Είναι φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μια προσπάθεια μεγιστοποίησης του αυτονόητου. Κάτι ανάλογο με εκείνο που ζήσαμε την εποχή της εκλογής του Κ. Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, όπου η τιμιότητα του ανθρώπου - που εκ των πραγμάτων δε θα έπρεπε να αποτελεί καν αντικείμενο διερεύνησης - πλασαρίστηκε ως πολιτικό προτέρημα. Στην περίπτωση Παπανδρέου το αυτονόητο, το ότι δηλαδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συνυπέγραψε τον επίλογο της προαναγγελθείσας αποχώρησής του, παρουσιάζεται ως "πολιτική ανδρεία". Και μάλιστα από εκείνους που, όταν άκουγαν οποιαδήποτε αναφορά για την υγεία του πρωθυπουργού, δεν πρόφταιναν να καταγγέλλουν τα κέντρα... ανωμαλίας. Τώρα, οι ίδιοι, το γεγονός ότι ο Α. Παπανδρέου παραδέχτηκε αυτό που οι πάντες γνωρίζουν, ότι δηλαδή δεν μπορεί λόγω της υγείας του να ασκήσει πλέον τα καθήκοντά του, ότι δε νοείται να πρωθυπουργεύει από την Εντατική, θέλουν να το καταστήσουν δείγμα "σοφίας" και πράξη "ιστορικής εμβέλειας".
***
Ομως το ΠΑΣΟΚ δεν απέφυγε να ομολογήσει για μια ακόμα φορά την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, σε σχέση με το κυβερνών κόμμα και την παραίτηση βρίσκεται στη λέξη "λύτρωση", που χρησιμοποίησε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ για να περιγράψει τις εξελίξεις. Είναι αλήθεια. Η παραίτηση Παπανδρέου συνιστά λύτρωση για το ΠΑΣΟΚ. Λύτρωση από τη δική του ανευθυνότητα και άρνηση να αντιμετωπίσει ένα εσωτερικό του θέμα, το θέμα το διαδοχής. Λύτρωση από τις τεράστιες ευθύνες του, όσον αφορά τη δίμηνη "Ωνασειολογία". Ομως αυτό που απέδειξαν, όχι μόνο οι 60 μέρες του "Ωνασείου", αλλά όλη η μακρά περίοδος της διαδοχολογίας, της διαπάλης των "δελφίνων" και της "ιντριγκαδόρικης" αναζήτησης εσωκομματικών ισορροπιών. Ολο αυτό το διάστημα της ανοιχτής επέμβασης και της διαπάλης - πίσω από "ομάδες" και "ομαδάρχες" - ιμπεριαλιστικών κέντρων και συμφερόντων της ολιγαρχίας, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται και κυρίως δεν μπορεί να λυτρωθεί από την ίδια τη φύση του. Φύση που καθορίζεται από το χαρακτήρα ενός κόμματος που φιλοδοξεί, ως αντιπαροχή για τις υπηρεσίες του στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και της πολιτικής της υποτέλειας, να νέμεται την εξουσία.
***
Οσο για το "σιγόντο" θα παραμείνει απαράλλαχτο. Πίσω από την εντυπωσιοθηρία και τον αποπροσανατολισμό των συμπολιτευόμενων της "αντιπολίτευσης", θα ακούγεται η μπάντα της συναίνεσης. Δηλαδή της από κοινού στήριξης και προώθησης, εκ μέρους της δικομματικής πολυχρωμίας, της πολιτικής που υπαγορεύουν οι πολυεθνικές και οι ισχυροί "σύμμαχοι". Βέβαια, από την εναλλαγή στην πρωθυπουργική καρέκλα δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτα, σε εποχές μάλιστα που σχεδόν τίποτα δε σημαίνουν οι κυβερνητικές εναλλαγές των γαλαζοπράσινων νομέων της εξουσίας. Αρκετοί θα ήταν εκείνοι που στο φόντο ακριβώς της παραπάνω παραδοχής θα ενδιαφέρονταν να "περάσουν" ένα ακόμα πιο έντονο αίσθημα παθητικότητας και "παραίτησης" του ελληνικού λαού από τα δικαιώματά του. Για να διατηρήσουν αναλλοίωτους τους πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης που τους επιτρέπουν να πολιτεύονται αντιλαϊκά.
***
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Για να τελειώνουμε με αυτήν την υπόθεση. Το να παραδέχεται κάποιος ότι είναι ασθενής, είναι τόσο "γενναίο" και "ιστορικό", όσο... "δειλό" και "ανιστόρητο" είναι να αρρωσταίνει κανείς.