Τι ήταν, άραγε, αυτό που συνέβαινε επί τέσσερις μέρες στη Θεσσαλονίκη; Μήπως θρησκευτική πανήγυρη; Μήπως γύρισε ο αυτοκράτορας Νικηφόρος και τα πιστά πλήθη προσεύχονταν υπό τη σκέπη του σταυρού, που υψώνουν ιερείς και οι "πατέρες"; Μήπως γύρισε ο χρόνος πίσω; Μάλλον όχι. Το ημερολόγιο το λέει καθαρά: Ιούνιος του 1997.

Ανοιξαν τα μοναστήρια, οι σκήτες, τα κελιά και οι "εγκαταλείψαντες τα εγκόσμια" ξεχύθηκαν μαζί με τα κειμήλιά "τους", όχι με το βλέμμα παιδιού που βλέπει τον κόσμο, καθόλου ταπεινά. Εκτός από μεγαλόσταυρους και μακρόσυρτες ψαλμωδίες, ξέρουν για νέες τεχνολογίες, cd rom και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Οι "τρεφόμενοι από την προσευχή", οι "θεματοφύλακες" των βυζαντινών παραδόσεων, οι "αφιερωμένοι" και "ταγμένοι" γνωρίζουν και για "promotion" (διαφήμιση στα ελληνικά), μάνατζμεντ και συναφείς δραστηριότητες. Με την πολύτιμη βοήθεια της "Πολιτιστικής Πρωτεύουσας", που ξέρει απ' αυτά...

Κι εκεί που νομίζαμε πως όλα στην έκθεση των κειμηλίων του Αγίου Ορους θα ήταν κατανυκτικά, σεμνά... διαπιστώσαμε ότι έβγαλαν το Βυζάντιο στο... κλαρί.Το έκαναν πάσα στη "Swatch",τη γνωστή βιομηχανία ρολογιών, η οποία βρήκε νέο σχεδιάκι και θα λανσάρει καινούριο ρολόι.Αλλωστε, οι Αγιορείτες φημίζονται για την ωρολογοποιία... Οποιος, λοιπόν, φοράει το ρολόι θα πατάει ένα κουμπάκι και θα μπαίνει στην έκθεση χωρίς εισιτήριο!Μάλιστα, την Κυριακή, κάποιος κύριος που το φορούσε προσπάθησε να κάνει χρήση της "εύνοιας", αλλά προς απογοήτευσή του το αντίστοιχο σύστημα του μουσείου δεν είχε ακόμα λειτουργήσει...

Εχουν όμως και... ωραία υφάσματα οι Αγιορείτες. Προτείνουμε να έρθει η "Beneton", που φημίζεται και για τις... "ενωτικές" της διαφημίσεις. Θα μπορούσε να λανσάρει μπλουζάκι με εικόνα, που θα δείχνει ασπασμό ορθόδοξου ιερέα και καθολικού καρδινάλιου. Η, καλύτερα, το πριν και μετά της έκθεσης από ενδυματολογικής απόψεως: το μπλουζάκι να φοριέται μετά την έξοδο.

Διότι κατά την είσοδο οι γυναίκες υποχρεούνται να βγάζουν τα παντελόνια και να βάζουν μαύρες μακριές φούστες.Ετσι, για να μην παίρνουν και πολύ αέρα, επειδή τους έγινε η χάρη να δουν έστω και από την... κλειδαρότρυπα τι κρύβει το "άβατον". Αυτό το τελευταίο ενδυματολογικό φιρμάνι το εξέδωσε η Ιερά Κοινότητα Αγίου Ορους και το θυροκόλλησε στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, χωρίς το δεύτερο να αντιδράσει.Ερώτημα: αν κάποια επισκέπτρια δε θέλει να δει τα κειμήλια, αλλά άλλη έκθεση, θα τυλιχτεί επίσης με φούστα;

Ναι, θα απαντούσαν οι άγιοι Πατέρες. Γιατί στο μουσείο δεν ήρθαν απλώς λατρευτικά αντικείμενα και κειμήλια, που έχουν αρχαιολογική, ιστορική και καλλιτεχνική υπόσταση. Κατέβηκε σύσσωμο το "κράτος" Αγίου Ορους και "αποίκισε" το Μουσείο.

Τώρα, αν όλα αυτά ο πρωθυπουργός τα θεωρεί "δικαίωση του θεσμού της "Πολιτιστικής Πρωτεύουσας"", όπως δήλωσε το Σάββατο στα επίσημα εγκαίνια, είναι δικό του θέμα... Εμάς, μας μοιάζει με Μεσαίωνα και μάλιστα εμπορεύσιμο. Μας κάνει να σκεφτόμαστε Βυζάντιο κρεμασμένο στα περίπτερα και ελληνορθόδοξες κορόνες, σε ψηφιακή απόδοση. Δηλαδή, δυο φορές Μεσαίωνας.

Δήμητρα ΜΥΡΙΛΛΑ

Φτωχότερος έμεινε ο μουσικός μας κόσμος: Την Κυριακή έφυγε από τη ζωή ο πολυβραβευμένος 82χρονος πιανίστας Γιώργος Θέμελης,χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Πριν λίγες μέρες είχε εισαχθεί στη Γενική Κλινική Αθηνών όπου διαπιστώθηκε η νόσος και υποβλήθηκε σε εγχείρηση.

Αν και τυφλός, εκ γενετής, ο Γ. Θέμελης ήταν εξαίρετος, διεθνώς αναγνωρισμένος, δεξιοτέχνης του πιάνου. Η αναπηρία του δε στάθηκε εμπόδιο στο να ακολουθήσει από παιδί αυτό που πολύ αγάπησε: τη μουσική. Από τριών ετών ό,τι άκουγε το μετέφερε στο πιάνο, ενώ τις πρώτες νότες τις έμαθε με τη μέθοδο Μπράιγ. Σπούδασε στο Ωδείο Παρισίων, το οποίο μάλιστα εξαιτίας του προχώρησε στην αλλαγή του κανονισμού του, ώστε να γίνονται δεκτοί και τυφλοί. Το 1936 τιμήθηκε με το βραβείο του ίδιου ωδείου και από τότε ξεκίνησε η καριέρα του με εμφανίσεις στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου. Είχε βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών. Το τελευταίο του ρεσιτάλ το έδωσε το 1995 στο Ηρώδειο.

• Σε ηλικία 109 χρόνων έφυγε από τη ζωή ο βετεράνος του ρεμπέτικου Γιώργος Κατσαρός (Θεολογίτης). Ο Ελληνας μουσικός, που ζούσε στην Αμερική πάνω από 80 χρόνια, πέθανε στο Τάρπον Σπρινγκς της Φλώριδα, όπου κατοικούσε μόνιμα από το 1957. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι γεννήθηκε στην Αμοργό το 1893. Ενα χαρτί όμως του ληξιαρχείου, που ο ίδιος προσκόμισε στην επίσκεψή του πριν δύο χρόνια στην Ελλάδα, βεβαίωνε ότι γεννήθηκε το 1888. Ο Γ. Κατσαρός,προσκεκλημένος του συνεδρίου για τον Απόδημο Ελληνισμό πριν δύο χρόνια στη Θεσσαλονίκη (12/1995), κατέπληξε το κοινό με δύο συναυλίες του στην "Αίγλη" της συμπρωτεύουσας και εκείνη που έδωσε στην Αθήνα.

Από μικρό παιδί ο Γ. Κατσαρός καταπιάνεται με την κιθάρα. Είκοσι χρόνων ταξιδεύει για την Αμερική. Κάνει διάφορες δουλιές, όμως ταυτόχρονα τελειοποιείται στην κιθάρα και γνωρίζεται με τους μουσικούς της εποχής: Αμαλία Βάκα, Μαρίκα Παπαγκίκα κ. ά. Το 1919 υπογράφει το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο και πολλά τραγούδια του γίνονται επιτυχίες σε όλες τις παροικίες του Ελληνισμού, εντός και εκτός ΗΠΑ. Στις δεκαετίες 1920 και 1930 κάνει μεγάλα ταξίδια σε όλο τον κόσμο και έρχεται στην Ελλάδα το 1927 για λίγους μόνο μήνες. Εμφανίζεται, επίσης, σε θεατρικές παραστάσεις και τραγουδάει σε επιθεωρησιακά νούμερα. Η δισκογραφική του παρουσία ολοκληρώθηκε το 1950.