Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
"Οχι, καμία"!
"Ελα, τότε να φτιάξουμε ένα χαρτί, που να το βεβαιώνει"!
"Δε γίνεται! Συμφωνώ, βέβαια, πως το λουλάκι βγάζει λουλακί χρώμα,όμως δε θέλω να βάλω και την υπογραφή μου"!
Διάλογος τρελός σε τρελή εποχή. Δύο άνθρωποι, μετά από - κοπιαστικές - συζητήσεις καταλήγουν τελικά, πως η μέλισσα είναι αυτή που κάνει το μέλι και όχι ο πετεινός. Ομως ο ένας απ' τους δύο αρνείται να βεβαιώσει, δημόσια, την αλήθεια του. Αρνείται να κάνει την πίστη του γνωστή. Να πει "καταδικάζω το άδικο". Κρατάει, λες, πισινή, για τις μέρες που έρχονται. Ετσι, μόλις πέσει η νύχτα, τα βογκητά των δισταχτικών σε ξεκουφαίνουν. Ο θρήνος των - πονηρών - τρομοκρατημένων φτάνει στα ύψη. Γίνεται τραγικό μοιρολόγι....
"Αφού το σίδερο λιώνει, γιατί να μπω στη φωτιά";
Η διαπίστωση για να είναι... διαπιστωμένη, λέει η άλγεβρα, θα πρέπει να αποκαλύπτεις - πάντα και κάτω από όλες τις συνθήκες - τα φίδια και το ρόλο τους στις καλλιέργειες. Δε φτάνει να λες πως τα μοσχάρια μουγκρίζουν, πρέπει να πεις ποιον μουγκρίζουν. Αν δε δείξεις με το δάχτυλο αυτόν, που σε δαγκώνει, από φόβο μην σου το κόψει, στο τέλος θα σου φάει και το χέρι. Δε βοηθάς την αλήθεια όταν την καταπίνεις μαζί με την πίκρα του σάλιου σου. Τα ποιήματα δε γράφονται με το κεφάλι χωμένο στην άμμο.
"Δεν είναι που φοβάμαι να πω "συμπαρίσταμαι". Είναι που δεν πιστεύω πως έχει νόημα να πεις ότι οι κάλτσες αφήνουν σημάδια στις γάμπες. Ολοι το ξέρουν", δικαιολογείσαι!
"Τελικά το χιόνι είναι ή δεν είναι άσπρο";
"Πες πως είναι! Και πες ότι λέω και γω πως είναι, ποιο το κέρδος";
Κέρδος πρώτο: Λες την αλήθεια! Στη συνέχεια είσαι υποχρεωμένος να υπερασπιστείς το λευκό του χιονιού. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία θα φτάσεις σε νέες αλήθειες. Θα μετρήσεις προσεχτικά όλους τους κόμπους, που έχει το χτένι. Θα δεις πως οι διακλαδώσεις δε σε οδηγούν - αναγκαστικά -σε νέες ανακαλύψεις. Μπορεί να σε κάνουν - σκόπιμα - στροφές γύρω από τον άξονά σου. Δεν είναι απαραίτητο το ύφος να συμβαδίζει με το ήθος. Ξέρεις πως θέλει καρδιά να πεις αυτό που πιστεύεις. Και να το λες παντού και πάντοτε. Και, μάλιστα, φωναχτά, όπως πρέπει!
"... Γι' αυτό τις γράφω αυτές τις κουβέντες, καλέ μου Χαρίλαε, για να σου πω πως με την αρρώστια σου ακόμα μας φέρνεις πιο κοντά στο μάθημα του ανθρώπινου πόνου. Μας αποκαλύπτεις με έναν άλλο τρόπο το μάθημα της αθανασίας. Δε θέλω, λοιπόν, να σε παρηγορήσω μ' αυτά που γράφω, ούτε να σου δώσω κουράγιο. Εσύ το κουράγιο το έχεις τρυγήσει μέσα από τις καρδιές των πονεμένων, το έχεις ζευγαρώσει με το σάλαγο των βουνών και το κουβαλάς μαζί σου χρόνια τώρα".