Πολυτάραχη και δύσκολη η χρονιά που πέρασε για τη Μέση Ανατολή, αφού από το 1995 δεν έλειψαν οι συμφωνίες, τα ειρηνευτικά βήματα, αλλά και οι συγκρούσεις, οι επιθέσεις, τα προβλήματα. Η κακή ημέρα από το πρωί φαίνεται, λέει μια λαϊκή παροιμία, και κάτι τέτοιο έγινε και στη Μέση Ανατολή.

Το 1995 βρήκε την ειρηνευτική συμφωνία Ισραηλινών και Παλαιστινίων να περνά δύσκολες ώρες, αφού η έγκριση της ισραηλινής κυβέρνησης για επέκταση ορισμένων εβραϊκών οικισμών της Δυτικής Οχθης έχει προκαλέσει την έντονη αντίδραση της παλαιστινιακής αρχής. Το "πάγωμα" της απόφασης αυτής δε φαίνεται ικανό να κατευνάσει τα πνεύματα και η κατάσταση οξύνεται ακόμα περισσότερο με τη διπλή βομβιστική επίθεση που πραγματοποιεί η εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση "Τζιχάντ", στην περιοχή Μπέιτ Λιτ στις 22 Γενάρη. Επίθεση που αφήνει πίσω της 19 νεκρούς και 60 τραυματίες και οδηγεί στον αποκλεισμό, για άλλη μια φορά, της Δυτικής Οχθης.

Σε μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η κρίση στις ισραηλινο-παλαιστινιακές σχέσεις, πραγματοποιείται η πρώτη τετραμερής Συνάντηση Κορυφής στο Κάιρο, στις 2 Φλεβάρη, όπου παίρνουν μέρος ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν, ο Ιορδανός μονάρχης Χουσεϊν και ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ. Οι 4 ηγέτες επαναδιατυπώνουν την πίστη τους στην ειρηνευτική διαδικασία, ο Ράμπιν αίρει τον αποκλεισμό της Δυτικής Οχθης (16 Φλεβάρη) και ο Παλαιστίνιος ηγέτης εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό εναντίον των φανατικών ισλαμιστών, αλλά και όλων όσοι αντιτίθενται στην ειρηνευτική συμφωνία, συλλαμβάνοντας για αρχή 72 μέλη της οργάνωσης "Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης". Παρόλα αυτά, η ένταση δεν υποχωρεί και οι συγκρούσεις Παλαιστινίων και Ισραηλινών στρατιωτών γίνονται συνηθισμένο φαινόμενο κατά τον εορτασμό της επετείου από τη σφαγή 29 Παλαιστινίων από Εβραίο έποικο σε τζαμί της Χεβρώνας (14 Φλεβάρη).

Το ανθρωποκυνηγητό της παλαιστινιακής αρχής εναντίον των φανατικών ισλαμιστών δεν εμπόδισε τη "Χαμάς" να πραγματοποιήσει, στις 9 Απρίλη, άλλη μια επίθεση αυτοκτονίας, αυτή τη φορά στη Λωρίδα της Γάζας, κατά την οποία σκοτώθηκαν 7 Ισραηλινοί στρατιώτες, και να τραυματιστούν άλλοι 45 άνθρωποι. Η επίθεση αυτή προκαλεί την οργή του Ισραήλ και κλυδωνίζει την ειρηνευτική διαδικασία. Ο Γιάσερ Αραφάτ δεν περιορίζεται, πια, στις απειλές και ζητά ρητά από τους φανατικούς ισλαμιστές να καταθέσουν άμεσα τον οπλισμό τους. Οι σχέσεις της ΟΑΠ με τη "Χαμάς" μοιάζουν να οδηγούνται στα άκρα.

Η κατάσταση οξύνεται ακόμα περισσότερο, όταν στις 5 Μάη η ισραηλινή κυβέρνηση εγκρίνει την απαλλοτρίωση εκατοντάδων εκταρίων γης στην Ιερουσαλήμ. Η ΟΑΠ ζητά από τον ΟΗΕ να καταδικάσει τη συγκεκριμένη ενέργεια ως παραβίαση του υπάρχοντος πολιτικού καθεστώτος της πόλης, όμως το αμερικανικό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας προκαλεί την έντονη παλαιστινιακή δυσαρέσκεια. Μετά από αλλεπάλληλες κατηγορίες, απειλές και προειδοποιήσεις, η ισραηλινή κυβέρνηση αποφασίζει να "παγώσει" και αυτήν την απόφαση, αφήνοντας άλλο ένα ανοιχτό θέμα για τις μελλοντικές διαπραγματεύσεις του τρίτου κύκλου της ειρηνευτικής συμφωνίας.

Ο Ιούλης αρχίζει αισιόδοξα, καθώς, μετά από μαραθώνιους γύρους συνομιλιών, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές καταλήγουν σε μια κατ' αρχήν συμφωνία για την επέκταση της παλαιστινιακής αυτονομίας στη Δυτική Οχθη. Η θετική ατμόσφαιρα διαλύεται με τη νέα επίθεση αυτοκτονίας που πραγματοποιεί η "Χαμάς" σε λεωφορείο μέσα στο κέντρο του Τελ Αβίβ, από την οποία χάνουν τη ζωή τους 6 άτομα. Η επικείμενη συμφωνία επέκτασης της αυτονομίας, όμως, δε δυσαρεστεί μόνο τους φανατικούς ισλαμιστές, αλλά και τους εξτρεμιστές Εβραίους εποίκους, οι οποίοι διαμαρτύρονται έντονα για την "προδοσία αυτή" και συγκρούονται σκληρά με την ισραηλινή Αστυνομία στις 31 Ιούλη.

Οι προσπάθειες της παλαιστινιακής αρχής να ελέγξει τους φανατικούς ισλαμιστές και να περιορίσει τη δράση τους αποτυγχάνουν, για άλλη μια φορά, και στις 21 Αυγούστου 5 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 100 τραυματίστηκαν από βομβιστική επίθεση της "Χαμάς" σε λεωφορείο μέσα στο κέντρο της Ιερουσαλήμ. Παρά τις αρνητικές αυτές εξελίξεις, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι επιμένουν στις συνομιλίες τους.

Τελικά, μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις του ίδιου του Γιάσερ Αραφάτ με τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών, Σιμόν Πέρες, στις 24 Σεπτέμβρη μονογράφεται το 450σέλιδο κείμενο της συμφωνίας επέκτασης της παλαιστινιακής αυτονομίας. Η επίσημη υπογραφή της συμφωνίας γίνεται υπό το άγρυπνο βλέμμα του Αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον, ο οποίος άλλωστε κατέβαλε και σημαντικές προσπάθειες να υπερσκελιστούν οι διαφωνίες των δύο πλευρών. Το τελικό κείμενο της συμφωνίας αυτής έχει ως βασικά σημεία την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τις παλαιστινιακές πόλεις Ναμπλούς, Καλκιλία, Τουλκαρέμ, Ραμάλα, Βηθλεέμ και Τζενίν, τη διαμόρφωση ενός ιδιότυπου μεταβατικού καθεστώτος αστυνόμευσης για τη Χεβρώνα, τη διενέργεια των παλαιστινιακών εκλογών, αμέσως μετά το τέλος της αποχώρησης. Στο Λευκό Οίκο, στις 28 Σεπτέμβρη, ο Γιάσερ Αραφάτ και ο Γιτζάκ Ράμπιν έσφιξαν για δεύτερη και τελευταία, όπως αποδείχτηκε, φορά τα χέρια τους.

Πολλοί ήταν αυτοί που δε συμμερίστηκαν την ικανοποίηση των δύο υπογραφόντων. Τα προβλήματα στους κόλπους της ΟΑΠ οξύνθηκαν και πολλά ανώτατα στελέχη της, ανάμεσά τους και ο Φαρούκ Καντούμι, πολιτικός της υπεύθυνος, αποχώρησαν από τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Οργάνωσης, κατηγορώντας τον Γιάσερ Αραφάτ για λανθασμένους χειρισμούς κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι η συμφωνία της 28ης Σεπτέμβρη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια έμμεση θεμελίωση της ισραηλινής κυριαρχίας στη Δυτική Οχθη. Αντιδράσεις αντιμετώπισε και ο Γιτζάκ Ράμπιν, ο οποίος κατάφερε να "περάσει" τη συμφωνία με οριακή πλειοψηφία από το ισραηλινό Κοινοβούλιο (6 Οκτώβρη). Εντονα δυσαρεστημένος ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι διατάζει να απελαθούν, περίπου, 15.000 Παλαιστίνιοι που διαμένουν μόνιμα στη χώρα του.

Οι δισταγμοί του ισραηλινού πολιτικού κόσμου και η οργή των Εβραίων εποίκων δεν εμπόδισαν τον Ράμπιν να δώσει εντολή να απελευθερωθούν οι πρώτοι 300 από τους 5.000 Παλαιστινίους που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές (10 Οκτώβρη) και να διατάξει την έναρξη της ισραηλινής στρατιωτικής αποχώρησης από την Τζενίν, στις 25 Οκτώβρη. Η θεαματικότερη, όμως, εξέλιξη του Οκτώβρη είναι αναμφίβολα η στροφή 180 μοιρών στην πολιτική της "Χαμάς", η οποία αποφασίζει να συζητήσει με την ΟΑΠ και εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να πάρει μέρος στις παλαιστινιακές εκλογές. Η έτερη μεγάλη φανατική οργάνωση, όμως, η "Τζιχάντ", δε μοιάζει διατεθειμένη να κάνει καμία συζήτηση, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του ηγέτη της, Φατχί Σακάκι, στις 26 Οκτώβρη στη Μάλτα από πράκτορες της Μοσάντ, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα. Η εκδίκηση των μαχητών της "Τζιχάντ" έρχεται λίγες ημέρες αργότερα, στις 2 Νοέμβρη, με 2 επιθέσεις αυτοκτονίας σε ισραηλινά λεωφορεία, τραυματίζοντας 11 άτομα.

Η 4η Νοέμβρη,όμως, είναι, χωρίς καμία συζήτηση, η ημερομηνία που χαράχτηκε στη μνήμη του ισραηλινού λαού. Στις 4 Νοέμβρη, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν πέφτει νεκρός από τις σφαίρες ενός νεαρού Εβραίου εξτρεμιστή φοιτητή της Νομικής, του Γιγκάλ Αμίρ, που δηλώνει υπερασπιστής της ιστορίας και της γης του Ισραήλ. Το πλήγμα ήταν ισχυρότατο για την ισραηλινή κοινή γνώμη, καθώς είναι η πρώτη φορά που ένας Εβραίος πρωθυπουργός δολοφονείται από ομόθρησκό του, είναι η πρώτη φορά που οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες έκαναν τόσο τραγικά λάθη. Στην κηδεία του Ράμπιν παρευρίσκεται η αφρόκρεμα της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής που θρηνεί τον"μεγάλο ειρηνοποιό".

Πρωθυπουργικά καθήκοντα αναλαμβάνει ο Σιμόν Πέρες, ο οποίος αφού πέρασε εύκολα το σκόπελο της ισραηλινής Βουλής, εμφανίζεται αποφασισμένος να επισπεύσει την ισραηλινή αποχώρηση από τη Δυτική Οχθη και να φέρει σε επιτυχές πέρας την ειρηνευτική προσέγγιση με τη Συρία.

Τα ισραηλινά στρατεύματα, εν μέσω των παλαιστινιακών πανηγυρισμών, απομακρύνονται από την Καλκιλία, τη Ναμπλούς, την Τζενίν, την Τουλκαρέμ μέχρι τις 17 Δεκέμβρη και μέχρι του τέλους του χρόνου δεσμεύονται να έχουν εγκαταλείψει τη Βηθλεέμ και τη Ραμάλα. Οι παλαιστινιακές εκλογές προγραμματίζονται για τις 20 Γενάρη, όμως μέχρι τις τελευταίες ώρες του 1995 η "Χαμάς" δεν είχε ξεκαθαρίσει τη θέση της ούτε είχε αποσαφηνίσει αν θα πάρει μέρος στις εκλογές ή όχι.

Στις 27 Δεκέμβρη επαναλήφθηκαν και οι ισραηλινο-συριακές διαπραγματεύσεις, μετά από την επιτυχή παρέμβαση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Ουόρεν Κρίστοφερ, ο οποίος κατάφερε να δώσει ένα τέλος στις συνεχείς αναβολές του χρόνου που μας άφησε.

Η εκπνοή του 1995 βρίσκει τη Συρία να διαπραγματεύεται με το Ισραήλ, την αυτόνομη παλαιστινιακή αρχή να ετοιμάζεται για εκλογές, τις παλαιστινιακές πόλεις, πλην της Χεβρώνας, αυτόνομες, τις ΗΠΑ να εγγυώνται την ευτυχή κατάληξη της ισραηλινο-συριακής προσέγγισης. Ο παλαιστινιακός λαός, όμως, δεν έχει, ακόμα, καταφέρει να ζήσει πραγματικά ελεύθερος και να ξεφύγει από την καθημερινή βία, τη μιζέρια και την οικονομική ανέχεια.

Αρκετά ταραγμένη ήταν η χρονιά που πέρασε για τις πιο γνωστές χώρες του βόρειου μέρους της γειτονικής προς το νότο ηπείρου. Βέβαια, για κάποιες από αυτές, όπως η Αλγερία και η Αίγυπτος, η βία, δυστυχώς, έχει γίνει καθημερινότητα.

Συγκεκριμένα, στην Αλγερία, το 1995 βάφτηκε και πάλι με αίμα. Η εμφύλια διαμάχη συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και ασίγαστο μίσος. Οι φανατικοί ισλαμιστές συνέχισαν μέσα από τις βομβιστικές τους επιθέσεις στις μεγάλες πόλεις και τις επιδρομές τους στην επαρχία να εκδηλώνουν την αμφισβήτησή τους στην εξουσία του στρατηγού Λιαμίν Ζερουάλ. Μάλιστα, εισήγαγαν και νέες μεθόδους στην τακτική τους, που δεν είναι άλλες από τη χρησιμοποίηση παγιδευμένων αυτοκινήτων για δυσπρόσιτους και πολυσύχναστους στόχους.

Η πρώτη τέτοια επίθεση πραγματοποιήθηκε στις 30 Γενάρη, όταν παγιδευμένο αυτοκίνητο εξερράγη στο κέντρο της αλγερινής πρωτεύουσας, προκαλώντας το θάνατο 20 ατόμων και τραυματίζοντας άλλα 60. Οι επιθέσεις, οι δολοφονίες, οι απαγωγές και οι συγκρούσεις με την Αστυνομία και τον στρατό ήταν, για άλλη μια χρονιά, καθημερινό φαινόμενο στην ταραγμένη Αλγερία. Η "Ενοπλη Ισλαμική Ομάδα" κατάφερε να "χτυπήσει" ακόμα και μπροστά στα κεντρικά γραφεία της Αστυνομίας, στο Αλγέρι, με ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο που στις 31 Αυγούστου σκότωσε 10 ανθρώπους και άφησε 15 τραυματίες.

Μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, ο Λιαμίν Ζερουάλ προκήρυξε προεδρικές εκλογές. Οι φανατικοί ισλαμιστές, αλλά και πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης μποϊκόταραν τις εκλογές αυτές και κάλεσαν τον αλγερινό λαό να μην συμμετάσχει. Αλλωστε, ο στρατηγός Ζερουάλ ήταν αυτός που είχε αρνηθεί να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όταν η αντιπολίτευση και το "Μέτωπο Ισλαμικής Σωτηρίας" είχαν απευθύνει ανοιχτή έκκληση διαλόγου. Παρά τις απειλές, στις εκλογές της 16 Νοέμβρη ψήφισε, σύμφωνα με τις εκθέσεις των διεθνών παρατηρητών, το 74,9% του εκλογικού σώματος. Ο στρατηγός Ζερουάλ εξασφάλισε το εντυπωσιακό 61,3%, το οποίο τον εδραίωσε ως αδιαμφισβήτητο ηγέτη της χώρας. Η ανακοίνωση των φανατικών ισλαμιστών ότι θα κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έδωσε σε πολλούς την ελπίδα ότι η αιματοχυσία βαίνει προς το τέλος της, αφού και η μεγάλη εκλογική συμμετοχή αποδείκνυε ότι ο αλγερινός λαός δεν αντέχει άλλο. Οι βομβιστικές επιθέσεις, όμως, που ακολούθησαν αφήνουν μια πολύ πικρή γεύση για το 1995 που φεύγει και για το 1996 που έρχεται.

Συγκρούσεις φανατικών μουσουλμάνων και Αστυνομίας, όμως, σημάδεψαν τη χρονιά που φεύγει και στην Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι φανατικοί ισλαμιστές συνεχίζουν να παλεύουν με κάθε δυνατό τρόπο για την ανατροπή του Προέδρου Μουμπάρακ και δίνουν καθημερινά σκληρές μάχες, σώμα με σώμα, σε κάθε γωνιά της χώρας. Ατελείωτος και εδώ ο κατάλογος των θυμάτων, των συγκρούσεων, των συλλήψεων. Η πιο εντυπωσιακή, όμως, επίθεσή τους ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Αιγύπτιου Προέδρου, η οποία, μάλιστα, πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας. Στις 26 Ιούνη, ο Χόσνι Μουμπάρακ, κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Αντίς Αμπέμπα, δέχεται τα πυρά 5 αγνώστων, ενώ περνά με την ακολουθία του από κεντρικό δρόμο. Στον τόπο της επίθεσης, πέφτουν νεκροί οι 3 από τους 5 δράστες και 1 Αιθίοπας αστυνομικός, αλλά ο ίδιος ο Χόσνι Μουμπάρακ δεν έχει ούτε γρατζουνιά.

Συνεχίζοντας τις επιθέσεις τους και εκτός του πάτριου εδάφους, οι φανατικοί ισλαμιστές πραγματοποιούν βομβιστική επίθεση κατά της αιγυπτιακής πρεσβείας στο Πακιστάν, στις 19 Νοέμβρη. Από αυτήν την επίθεση αυτοκτονίας, χάνουν τη ζωή τους 15 άνθρωποι, αλλά και πάλι, ως διά μαγείας, ο βασικός στόχος, δηλαδή, ο Αιγύπτιος πρέσβης δεν παθαίνει απολύτως τίποτα. Η κόντρα ισλαμιστών - Μουμπάρακ κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις κοινοβουλευτικές εκλογές. Οι καταγγελίες για νοθεία και βία κατά τη διάρκεια των εκλογών της 29ης Νοέμβρη είναι πολλές και αυτή τη φορά δεν προέρχονται μόνο από τους ίδιους τους ισλαμιστές, αλλά και από πολλές οργανώσεις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρά τις καταγγελίες και τις συγκρούσεις, το τέλος του 1995 βρίσκει το κόμμα του Αιγυπτίου Προέδρου να κατέχει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, τους ισλαμιστές να διαμαρτύρονται, τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να καταγράφουν καθημερινές κτηνωδίες. Το 1996 δεν μπαίνει με τους καλύτερους οιωνούς για την Αίγυπτο.

Οι ανεπίλυτες συγκρούσεις ανάμεσα σε αφρικανικές φυλές (κυρίως αυτές των Χούτου και των Τούτσι) και το δράμα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, που δημιουργήθηκαν εξαιτίας τους, σφράγισαν τα γεγονότα που εκδηλώθηκαν μέσα στο 1995 στην καρδιά της αφρικανικής ηπείρου.

Στις 29 Μάρτη,χιλιάδες Ρουαντέζοι, απεγνωσμένοι από το αίμα που χύνεται στη χώρα τους εξαιτίας των συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες των φυλών Χούτου και Τούτσι, παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο στην Τανζανία. Στις 24 Απρίλη,και μετά από περίπου μία 20ετία, ο θανατηφόρος ιός "Εμπολα" ξαναχτυπά, αυτή τη φορά στο Ζαϊρ, προκαλώντας το θάνατο 108 ατόμων. Η επιδημία δεν κρατά πολύ και αυτό εξαιτίας των πυρετωδών προσπαθειών αξιωματούχων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και οργανώσεων αρωγής. Στις 29 Απρίλη, δεκάδες χιλιάδες μέλη της φυλής Χούτου καταφεύγουν στα προσφυγικά στρατόπεδα της πόλης Κιμπέχο, του Ζαϊρ, μέσα σε συνθήκες κόλασης. Δεκάδες απ' αυτούς πυροβολούνται εν ψυχρώ από τους πανικοβλημένους Ζαϊρινούς στρατιώτες. Στις 22 Αυγούστου,το κύμα των Ρουαντέζων προσφύγων παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Τουλάχιστον 60.000 πρόσφυγες από τη Ρουάντα και το Μπουρούντι εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους με κατεύθυνση τους καταυλισμούς των Ηνωμένων Εθνών στο Ζαϊρ. Ομως, η προσπάθειά τους να αποφύγουν τη βία στις πατρίδες τους δε βρίσκει εύφορο έδαφος, καθώς μπαίνουν στο στόχαστρο εκατοντάδων Ζαϊρινών στρατιωτών. Το επόμενο 24ωρο, 23 Αυγούστου,τα προσφυγικά στρατόπεδα στο Ζαϊρ θυμίζουν αληθινή κόλαση: Οι Ζαϊρινοί στρατιώτες, υπό τη σιωπηλή προτροπή της κυβέρνησής τους, που αδυνατεί να σηκώσει στις πλάτες της το βάρος των γιγαντιαίων κυμάτων προσφύγων, ξυλοκοπούν δεκάδες πρόσφυγες, πυρπολούν τις σκηνές που τους στεγάζουν και λεηλατούν τα φτωχικά τους υπάρχοντα. Μέχρι τα τέλη του Αυγούστου, περισσότεροι από 130.000 πρόσφυγες περιφέρονται από τα ζαϊρινά στρατόπεδα της βίας, στις ζούγκλες, ή στη μεθόριο γειτονικών χωρών χωρίς τρόφιμα, χωρίς νερό και με ανοιχτές πηγές στο κορμί και την ψυχή... Στις 24 Αυγούστου το Ζαϊρ, κάτω από τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας και τις προσπάθειες του ΟΗΕ να βρει συμβιβαστική λύση και να"μοιραστεί" με αυτή την αφρικανική χώρα το "βάρος" των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, ανακοινώνει ότι σταματά τις μαζικές εκδιώξεις προσφύγων. Καθόλη τη διάρκεια του φθινοπώρου μέχρι το τέλος του 1995, η ειδησεογραφία γύρω από τη ζωή των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από τη Ρουάντα και το Μπουρούντι "παγώνει". Το δράμα τους συνεχίζεται πλέον μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας και η μάχη της επιβίωσης θα συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια, μέχρι "τελικής πτώσης"...

Ο δικτάτορας στρατηγός Σάνι Αμπάτσα, κρατούσε γερά τα ηνία της εξουσίας στη Νιγηρία από το 1993. Στη Δύση και στον υπόλοιπο κόσμο έγινε ουσιαστικά γνωστός μέσα στο 1995, με αφορμή την εκτέλεση εννιά ιθαγενών της φυλής Ογκόνι (μεταξύ τους και ο συγγραφέας Κεν Σάρο Ουιούα), που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον αγώνα που έκαναν τα τελευταία χρόνια ενάντια στην πολυεθνική αγγλοολλανδική πετρελαϊκή εταιρία SHELL! Μέσα στο 1995, η διεθνής κοινότητα πήρε επιτέλους μία ιδέα για το στυγνό, στρατιωτικό καθεστώς του Σάνι Αμπάτσα, το οποίο λειτουργεί θυσιάζοντας ανθρώπινες ζωές αλλά και την ίδια τη Νιγηρία στο βωμό του χρήματος...

Το φθινόπωρο, οι εννιά αγωνιστές του Κινήματος για τα Δικαιώματα των Ογκόνι συλλαμβάνονται από τις νιγηριανές δυνάμεις ασφαλείας, οι οποίες υπακούουν (όπως αποκαλύπτεται και αργότερα από βρετανικές εφημερίδες) στις διαταγές των διοικητικών στελεχών της SHELL στη Νιγηρία.

Τον Οκτώβρη,διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ξένα οικολογικά κινήματα ενώνουν τις φωνές διαμαρτυρίας τους κατά των δικτατόρων ζητώντας τη ματαίωση εκτέλεσης των θανατικών ποινών που επίκεινται σε βάρος των εννέα αγωνιστών της φυλής Ογκόνι. Παρά τις αντιδράσεις, η κυβέρνηση του Σάνι Αμπάτσα αποφασίζει στις 8 Νοέμβρη να καταδικάσει σε θάνατο τους εννιά αγωνιστές. Την επόμενη ημέρα επιβεβαιώνεται η είδηση του απαγχονισμού των εννιά Νιγηριανών και στις 11 Νοέμβρη,η Νιγηρία αποπέμπεται από τους κόλπους των μελών της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.

Μία βδομάδα μετά, 17 Νοέμβρη,ο δικτάτορας γιορτάζει τα δύο χρόνια παραμονής του στην εξουσία, διοργανώνοντας φιέστα σε κεντρική περιοχή του Λάγος, όπου και συγκεντρώνονται "χειροκροτητές" επί πληρωμή. Την ίδια στιγμή, η Διεθνής Αμνηστία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις ζωές ακόμη 17 αγωνιστών του κινήματος για την Επιβίωση του Λαού των Ογκόνι, ενώ μέρες πριν έχει τεθεί σε εφαρμογή η επιβολή διεθνών οικονομικών κυρώσεων και το μποϊκοτάρισμα των προϊόντων της SHELL που διοχετεύονται στις χώρες της Δύσης, από διεθνείς οικολογικές οργανώσεις...

Με ιδιαίτερη ευλάβεια θρήνησαν οι Ισραηλινοί τον πρωθυπουργό τους

Διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις έγιναν σε όλο τον κόσμο ενάντια στην κυβέρνηση της Νιγηρίας και την πολυεθνική εταιρία SHELL