Οι ανεπίλυτες συγκρούσεις ανάμεσα σε αφρικανικές φυλές (κυρίως αυτές των Χούτου και των Τούτσι) και το δράμα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, που δημιουργήθηκαν εξαιτίας τους, σφράγισαν τα γεγονότα που εκδηλώθηκαν μέσα στο 1995 στην καρδιά της αφρικανικής ηπείρου.

Στις 29 Μάρτη,χιλιάδες Ρουαντέζοι, απεγνωσμένοι από το αίμα που χύνεται στη χώρα τους εξαιτίας των συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες των φυλών Χούτου και Τούτσι, παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο στην Τανζανία. Στις 24 Απρίλη,και μετά από περίπου μία 20ετία, ο θανατηφόρος ιός "Εμπολα" ξαναχτυπά, αυτή τη φορά στο Ζαϊρ, προκαλώντας το θάνατο 108 ατόμων. Η επιδημία δεν κρατά πολύ και αυτό εξαιτίας των πυρετωδών προσπαθειών αξιωματούχων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και οργανώσεων αρωγής. Στις 29 Απρίλη, δεκάδες χιλιάδες μέλη της φυλής Χούτου καταφεύγουν στα προσφυγικά στρατόπεδα της πόλης Κιμπέχο, του Ζαϊρ, μέσα σε συνθήκες κόλασης. Δεκάδες απ' αυτούς πυροβολούνται εν ψυχρώ από τους πανικοβλημένους Ζαϊρινούς στρατιώτες. Στις 22 Αυγούστου,το κύμα των Ρουαντέζων προσφύγων παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Τουλάχιστον 60.000 πρόσφυγες από τη Ρουάντα και το Μπουρούντι εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους με κατεύθυνση τους καταυλισμούς των Ηνωμένων Εθνών στο Ζαϊρ. Ομως, η προσπάθειά τους να αποφύγουν τη βία στις πατρίδες τους δε βρίσκει εύφορο έδαφος, καθώς μπαίνουν στο στόχαστρο εκατοντάδων Ζαϊρινών στρατιωτών. Το επόμενο 24ωρο, 23 Αυγούστου,τα προσφυγικά στρατόπεδα στο Ζαϊρ θυμίζουν αληθινή κόλαση: Οι Ζαϊρινοί στρατιώτες, υπό τη σιωπηλή προτροπή της κυβέρνησής τους, που αδυνατεί να σηκώσει στις πλάτες της το βάρος των γιγαντιαίων κυμάτων προσφύγων, ξυλοκοπούν δεκάδες πρόσφυγες, πυρπολούν τις σκηνές που τους στεγάζουν και λεηλατούν τα φτωχικά τους υπάρχοντα. Μέχρι τα τέλη του Αυγούστου, περισσότεροι από 130.000 πρόσφυγες περιφέρονται από τα ζαϊρινά στρατόπεδα της βίας, στις ζούγκλες, ή στη μεθόριο γειτονικών χωρών χωρίς τρόφιμα, χωρίς νερό και με ανοιχτές πηγές στο κορμί και την ψυχή... Στις 24 Αυγούστου το Ζαϊρ, κάτω από τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας και τις προσπάθειες του ΟΗΕ να βρει συμβιβαστική λύση και να"μοιραστεί" με αυτή την αφρικανική χώρα το "βάρος" των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, ανακοινώνει ότι σταματά τις μαζικές εκδιώξεις προσφύγων. Καθόλη τη διάρκεια του φθινοπώρου μέχρι το τέλος του 1995, η ειδησεογραφία γύρω από τη ζωή των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από τη Ρουάντα και το Μπουρούντι "παγώνει". Το δράμα τους συνεχίζεται πλέον μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας και η μάχη της επιβίωσης θα συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια, μέχρι "τελικής πτώσης"...