Εχο εξακόσιες λέξεις να σας περιγράψω τον κόσμο! Να σας μιλήσω για τα όμορφα και τα άσχημα. Να σας πω για τις επιθυμίες, τα προβλήματα, τις αγωνίες, τις απάτες, τα κέρδη, τις κομπίνες... για όλα αυτά, τέλος πάντων, που σχηματικά - και για να συνεννοούμαστε - αποκαλούμε ζωή! Πρέπει, μέσα σε αυτές τις εξακόσιες λέξεις, να χωρέσει η γυναίκα με το κομμένο πόδι, που ξαπλώνει στην Ακαδημίας και ζητάει βοήθεια. Πρέπει να βρει θέση το μισό εκατομμύριο λίρες, που έδωσε ο Λάτσης στους Τόρηδες της Αγγλίας. Πρέπει να σας πω για τις "αποστάσεις", που κρατάει ο - πονηρός - Κούντερα από τις "αντιμαχόμενες δυνάμεις" της Αλβανίας. Πρέπει να σας μιλήσω για τα "σαλπίσματα νίκης" του νεαρού Καραμανλή. Και πρέπει, επίσης, να σας ενημερώσω για τους λόγους του πρωθυπουργού προς τους Θεσσαλούς.
Πρέπει, βέβαια, να σας πω και για τον "φερετζέ" στην Τουρκία. Για τη χτεσινή Μέρα της Γυναίκας. Για τα πεινασμένα και πονεμένα μάτια των παιδιών. Για τις "επιλεκτικές" μπουλντόζες, που γκρεμίζουν - φυσικό είναι - και τα αυθαίρετα επιλεκτικά. Πρέπει να σας πω για τις συντάξεις, για τις απεργίες, για την ανεργία, για την ακρίβεια, για τις πολυεθνικές, για την "ανεπανάληπτη" έκθεση του Βυζαντίου στη Νέα Υόρκη, για το θόρυβο, το καυσαέριο και το νέφος. Πρέπει να σας μιλήσω για το Πάσχα, για τις παραδόσεις, για τα κάγκελα στους δρόμους της Αθήνας, για το Μάαστριχτ. Πρέπει να σας πω για τα ράντσα στα νοσοκομεία, για τα ναρκωτικά, για την πορνεία, για το εμπόριο και το παραεμπόριο, για τα εκατομμύρια των ωρών που χάνονται στις ουρές, για τις κακές υπηρεσίες του κράτους, για τα χαμηλά ημερομίσθια. Για την απεργία των εκπαιδευτικών.
Πόσα πολλά πρέπει να σας πω. Και πρέπει να σας τα πω με τον καλύτερο τρόπο. Να φέρω στην επιφάνεια από τα πράγματα την ουσία των πραγμάτων. Το σημείο εκείνο, που κρύβει το ζουμί. Το σημείο εκείνο, που έχει την αξία. Το σημείο εκείνο, που όταν το εντοπίσουμε, θα μας κάνει πιο αποτελεσματικούς. Και πρέπει μέσα από την "είδηση", ξύνοντας το "νέο" και την "πληροφορία" να φτάσουμε στην άκρη του νήματος, στην καρδιά του προβλήματος. Εκεί που μας περιμένει η απάντηση. Γιατί, για κάθε πράγμα, υπάρχει - οπωσδήποτε - και η απάντηση. Ολα τα "φαινόμενα" έχουν - τη δική τους - εξήγηση. Τίποτα, τελικά, στη φύση και στην κοινωνία δε μένει μετέωρο... Τίποτα, τελικά, στη φύση και στην κοινωνία, δεν παίρνει δυο - και περισσότερες - απαντήσεις.
Και το ζητούμενο, για κάποιον, που "γράφει", είναι, ξεπερνώντας τις δικές του αμφιβολίες, τους δικούς του συναισθηματισμούς, τους δισταγμούς, να δώσει - λογικά και μεστά - με εξακόσιες λέξεις τη σωστή απάντηση. Να αποκαλύψει τις πηγές από τις οποίες αντλεί ο πρωθυπουργός το θράσος να κουνάει το χέρι δείχνοντας τους αγρότες. Να αποκαλύψει, πώς ξεφυτρώνουν - σε περίοδο οικονομικής κρίσης - ένα ένα τα καταστήματα του Κωτσόβολου, του κάθε Κωτσόβολου. Πού βρίσκουν τα λεφτά τα σούπερ μάρκετ και οι σπόνσορες και "προσφέρουν" τις "δωρεές" τους σε επιλεγμένους καλλιτέχνες και επιλεγμένες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Να απομονώσεις τους μηχανισμούς, που βάζουν φωτιά στα Βαλκάνια και αλλού... Τους μηχανισμούς που κρατάνε τους ανθρώπους στα σπίτια. Που οι διαδηλώσεις δεν είναι, ακόμα, ισάξιες των προβλημάτων. Που, τέλος πάντων, η οργή δεν εκφράζεται όσο πρέπει και όσο της πρέπει...
Πρέπει, λοιπόν, με τις εξακόσιες αγαπημένες και πολύτιμες λέξεις, που διαθέτεις, να ερμηνεύσεις - και να ερμηνεύσεις σωστά - το ανθρώπινο μυαλό. Να εξηγήσεις το "φαινόμενο", γιατί η αγανάκτηση γυρίζει προς τα μέσα, προς το εσωτερικό του ανθρώπου, εκεί που δημιουργεί πληγές και απελπισία. Και δε βγαίνει προς τα έξω, στο φως και στον ήλιο. Το φυσικότερο! Εκεί, που - οπωσδήποτε - θα μεταφραστεί σε δράση... και αποτέλεσμα! Πρέπει να δώσεις μια - λογική - εξήγηση για όλα αυτά. Πρέπει να απαντήσεις λογικά - και σωστά - γιατί, επιτέλους, είναι "εύκολη" η διαπίστωση και "δύσκολη" η ερμηνεία; Γιατί, τέλος πάντων, απαιτεί τόσο χρόνο το "γκάστρωμα"; Γιατί, ενώ δεν πρέπει - και δεν επιτρέπεται - καθυστερούμε;
(ου γαρ μη τίθενται συμβολαί, πρυτανεία πάντα ταύτα προσαγορεύονται = πρέπει να ονομάζονται πρυτανεία τα μέρη, όπου μπορεί κανείς να σιτίζεται χωρίς να πληρώνει)
Βέβαια, τα θέματα είναι πολλά. Δεν ξέρεις τι να πρωτοσχολιάσεις. Και όχι θέματα απλά, της καθημερινότητας, που θα μπορούσες να μην τους δώσεις και πολλή σημασία. Να τα προσπεράσεις περιγράφοντας απλώς το όνομά τους. Στις μέρες μας, όμως, συμβαίνουν σοβαρά γεγονότα, που δεν μπορείς να τα ξεπεράσεις ούτε να τα αναφέρεις απλώς με το όνομά τους. Είναι γεγονότα, που ενδέχεται να αλλάξουν τη ζωή μας, να αλλάξουν το χάρτη μας. Γεγονότα, με άλλα λόγια, που ενδέχεται να χρεωθούν με καινούριες σελίδες της Ιστορίας και ύστερα από χρόνια να πάρουν τη θέση τους στα βιβλία εκείνα που διαβάζονται από τους μικρούς μαθητές υποχρεωτικά, και γι' αυτό αδιάφορα. Οι αλβανικές ταραχές είναι ένα τέτοιο γεγονός, η διαμάχη ανάμεσα στους στρατηγούς και τους ισλαμιστές της Τουρκίας ένα άλλο. Οι βαθιές ανησυχίες της Βουλγαρίας ένα τρίτο. Και από την άλλη πλευρά, για να μην ξεχνούμε τα δικά μας, το βαθύ και ανείπωτα καυτό θέμα της δικής μας παιδείας. Τα σχολεία κλειστά για 8 βδομάδες, οι καθηγητές στους δρόμους να περιγράφουν τα προβλήματά τους, ο υπουργός Παιδείας να πλένει τα χέρια του και να απειλεί με "διαλόγους", που ούτε συγκεκριμένο περιεχόμενο έχουν ούτε συγκεκριμένο τίτλο. Το Χρηματιστήριο να ανεβοκατεβαίνει ως γνήσιος και μοναδικός τζόγος. Το Μάαστριχτ να επιτίθεται, η αγορά να κατασπαράζει το σύμπαν, ο πρωθυπουργός να περιφέρεται στη Θεσσαλία, και να μας θυμίζει τις περιοδείες των μεσαιωνικών αρχόντων, που περιέρχονταν τα τσιφλίκια τους, για να βρουν γαμπρούς για τις άσχημες κόρες τους ή νύφες για τους σεξομανείς διαδόχους τους.
Παρ' όλ' αυτά, εγώ σκέφτηκα ένα άλλο θέμα, που μπορεί να μην ακούγεται και ίσως να μην ενδιαφέρει τις "πλατιές μάζες", όπως λέγεται, έχει όμως και διαστάσεις και χαρακτήρα. Εχει περιεχόμενο, δηλαδή, και εκδηλώνεται κι αυτό ως ένα γεγονός που επηρεάζει, με το δικό του τρόπο, τα "πράγματα" της ανήμπορης κοινωνίας μας. Το θέμα αυτό είναι οι πρυτανικές εκλογές στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αργούν βέβαια, γιατί, όπως είναι γνωστό, οι πρυτανικές εκλογές γίνονται το Μάη. Οι συζητήσεις άρχισαν όμως. Οι ζυμώσεις το ίδιο. Στις εφημερίδες, άρχισαν να "σκάνε μύτη" κάποια ονόματα και οι δήθεν καλά πληροφορημένοι δημοσιογράφοι άρχισαν να μιλούν για τις κομματικές προδιαθέσεις και να εκτιμούν με το δικό τους τρόπο τον ένα ή τον άλλο συμβιβασμό. Βέβαια, επαναλαμβάνω, είναι νωρίς ακόμα, σκέφτηκα όμως, μια και ζω τα πράγματα από κοντά, πως δε θα ήταν περιττό, να ξεπεράσω τα άλλα τα πιο σοβαρά και τα συνταρακτικά και να δώσω την πρώτη μου περιγραφή, τη σχετική με τις πρυτανικές εκλογές. Και δεν εννοώ, βέβαια, τις ζυμώσεις. Δεν εννοώ τους συμβιβασμούς, τα ονόματα ή τις πιθανότητες. Δεν έχω καμιά πρόθεση να τζογάρω, με άλλα λόγια, να προβλέψω το τέλος για να κερδίσω και γω, όπως κερδίζουν "σιντίς", ή αυθεντικά περσικά χαλιά, φτιαγμένα στο Αιγάλεω, τόσοι και τόσοι ανύπαρκτοι Ελληνες, γιατί προβλέπουν το σκορ του ποδοσφαιρικού αγώνα που έγινε την ...προηγούμενη βδομάδα ή γιατί βρίσκουν, ύστερα από πολλή σκέψη, ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας!
Δε θα διακινδυνέψω τέτοιες περιγραφές και προβλέψεις σ' αυτό το σημείωμά μου, θα ήθελα μόνο να υπογραμμίσω πως τα πανεπιστημιακά πρυτανεία δεν έχουν πια το παλιό νόημά τους. Δεν μπορεί να είναι τόποι όπου επιφανείς άνδρες ή τέκνα ηρώων σιτίζονται με δαπάνες της πολιτείας. Τώρα, εποχή της μεγάλης καμπής, οι άρχοντες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πρέπει να είναι έτοιμοι για το μεγάλο άλμα. Να είναι έτοιμοι, θέλω να πω, να πετάξουν στην άκρη την τυπική διοικητική τους περούκα και να σταθούν δίπλα στις εξελίξεις, όχι πίσω και μακριά από αυτές. Και όταν αναφέρομαι σε "εξελίξεις", έχω στο μυαλό μου τις εντατικές προετοιμασίες για τις μεγάλες αλλαγές, όπου το παραδοσιακό πανεπιστήμιο θα παραμείνει, όπως έχει, για να μη δημιουργούνται οι γνωστές, ενοχλητικές διαμαρτυρίες, που αφορούν το δημόσιο ή τον ιδιωτικό χαρακτήρα του. Οι σπουδές μέσα σ' αυτό, "συμβατικές", όπως χαρακτηρίζονται από το πακέτο των προτάσεων του υπουργείου της Παιδείας, θα παραμείνουν οι ίδιες και οι πτυχιούχοι αυτών των σπουδών δε θα έχουν καμιά επαγγελματική προοπτική. Θα είναι απλώς μορφωμένοι, άνεργοι πολίτες. Ελεύθεροι να διαλέξουν όποιο επάγγελμα θέλουν και όχι υποχρεωτικά αυτό που σχετίζεται με τις συμβατικές τους σπουδές. Την ίδια στιγμή όμως, άλλα σχήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με άλλα ονόματα και άλλες προοπτικές θα νομιμοποιούνται σ' αυτό το επίπεδο, για να επιβάλλεται, έτσι, μια ισορροπία. Για να έχουν όλοι οι Ελληνες την ψευδαίσθηση ότι όλα πια έχουν αποκατασταθεί. Μπορεί ο καθένας τους να σπουδάσει ό,τι θέλει και όπως θέλει. Να, λοιπόν, μια μορφή"καραμπινάτης" ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων, μέσα από το ψευδώνυμο άνοιγμα των σπουδών, την κατάργηση των εξετάσεων, την απαλλαγή του κράτους και των γονέων από τα δυσβάστακτα έξοδα των σπουδών της Εσπερίας. Μια μορφή"καραμπινάτης" ταξικοποίησης, όχι μόνο των σπουδών, αλλά και της δυνατότητας που θα έχουν οι τίτλοι αυτών των σπουδών μέσα σε μια αγορά που θα ρυθμίζεται με κανόνες του εμπορίου. Με κανόνες, δηλαδή, της προσφοράς και της ζήτησης!
Απέναντι σ' αυτά τα προβλήματα, πρέπει να σταθούν τα νέα πρυτανικά συμβούλια και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ευαισθητοποιηθούν οι σύγκλητοι. Αν γίνουν έτσι τα "πράγματα", τότε τα πρυτανεία θα θυμίζουν εκείνα τα οικοδομήματα της αρχαιότητας, όπου μαζεύονταν οι σημαντικοί και οι ανήμποροι και έτρωγαν με τα έξοδα του δημοσίου.
Να, λοιπόν, μια μορφή "καραμπινάτης" ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων, μέσα από το ψευδώνυμο άνοιγμα των σπουδών, την κατάργηση των εξετάσεων, την απαλλαγή του κράτους και των γονέων από τα δυσβάστακτα έξοδα των σπουδών της Εσπερίας. Μια μορφή "καραμπινάτης" ταξικοποίησης, όχι μόνο των σπουδών, αλλά και της δυνατότητας που θα έχουν οι τίτλοι αυτών των σπουδών μέσα σε μια αγορά που θα ρυθμίζεται με κανόνες του εμπορίου
Feeds
