Αρκετά ταραγμένη ήταν η χρονιά που πέρασε για τις πιο γνωστές χώρες του βόρειου μέρους της γειτονικής προς το νότο ηπείρου. Βέβαια, για κάποιες από αυτές, όπως η Αλγερία και η Αίγυπτος, η βία, δυστυχώς, έχει γίνει καθημερινότητα.

Συγκεκριμένα, στην Αλγερία, το 1995 βάφτηκε και πάλι με αίμα. Η εμφύλια διαμάχη συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και ασίγαστο μίσος. Οι φανατικοί ισλαμιστές συνέχισαν μέσα από τις βομβιστικές τους επιθέσεις στις μεγάλες πόλεις και τις επιδρομές τους στην επαρχία να εκδηλώνουν την αμφισβήτησή τους στην εξουσία του στρατηγού Λιαμίν Ζερουάλ. Μάλιστα, εισήγαγαν και νέες μεθόδους στην τακτική τους, που δεν είναι άλλες από τη χρησιμοποίηση παγιδευμένων αυτοκινήτων για δυσπρόσιτους και πολυσύχναστους στόχους.

Η πρώτη τέτοια επίθεση πραγματοποιήθηκε στις 30 Γενάρη, όταν παγιδευμένο αυτοκίνητο εξερράγη στο κέντρο της αλγερινής πρωτεύουσας, προκαλώντας το θάνατο 20 ατόμων και τραυματίζοντας άλλα 60. Οι επιθέσεις, οι δολοφονίες, οι απαγωγές και οι συγκρούσεις με την Αστυνομία και τον στρατό ήταν, για άλλη μια χρονιά, καθημερινό φαινόμενο στην ταραγμένη Αλγερία. Η "Ενοπλη Ισλαμική Ομάδα" κατάφερε να "χτυπήσει" ακόμα και μπροστά στα κεντρικά γραφεία της Αστυνομίας, στο Αλγέρι, με ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο που στις 31 Αυγούστου σκότωσε 10 ανθρώπους και άφησε 15 τραυματίες.

Μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, ο Λιαμίν Ζερουάλ προκήρυξε προεδρικές εκλογές. Οι φανατικοί ισλαμιστές, αλλά και πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης μποϊκόταραν τις εκλογές αυτές και κάλεσαν τον αλγερινό λαό να μην συμμετάσχει. Αλλωστε, ο στρατηγός Ζερουάλ ήταν αυτός που είχε αρνηθεί να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όταν η αντιπολίτευση και το "Μέτωπο Ισλαμικής Σωτηρίας" είχαν απευθύνει ανοιχτή έκκληση διαλόγου. Παρά τις απειλές, στις εκλογές της 16 Νοέμβρη ψήφισε, σύμφωνα με τις εκθέσεις των διεθνών παρατηρητών, το 74,9% του εκλογικού σώματος. Ο στρατηγός Ζερουάλ εξασφάλισε το εντυπωσιακό 61,3%, το οποίο τον εδραίωσε ως αδιαμφισβήτητο ηγέτη της χώρας. Η ανακοίνωση των φανατικών ισλαμιστών ότι θα κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έδωσε σε πολλούς την ελπίδα ότι η αιματοχυσία βαίνει προς το τέλος της, αφού και η μεγάλη εκλογική συμμετοχή αποδείκνυε ότι ο αλγερινός λαός δεν αντέχει άλλο. Οι βομβιστικές επιθέσεις, όμως, που ακολούθησαν αφήνουν μια πολύ πικρή γεύση για το 1995 που φεύγει και για το 1996 που έρχεται.

Συγκρούσεις φανατικών μουσουλμάνων και Αστυνομίας, όμως, σημάδεψαν τη χρονιά που φεύγει και στην Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι φανατικοί ισλαμιστές συνεχίζουν να παλεύουν με κάθε δυνατό τρόπο για την ανατροπή του Προέδρου Μουμπάρακ και δίνουν καθημερινά σκληρές μάχες, σώμα με σώμα, σε κάθε γωνιά της χώρας. Ατελείωτος και εδώ ο κατάλογος των θυμάτων, των συγκρούσεων, των συλλήψεων. Η πιο εντυπωσιακή, όμως, επίθεσή τους ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Αιγύπτιου Προέδρου, η οποία, μάλιστα, πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας. Στις 26 Ιούνη, ο Χόσνι Μουμπάρακ, κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Αντίς Αμπέμπα, δέχεται τα πυρά 5 αγνώστων, ενώ περνά με την ακολουθία του από κεντρικό δρόμο. Στον τόπο της επίθεσης, πέφτουν νεκροί οι 3 από τους 5 δράστες και 1 Αιθίοπας αστυνομικός, αλλά ο ίδιος ο Χόσνι Μουμπάρακ δεν έχει ούτε γρατζουνιά.

Συνεχίζοντας τις επιθέσεις τους και εκτός του πάτριου εδάφους, οι φανατικοί ισλαμιστές πραγματοποιούν βομβιστική επίθεση κατά της αιγυπτιακής πρεσβείας στο Πακιστάν, στις 19 Νοέμβρη. Από αυτήν την επίθεση αυτοκτονίας, χάνουν τη ζωή τους 15 άνθρωποι, αλλά και πάλι, ως διά μαγείας, ο βασικός στόχος, δηλαδή, ο Αιγύπτιος πρέσβης δεν παθαίνει απολύτως τίποτα. Η κόντρα ισλαμιστών - Μουμπάρακ κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για τις κοινοβουλευτικές εκλογές. Οι καταγγελίες για νοθεία και βία κατά τη διάρκεια των εκλογών της 29ης Νοέμβρη είναι πολλές και αυτή τη φορά δεν προέρχονται μόνο από τους ίδιους τους ισλαμιστές, αλλά και από πολλές οργανώσεις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρά τις καταγγελίες και τις συγκρούσεις, το τέλος του 1995 βρίσκει το κόμμα του Αιγυπτίου Προέδρου να κατέχει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, τους ισλαμιστές να διαμαρτύρονται, τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να καταγράφουν καθημερινές κτηνωδίες. Το 1996 δεν μπαίνει με τους καλύτερους οιωνούς για την Αίγυπτο.