Ο μεγάλης διάρκειας και έντασης αγώνας των εκπαιδευτικών αντιμετωπίζει την ακαμψία της κυβέρνησης, η οποία έχει και την απόλυτη ευθύνη για την απελπιστική κατάσταση που υπάρχει στην ελληνική παιδεία. Αυτός ο αγώνας ανέδειξε ορισμένα καινούρια ποιοτικά στοιχεία και απόκτησε τη δική του δυναμική, ξεπερνώντας τα στενά όρια μιας κλαδικής κινητοποίησης απέναντι στην άγρια πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης. Τα βήματα συμπαράταξης όλων σχεδόν των φορέων της εκπαίδευσης, η λαϊκή κινητοποίηση από συνδικάτα και άλλους φορείς των εργαζομένων, με συλλαλητήρια σε πολλά αστικά κέντρα σ' όλη τη χώρα, δείχνουν ακριβώς αυτό στο οποίο η κυβέρνηση αντιστέκεται. Στην άμεση ανάγκη ικανοποίησης των δίκαιων πέρα για πέρα αιτημάτων των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας του κλάδου, η αντοχή, η μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, οι εναλλαγές στις μορφές της κινητοποίησης, αλλά και η εξέλιξη του χαρακτήρα του αγώνα, που συνδύασε τα αιτήματα των εκπαιδευτικών με την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας χωρίς φραγμούς, είναι επίσης ένα σημαντικό στοιχείο ανάδειξης της εγκατάλειψης της εκπαίδευσης από το αστικό κράτος. Αντικειμενικά αυτός ο αγώνας ανέδειξε σ' όλο της το μεγαλείο την ταξική ουσία του προβλήματος της εκπαίδευσης.

Η άκαμπτη στάση της κυβέρνησης (αυτή είναι η προσφιλής τακτική της όπως φάνηκε και από την αντιμετώπιση του αγώνα των αγροτών), έχει ένα σταθερό προπαγανδιστικό από την ίδια περιεχόμενο, που εστιάζεται στην απόλυτη εφαρμογή της οικονομικής της πολιτικής, η οποία βάζει τις βάσεις για την προοπτική της ευημερίας των Ελλήνων. Κάθε παρέκκλιση υπονομεύει το μέλλον της οικονομίας και της ανάπτυξης, άρα όσοι κινητοποιούνται υπονομεύουν την κυβερνητική πολιτική, το ίδιο τους το μέλλον και δρουν ενάντια στα συμφέροντά τους! Απίθανη στ' αλήθεια λογική, αλλά θέλει να συγκαλύψει αυτό που η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα εκφράζει και οδηγεί τις λαϊκές μάζες σε κινητοποίηση, την οξύτητα των προβλημάτων. Η κυβέρνηση με την πολιτική της επιδιώκει να δημιουργήσει τις συνθήκες σύμφωνα και με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την προσαρμογή του συστήματος σ' αυτήν. Αυτή η πολιτική προώθησης μέτρων στα πλαίσια των δεικτών της ΟΝΕ αναπαράγει και οξύνει τα λαϊκά προβλήματα. Με τις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών και την άρνηση της κυβέρνησης να τις ικανοποιήσει, μαζί μ' αυτή τη στρατηγικής σημασίας για την άρχουσα τάξη κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, υπάρχει και το συνολικό πρόβλημα της εκπαίδευσης. Εδώ βρίσκεται η ουσία της συγκεκριμένης κυβερνητικής στάσης.

Το σύστημα δεν ενδιαφέρεται για την αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης στο σύνολό της, αλλά για το αντίθετο. Πρόσφατες είναι οι εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας, που ανοίγουν το δρόμο για τη συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Πρόκειται για ρυθμίσεις που επιβάλλονται από τη συνολική αναδιάρθρωση του συστήματος στα πλαίσια της ΕΕ και σύμφωνα με τη "Λευκή Βίβλο" και τη "Λευκή Βίβλο για την παιδεία". Στόχος και κατεύθυνση είναι η προσαρμογή της εκπαίδευσης στις απαιτήσεις των πολυεθνικών και το πέρασμα της μόρφωσης στην ιδιοκτησία τους. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία επιδιώκουν την ένταση των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, τη δημιουργία των λίγων εκλεκτών και υποταγμένων στα συμφέροντά τους επιστημόνων - ερευνητών ως αναγκαίων στελεχών για την ανάπτυξη της δράσης τους και τη μεγάλη μάζα των ειδικά καταρτισμένων σε ένα και μοναδικό αντικείμενο. Αυτό δεν απαιτεί ολοκληρωμένη μόρφωση, ούτε μεγάλο κόστος, έχει όμως τη δυνατότητα παραγωγής της απαραίτητης εξειδικευμένης εργατικής δύναμης για τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και μάλιστα απόλυτα εξαρτημένης από την εξειδίκευσή της, άρα και υποταγμένης στις αδηφάγες διαθέσεις των πολυεθνικών.

Αυτή η προοπτική δε θα στηριχτεί σε μια δημόσια εκπαίδευση που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις.Επόμενα, το αστικό κράτος θα υποβαθμίζει συνεχώς το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς και θα αδιαφορεί για τη μόρφωση των παιδιών από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Μόρφωση θα παίρνουν οι έχοντες και κατέχοντες το χρήμα και την εξουσία. Μ' αυτά τα δεδομένα και αυτή την προοπτική αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τους εκπαιδευτικούς και τον αγώνα τους. Η ικανοποίηση των αιτημάτων τους είναι σε αντίθεση με τα σχέδια της αναδιάρθρωσης που προωθεί.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών αγγίζει το συνολικό πρόβλημα της παιδείας, προσκρούει στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής για την εκπαίδευση και γίνεται αντικειμενικά παλλαϊκή υπόθεση. Μόνο στα πλαίσια της προοπτικής του λαϊκού μετώπου πάλης θα ανοίξει οριστικά ο δρόμος δικαίωσης και λύσης του εκπαιδευτικού ζητήματος.

Στ. Στ.

Με ανοιχτά όλα τα σενάρια από πλευράς κυβέρνησης για την καθυπόταξη συνολικά του κινήματος υπεράσπισης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, που αναπτύχθηκε στο πλευρό των καθηγητών στην πορεία της απεργίας τους, ο κλάδος μπαίνει από σήμερα στην έβδομη βδομάδα απεργίας. Οι αγωνιζόμενοι στο δρόμο καθηγητές, περήφανα και με το κεφάλι ψηλά, κατάφεραν όλο αυτό το διάστημα να στρέψουν το βλέμμα της κοινωνίας προς το εκπαιδευτικό σύστημα, να αναδείξουν τα χρόνια προβλήματά του και σε ένα βαθμό τις αιτίες που τα δημιουργούν, ξεγυμνώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις σαπουνόφουσκες της κυβέρνησης, ότι δήθεν η Παιδεία είναι από τις πρώτες της προτεραιότητες.

Η κυβέρνηση αρνούμενη να ικανοποιήσει τα αιτήματα των καθηγητών, αφού η πολιτική της δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο - αντίθετα υπάρχει μόνο για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου για υποβάθμιση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, με φυσική συνέπεια την εξαθλίωση του εκπαιδευτικού - απαντά με το μόνο όπλο που διαθέτει: Τον αυταρχισμό.

Ο αυταρχισμός της προς το παρόν εκφράζεται με τη μορφή της ιδεολογικής τρομοκρατίας απέναντι στους απεργούς, στέλνοντας το μήνυμα πως η απεργία και συνολικά οι κοινωνικοί αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα: "Εμείς ψηφίζουμε το νέο μισθολόγιο, προχωρούμε στα νέα μέτρα λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος, και όσο και αν φωνάζεται, αυτά πλέον είναι νόμος τους κράτους", φαίνεται να λέει ο πρωθυπουργός πίσω από το γνωστό του "στιλιζαρισμένο" χαμόγελο. Ταυτόχρονα, σε ετοιμότητα βρίσκεται και ο γνωστός κομματικός μηχανισμός, ο οποίος την κατάλληλη στιγμή θα προσπαθήσει να "πείσει" τους "παραστρατημένους" οπαδούς του κυβερνητικού κόμματος να επιστρέψουν στην εργασία τους. Κι αν παρ' όλα αυτά συνεχίσουν κάποιοι "ρομαντικοί" ή "στενόμυαλοι" να επιμένουν ότι η μόνη διέξοδος στα λαϊκά προβλήματα είναι η ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων και της ταξικής πάλης, ε, τότε υπάρχει και η λύση της ωμής βίας και τρομοκρατίας, που η κυβέρνηση φροντίζει με κάθε ευκαιρία να υπενθυμίζει: Εκεί επιστρατεύεται ο κρατικός μηχανισμός καταστολής, που θα μπορέσει να ανακηρύξει μια απεργία παράνομη και καταχρηστική, ή και να επιστρατεύσει τους απεργούς...

Παρ' όλα αυτά, επιμένουμε, η κυβέρνηση για μία ακόμα φορά τρέφει φρούδες ελπίδες. Γιατί την ώρα που επιλέγει να προβάλει το αποκρουστικό πρόσωπο του αυταρχισμού της, την ίδια ώρα οι αγωνιζόμενοι καθηγητές, κάνοντας το μέχρι τώρα απολογισμό του αγώνα τους, βλέπουν πως μόνο επιμένοντας αγωνιστικά απέσπασαν όσα ελάχιστα έχουν αποσπάσει μέχρι τώρα (το μισθολόγιο που ψηφίστηκε, σαφώς είναι διαφορετικό από αυτό που έφερε πριν δυο μήνες στη Βουλή η κυβέρνηση, ενώ οι διορισμοί 3.000 από την επετηρίδα για τη νέα σχολική χρονιά είναι ο μεγαλύτερος αριθμός των τελευταίων χρόνων). Αυτός ο μικρός αλλά σίγουρα θετικός απολογισμός οπλίζει με κουράγιο για την όποια συνέχεια. Πόσο μάλλον που έχουν, επίσης, ήδη καταφέρει να κάνουν κουρέλι και το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα της "εκπαιδευτικής αναγέννησης" που επαγγέλλεται η κυβέρνηση.

Η έκπληξη, λοιπόν, βρίσκεται ακόμα μπροστά. Στην έβδομη βδομάδα της απεργίας με υψηλότατα ποσοστά συμμετοχής, η συζήτηση ήδη γίνεται για τις εκδηλώσεις που θα πλαισιώσουν την όγδοη βδομάδα... Από αύριο ξεκινά η νέα φάση των Γενικών Συνελεύσεων στις κατά τόπους ΕΛΜΕ, ενώ ταυτόχρονα η ενίσχυση αυτής της απεργίας απασχολεί ως χρέος ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.

Σήμερα, στις 5.00 το απόγευμα, στο Σύνταγμα οι καθηγητές θα διεκδικήσουν επίλυση των αιτημάτων τους "μετά μουσικής" αυτή τη φορά, και καλούν εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές και όλους εκείνους που θεωρούν την παιδεία δική τους υπόθεση, να συμμετάσχουν. Στη σημερινή συναυλία συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Αναστασία Μουτσάτσου, Παντελής Θαλασσινός, Νίκος Ζιώγαλας, "Συνήθεις Υποπτοι", Τάνια Τσανακλίδου, Αφροδίτη Μάνου, Βασίλης Λέκκας, Δημήτρης Παπαγγελίδης, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Χρήστος Τσιαμούλης, Μόρφου Τσαϊρέλη.

Από πορεία των απεργών καθηγητών στους δρόμους της Αθήνας την περασμένη βδομάδα