Είναι φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μια προσπάθεια μεγιστοποίησης του αυτονόητου. Κάτι ανάλογο με εκείνο που ζήσαμε την εποχή της εκλογής του Κ. Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, όπου η τιμιότητα του ανθρώπου - που εκ των πραγμάτων δε θα έπρεπε να αποτελεί καν αντικείμενο διερεύνησης - πλασαρίστηκε ως πολιτικό προτέρημα. Στην περίπτωση Παπανδρέου το αυτονόητο, το ότι δηλαδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συνυπέγραψε τον επίλογο της προαναγγελθείσας αποχώρησής του, παρουσιάζεται ως "πολιτική ανδρεία". Και μάλιστα από εκείνους που, όταν άκουγαν οποιαδήποτε αναφορά για την υγεία του πρωθυπουργού, δεν πρόφταιναν να καταγγέλλουν τα κέντρα... ανωμαλίας. Τώρα, οι ίδιοι, το γεγονός ότι ο Α. Παπανδρέου παραδέχτηκε αυτό που οι πάντες γνωρίζουν, ότι δηλαδή δεν μπορεί λόγω της υγείας του να ασκήσει πλέον τα καθήκοντά του, ότι δε νοείται να πρωθυπουργεύει από την Εντατική, θέλουν να το καταστήσουν δείγμα "σοφίας" και πράξη "ιστορικής εμβέλειας".

***

Ομως το ΠΑΣΟΚ δεν απέφυγε να ομολογήσει για μια ακόμα φορά την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, σε σχέση με το κυβερνών κόμμα και την παραίτηση βρίσκεται στη λέξη "λύτρωση", που χρησιμοποίησε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ για να περιγράψει τις εξελίξεις. Είναι αλήθεια. Η παραίτηση Παπανδρέου συνιστά λύτρωση για το ΠΑΣΟΚ. Λύτρωση από τη δική του ανευθυνότητα και άρνηση να αντιμετωπίσει ένα εσωτερικό του θέμα, το θέμα το διαδοχής. Λύτρωση από τις τεράστιες ευθύνες του, όσον αφορά τη δίμηνη "Ωνασειολογία". Ομως αυτό που απέδειξαν, όχι μόνο οι 60 μέρες του "Ωνασείου", αλλά όλη η μακρά περίοδος της διαδοχολογίας, της διαπάλης των "δελφίνων" και της "ιντριγκαδόρικης" αναζήτησης εσωκομματικών ισορροπιών. Ολο αυτό το διάστημα της ανοιχτής επέμβασης και της διαπάλης - πίσω από "ομάδες" και "ομαδάρχες" - ιμπεριαλιστικών κέντρων και συμφερόντων της ολιγαρχίας, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται και κυρίως δεν μπορεί να λυτρωθεί από την ίδια τη φύση του. Φύση που καθορίζεται από το χαρακτήρα ενός κόμματος που φιλοδοξεί, ως αντιπαροχή για τις υπηρεσίες του στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και της πολιτικής της υποτέλειας, να νέμεται την εξουσία.

***

Οσο για το "σιγόντο" θα παραμείνει απαράλλαχτο. Πίσω από την εντυπωσιοθηρία και τον αποπροσανατολισμό των συμπολιτευόμενων της "αντιπολίτευσης", θα ακούγεται η μπάντα της συναίνεσης. Δηλαδή της από κοινού στήριξης και προώθησης, εκ μέρους της δικομματικής πολυχρωμίας, της πολιτικής που υπαγορεύουν οι πολυεθνικές και οι ισχυροί "σύμμαχοι". Βέβαια, από την εναλλαγή στην πρωθυπουργική καρέκλα δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτα, σε εποχές μάλιστα που σχεδόν τίποτα δε σημαίνουν οι κυβερνητικές εναλλαγές των γαλαζοπράσινων νομέων της εξουσίας. Αρκετοί θα ήταν εκείνοι που στο φόντο ακριβώς της παραπάνω παραδοχής θα ενδιαφέρονταν να "περάσουν" ένα ακόμα πιο έντονο αίσθημα παθητικότητας και "παραίτησης" του ελληνικού λαού από τα δικαιώματά του. Για να διατηρήσουν αναλλοίωτους τους πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης που τους επιτρέπουν να πολιτεύονται αντιλαϊκά.

***

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Για να τελειώνουμε με αυτήν την υπόθεση. Το να παραδέχεται κάποιος ότι είναι ασθενής, είναι τόσο "γενναίο" και "ιστορικό", όσο... "δειλό" και "ανιστόρητο" είναι να αρρωσταίνει κανείς.

- Σήμερα γίνεται μια σύσκεψη με πρωτοβουλία της ΕΔΥΕΘ για το συντονισμό δράσης των φορέων της Θεσσαλονίκης, ενάντια στην αποστολή Ελλήνων στρατιωτών στο εκστρατευτικό σώμα του ΝΑΤΟ στη Βοσνία. Μια σύσκεψη, στην οποία δε θα συμμετάσχει το Εργατικό Κέντρο της πόλης, που συμφωνεί με την απόφαση της κυβέρνησης. Πώς κρίνετε αυτή τη στάση;

- Το γεγονός ότι η πλειοψηφία του ΕΚΘ (παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "ΣΥΝ") χαρακτήρισε ειρηνευτικές τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δείχνει το μέγεθος της υποταγής τους στη λογική της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αλλά και την εγκατάλειψη πάγιων θέσεων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για πάλη υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης, δημιουργία φιλειρηνικού κινήματος και προϋποθέσεων φιλίας και συνεργασίας των λαών της Βαλκανικής. Η λογική ότι οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις δικαιούνται να μεταχειρίζονται κατά το δοκούν τους λαούς των Βαλκανίων, καταπατώντας το αδιαμφισβήτητο δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση, είναι άκρως επικίνδυνη. Δυστυχώς, αυτή τη λογική δείχνει ότι αποδέχεται με τη στάση της η πλειοψηφία του ΕΚΘ.

- Ποιο είναι το μέλλον που προδιαγράφεται για τους εργαζόμενους από την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων στα Βαλκάνια;

- Η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει ήδη συσσωρεύσει σημαντικά προβλήματα στις πλάτες των εργαζομένων στη χώρα μας και διεθνώς. Αμφισβητήθηκαν σημαντικές αξίες, αφαιρέθηκαν και εξακολουθούν να αφαιρούνται κεκτημένα δικαιώματα. Μια ανάλογη εξέλιξη στα Βαλκάνια θα είχε ως αποτέλεσμα την επικράτηση της μόνιμης απειλής του πολέμου στην περιοχή, μια και τα προωθούμενα ξένα συμφέροντα δε θα πάψουν να συγκρούονται μεταξύ τους στην προσπάθεια μοιράσματος της περιοχής. Οι λαοί θα ζουν μέσα σε ένα κλίμα τεχνητής ή πραγματικής έντασης, που θα τους διαιρεί, θα καταργεί τη δημιουργία προϋποθέσεων για ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και συνεργασίας. Θα βιώνουν μέσα σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, που σε μεγάλο βαθμό θα τους στερεί τη δυνατότητα να διεκδικούν βελτίωση της θέσης τους στην κοινωνία ή, ακόμα, να υπερασπίζονται όποιες κατακτήσεις έχουν θεμελιώσει με αγώνες και θυσίες.

- Ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος της συνδικαλιστικής ηγεσίας και των εργαζομένων απέναντι στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στα Βαλκάνια; - Οι ηγεσίες του σ.κ. στη χώρα δεν μπορούν να εθελοτυφλούν μπροστά στις εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί. Πρέπει οργανώνοντας τους εργαζόμενους να απαιτήσουν την απομάκρυνση των ξένων δυνάμεων από τα Βαλκάνια, για να δημιουργηθεί η δυνατότητα στους λαούς να επιλύσουν τις όποιες μεταξύ τους διαφορές χωρίς διαιτητές. Πρέπει να αναπτυχθεί σημαντική δραστηριότητα, ώστε να καλλιεργηθούν και να εδραιωθούν αισθήματα εμπιστοσύνης, φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους εργαζόμενους των βαλκανικών χωρών. Πρέπει να απαιτήσουν την απεμπλοκή της χώρας μας από την πολεμική μηχανή που έστησε το ΝΑΤΟ και η ΕΕ στη γειτονιά μας. Ασίγαστα να αγωνίζονται για τη δημιουργία ενός ισχυρού φιλειρηνικού μετώπου όλων των λαών των Βαλκανίων, που θα έχει τη δύναμη να προστατεύει την πραγματική και μόνιμη ειρήνη στην περιοχή. Μέσα από τις πληγές που άνοιξε ο πόλεμος στη Βοσνία ξεπηδάει η ανάγκη για μια τέτοια προσπάθεια, που πρέπει χωρίς καθυστέρηση να αναλάβει το σ.κ.

Α. Α.