Τη διάλυση του δεύτερου μεγαλύτερου ναυπηγείου της χώρας, των Ναυπηγείων Ελευσίνας, προανάγγειλε ουσιαστικά η κυβέρνηση, με την απόφασή της να τα παραδώσει στον Ν. Ταβουλάρη - στον οποίο προηγούμενα είχε δοθεί, επίσης από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και το Νεώριο Σύρου - ακριβώς με τους όρους που ήθελε. Δηλαδή, χωρίς εργαζόμενους και έναντι ανύπαρκτου στην ουσία τιμήματος!Ιδιωτικοποίηση που επαναλαμβάνει το "πείραμα" Περατικού - αν και τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά - και μάλιστα σε ακόμα χειρότερη έκδοση.

Η τραγική για εργαζόμενους και Ναυπηγείο απόφαση, φέρει τη "σφραγίδα" 8 υπουργών και υφυπουργών που συμμετείχαν σε ευρεία διυπουργική σύσκεψη την περασμένη Τετάρτη στο υπουργείο Ανάπτυξης, στην οποία επίσης καθορίστηκαν οι διαδικασίες για το ξεπούλημα μιας σειράς ακόμα δημοσίων επιχειρήσεων. Ωστόσο, η υπογραφή της οριστικής σύμβασης παραπέμφθηκε για μετά την ολοκλήρωση τριών μηνών διαπραγματεύσεων με τον Ν. Ταβουλάρη. Το τρίμηνο έρχεται να εξυπηρετήσει περισσότερο τις προσπάθειες για "ρεγουλάρισμα" των εργατικών αντιδράσεων και διευκόλυνση του περάσματος της ιδιωτικοποίησης, παρά να εξυπηρετήσει κάποιες επιπλέον διαπραγματεύσεις, αφού τα ουσιαστικά σημεία είναι ήδη συμφωνημένα.

Ετσι, το Ναυπηγείο παραδίδεται στον ιδιώτη έναντι προκαταβολής 1 δισ. δραχμών, ενώ την ίδια στιγμή του εγκρίνεται δάνειο κίνησης επίσης 1 δισ. δραχμών! Επιπλέον, αναμένεται να εγκριθεί και το επενδυτικό πρόγραμμα που είχε καταθέσει ο Περατικός, ύψους 11,5 δισ. δραχμών, ενώ θα του δοθούν "πακέτο" και οι συμβάσεις για την εκτέλεση παραγγελιών του ΟΣΕ και του Πολεμικού Ναυτικού, αξίας πολλών δισ. δραχμών. Μάλιστα η επανακοστολόγηση των συμβάσεων αυτών, με βάση τις νέες τιμές, θα είναι ένα από τα θέματα των τρίμηνων διαπραγματεύσεων... Το συνολικό τίμημα καθορίστηκε σε 27 δισ. δραχμές, με δόσεις και η αποπληρωμή του - αν ποτέ καταβληθεί - θα ολοκληρωθεί μετά από 15 χρόνια.

Το Ναυπηγείο παραδίδεται "καθαρό" από εργαζόμενους, καθώς η κυβέρνηση ανέλαβε να τους απολύσει όλους (!), καταβάλλοντάς τους τις αποζημιώσεις. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Ανάπτυξης, οι περαιτέρω διαπραγματεύσεις θα αφορούν τη μορφή των εργασιακών σχέσεων και τις συμβάσεις που θα υπογράψουν οι εργαζόμενοι που προτίθεται να απασχολήσει ο ιδιώτης και που... δεσμεύεται να είναι περίπου 750, χωρίς να διευκρινίζεται καν αν κάποιος αριθμός, έστω, από αυτούς θα αφορά σημερινούς εργαζόμενους στο Ναυπηγείο.

Η απόφαση αυτή της κυβέρνησης είναι το επιστέγασμα μιας σειράς διαλυτικών επιλογών που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γνώμονας αυτών των ενεργειών ήταν η πιστή υλοποίηση και η συνεπής διεκπεραίωση των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αδιαφορώντας όλες οι κυβερνήσεις για τις αρνητικές συνέπειες τόσο στον κλάδο της ναυπηγικής βιομηχανίας, όσο και γενικότερα στην παραγωγική βάση της χώρας. Αδιαφορώντας ακόμα και για το ότι οι επιλογές αυτές στοίχισαν δεκάδες δισ. δραχμές, που φορτώθηκαν στις πλάτες του ελληνικού λαού, ενώ γέμισαν τις "τσέπες" των αετονύχηδων.

Την αρχή την έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ το '92, όταν παρέδωσε το Ναυπηγείο στον Περατικό, χωρίς ουσιαστικά ο τελευταίος να πληρώσει δραχμή. Τη συνέχεια ανέλαβε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που διευκόλυνε τον Περατικό να συνάψει με πέντε κρατικές τράπεζες κοινοπρακτικό δάνειο 30 εκατ. δολαρίων και να του δοθούν σαν κεφάλαιο κίνησης 6 εκατ. δολάρια από την Εθνική και 700 εκατ. δραχμές από την Εμπορική.

Οι διευκολύνσεις έφτασαν ακόμα και στο σημείο να χαρακτηρίζεται ο Περατικός - παρότι δεν είχε καταβάλει καμιά δόση αποπληρωμής - από την κυβέρνηση "φερέγγυος" και να σχεδιάζεται να του δοθεί και το πρώτο ναυπηγείο της χώρας, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. "Φερέγγυος" ακόμα και όταν καταπατώντας κάθε όρο του συμβολαίου, απέλυσε 400 εργαζόμενους. Το αποτέλεσμα ήταν ο Περατικός σε μια εκβιαστική κίνηση να εγκαταλείψει τα Ναυπηγεία Ελευσίνας στις 14 Αυγούστου του '95, αφού φρόντισε να τα "φεσώσει" με 22 δισ. δρχ. χρέη!

Και όμως η κυβέρνηση απτόητη συνεχίζει στον ίδιο ντορό. Τον Σεπτέμβρη του '95 θέτει το Ναυπηγείο σε καθεστώς εκκαθάρισης εν λειτουργία και από κει και πέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

Σοβαρές είναι και οι ευθύνες της πλειοψηφίας του σωματείου, που αθετώντας προηγούμενες ομόφωνες αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων, για παραμονή του Ναυπηγείου στο δημόσιο, έβαλε "πλάτη" για το πέρασμα των κυβερνητικών επιλογών. Καθοριστική απ' την άποψη αυτή, ήταν η Γενική Συνέλευση στις 22 Σεπτέμβρη του '95, όπου οι εργαζόμενοι βρέθηκαν μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα, ή εκκαθάριση ή ανεργία και όπου οι κάθε είδους αντιστάσεις τους "πνίγηκαν" σε ένα ποταμό ωμών εκβιασμών και πιέσεων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε επιτεύχθηκε η αποδοχή της εκκαθάρισης, με την "υπόσχεση" από την κυβέρνηση πως εξασφαλίζεται η πλήρης λειτουργία του Ναυπηγείου...

Η διάψευση ήρθε πολύ γρήγορα. Παράλληλα με τα "κοινωνικά μέτρα" συρρίκνωσης των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, μπαίνει σε εφαρμογή και πρόγραμμα μαζικών απολύσεων και στην Ελευσίνα.

Την ίδια περίοδο (Φλεβάρης '96) προκηρύσσεται και ο πρώτος διαγωνισμός για την εκποίησή τους, που οδήγησε στη μοναδική προσφορά του εφοπλιστή Ι. Καρρά. Μια προσφορά που χαρακτηρίστηκε σαν "αέρας κοπανιστός". Παρ' όλα αυτά η "προσφορά" συνεχίζει για μήνες να αξιολογείται και οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις δίνουν και παίρνουν. Ωστόσο είναι τόσο εξόφθαλμα αναξιόπιστη που και η κυβέρνηση υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να την απορρίψει.

Εχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών, προετοιμάζει προσεκτικά το έδαφος, ώστε η δεύτερη απόπειρα ξεπουλήματος να έχει πιο "καλή" έκβαση. Διάφορες φήμες κάνουν λόγο πως υπάρχει ενδιαφέρον για εξαγορά του Ναυπηγείου, αρκεί να αποψιλωθεί από τους "ενοχλητικούς" εργαζόμενους. Τον Ιούνη του '96, η διοίκηση του Ναυπηγείου, υλοποιώντας υπουργική απόφαση, καλεί όλο το προσωπικό να υποβάλει αιτήσεις για μετάταξη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Λίγο μετά προκηρύσσεται ο δεύτερος διαγωνισμός, με μοναδική προσφορά αυτή τη φορά του Ν. Ταβουλάρη, που τελείως "συμπτωματικά" ζητά να του δοθεί το Ναυπηγείο χωρίς προσωπικό. Από τους 1.700 εργαζόμενους που απασχολούσε ήδη, έχουν αποχωρήσει με τα περιβόητα "κοινωνικά μέτρα", 375 άτομα, ενώ είναι έτοιμες λίστες με 270 ονόματα που έχει εγκριθεί η μετάταξή τους και αναμένεται συνέχεια...

Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε Γενική Συνέλευση, όπου οι εργαζόμενοι αποφάσισαν ομόφωνα να παλέψουν για πλήρη παραγωγική λειτουργία του Ναυπηγείου και ενάντια σε κάθε προσπάθεια για μείωση των θέσεων εργασίας. Ενα είναι σίγουρο, ότι παρά τις δυσκολίες, αν ενωμένα και αποφασιστικά αγωνιστούν έχουν τη δύναμη να αποκρούσουν τα νέα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης.

"Κλινικά νεκρή" εμφανίζεται σήμερα η μεγαλύτερη χαλυβουργία της χώρας, η"Χαλυβουργική".Το παραγωγικό τέλος της επιχείρησης, το έχει ήδη προδιαγράψει ο ιδιοκτήτης της, που προχωρά ολοταχώς στη μετατροπή της σε εμπορική. Αλλά και η κυβέρνηση, που ενταφιάζει την επιχείρηση με την πλήρη αδιαφορία της και στο όνομα πάντα των "κοινοτικών πλαισίων". Και ενώ το τέλος είναι προαποφασισμένο, επιχειρείται μια ελάχιστη παράταση ζωής, με "οξυγόνο" την καρατόμηση των εργατικών δικαιωμάτων.

"Η λουκέτο στο τέλος του χρόνου και αφού καταργηθούν όλα τα εργατικά δικαιώματα, ή λουκέτο τώρα"!Αυτό είναι το νέο εκβιαστικό δίλημμα που θέτει τώρα η εταιρία στους εργαζόμενους, αφού πρώτα έχει φροντίσει να συρρικνώσει παραγωγικά το εργοστάσιο στο έσχατο σημείο. Οι "προτάσεις" της είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν πότε τρία 12ωρα τη βδομάδα, πότε τέσσερα (!), με μείωση των αποδοχών στα όρια ή και κάτω των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και με εξάλειψη κάθε μορφής απολαβών που έχουν κατακτήσει μετά από χρόνια αγώνων!

Οικονομικές δυσκολίες, που προέρχονται από το σκληρό ανταγωνισμό με τις αθρόες εισαγωγές χαλυβουργικών προϊόντων από τρίτες χώρες, επικαλείται ο εργοδότης. Παρά όμως τις "οικονομικές δυσκολίες", η εταιρία δε χρωστάει δραχμή. Επιπλέον ο ιδιοκτήτης της, αξιοποιώντας τα κέρδη απ' το εδώ εργοστάσιο και χωρίς να κάνει την παραμικρή επένδυση εδώ, δημιούργησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τρία νέα εργοστάσια σε Ουαλία, Ελβετία και Αμερική.

Η συρρίκνωση της επιχείρησης τον τελευταίο χρόνο ήταν ραγδαία, με απανωτές αποφάσεις που πήρε ο εργοδότης. Καθοριστικό χτύπημα αποτέλεσε το κλείσιμο του τμήματος παραγωγής των ηλεκτρικών κλιβάνων τον περασμένο Απρίλη, δηλαδή η παραγωγή μπετόβεργας (μοναδική στη χώρα), που είχε οδηγήσει σε 250 "συναινετικές" απολύσεις. Οι συνδικαλιστές είχαν επισημάνει τότε τον κίνδυνο του οριστικού κλεισίματος, για να επαληθευτούν πολύ γρήγορα. Ακολούθησε το κλείσιμο μικρότερων τμημάτων παραγωγής και τον περασμένο Σεπτέμβρη με νέα απόφαση κλείνει η μισή παραγωγή σιδήρου.

Ωστόσο, η επιχείρηση βρίσκεται σε σταθερή τροχιά συρρίκνωσης απ' το '81, όταν, με απόφαση της τότε ΕΟΚ, έκλεισαν οι υψικάμινοι και πετάχτηκαν στο δρόμο 1.300 εργαζόμενοι. Συνεχίστηκε αδιάκοπα όλα τα επόμενα χρόνια, με σημαντικό επίσης χτύπημα το '94, που έκλεισε ένα τμήμα παραγωγής σιδήρου και απολύθηκαν 200 εργαζόμενοι, για να φτάσουμε στις πρόσφατες ταχύτατες εξελίξεις.

Αυτή τη στιγμή, το μόνο τμήμα παραγωγής που λειτουργεί προς το παρόν είναι το ελασματουργείο (θερμή και ψυχρά έλαση). Οι θέσεις εργασίας που έχουν απομείνει είναι μόλις 422, όταν την ίδια εποχή πέρσι απασχολούνταν 850 εργαζόμενοι. Σύμφωνα με τις τελευταίες "προτάσεις" της εταιρίας, τις επόμενες μέρες θα απολυθούν άλλοι 62, καθώς επιθυμεί να κρατήσει μόλις 360 και αυτούς μέχρι το τέλος του χρόνου.

Το ίδιο διάστημα, έχει ξεκινήσει η διαδικασία μετατροπής της επιχείρησης σε εμπορική. Καθημερινά, πλοία φορτωμένα με χιλιάδες τόνους χαλυβουργικών προϊόντων (κυρίως μπετόβεργας) από Τουρκία, Ουαλία και άλλες τρίτες χώρες, καταφθάνουν στο λιμάνι του εργοστασίου.Οι τεράστιες αυτές εισαγωγές απειλούν να συμπαρασύρουν στην τροχιά της συρρίκνωσης ή και να τις οδηγήσουν στο "λουκέτο" και τις άλλες χαλυβουργίες της χώρας.

Την κατάσταση επιδεινώνει η στάση πλήρους αδιαφορίας της κυβέρνησης, που προτιμά να δίνει εξετάσεις "επιμελούς μαθητή" προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ενδεικτικό είναι και το γεγονός πως η μεγαλύτερη χαλυβουργία κλείνει, γενικότερα ο κλάδος μαραζώνει, ακριβώς την ίδια εποχή που τα πολυδιαφημισμένα μεγάλα έργα βρίσκονται στο στάδιο της υλοποίησης ή του προγραμματισμού. Μεγάλα έργα, που αναμένεται να καταναλώσουν εκατομμύρια τόνους σιδήρου, όμως όχι ελληνικού.

Τα σωματεία έχουν καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για την προστασία της ελληνικής χαλυβουργίας, όπως: Μέτρα περιορισμού των αθρόων εισαγωγών. Ποιοτικός έλεγχος στις εισαγωγές. Προγραμματικές συμφωνίες στα μεγάλα έργα, ώστε ένα ποσοστό του σιδήρου που θα χρειαστούν να προέρχεται από την εγχώρια βιομηχανία. Η απάντηση που εισπράττουν μόνιμα από την κυβέρνηση είναι: "Δε μας το επιτρέπουν τα κοινοτικά πλαίσια"!

Τα κείμενα έγραψε η Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ

Επικίνδυνα αβέβαιο καθίσταται το μέλλον της μεγαλύτερης χαρτοβιομηχανίας της χώρας, της ΣΟΦΤΕΞ και των 2.300 εργαζομένων σ' αυτήν, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει "οπωσδήποτε" στο ξεπούλημά της, μέσα στο '97. Τα προβλήματα οικονομικής ρευστότητας, που εμφανίστηκαν αιφνιδίως, "πνίγουν" την επιχείρηση, ενώ τα σενάρια, για εκατοντάδες διαθεσιμότητες και μαζικές απολύσεις, ολοένα και πληθαίνουν. Ο κίνδυνος του "λουκέτου" επικρέμεται πλέον πάνω απ' την επιχείρηση, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, κάτι που δεν είναι άσχετο με το ενδιαφέρον, που - σύμφωνα με πληροφορίες - επιδεικνύουν εκδοτικά μεγαλοσυμφέροντα για την εξαγορά της.

Σε ευρεία διυπουργική σύσκεψη, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη στο υπουργείο Ανάπτυξης, επιβεβαιώθηκε η εμμονή στην ιδιωτικοποίηση και τέθηκε το χρονοδιάγραμμα γι' αυτήν, σύμφωνα με το οποίο τον ερχόμενο Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει ο διαγωνισμός για την εκποίησή της. Ωστόσο, αφέθηκε ανοιχτό το πώς θα οδηγηθεί στο ξεπούλημα, καθώς εκφράστηκαν μόνο ευχές "να πάει εν λειτουργία"! Αλλωστε, η ίδια η υφυπουργός Ανάπτυξης, Α. Διαμαντοπούλου,σε συνάντηση με το σωματείο, μια μέρα πριν, είχε ...διαβεβαιώσει απλώς ότι θα καταβάλει προσπάθειες.

Ενδεικτικό των προθέσεων της κυβέρνησης είναι το γεγονός ότι δεν υλοποιείται ούτε και αυτή ακόμα η περιβόητη συμφωνία της 24ης Δεκέμβρη με τις πιστώτριες κρατικές τράπεζες. Η συμφωνία αυτή προέβλεπε το πάγωμα των χρεών της επιχείρησης μέχρι την 1η Γενάρη '98, με προσημείωση των περιουσιακών της στοιχείων και δανειοδότησή της με 2 δισ. δραχμές από την Εθνική Τράπεζα, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει μέχρι την ιδιωτικοποίηση.Ενα απ' τα σενάρια που παίζονται είναι το κλείσιμο της επιχείρησης, προκειμένου να πουληθεί αργότερα έναντι πινακίου φακής, ή η δραστική συρρίκνωσή της. Εδώ και αρκετούς μήνες - σύμφωνα με καταγγελίες του προέδρου του σωματείου - έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον και εμφανίζεται σαν επίδοξος αγοραστή, όμιλος των Λαμπράκη - Ζερίτη - Μπακατσέλου.Στους επίδοξους μνηστήρες της επιχείρησης, προστίθεται τελευταία και άλλος όμιλος με τη συμμετοχή της οικογένειας Κεφάλα (πρώην ιδιοκτήτες) και άλλων ισχυρών ονομάτων από το βιομηχανικό και εκδοτικό χώρο. Να σημειώσουμε ότι εκκρεμούν ακόμα στα δικαστήρια οι προσφυγές της οικογένειας Κεφάλα, με τις οποίες ζητά να της επιστραφεί η επιχείρηση.

Τα παραπάνω σενάρια και μεθοδεύσεις έρχεται να ενισχύσει η τεχνηέντως δημιουργηθείσα οικονομική ασφυξία της επιχείρησης. Συγκεκριμένα - μετά την απόφαση για ιδιωτικοποίηση - η Εθνική Τράπεζα παρακράτησε επιταγές πελατών της επιχείρησης, ύψους 9 δισ. δραχμών σε αντιστάθμισμα χρεών της, αν και τα χρέη ήταν παλαιότερα και εξυπηρετούνταν κανονικά απ' αυτήν.

Στο μεταξύ, η ΣΟΦΤΕΞ έχει περιέλθει σε οικονομικό αδιέξοδο, αδυνατώντας να αγοράσει ακόμα και πρώτες ύλες για να λειτουργήσει, ενώ στους εργαζόμενους δεν έχουν καταβληθεί μέχρι στιγμής οι μισθοί Δεκέμβρη και το 15ήμερο Γενάρη, ενώ τις μέρες των γιορτών δόθηκαν υποχρεωτικές 15ήμερες άδειες σε 1.500 εργαζόμενους. Τα προβλήματα εντείνονται και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, σε πρόσφατη συνάντηση με το σωματείο, είπε ότι εξετάζονται τα ενδεχόμενα εκατοντάδων διαθεσιμοτήτων, μαζικών απολύσεων, αλλά και περικοπών σε μια σειρά εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις. Επιπλέον δεν έδωσε καμιά απάντηση για το πότε θα πληρωθούν.

Οι τελευταίες δυσοίωνες εξελίξεις στη ΣΟΦΤΕΞ, ωστόσο, είχαν προδιαγραφεί απ' τη στιγμή που περιήλθε στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και συγκεκριμένα το '84, όταν την εγκατέλειψε η οικογένεια Κεφάλα, με χρέη 17 δισ. δραχμών, τα οποία μετοχοποιήθηκαν.

Από κείνη τη στιγμή και μέχρι σήμερα, οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν απέναντί της, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, απλώς προετοίμαζαν το έδαφος για το ξεπούλημα. Καμία κρατική χρηματοδότηση, καμία επένδυση δεν έγινε, εκτός από τη μονάδα τελικής επεξεργασίας στο Μ. Πεύκο, που και αυτή απέβη τελικά ασύμφορη, λόγω μεγάλου μεταφορικού κόστους. Το εργοστάσιο της Δράμας, που είχε σχεδιαστεί για παραγωγή δημοσιογραφικού χαρτιού, προς χάριν ανταγωνιστικών συμφερόντων, το μετέτρεψαν σε ζημιογόνο.

Χαρακτηριστικό είναι ότι την ίδια περίοδο που απορρίφθηκε το αίτημα της ΣΟΦΤΕΞ για ένταξη στον αναπτυξιακό νόμο, εγκρίθηκαν και επιδοτήθηκαν αδρά με διάφορα προγράμματα ιδιωτικές επιχειρήσεις του κλάδου, όπως η "Χαρτοποιία Θράκης" του Ζερίτη,που, εκτός των άλλων, επιδοτείται με το 20% του μισθολογικού κόστους, ή η "Χαρτελλάς", που ανήκει στην αμερικανική πολυεθνική ΡΙΒΕΡΣ.Τελικά και μετά από αρκετές απορρίψεις εγκρίθηκαν επενδυτικά προγράμματα 3,5 δισ. δραχμών για το εργοστάσιο της ΣΟΦΤΕΞ στη Δράμα και 4,5 δισ. δραχμών για το εργοστάσιο της Αθήνας. Ωστόσο, οι εγκρίσεις αυτές είναι χωρίς αντίκρισμα, καθώς προβλέπεται και συμμετοχή της εταιρίας με ίδια κεφάλαια, που όμως δε διαθέτει.

Παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες για το αντίθετο, η ΣΟΦΤΕΞ εξακολουθεί να κατέχει την πρώτη θέση στην εγχώρια αγορά (40% της ελληνικής αγοράς και το 60% των εξαγωγών χαρτιού).Μάλιστα, το '96 πραγματοποίησε τζίρο ύψους περίπου 58 δισ. δραχμών. Αποτελεί πλήρως καθετοποιημένη επιχείρηση, παράγοντας από πρώτη ύλη μέχρι τελικό προϊόν. Διαθέτει χιλιάδες στρέμματα δάσους στη Δράμα, για την παραγωγή πρώτης ύλης - χαρτόμαζας, τα οποία καλύπτουν το 30% των αναγκών της σε πρώτη ύλη. Οι δυνατότητες για ανάπτυξη της επιχείρησης είναι τεράστιες, αν ήθελε η κυβέρνηση να τις αξιοποιήσει.

Τετράωρη στάση εργασίας και πορεία από το εργοστάσιο στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι της ΣΟΦΤΕΞ την Τρίτη 21 Γενάρη, μετά από ομόφωνη απόφαση του σωματείου, ως πρώτο βήμα μιας σειράς κινητοποιήσεων

Με όλο και πιο επιταχυνόμενους ρυθμούς, προχωρά η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας, καθώς η κυβέρνηση Σημίτη έχει θέσει σαν άμεσο στόχο και έχει διαθέσει όλες της τις δυνάμεις στο "εκσυγχρονιστικό" έργο της ιδιωτικοποίησης, συρρίκνωσης, αλλά και του κλεισίματος μεγάλων βιομηχανικών μονάδων.

Σειρά στο "χορό" της αποβιομηχάνισης παίρνουν αυτή την περίοδο τρεις μεγάλες επιχειρήσεις, πρώτη ή απ' τις μεγαλύτερες η καθεμιά στον κλάδο που δραστηριοποιείται. Πρόκειται για τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, στα οποία επαναλαμβάνεται το "πρότυπο" ιδιωτικοποίησης που ακολουθήθηκε στο Νεώριο Σύρου και διαλύονται. Η χαρτοβιομηχανία ΣΟΦΤΕΞ,που η απόφαση ιδιωτικοποίησής της συνοδεύτηκε από "ανυπέρβλητα" οικονομικά προβλήματα και η σκιά του "λουκέτου" τείνει να τη σκεπάσει. Η "Χαλυβουργική", που την "πνίγουν" η ασυδοσία του εργοδότη και η κυβερνητική εμμονή στην υλοποίηση των κοινοτικών πλαισίων.

Ωστόσο, η ατζέντα των εκποιήσεων δεν κλείνει εδώ. Ακολουθούν οι επιχειρήσεις ΜΕΛ, ΚΕΡΑΦΙΝΑ, "Βωξίτες Ελευσίνας", ΑΕΒΑΛ, ΛΑΡΚΟ,για τις οποίες έχει αποφασιστεί η δρομολόγηση της ιδιωτικοποίησης.