ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 20 Μάη 1997
Σελ. /40
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
"ΚΑΣΤΡΟ" ΥΜΗΤΤΟΥ
Τίμησαν τους τρεις ήρωες

Εκλεισαν τα μάτια τους πριν προλάβουν να χαρούν τη ζωή. Πολέμησαν, για να δουν τη χώρα τους λεύτερη, αλλά δεν πρόλαβαν. Η θάνατος τους όμως αποτέλεσε φωτεινό παράδειγμα για τους αγώνες του λαού μας. Οι τρεις ΕΠΟΝίτες, ο Δημήτρης Αυγέρης,ο Κώστας Φωλτόπουλος και ο Θάνος Κιοκμενίδης,άφησαν την τελευταία τους πνοή, σ' ένα μικρό σπιτάκι στην οδό Αγραίων 47, στον Υμηττό, πολεμώντας μια ολάκερη μέρα, με ένα φουσάτο τσολιάδες και Γερμανούς. Αυτή η θυσία εκεί στο "Κάστρο του Υμηττού" έμελλε να γίνει θρύλος και η φήμη του να ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας.

Εκεί στη φτωχογειτονιά, στις 28 Απρίλη του 1944, το θάρρος και η πίστη στα ιδανικά του αγώνα "νίκησαν" τη λογική και τους πανίσχυρα οπλισμένους φασίστες. Πενήντα τρία χρόνια μετά, προχτές την Κυριακή το πρωί, άνθρωποι κάθε ηλικίας, τίμησαν τους τρεις ήρωες. Με την πορεία τους από το δημαρχείο της πόλης μέχρι και το "Κάστρο" και την εκδήλωση που ακολούθησε, απέδειξαν ότι η θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών έχει "ριζώσει" για τα καλά στις καρδιές τόσο των παλιότερων, όσο και των νεότερων.

Η εκδήλωση μνήμης και τιμής για τους τρεις ήρωες διοργανώθηκε από τον δήμο Υμηττού και το τοπικό παράρτημα της ΠΕΑΕΑ. Παράλληλα με την εκδήλωση έγιναν και τα εγκαίνια του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης, που θα "φιλοξενηθεί" μέσα στο "Κάστρο". Στο συγκεκριμένο χώρο - σύμβολο θυσίας, υπήρχαν οι φωτογραφίες των τριών παλικαριών, όπλα από τα χρόνια του αγώνα, φωτογραφικό υλικό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, καθώς και έντυπο υλικό που διακινούνταν στα χρόνια της Κατοχής.

Ο δήμαρχος του Υμηττού, Δ. Αργιανάς, στο σύντομο χαιρετισμό του τόνισε ότι στο πρόσωπο των τριών ηρώων, "τιμάμε όλους τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τον απλό άνθρωπο της γειτονιάς, που θυσιάστηκε για τη λευτεριά της πατρίδας μας".

"Ευχαριστούμε Δημήτρη Αυγέρη, Κώστα Φωλτόπουλε και Θάνο Κιοκμενίδη που μας καλέσατε στη γιορτή σας και τούτη τη χρονιά. Ερχόμαστε, όμως, με άδεια χέρια. Και το στεφάνι της ευγνωμοσύνης μας δεν εξοφλεί το χρέος μας". Τα λόγια ανήκουν στον Νίκο Παπαδόπουλο,που σε κείνα τα χρόνια του αγώνα, ήταν γραμματέας της οργάνωσης της ΕΠΟΝ του Υμηττού. Και συνέχισε: "Τα χείλη μας είναι βουβά, γιατί δε σας φέρνουμε καλές ειδήσεις. Γιατί η γλώσσα ετούτων των καιρών μιλάει πάλι για πολέμους. Μιλά για στρατιές ανέργων και για φτώχεια. Μιλά για νέους ανθρώπους, που πεθαίνουν από ναρκωτικά... ".

Ο πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Δ. Ψημμένος,τονίζοντας ότι η θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών έχει μια ξεχωριστή σημασία στο σήμερα, που η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιβουλεύεται τις ελευθερίες των λαών, που ο νεοφασισμός απλώνει τα πλοκάμια του. "Εμείς οι αντιστασιακοί, συνέχισε, διαβεβαιώνουμε τον ελληνικό λαό και τη νεολαία, ότι δεν πρόκειται να υποστείλουμε τις σημαίες μας, μέχρι οι αγώνες μας να δικαιωθούν. Μέχρι τα ιδανικά της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Δημοκρατίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Ειρήνης γίνουν πραγματικότητα".

Στη συνέχεια της εκδήλωσης, έγινε απαγγελία του ποιήματος "Σα Θρύλος" από τη μαθήτρια Μ. Μαθιουδάκη,ακολούθησε κατάθεση στεφάνων, προσκλητήριο νεκρών και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Η εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Υμνο.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν εκ μέρους του ΚΚΕ ο βουλευτής Μ. Κωστόπουλος και οι βουλευτές Λ. Βερυβάκης (ΠΑΣΟΚ), Γ. Δημαράς (ΔΗΚΚΙ), εκπρόσωπος του ΣΥΝ, ο πρόεδρος του "Φοίνικα" Θ. Ζαφειρόπουλος,αντιπροσωπεία από το ΚΣ της ΚΝΕ, εκπρόσωποι πολλών παραρτημάτων της ΠΕΑΕΑ και άλλων αντιστασιακών οργανώσεων, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μαζικών φορέων κ.ά.ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ Παναγιώτης

"ΚΑΣΤΡΟ" ΥΜΗΤΤΟΥ
Τίμησαν τους τρεις ήρωες

Εκλεισαν τα μάτια τους πριν προλάβουν να χαρούν τη ζωή. Πολέμησαν, για να δουν τη χώρα τους λεύτερη, αλλά δεν πρόλαβαν. Η θάνατος τους όμως αποτέλεσε φωτεινό παράδειγμα για τους αγώνες του λαού μας. Οι τρεις ΕΠΟΝίτες, ο Δημήτρης Αυγέρης,ο Κώστας Φωλτόπουλος και ο Θάνος Κιοκμενίδης,άφησαν την τελευταία τους πνοή, σ' ένα μικρό σπιτάκι στην οδό Αγραίων 47, στον Υμηττό, πολεμώντας μια ολάκερη μέρα, με ένα φουσάτο τσολιάδες και Γερμανούς. Αυτή η θυσία εκεί στο "Κάστρο του Υμηττού" έμελλε να γίνει θρύλος και η φήμη του να ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας.

Εκεί στη φτωχογειτονιά, στις 28 Απρίλη του 1944, το θάρρος και η πίστη στα ιδανικά του αγώνα "νίκησαν" τη λογική και τους πανίσχυρα οπλισμένους φασίστες. Πενήντα τρία χρόνια μετά, προχτές την Κυριακή το πρωί, άνθρωποι κάθε ηλικίας, τίμησαν τους τρεις ήρωες. Με την πορεία τους από το δημαρχείο της πόλης μέχρι και το "Κάστρο" και την εκδήλωση που ακολούθησε, απέδειξαν ότι η θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών έχει "ριζώσει" για τα καλά στις καρδιές τόσο των παλιότερων, όσο και των νεότερων.

Η εκδήλωση μνήμης και τιμής για τους τρεις ήρωες διοργανώθηκε από τον δήμο Υμηττού και το τοπικό παράρτημα της ΠΕΑΕΑ. Παράλληλα με την εκδήλωση έγιναν και τα εγκαίνια του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης, που θα "φιλοξενηθεί" μέσα στο "Κάστρο". Στο συγκεκριμένο χώρο - σύμβολο θυσίας, υπήρχαν οι φωτογραφίες των τριών παλικαριών, όπλα από τα χρόνια του αγώνα, φωτογραφικό υλικό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, καθώς και έντυπο υλικό που διακινούνταν στα χρόνια της Κατοχής.

Ο δήμαρχος του Υμηττού, Δ. Αργιανάς, στο σύντομο χαιρετισμό του τόνισε ότι στο πρόσωπο των τριών ηρώων, "τιμάμε όλους τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τον απλό άνθρωπο της γειτονιάς, που θυσιάστηκε για τη λευτεριά της πατρίδας μας".

"Ευχαριστούμε Δημήτρη Αυγέρη, Κώστα Φωλτόπουλε και Θάνο Κιοκμενίδη που μας καλέσατε στη γιορτή σας και τούτη τη χρονιά. Ερχόμαστε, όμως, με άδεια χέρια. Και το στεφάνι της ευγνωμοσύνης μας δεν εξοφλεί το χρέος μας". Τα λόγια ανήκουν στον Νίκο Παπαδόπουλο,που σε κείνα τα χρόνια του αγώνα, ήταν γραμματέας της οργάνωσης της ΕΠΟΝ του Υμηττού. Και συνέχισε: "Τα χείλη μας είναι βουβά, γιατί δε σας φέρνουμε καλές ειδήσεις. Γιατί η γλώσσα ετούτων των καιρών μιλάει πάλι για πολέμους. Μιλά για στρατιές ανέργων και για φτώχεια. Μιλά για νέους ανθρώπους, που πεθαίνουν από ναρκωτικά... ".

Ο πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Δ. Ψημμένος,τονίζοντας ότι η θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών έχει μια ξεχωριστή σημασία στο σήμερα, που η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιβουλεύεται τις ελευθερίες των λαών, που ο νεοφασισμός απλώνει τα πλοκάμια του. "Εμείς οι αντιστασιακοί, συνέχισε, διαβεβαιώνουμε τον ελληνικό λαό και τη νεολαία, ότι δεν πρόκειται να υποστείλουμε τις σημαίες μας, μέχρι οι αγώνες μας να δικαιωθούν. Μέχρι τα ιδανικά της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Δημοκρατίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Ειρήνης γίνουν πραγματικότητα".

Στη συνέχεια της εκδήλωσης, έγινε απαγγελία του ποιήματος "Σα Θρύλος" από τη μαθήτρια Μ. Μαθιουδάκη,ακολούθησε κατάθεση στεφάνων, προσκλητήριο νεκρών και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Η εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Υμνο.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν εκ μέρους του ΚΚΕ ο βουλευτής Μ. Κωστόπουλος και οι βουλευτές Λ. Βερυβάκης (ΠΑΣΟΚ), Γ. Δημαράς (ΔΗΚΚΙ), εκπρόσωπος του ΣΥΝ, ο πρόεδρος του "Φοίνικα" Θ. Ζαφειρόπουλος,αντιπροσωπεία από το ΚΣ της ΚΝΕ, εκπρόσωποι πολλών παραρτημάτων της ΠΕΑΕΑ και άλλων αντιστασιακών οργανώσεων, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μαζικών φορέων κ.ά.ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ Παναγιώτης

Ο ψευδεπίγραφος "διάλογος"

Αυτός ο διάλογος είναι σαφώς ψευδεπίγραφος, έτσι που αποκαλείται "κοινωνικός". Βέβαια, με αυτό το όνομα τον πλάσαρε προσφάτως η κυβέρνηση, αλλά είναι φανερό ότι πρόκειται για το ..."χαϊδευτικό" του και όχι για το κανονικό. Το πραγματικό όνομα του διαλόγου ήταν - λέει - τόσο απωθητικό, ώστε φοβήθηκαν και οι ίδιοι οι γεννήτορές του να το κρατήσουν. "Δε γίνεται - είπαν - να το παρουσιάσουμε στον κόσμο με την αληθινή του ονομασία. Κάτι πρέπει να κάνουμε...". Και άμ' έπος, άμ' έργον. Κάθισαν και του έκοψαν την πρόθεση "αντί", που υπήρχε στην αρχή του ονόματος, και έτσι από αντικοινωνικό, μας τον παρουσίασαν ως "κοινωνικό"!

Τι τα θέλετε, όμως; Οπως στα βιβλία του Ληξιαρχείου η Παρασκευή γράφεται Παρασκευή και ποτέ Βούλα, έτσι και στη συνείδηση του λαού ο διάλογος είναι καταχωρημένος με το αληθινό όνομά του και όχι με το υποκοριστικό, που του έδωσαν οι πονηροί κυβερνήτες. Αν, όμως, οι κυβερνώντες επιμένουν να έχει ένα χαϊδευτικό το άθλιο κατασκεύασμά τους, ε, δε θα τους χαλάσουμε το χατίρι. Θα υποχωρήσουμε και, κατά τα συνήθη υποκοριστικά "Λούλα", "Κούλα" κλπ., θα φωνάξουμε κι εμείς το διάλογό τους ..."Ζούλα"!

Αυτός ο διάλογος είναι σαφώς ψευδεπίγραφος, έτσι που αποκαλείται "κοινωνικός". Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την ονομασία, ως γνήσια και ως αποδίδουσα την πραγματικότητα, μόνον αν η κυβέρνηση μάς την παρέδιδε με άλλη ορθογραφία. Αν δηλαδή ο Σημίτης και οι περί αυτόν έβαζαν το "ύψιλον" στη θέση του "όμικρον γιώτα" και το "όμικρον" στη θέση του "ωμέγα", οπότε ο διάλογός τους, αντί για "κοινωνικός", θα γραφόταν ..."κυν-ονικός" Ετσι, ναι, η προσωνυμία της νέας φάμπρικάς τους θα ήταν σωστή, θα απέδιδε, με άλλα λόγια, τα στοιχεία και τους σκοπούς του διαλόγου. Το πρώτο συνθετικό της λέξης θα παρουσίαζε την ωμότητα των κυβερνώντων και τη λυσσαλέα αρπακτικότητα των μεγαλοκεφαλαιούχων, που κρύβονται πίσω από τα μελετώμενα νέα "μέτρα". Και το δεύτερο συνθετικό της λέξης θα μαρτυρούσε ότι η επερχόμενη λαίλαπα θα έχει ως στόχο πάλι το λαό, το μόνιμο υποζύγιο της "ενοποίησης" και της"σύγκλισης". Σ' αυτόν όλα τα βάρη της "Ενωμένης" από το '85 και μετά και απ' αυτόν μονίμως το "ξεψάχνισμα", για να επιτευχθούν οι στόχοι του Μάαστριχτ. Εχασε το ένα, έχασε το άλλο και μόνον κάτι ελάχιστα κεκτημένα, ένα ξερό κόκαλο, του έχει απομείνει. Αλλά κι αυτό το "κόκαλο" το ορέχθηκαν οι άπληστοι "κύνες" της άλλης πλευράς και προσπαθούν, με το κόλπο του "διαλόγου", να του το αρπάξουν. Αυτά τα κεκτημένα, όμως, είναι τα τελευταία που έμειναν απ' όσα είχε κερδίσει η εργατική τάξη, με αγώνες. Αυτά τα εναπομείναντα κεκτημένα είναι καθαγιασμένα με θυσίες, και είναι βέβαιο ότι ο λαός "δε θα παραδώσει τα άγια τοις κυσί"!

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

Ο ψευδεπίγραφος "διάλογος"

Αυτός ο διάλογος είναι σαφώς ψευδεπίγραφος, έτσι που αποκαλείται "κοινωνικός". Βέβαια, με αυτό το όνομα τον πλάσαρε προσφάτως η κυβέρνηση, αλλά είναι φανερό ότι πρόκειται για το ..."χαϊδευτικό" του και όχι για το κανονικό. Το πραγματικό όνομα του διαλόγου ήταν - λέει - τόσο απωθητικό, ώστε φοβήθηκαν και οι ίδιοι οι γεννήτορές του να το κρατήσουν. "Δε γίνεται - είπαν - να το παρουσιάσουμε στον κόσμο με την αληθινή του ονομασία. Κάτι πρέπει να κάνουμε...". Και άμ' έπος, άμ' έργον. Κάθισαν και του έκοψαν την πρόθεση "αντί", που υπήρχε στην αρχή του ονόματος, και έτσι από αντικοινωνικό, μας τον παρουσίασαν ως "κοινωνικό"!

Τι τα θέλετε, όμως; Οπως στα βιβλία του Ληξιαρχείου η Παρασκευή γράφεται Παρασκευή και ποτέ Βούλα, έτσι και στη συνείδηση του λαού ο διάλογος είναι καταχωρημένος με το αληθινό όνομά του και όχι με το υποκοριστικό, που του έδωσαν οι πονηροί κυβερνήτες. Αν, όμως, οι κυβερνώντες επιμένουν να έχει ένα χαϊδευτικό το άθλιο κατασκεύασμά τους, ε, δε θα τους χαλάσουμε το χατίρι. Θα υποχωρήσουμε και, κατά τα συνήθη υποκοριστικά "Λούλα", "Κούλα" κλπ., θα φωνάξουμε κι εμείς το διάλογό τους ..."Ζούλα"!

Αυτός ο διάλογος είναι σαφώς ψευδεπίγραφος, έτσι που αποκαλείται "κοινωνικός". Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την ονομασία, ως γνήσια και ως αποδίδουσα την πραγματικότητα, μόνον αν η κυβέρνηση μάς την παρέδιδε με άλλη ορθογραφία. Αν δηλαδή ο Σημίτης και οι περί αυτόν έβαζαν το "ύψιλον" στη θέση του "όμικρον γιώτα" και το "όμικρον" στη θέση του "ωμέγα", οπότε ο διάλογός τους, αντί για "κοινωνικός", θα γραφόταν ..."κυν-ονικός" Ετσι, ναι, η προσωνυμία της νέας φάμπρικάς τους θα ήταν σωστή, θα απέδιδε, με άλλα λόγια, τα στοιχεία και τους σκοπούς του διαλόγου. Το πρώτο συνθετικό της λέξης θα παρουσίαζε την ωμότητα των κυβερνώντων και τη λυσσαλέα αρπακτικότητα των μεγαλοκεφαλαιούχων, που κρύβονται πίσω από τα μελετώμενα νέα "μέτρα". Και το δεύτερο συνθετικό της λέξης θα μαρτυρούσε ότι η επερχόμενη λαίλαπα θα έχει ως στόχο πάλι το λαό, το μόνιμο υποζύγιο της "ενοποίησης" και της"σύγκλισης". Σ' αυτόν όλα τα βάρη της "Ενωμένης" από το '85 και μετά και απ' αυτόν μονίμως το "ξεψάχνισμα", για να επιτευχθούν οι στόχοι του Μάαστριχτ. Εχασε το ένα, έχασε το άλλο και μόνον κάτι ελάχιστα κεκτημένα, ένα ξερό κόκαλο, του έχει απομείνει. Αλλά κι αυτό το "κόκαλο" το ορέχθηκαν οι άπληστοι "κύνες" της άλλης πλευράς και προσπαθούν, με το κόλπο του "διαλόγου", να του το αρπάξουν. Αυτά τα κεκτημένα, όμως, είναι τα τελευταία που έμειναν απ' όσα είχε κερδίσει η εργατική τάξη, με αγώνες. Αυτά τα εναπομείναντα κεκτημένα είναι καθαγιασμένα με θυσίες, και είναι βέβαιο ότι ο λαός "δε θα παραδώσει τα άγια τοις κυσί"!

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ