Το 1999 ψηφίζεται ο Ν.2721. Με το άρθρο 10, το αδίκημα της διάθεσης (εμπορίας - διακίνησης) προς τρίτο ναρκωτικών ουσιών μετατράπηκε σε πλημμέλημα, όταν ο υπαίτιος είναι χρήστης και η ποσότητα την οποία διακινεί είναι «μικρή» και για αποκλειστική προσωπική χρήση από τον τρίτο. Η ποινή είναι μετατρέψιμη σε χρηματική και μπορεί να αναστέλλεται. Και εδώ - όπως και στη «μικροποσότητα» για καλλιέργεια, κατοχή και χρήση - το μέγεθος της «μικρής ποσότητας» δεν προσδιορίζεται στο νόμο.

Επομένως, το νέο βήμα υποχώρησης είναι ότι πλέον η έννοια της «μικροποσότητας» χρησιμοποιήθηκε και για την πράξη της διακίνησης. Η «μικροποσότητα» δεν αφορά μόνον το χρήστη που την καλλιεργεί, την κατέχει και τη χρησιμοποιεί, αλλά επεκτείνεται και σε τρίτα πρόσωπα, στα οποία γίνεται η διακίνηση.

Ποιο είναι το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό πλαίσιο, στο οποίο η συγκεκριμένη διάταξη περί «μικρεμπορίας» διεκδίκησε τη θέση της;

- Ραγδαία αύξηση της χρήσης, διακίνησης και εξάρτησης από τη μια πλευρά και δραματική πτώση του ηλικιακού δείκτη χρηστών και εξαρτημένων από την άλλη.

- Αύξηση της ανεργίας, ανασφάλεια, ταξικές διακρίσεις στη μόρφωση και όλες τις ανθρώπινες ανάγκες και δικαιώματα. Ταυτόχρονα παρουσιάζονται συμπτώματα ρατσισμού, κοινωνικού αποκλεισμού, ενώ χρησιμοποιείται η ποινικοποίηση και βίαιη καταστολή των κοινωνικών αναγκών.

- Φλυαρία και μονομερής δραστηριότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης γύρω από το θέμα, τα οποία, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Επιτροπής Ελέγχου Ναρκωτικών του ΟΗΕ, διαμορφώνουν ευνοϊκό κλίμα και «φιλική κουλτούρα» προς τα ναρκωτικά.

- Κυβερνητική πολιτική περικοπής των δαπανών για την Υγεία. Απουσία ειδικού κονδυλίου στον προϋπολογισμό για την πρόληψη της χρήσης και εξάρτησης. Οικονομικό στραγγαλισμό των θεραπευτικών μονάδων.

Είναι αυτονόητο πως χωρίς την ύπαρξη χρηστών, δε θα υπήρχαν οι έμποροι. Επομένως, το ζητούμενο των εμπόρων είναι η ύπαρξη και αύξηση των χρηστών. Η άνεση που προσφέρεται στη διακίνηση των ναρκωτικών, με την προαναφερόμενη διάταξη, θα αυξήσει σταδιακά τον αριθμό των χρηστών, που θα συντηρούνται ουσιαστικά από τους «μικροεμπόρους». Ο «μικρέμπορος», που αποτελεί τον ασφαλέστερο κρίκο, μεταξύ εμπόρου και χρήστη, αποκτά, πλέον, ζωτικό χώρο. Προστατευόμενο χώρο, στον οποίο κινείται άνετα και εμποδίζει τους ήδη εξαρτημένους χρήστες να αποφασίσουν να απεξαρτηθούν - χορηγώντας τους ανενόχλητα τη δόση τους. Συντηρεί, δηλαδή, τους ήδη χρήστες και μυεί καινούριους.

Οι έμποροι ποτέ δε θα εμφανιστούν στην «αγορά». Στα στέκια των χρηστών παρουσιάζονται μόνο τα «βαποράκια» και οι «μικροέμποροι», ανέξοδοι και σταθεροί πλασιέ των εμπόρων.

Η εισαγωγή της έννοιας της «μικρής ποσότητας» στη διακίνηση ναρκωτικών είναι το κυνικό επακόλουθο της «μικρής ποσότητας» στην καλλιέργεια, κατοχή και χρήση και το ύπουλο προστάδιο της αποποινικοποίησης της χρήσης και της νομιμοποίησης των ναρκωτικών.

Με το άρθρο 10, η κυβέρνηση μείωσε εντυπωσιακά και τις ποινές που προβλέπονταν για τους υπαίτιους των διακεκριμένων περιπτώσεων και των επιβαρυντικών περιστάσεων. Συγκεκριμένα:

• Στις διακεκριμένες περιπτώσεις (άρθρο 6 του Ν.1729/87) - όπως η εισαγωγή και διακίνηση ναρκωτικών σε σχολικές μονάδες οποιασδήποτε βαθμίδας και εκπαιδευτικά ιδρύματα ή άλλες μονάδες κατάρτισης, επιμόρφωσης ή μετεκπαίδευσης - ο υπαίτιος τιμωρούνταν με κάθειρξη τουλάχιστον 15 χρόνων (δηλαδή 15-20 χρόνια) και με χρηματική ποινή 5-150 εκατομμύρια δραχμές.
• Στις επιβαρυντικές περιστάσεις (άρθρο 8 του Ν.1729/87) - όπως ο υπότροπος ή όποιος ενεργεί με σκοπό να προκαλέσει τη χρήση ναρκωτικών ουσιών από ανηλίκους - ο υπαίτιος τιμωρούνταν με ισόβια κάθειρξη και χρηματική ποινή 10-200 εκατομμύρια δραχμές.

Με το Ν.2721/99, οι ποινές και των δύο παραπάνω περιπτώσεων (διακεκριμένες και επιβαρυντικές) μειώθηκαν σε πρόσκαιρη κάθειρξη (δηλαδή 6-20 χρόνια και χρηματική ποινή 800 χιλιάδες μέχρι 120 εκατομμύρια δραχμές).

Με το άρθρο 15 τροποποιήθηκαν (αμβλύνθηκαν ουσιαστικά) και οι προϋποθέσεις απόλυσης των υπό όρων κρατουμένων. Ετσι απολύονται, υπό τον όρο της ανάκλησης, οι κρατούμενοι που εκτίουν ποινή φυλάκισης, αν μεν η ποινή τους έχει διάρκεια μέχρι δύο έτη, εφόσον έχουν εκτίσει το 1/5 της ποινής τους. Αν η ποινή τους έχει διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ετών, εφόσον έχουν εκτίσει το 1/3 αυτής.

Ο συνδυασμός των παραπάνω διατάξεων αποτελεί, στο όνομα ενός επιπόλαιου και αγοραίου «ανθρωπισμού», μια ακόμα υποχώρηση στο φαινόμενο των ναρκωτικών. Και προοιωνίζεται υποχώρηση και υποταγή στο σύστημα διακίνησης και εμπορίας των εξαρτησιογόνων ουσιών.