"Θα ήθελα", είπε, "να ξεκαθαρίσω αμέσως τι είναι για μας, για την κυβέρνησή μας και το ΠΑΣΟΚ, ο κοινωνικός διάλογος. Ο κοινωνικός διάλογος είναι ο αποφασιστικός αναπτυξιακός μοχλός της χώρας. Ο κοινωνικός διάλογος είναι η πολλαπλασιαστική δυναμική όλων των παραγωγικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Ο κοινωνικός διάλογος είναι η αποκορύφωση της διαδικασίας συναίνεσης, όχι γύρω από κλαδικά, επιχειρηματικά ή συνδικαλιστικά αιτήματα, αλλά η δημιουργία του κοινού εδάφους ταυτόχρονης ανάπτυξης αυτών των συμφερόντων. Ο κοινωνικός διάλογος δεν είναι μια διαδικασία μετακύλησης του κόστους ή του οφέλους προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Είναι ο τρόπος διασφάλισης του κοινού συμφέροντος μέσα από ένα κοινό παρονομαστή, που έχει το όνομα: ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη. Ο κοινωνικός διάλογος διασφαλίζει την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή".

Μια διαδικασία για να θεωρηθεί αποφασιστικός μοχλός ανάπτυξης της κοινωνίας μας πρέπει - πρώτα απ' όλα - να δίνει ώθηση στην κύρια παραγωγική δύναμη αυτής της κοινωνίας, που είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος. Ούτε ο πολίτης αυτής της κοινωνίας γενικά, ούτε ο μοναχοφάης καπιταλιστής, πολύ περισσότερο, αλλά ο εργαζόμενος άνθρωπος. Αυτός δηλαδή που, αξιοποιώντας είτε τα χέρια του είτε το μυαλό του είτε και τα δυο, παράγει τα αγαθά αυτής της κοινωνίας.Και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα προϊόντα της δικιάς του παραγωγής δεν ιδιοποιείται ο ίδιος αλλά κάποιο άλλο "παράσιτο", που η ταξική σύνθεση της κοινωνίας μας τον έχει ορίσει στη θέση του καπιταλιστή.

Μπορεί να υποστηριχτεί στα σοβαρά ότι αυτός ο περίφημος, θεσμοθετημένος μάλιστα, "κοινωνικός διάλογος" θα λειτουργήσει σ' αυτή την κατεύθυνση; Οταν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων προσέρχονται σ' αυτόν έχοντας εγκαταλείψει το μοναδικό όπλο, το οποίο έχει αποδειχτεί αποτελεσματικό από τότε που εμφανίστηκαν στην κοινωνία μαζί με τους εργοδότες: το όπλο του αγώνα; Οταν όλοι συμφωνούν ότι την ίδια περίοδο οι λαοί σ' όλο τον κόσμο δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση από τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, που στόχο έχει να τους αφαιρεθούν όποιες - έστω και επί μέρους - κατακτήσεις έχουν διατηρηθεί; Οταν, την ίδια ακριβώς στιγμή που οι εργαζόμενοι παίρνουν την πρόσκληση για να συμμετάσχουν στον "κοινωνικό διάλογο", οι "ευγενείς συνομιλητές" τους, οι βιομήχανοι, εισηγούνται και η κυβέρνηση νομοθετεί και εξαπολύει "κατά ριπάς" τα αντεργατικά μέτρα;

- να αυξηθεί παραπέρα η ανεργία;

- να συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο η παραγωγική βάση της χώρας;

- να ξεκληριστεί ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της μικρής και μεσαίας αγροτιάς;

- να πνιγούν κυριολεχτικά στις ακάλυπτες επιταγές οι επιχειρηματίες και οι έμποροι;

Ολα αυτά όταν οι βιομήχανοι θα ασυδοτούν πλέον ασύστολα, έχοντας αποσπάσει στις "αποφάσεις" του "κοινωνικού διαλόγου" την υπογραφή των εργατοπατέρων, που δήθεν εκπροσωπούν τους εργαζόμενους.

Οπως όμως είδαμε, ο κ. Σημίτης δε μας ξεκαθαρίζει μόνο τι είναι, κατά κυβέρνηση και κατά ΠΑΣΟΚ, ο "κοινωνικός διάλογος". Μας διευκρινίζει και τι δεν είναι. Δεν είναι λοιπόν "μια διαδικασία μετακύλησης του κόστους ή του οφέλους προς τη μια ή την άλλη πλευρά".

Τι μας λέει μ' άλλα λόγια; Οτι η "ψαλίδα" η οποία υπάρχει ανάμεσα στους "κοινωνικούς εταίρους", που θα πάρουν θέση στο τραπέζι του "διαλόγου", θα μείνει ως έχει. Ούτε θα ανοίξει, ούτε θα κλείσει. Και δεν πρόκειται ούτε να ανοίξει, ούτε να κλείσει μια που "ούτε κόστος ούτε όφελος πρόκειται να κυλήσει από τη μια πλευρά στην άλλη". Αρα οι φτωχοί θα μείνουνε φτωχοί και οι πλούσιοι πλούσιοι. Τότε πού κολλάνε αυτά τα περίφημα περί κοινωνικής δικαιοσύνης; Αν δε "μετακυλήσει" κάποιο κόστος από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους προς τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, και κάποιο όφελος από τη χρηματιστική ολιγαρχία στα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, πώς θα βαδίσουμε σε μια πιο δίκαιη κοινωνία;

Είναι φανερό πως ο κ. πρωθυπουργός επέλεξε την ευκαιρία αυτής της συζήτησης στη Βουλή για να μας πει - έμμεσα αλλά με σαφήνεια - ότι, για την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, η κοινωνία μας είναι αρκούντως δίκαιη και συνεπώς δεν υπάρχει λόγος αναδιανομής της "πίτας" μεταξύ των τάξεων και των στρωμάτων που τη συναποτελούν.

Ναι, κ. πρωθυπουργέ. Η κοινωνία μας είναι "δίκαιη" γιατί απλά έτσι συμφέρει τους κύκλους που εξυπηρετείτε και εσείς και όσοι πολιτικοί και κόμματα βάζουν πλάτη για να υλοποιηθούν οι πολιτικές που επαγγέλλεστε και εφαρμόζετε. Γιατί έτσι συμφέρει τα αφεντικά σας στις Βρυξέλλες, αλλά και τις πολυεθνικές, που ρουφάνε κυριολεχτικά τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Είναι όμως κραυγαλέα άδικη για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γι' αυτό, λοιπόν, όσο καρότο "κοινωνικού διαλόγου" κι αν δώσετε, όσο μαστίγιο επελάσεων ροπαλοφόρων και δικαστικών διώξεων πρωτοπόρων αγωνιστών κι αν χρησιμοποιήσετε, αυτή η κοινωνία θα αλλάξει. Θα αλλάξει ριζικά. Θα φροντίσουν γι' αυτό όλοι όσοι ενδιαφέρονται γι' αυτή την αλλαγή. Οι απαραίτητες εμπειρίες ήδη συσσωρεύονται. Το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, αυτό το απαραίτητο όπλο στα χέρια του λαού για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά δίκαιης - της σοσιαλιστικής - κοινωνίας, δε θα αργήσει να ρίξει τις πρώτες ρίζες.

σποτ

Μια διαδικασία για να θεωρηθεί αποφασιστικός μοχλός ανάπτυξης της κοινωνίας μας, πρέπει - πρώτα απ' όλα - να δίνει ώθηση στην κύρια παραγωγική δύναμη αυτής της κοινωνίας, που είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος. Ούτε ο πολίτης αυτής της κοινωνίας γενικά, ούτε ο μοναχοφάης καπιταλιστής, πολύ περισσότερο, αλλά ο εργαζόμενος άνθρωπος. Αυτός δηλαδή που, αξιοποιώντας είτε τα χέρια του είτε το μυαλό του είτε και τα δυο, παράγει τα αγαθά αυτής της κοινωνίας

ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ των κομμάτων του δικομματισμού μπήκε ξαφνικά στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής ζωής η αναθεώρηση του Συντάγματος. Πίσω από τις διακηρύξεις, όμως, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, για "δημοκρατικές και εκσυγχρονιστικές αλλαγές", κρύβεται η πραγματική τους επιδίωξη, για πλήρη υποταγή της χώρας στην ΕΕ και μέσα από το Σύνταγμα. Στο σημερινό αφιέρωμα του "Ριζοσπάστη", ο Αντ. Σκυλλάκος, με άρθρο του αναφέρεται στα ουσιαστικά ζητήματα της αναθεώρησης και στις επιδιώξεις των άλλων κομμάτων. Παρουσιάζονται επίσης οι βασικές θέσεις της πρότασης αναθεώρησης που είχε καταθέσει το ΚΚΕ στην προηγούμενη Βουλή, θέσεις που διατηρούν την επικαιρότητά τους και σήμερα (σελίδες 6 - 7)

ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ. 50 χρόνια μετά την εκπόνηση και την έναρξη εφαρμογής του περιβόητου σχεδίου Μάρσαλ. Ενός σχεδίου με πολλαπλούς στόχους και αποδέκτη τη "γηραιά" μεταπολεμική ήπειρο. Γιατί στην Ευρώπη; Ποια τα αποτελέσματα και οι συνέπειες από τη δράση του σχεδίου; Ο "Ρ" παρουσιάζει από σήμερα ένα εκτενές ιστορικό και πολιτικό αφιέρωμα για το ρόλο, τις μεθόδους και τα "οφέλη" της ύπουλης αμερικάνικης βοήθειας. Γνώση χρήσιμη για το παρόν και το μέλλον (σελίδες 8 - 9)

"ΜΙΑ ΑΛΛΗ ματιά στον Στάλιν". Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός. Ενεργοποιεί την ανάγκη ν' αλλάξει κανείς ψυχολογική διάθεση, προκειμένου ν' αποφασίσει την αγορά και μελέτη του βιβλίου. Ακόμα παραπέρα, μια πρώτη αλλαγή ψυχολογικής διάθεσης - κάθετα αρνητικής και απορριπτικής για την προσωπικότητα και την ιστορική προσφορά του Στάλιν, ως ηγέτη του ΚΚΡ(μπ) και στη συνέχεια ΚΚΣΕ και της πρώτης σοσιαλιστικής κοινωνίας, της ΕΣΣΔ (σελίδες 10 - 11)

ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ βρίσκεται το νέο μακροχρόνιο οικονομικό πρόγραμμα, με το οποίο παρατείνεται και εμπλουτίζεται με νέες μορφές και νέα μέτρα η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας, μέχρι και το έτος 2000. Σύμφωνα με πληροφορίες, το πλαίσιο του νέου "εκσυγχρονιστικού" προγράμματος θα παρουσιάσει την ερχόμενη Πέμπτη 19 Ιούνη, σε συνέντευξη Τύπου, ο καθηγητής Ι. Σπράος,ο οποίος είναι επικεφαλής της Επιτροπής των "σοφών" και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού (σελίδα 31)

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της διεθνούς κίνησης κεφαλαίων φαίνεται ότι έχει "ανοίξει την όρεξη", όχι μόνο στους ξένους επενδυτές που επιδιώκουν την ισχυροποίηση της θέσης τους στη χώρα μας, αλλά και στους εγχώριους κεφαλαιούχους, που βλέποντας τις δραστηριότητές τους να χάνουν έδαφος στην εγχώρια αγορά, στρέφονται στις γειτονικές χώρες για την επέκταση των δραστηριοτήτων τους και - κυρίως - για την απόσπαση μεγάλων κερδών (σελίδες 32 - 33)

ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ από σήμερα στην Αλγερία, και όμως, δύο βδομάδες μετά την "ιστορική πρώτη" της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος, τίποτα δε φαίνεται να έχει αλλάξει στη βορειοαφρικανική αυτή χώρα. Μια πρώτη ματιά στα επίσημα αποτελέσματα δίνει την εντύπωση ότι η εκλογική διαδικασία στην Αλγερία κύλησε ομαλά και ότι αποτελεί ένα πρώτο βήμα της στρατοκρατικής ηγεσίας της προς τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Η εικόνα αυτή, όμως, ανταποκρίνεται στην καθημερινή πραγματικότητα της Αλγερίας και, κυρίως, έχει όντως κάποιο απτό αντίκρισμα για τον αλγερινό λαό; (σελίδα 38)

Η ΕΠΙΜΟΝΗ στις κατευθύνσεις του Μάαστριχτ γεννάει αντιτιθέμενα συμφέροντα στο εσωτερικό της χώρας, που αντανακλώνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις των πολιτικών δυνάμεων. Η κρίση έτσι όπως αποτυπώνεται στον γερμανικό Τύπο τον τελευταίο καιρό (σελίδα 39)