικά απευθύνεται), θα εκλάβουν την περιβόητη κατασκοπευτική υπηρεσία, ωσάν μιαν αθώα κρατική υπηρεσία, που φροντίζει τα συμφέροντα της χώρας της. Τίποτα άλλο!

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι! Η Μ16... Αφήστε, καλύτερα, να μην ανοίξουμε τέτοια κουβέντα. Ο νεαρός πράκτορας, ακριβώς γιατί είναι νεαρός και χαριτωμένος, με την όμορφη (και αθώα) παρουσία του, θέλει δε θέλει - θέλει - αθωώνει τη συγκεκριμένη υπηρεσία. Η δροσερή παρουσία του είναι κάτι σαν «δημόσιες σχέσεις». Και αυτό, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να το αγνοήσουν, θέλουν δε θέλουν, λειτουργεί στο υποσυνείδητο του θεατή. Και με αυτή την έννοια η ταινία δεν είναι καθόλου αθώα! Είναι, θα έλεγα, διπλά αντιδραστική.

Παίζουν: Αλεξ Πέτιφερ, Γιούαν Μακ Γκρέκορ, Μίκι Ρουκ, Μπιλ Νάι, Σόφι Οκονέντο, Αλίσια Σιλβερστόουν, Ντέμιαν Λούις.