Αλήθεια πώς σκέφτονται αυτόν τον καιρό οι δάσκαλοι και οι καθηγητές βέβαια και οι συνδικαλιστές τους. Οταν λένε πως οι πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι η τελευταία ευκαιρία ποια άλλη ευκαιρία έχουν στο μυαλό τους; Με ποιο τρόπο νομίζουν πως θα ξεφύγουν από την αποτυχία αυτού του Ιουλίου, για να κυνηγήσουν το χτυπημένο τους όνειρο; Φαίνεται να ξεχνούν όλοι αυτοί οι δημόσιοι παρηγορητές πως όλα αυτά τα εκατόν τόσες χιλιάδες παιδιά δεν "προσήλθαν" με ένα μπλε ή μαύρο στυλό διαρκείας και ένα μπουκαλάκι νερό, κρατημένο γερά στις ιδρωμένες τους παλάμες, στις ψυχρές αίθουσες των εξετάσεων, έτσι, για να παίξουν το αξέχαστο, για μας τους μεγάλους, παιχνίδι του "κλέφτη και του αστυνόμου". Προσήλθαν για να δώσουν μια απάντηση στο σκληρό ερώτημα: και τώρα τι; Ηξεραν όλα αυτά τα παιδιά πως τους περίμενε το καζάνι με τη φωτιά αναμμένη και το μεγάλο "κανίβαλο" να δίνει τα τελευταία παραγγέλματα. Ηξεραν, οπωσδήποτε, αυτά τα παιδιά πως δεν ήτανε, βέβαια η τελευταία τους ευκαιρία είχαν στηρίξει όμως πάνω σ' αυτήν μια αλυσίδα από μικρά όνειρα που όλα μαζί έκαναν το μεγάλο όραμα της ζωής τους. Σπουδές, έρωτες σημαδιακοί στα πανεπιστημιακά πάρκα, πτυχία με λαμπρές τελετές ορκωμοσίας, χαμόγελα γονικά και ασπασμοί μπροστά σε απαστράπτοντα φλας φωτογράφων. Και ύστερα η μεγάλη κατηφόρα για την αγορά, όπου οι "μεγάλες πόρτες" κλειστές και διπλοαμπαρωμένες, με το πτυχίο διπλωμένο στην "απομέσα". Τα αφεντικά να λένε "όχι", οι ανταγωνιστές να σου μπήγουνε από πίσω το συναδελφικό στιλέτο και έξω στους δρόμους οι εργαζόμενοι να σηκώνουν φρεσκοβαμμένα πανό και γροθιές πονεμένες, λες και δεν άλλαξε τίποτε. Λες και όλα πάνε πίσω, ξανά στην αρχή, ξανά στο σημείο εκείνο, όπου τα μαύρα είναι πιο πολλά από τα άσπρα, το ψωμί είναι πιο λιγοστό και τα τριαντάφυλλα μαραμένα.

Κι εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Εδώ, είναι ακριβώς, που δίνει το τελευταίο παράγγελμα ο φύλαρχος και οι πεινασμένοι αρχίζουν να χειροκροτούν! Και αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί δεν είμαστε σε θέση να βρούμε και να περιγράψουμε τις άλλες ευκαιρίες. Εχουν στενέψει όλα τα περιθώρια. Το ότι μεγαλώνει η Ευρώπη και ενώνεται δε σημαίνει τίποτε. Σ' όλα τα σταυροδρόμια συνθλίβονται οι άνεργοι, οι υποψήφιοι πληθαίνουν, οι αποτυχημένοι συνωθούνται και ασφυκτιούν ανάμεσα στους τυχερούς νικητές. Και τα ροζ καλαμάκια στις καφετερίες πολλαπλασιάζονται, τρυγώντας λαίμαργα το ισχνό χαρτζιλίκι των γονικών συντάξεων. Μπορεί να μην είναι οι Πανελλήνιες μια μοναδική και τελευταία προσπάθεια, μια μοναδική και τελευταία ευκαιρία για να περάσουν οι νέοι, με οργανωμένο τρόπο στη ζωή, και οι άλλες όμως που απομένουν δεν είναι σίγουρες και καθόλου, μα καθόλου εύκολες. Χρειάζεται, λοιπόν, αυτή τη στιγμή να συνειδητοποιήσουν οι "ηττημένοι" τι ακριβώς συμβαίνει. Να συνειδητοποιήσουν το γεγονός πως τίποτε δεν είναι έτοιμο, για να μετασχηματίσει τη χαμένη προσπάθεια σε μια άλλη. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ως αυτή η εφιαλτική παγκοσμιοποίηση, οι σκούρες προοπτικές της "νέας τάξης πραγμάτων", το Χονγκ Κονγκ που ξαναγίνεται κινέζικο, οι προσπάθειες των Αμερικανών να απομακρύνουν τους ισλαμιστές από την κυβέρνηση της Τουρκίας, το καζάνι που είναι έτοιμο να δεχτεί τους απανταχού της Ευρώπης αιχμαλώτους και λέγεται Μάαστριχτ δεν τους εγγυάται τίποτε. Γι' αυτό θα ήθελα, μέσα σε όλη αυτή την παραμυθητική λεξιλαγνία των "κουλάτων" (έτσι αποκαλούν οι νέοι τους ψύχραιμους) να πω και γω τα δικά μου τα σκληρά και τα αλύπητα. Να σας πω, δηλαδή, γλυκά μου παιδιά που αποτύχατε, πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Μην παρηγορείστε, λοιπόν, συνειδητοποιήστε σωστά την "ήττα" σας και αντισταθείτε. Αντισταθείτε σ' αυτούς που θέλουν να σας παρηγορήσουν, αντισταθείτε σ' αυτούς που χαμογελάνε δίπλα σας, για να σας πείσουν πως "ε, δε βαριέσαι, βρε αδελφέ, δε χάθηκε και ο κόσμος". Και, βέβαια, δε χάθηκε, αλλά προς τα κει πάει ολοταχώς, προς το χαμό. Γι' αυτό μη σταματάτε μπροστά στο ροζ καλαμάκι. Αντισταθείτε, για να αλλάξετε τα "πράγματα". Μόνο αυτό μπορεί να είναι μια άλλη χρυσή ευκαιρία. Αλλιώς, ο φύλαρχος περιμένει, για να δώσει το τελευταίο παράγγελμα!

Και το ένα - καυτό - Σαββατοκύριακο να ακολουθεί το άλλο. Και να γεμίζουν οι πλαζ "σοσιαλιστές". Δεκάδες στον "Αστέρα" της Βουλιαγμένης. Αλλες τόσες δεκάδες στο Μέγαρο Μουσικής. Και ακόμα περισσότεροι στην παλιά Βουλή. Τι παιδιά τζιμάνια, Θεέ μου. Ολη η ξεθωριασμένη κατάληξη της δυστυχισμένης σοσιαλδημοκρατίας. Ολα αυτά τα θλιβερά απομεινάρια της αντεπανάστασης. Οι συμβιβασμένοι απόγονοι των συμβιβασμένων του περασμένου αιώνα. Τα παιδιά του Κερένσκι. Το πάνω χέρι της σημερινής Ευρώπης. Οι "σοσιαλιστές" με τα δεξιά μάτια. Ετούτα τα αλλήθωρα πρόσωπα. Οι ερμαφρόδιτες υπάρξεις. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Οι ένοχοι...

Και η ζωή στο μεταξύ, πέρα από αυτές τις αγυρτείες, τραβάει το Γολγοθά της. Οι άνεργοι γίνονται ακόμα πιο άνεργοι. Η απελπισία και ο φόβος της πείνας σπάνε χολές. Κραυγές δυστυχίας σχίζουν τη "σοσιαλιστική" Ευρώπη τους. Τα δακτυλικά σου αποτυπώματα και στον τοίχο. Πρέπει - το συντομότερο - να ελαχιστοποιηθεί το κόστος. Να φτηνύνει η εργασία. Το κεφάλαιο δεν πρέπει να χάσει τα προνόμιά του. Εμπρός, λοιπόν, να σώσουμε την εκμετάλλευση. Εμπρός να γυρίσουμε τον κόσμο στα σπήλαια. Μη διαμαρτύρεστε. Περνάει ο "σοσιαλισμός" των τσαρλατάνων. Περνάει ο χορός των μεταμφιέσεων. Ολη αυτή η ντροπή της σύγχρονης Ευρώπης. Οι ψεύτες με τα σμόκιν. Τα φερέφωνα του καπιταλισμού. Οι τραβεστί της σοσιαλιστικής πολιτικής οικονομίας...

Και τι μεγάλες κουβέντες - κούφιες - για να κρυφτεί η φριχτή αλήθεια. "Σύμφωνο Οικονομικού Συντονισμού", "Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης", "Σύμφωνο Απασχόλησης"... Ποιος πληρώνει το μάρμαρο ρε; Ποιος φτωχός γίνεται φτωχότερος και ποιος πλούσιος πλουσιότερος. Βαγγέλη, γιατί δε λες την αλήθεια! Οι μηχανές έγιναν για να βοηθάνε τον άνθρωπο και όχι για να τον φάνε! Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει από τους μετανάστες. Δεν παίρνουν αυτοί τα κεφάλαια για να τα κάνουν βόλτα ψάχνοντας για φτηνά χέρια. Δε φταίνε οι κοινωνικές παροχές για τους άστεγους. Ο κόσμος δεν τρυπάει τις φλέβες του απ' τη χαρά του. Δε συνωστίζεται στα συσσίτια για διασκέδαση. Θα σας δαγκώσουνε, ρε, οι προλετάριοι!