Ο μεγάλης διάρκειας και έντασης αγώνας των εκπαιδευτικών αντιμετωπίζει την ακαμψία της κυβέρνησης, η οποία έχει και την απόλυτη ευθύνη για την απελπιστική κατάσταση που υπάρχει στην ελληνική παιδεία. Αυτός ο αγώνας ανέδειξε ορισμένα καινούρια ποιοτικά στοιχεία και απόκτησε τη δική του δυναμική, ξεπερνώντας τα στενά όρια μιας κλαδικής κινητοποίησης απέναντι στην άγρια πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης. Τα βήματα συμπαράταξης όλων σχεδόν των φορέων της εκπαίδευσης, η λαϊκή κινητοποίηση από συνδικάτα και άλλους φορείς των εργαζομένων, με συλλαλητήρια σε πολλά αστικά κέντρα σ' όλη τη χώρα, δείχνουν ακριβώς αυτό στο οποίο η κυβέρνηση αντιστέκεται. Στην άμεση ανάγκη ικανοποίησης των δίκαιων πέρα για πέρα αιτημάτων των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας του κλάδου, η αντοχή, η μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, οι εναλλαγές στις μορφές της κινητοποίησης, αλλά και η εξέλιξη του χαρακτήρα του αγώνα, που συνδύασε τα αιτήματα των εκπαιδευτικών με την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας χωρίς φραγμούς, είναι επίσης ένα σημαντικό στοιχείο ανάδειξης της εγκατάλειψης της εκπαίδευσης από το αστικό κράτος. Αντικειμενικά αυτός ο αγώνας ανέδειξε σ' όλο της το μεγαλείο την ταξική ουσία του προβλήματος της εκπαίδευσης.

Η άκαμπτη στάση της κυβέρνησης (αυτή είναι η προσφιλής τακτική της όπως φάνηκε και από την αντιμετώπιση του αγώνα των αγροτών), έχει ένα σταθερό προπαγανδιστικό από την ίδια περιεχόμενο, που εστιάζεται στην απόλυτη εφαρμογή της οικονομικής της πολιτικής, η οποία βάζει τις βάσεις για την προοπτική της ευημερίας των Ελλήνων. Κάθε παρέκκλιση υπονομεύει το μέλλον της οικονομίας και της ανάπτυξης, άρα όσοι κινητοποιούνται υπονομεύουν την κυβερνητική πολιτική, το ίδιο τους το μέλλον και δρουν ενάντια στα συμφέροντά τους! Απίθανη στ' αλήθεια λογική, αλλά θέλει να συγκαλύψει αυτό που η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα εκφράζει και οδηγεί τις λαϊκές μάζες σε κινητοποίηση, την οξύτητα των προβλημάτων. Η κυβέρνηση με την πολιτική της επιδιώκει να δημιουργήσει τις συνθήκες σύμφωνα και με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την προσαρμογή του συστήματος σ' αυτήν. Αυτή η πολιτική προώθησης μέτρων στα πλαίσια των δεικτών της ΟΝΕ αναπαράγει και οξύνει τα λαϊκά προβλήματα. Με τις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών και την άρνηση της κυβέρνησης να τις ικανοποιήσει, μαζί μ' αυτή τη στρατηγικής σημασίας για την άρχουσα τάξη κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, υπάρχει και το συνολικό πρόβλημα της εκπαίδευσης. Εδώ βρίσκεται η ουσία της συγκεκριμένης κυβερνητικής στάσης.

Το σύστημα δεν ενδιαφέρεται για την αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης στο σύνολό της, αλλά για το αντίθετο. Πρόσφατες είναι οι εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας, που ανοίγουν το δρόμο για τη συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Πρόκειται για ρυθμίσεις που επιβάλλονται από τη συνολική αναδιάρθρωση του συστήματος στα πλαίσια της ΕΕ και σύμφωνα με τη "Λευκή Βίβλο" και τη "Λευκή Βίβλο για την παιδεία". Στόχος και κατεύθυνση είναι η προσαρμογή της εκπαίδευσης στις απαιτήσεις των πολυεθνικών και το πέρασμα της μόρφωσης στην ιδιοκτησία τους. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία επιδιώκουν την ένταση των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, τη δημιουργία των λίγων εκλεκτών και υποταγμένων στα συμφέροντά τους επιστημόνων - ερευνητών ως αναγκαίων στελεχών για την ανάπτυξη της δράσης τους και τη μεγάλη μάζα των ειδικά καταρτισμένων σε ένα και μοναδικό αντικείμενο. Αυτό δεν απαιτεί ολοκληρωμένη μόρφωση, ούτε μεγάλο κόστος, έχει όμως τη δυνατότητα παραγωγής της απαραίτητης εξειδικευμένης εργατικής δύναμης για τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και μάλιστα απόλυτα εξαρτημένης από την εξειδίκευσή της, άρα και υποταγμένης στις αδηφάγες διαθέσεις των πολυεθνικών.

Αυτή η προοπτική δε θα στηριχτεί σε μια δημόσια εκπαίδευση που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις.Επόμενα, το αστικό κράτος θα υποβαθμίζει συνεχώς το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς και θα αδιαφορεί για τη μόρφωση των παιδιών από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Μόρφωση θα παίρνουν οι έχοντες και κατέχοντες το χρήμα και την εξουσία. Μ' αυτά τα δεδομένα και αυτή την προοπτική αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τους εκπαιδευτικούς και τον αγώνα τους. Η ικανοποίηση των αιτημάτων τους είναι σε αντίθεση με τα σχέδια της αναδιάρθρωσης που προωθεί.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών αγγίζει το συνολικό πρόβλημα της παιδείας, προσκρούει στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής για την εκπαίδευση και γίνεται αντικειμενικά παλλαϊκή υπόθεση. Μόνο στα πλαίσια της προοπτικής του λαϊκού μετώπου πάλης θα ανοίξει οριστικά ο δρόμος δικαίωσης και λύσης του εκπαιδευτικού ζητήματος.

Στ. Στ.