Η κυβέρνηση μείωσε τις ποινές που προβλέπονταν για τους εμπόρους

Επομένως, το νέο βήμα υποχώρησης είναι ότι πλέον η έννοια της «μικροποσότητας» χρησιμοποιήθηκε και για την πράξη της διακίνησης. Η «μικροποσότητα» δεν αφορά μόνον το χρήστη που την καλλιεργεί, την κατέχει και τη χρησιμοποιεί, αλλά επεκτείνεται και σε τρίτα πρόσωπα, στα οποία γίνεται η διακίνηση.

Ποιο είναι το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό πλαίσιο, στο οποίο η συγκεκριμένη διάταξη περί «μικρεμπορίας» διεκδίκησε τη θέση της;

- Ραγδαία αύξηση της χρήσης, διακίνησης και εξάρτησης από τη μια πλευρά και δραματική πτώση του ηλικιακού δείκτη χρηστών και εξαρτημένων από την άλλη.

- Αύξηση της ανεργίας, ανασφάλεια, ταξικές διακρίσεις στη μόρφωση και όλες τις ανθρώπινες ανάγκες και δικαιώματα. Ταυτόχρονα παρουσιάζονται συμπτώματα ρατσισμού, κοινωνικού αποκλεισμού, ενώ χρησιμοποιείται η ποινικοποίηση και βίαιη καταστολή των κοινωνικών αναγκών.

Χωρίς χρήστες, δε θα υπήρχαν και έμποροι. Αρα ζητούμενο των εμπόρων είναι η ύπαρξη και αύξηση των χρηστών

- Κυβερνητική πολιτική περικοπής των δαπανών για την Υγεία. Απουσία ειδικού κονδυλίου στον προϋπολογισμό για την πρόληψη της χρήσης και εξάρτησης. Οικονομικό στραγγαλισμό των θεραπευτικών μονάδων.

Είναι αυτονόητο πως χωρίς την ύπαρξη χρηστών, δε θα υπήρχαν οι έμποροι. Επομένως, το ζητούμενο των εμπόρων είναι η ύπαρξη και αύξηση των χρηστών. Η άνεση που προσφέρεται στη διακίνηση των ναρκωτικών, με την προαναφερόμενη διάταξη, θα αυξήσει σταδιακά τον αριθμό των χρηστών, που θα συντηρούνται ουσιαστικά από τους «μικροεμπόρους». Ο «μικρέμπορος», που αποτελεί τον ασφαλέστερο κρίκο, μεταξύ εμπόρου και χρήστη, αποκτά, πλέον, ζωτικό χώρο. Προστατευόμενο χώρο, στον οποίο κινείται άνετα και εμποδίζει τους ήδη εξαρτημένους χρήστες να αποφασίσουν να απεξαρτηθούν - χορηγώντας τους ανενόχλητα τη δόση τους. Συντηρεί, δηλαδή, τους ήδη χρήστες και μυεί καινούριους.

Οι έμποροι ποτέ δε θα εμφανιστούν στην «αγορά». Στα στέκια των χρηστών παρουσιάζονται μόνο τα «βαποράκια» και οι «μικροέμποροι», ανέξοδοι και σταθεροί πλασιέ των εμπόρων.

Η εισαγωγή της έννοιας της «μικρής ποσότητας» στη διακίνηση ναρκωτικών είναι το κυνικό επακόλουθο της «μικρής ποσότητας» στην καλλιέργεια, κατοχή και χρήση και το ύπουλο προστάδιο της αποποινικοποίησης της χρήσης και της νομιμοποίησης των ναρκωτικών.

Με το άρθρο 10, η κυβέρνηση μείωσε εντυπωσιακά και τις ποινές που προβλέπονταν για τους υπαίτιους των διακεκριμένων περιπτώσεων και των επιβαρυντικών περιστάσεων. Συγκεκριμένα:

• Στις διακεκριμένες περιπτώσεις (άρθρο 6 του Ν.1729/87) - όπως η εισαγωγή και διακίνηση ναρκωτικών σε σχολικές μονάδες οποιασδήποτε βαθμίδας και εκπαιδευτικά ιδρύματα ή άλλες μονάδες κατάρτισης, επιμόρφωσης ή μετεκπαίδευσης - ο υπαίτιος τιμωρούνταν με κάθειρξη τουλάχιστον 15 χρόνων (δηλαδή 15-20 χρόνια) και με χρηματική ποινή 5-150 εκατομμύρια δραχμές.
• Στις επιβαρυντικές περιστάσεις (άρθρο 8 του Ν.1729/87) - όπως ο υπότροπος ή όποιος ενεργεί με σκοπό να προκαλέσει τη χρήση ναρκωτικών ουσιών από ανηλίκους - ο υπαίτιος τιμωρούνταν με ισόβια κάθειρξη και χρηματική ποινή 10-200 εκατομμύρια δραχμές.

Με το Ν.2721/99, οι ποινές και των δύο παραπάνω περιπτώσεων (διακεκριμένες και επιβαρυντικές) μειώθηκαν σε πρόσκαιρη κάθειρξη (δηλαδή 6-20 χρόνια και χρηματική ποινή 800 χιλιάδες μέχρι 120 εκατομμύρια δραχμές).

Με το άρθρο 15 τροποποιήθηκαν (αμβλύνθηκαν ουσιαστικά) και οι προϋποθέσεις απόλυσης των υπό όρων κρατουμένων. Ετσι απολύονται, υπό τον όρο της ανάκλησης, οι κρατούμενοι που εκτίουν ποινή φυλάκισης, αν μεν η ποινή τους έχει διάρκεια μέχρι δύο έτη, εφόσον έχουν εκτίσει το 1/5 της ποινής τους. Αν η ποινή τους έχει διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ετών, εφόσον έχουν εκτίσει το 1/3 αυτής.

Ο συνδυασμός των παραπάνω διατάξεων αποτελεί, στο όνομα ενός επιπόλαιου και αγοραίου «ανθρωπισμού», μια ακόμα υποχώρηση στο φαινόμενο των ναρκωτικών. Και προοιωνίζεται υποχώρηση και υποταγή στο σύστημα διακίνησης και εμπορίας των εξαρτησιογόνων ουσιών.

Ο διάλογος για τα ναρκωτικά έχει ακόμα να διανύσει μεγάλη απόσταση. Ενας διάλογος για τα κοινωνικά αίτια, την επικινδυνότητα, τη νομοθεσία.

Ενα από τα κρίσιμα σημεία αυτού του διαλόγου, είναι η επένδυση της χρήσης, με τη χλαίνη της «επανάστασης». Διάφοροι «αντι-εξουσιαστές» παρουσιάζουν τη χρήση των ουσιών - που καταλήγει στην εξάρτηση - ως πράξη αντίστασης στο καπιταλιστικό σύστημα και ως αντίδραση στον καθωσπρεπισμό της αστικής τάξης. Την παρουσιάζουν ως αντίδραση στις διωκτικές αρχές που κυνηγούν το χρήστη και με την καταστολή θέλουν να ελέγξουν τον ίδιο, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Ακόμα, την παρουσιάζουν ως αντίσταση στην «ανελευθερία» της σημερινής κοινωνίας, που δεν επιτρέπει να διαχειριζόμαστε όπως θέλουμε το σώμα και το πνεύμα μας.

Ομως, η ιστορική εμπειρία δείχνει τα αντίθετα. Για παράδειγμα, δείχνει ότι ο έλεγχος του πληθυσμού επιτυγχάνεται ευκολότερα, μέσω της ίδιας της διάδοσης των ναρκωτικών από την εξουσία.

Είναι γνωστή η αρθρογραφία του Μαρξ, σχετικά με τον πόλεμο των Αγγλων αποικιοκρατών εναντίον της Κίνας, προκειμένου να διασφαλίσουν την εισαγωγή οπίου στην αχανή ασιατική χώρα. Δηλαδή, ενός «δηλητηριώδους» κατά τον Μαρξ ναρκωτικού, που προηγούμενα ήταν άγνωστο στους Κινέζους και με προφανή στόχο την εξασφάλιση της οικονομικής εξάρτησης της Κίνας.

Να θυμίσουμε σε μερικούς: Το 1839 η κινέζικη κυβέρνηση απαγόρευσε την εισαγωγή οπίου στην Κίνα. Στην πόλη Καντόνα εντοπίζει μεγάλη ποσότητα οπίου αποθηκευμένη από τους Αγγλους και την καταστρέφει. Το 1840, με αφορμή την απαγόρευση, η Αγγλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Κίνα. Μέσα σε δύο χρόνια, η κυβέρνηση βρήκε μεγάλη ποσότητα οπίου αποθηκευμένη από τους Αγγλους και την κατέστρεψε. Το 1842 η Κίνα υποχρεώνεται να συνθηκολογήσει, υπογράφοντας τη συνθήκη της Νανκίνγκ. Δίνει στην Αγγλία 120 εκατομμύρια φράγκα ως πολεμική αποζημίωση. Της παραχωρεί το Χονγκ - Κονγκ. Μειώνει τον τελωνειακό δασμό κατά 5% και ανοίγει επίσημα στη Δύση πολλά λιμάνια της για εμπορικές ανταλλαγές.

Λίγα χρόνια αργότερα, οι Κινέζοι απαγορεύουν πάλι την ελεύθερη εισαγωγή οπίου στην Κίνα. Κηρύσσεται ο δεύτερος πόλεμος του οπίου (1856 - '60). Οι Αγγλοι συμμαχούν με τους Γάλλους αποικιοκράτες και αναγκάζουν πάλι την Κίνα να ανοίξει τα λιμάνια της στο δυτικό εμπόριο.

Στο δικό μας αιώνα, στη γειτονιά μας: Στα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους ΝΑΖΙ και ενώ τα λαϊκά στρώματα αγωνίζονται για πραγματική δημοκρατία και ενάντια στο «συμμαχικό» ιμπεριαλισμό, οι Αγγλοι εισάγουν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες χασίς, πουλώντας το μέσω των πρακτόρων τους σε εκπληκτικά χαμηλές τιμές. Σκοπός τους, η καθυπόταξη της νεολαίας. Οι τεκέδες, τα χασισοποτεία ανοίγουν το ένα μετά το άλλο.

Στις 25.2.1946 δημοσιεύεται στη «Νέα Γενιά», περιοδικό της ΕΠΟΝ, προκήρυξη της οργάνωσης με τίτλο: «Είναι καθήκον μας να προφυλάξουμε τους νέους από τη διαφθορά. Σπάνε τις λέσχες μας, ενώ ανοίγουν τεκέδες, πορνεία και χασισοποτεία». Την ίδια περίοδο εκδόθηκε και τρίπτυχο της ΕΠΟΝ Αθήνας, με τίτλο «Διαφθορά: Κίνδυνος αφανισμού της Νεολαίας μας». Εκεί δίνεται το σύνθημα: «Οχι στο χασίς, αλλά εκπολιτισμό της νεολαίας».

Κοντύτερα στην εποχή μας: Αποκαλυπτικές έρευνες, έμμεσα επιβεβαιωμένες και από κυβερνητικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, δείχνουν ότι η CIA για να χρηματοδοτήσει τους Κόντρας της Νικαράγουας, εσκεμμένα δημιούργησε μια επιδημία κοκαΐνης στα γκέτο των μαύρων του Λος Αντζελες. Ετσι, και χρήματα βρήκε για να στηρίξει με όπλα και πυρομαχικά την αντίδραση στη Νικαράγουας, και την αποσύνθεση της μαύρης κοινότητας πέτυχε. Μιας κοινότητας, που πλήττεται άγρια από την πολιτική της άρχουσας τάξης.

Σήμερα, στην Ευρώπη, μεγάλα κομμάτια της αντίδρασης, τάσσονται υπέρ της φιλελευθεροποίησης. Πρόσφατα, έκθεση της βρετανικής Αστυνομίας ζήτησε, το συνθετικό ναρκωτικό «έκσταση» να σταματήσει να κατατάσσεται στην κατηγορία των λεγόμενων «σκληρών» ναρκωτικών, όπως η ηρωίνη, και να θεωρηθεί «μαλακό», όπως η κάνναβη. Πάλι στη Βρετανία, κόμματα του κατεστημένου, όπως οι Φιλελεύθεροι, θέτουν θέμα αναθεώρησης της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά. Αναθεώρησης, που να ευνοεί τη χρήση τους.

Στην Ελλάδα, σημαίνοντα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για διαχωρισμούς των ναρκωτικών και αποποινικοποίηση του χασίς. Αυτά τα συμπτώματα δεν είναι τυχαία, καθώς εκδηλώνονται σε εποχή κρίσης και με μια κυβέρνηση, που δεν αντιμετωπίζει τις γενεσιουργές αιτίες για έναν εξαρτημένο τρόπο ζωής από τα ναρκωτικά. Αντίθετα, με τις επιλογές της - όπως οι απασχολήσιμοι νέοι - θα οξύνει τα προβλήματα και θα μεγαλώσει τα αδιέξοδα για τους νέους.

Και ενώ έχουν συμβεί και συμβαίνουν τα προαναφερόμενα. Ενώ, το σύστημα στερεί από τους νέους όλα τα δικαιώματα (στην εργασία, στη στέγη, στην ουσιαστική ψυχαγωγία, σε μια ζωή ανεξάρτητη, με ποιότητα και αξιοπρέπεια), προβάλλεται και διεκδικείται από συντηρητικούς και «προοδευτικούς» το «δικαίωμα στην εξάρτηση».

Προβάλλεται και διεκδικείται το «δικαίωμα στην ουσία», ουσιαστικά ως δικαίωμα του συστήματος να εξοντώνει πνευματικά, ηθικά, σωματικά ολόκληρα κοινωνικά στρώματα, τα οποία στρέφει σε «τεχνητούς» κόσμους. «Μακριά» από την ανεργία, τη φτώχεια, τον πόλεμο, τη γενικευμένη ανασφάλεια και τα αίτιά τους.