Με πολύ μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκα το θάνατο του πιο υπέροχου ανθρώπου που μου επιφύλασσε η τύχη να γνωρίσω. Από πολλά χρόνια τον θαύμαζα, από μακριά όμως. Μόνο στα τελευταία χρόνια είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω και να κουβεντιάσω μαζί του από κοντά, όταν ήρθα στο σπίτι σας στον Αλμυρό. Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που κρατώ στα χέρια μου κάποια γράμματα που είχε την καλοσύνη να μου στείλει όταν κατάλαβε ότι κι εγώ αγαπάω και φροντίζω την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τον Αλμυρό, που τον αγαπούσε και ο ίδιος πάρα πολύ. Ως πρόεδρος της Φιλαρχαίου Εταιρείας Αλμυρού "Οθρυς", της οποίας ο Γιώργης Τρικαλινός ήταν μέλος πριν ακόμη από τον πόλεμο του 1940, οργάνωσα μια ημερίδα και είχα τη χαρά και την ιδιαίτερη ικανοποίηση να τον καλέσω σ' αυτήν και να έρθει να μιλήσει στην ιδιαιτέρα του πατρίδα.

Θεωρώ ακόμη ευτυχισμένο τον εαυτό μου, γιατί ο Γιώργης Τρικαλινός, είχε την καλοσύνη να μου χαρίσει τους δύο τόμους του βιβλίου του "Πιστοί στις ιδέες του επιστημονικού Σοσιαλισμού - Προσωπική κατάθεση" και κυρίως το θαυμάσιο λεύκωμα "Παπαρούνες στο συρματόπλεγμα".

Θυμάμαι με πόση συγκίνηση, αλλά και περηφάνια ως Αλμυριώτης, είδα την εικόνα του Λένιν καμωμένη από τα χέρια του, όταν επισκέφθηκα τη Ρωσία και χωρίς να έχω κάποια ιδέα, έπεσα ξαφνικά πάνω της κατά την επίσκεψη μου σε κάποιο από τα πολλά Μουσεία.

Τελευταία ανάμνησή του το αναπάντητο γράμμα που του έγραψα στις 13 Ιανουαρίου 1997. Περίμενα την απάντηση με ανυπομονησία. Αλλά δε θα την πάρω ποτέ. Γιατί δε θέλησε η μοίρα να την πάρω. Ο Γιώργης Τρικαλινός έφυγε από τούτον τον κόσμο, γεμίζοντάς μας με θλίψη.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να παρηγορώ. Εκείνο όμως που μπορώ να σας πω - αν και γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν περιμένετε από άλλους να το ακούσετε - είναι ότι πρέπει να νιώθετε πολύ πολύ υπερήφανοι που είχατε την τύχη να έχετε στη ζωή τόσο κοντά σας και τόσο δικό σας ένα τόσο υπέροχο άνθρωπο. Γιατί ο Γιώργης Τρικαλινός ήταν μια από εκείνες τις ανθρώπινες υπάρξεις που διδάσκουν σ' όλη τους τη ζωή με το παράδειγμά τους και εξακολουθούν να διδάσκουν και μετά το θάνατό τους. Προσωπικά θαύμαζα τον Γιώργη Τρικαλινό και νιώθω ικανοποιημένος που αυτό μου το θαυμασμό του τον είχα εκφράσει στα γράμματα μου προς αυτόν. Πιστεύω πως αυτό το μοναδικό, εξαίρετο και ξεχωριστό προνόμιο που έχετε εσείς, να είστε από τους πιο περήφανους για τον δικό σας άνθρωπο, τον αγωνιστή, τον ιδεολόγο, τον ανθρωπιστή, τον άνθρωπο που αν και βασανίστηκε τόσο πολύ στη ζωή του όσο λίγοι, κρατήθηκε άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης, μπορεί να σας παρηγορήσει. Γιατί λίγοι, πολύ λίγοι μπορεί να έχουν τέτοια προνόμια.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να αξιωθείτε για πολλά χρόνια να τον θυμάστε και να βλέπετε να δικαιώνεται συνεχώς για τους μεγάλους του αγώνες και να βλέπετε ακόμη σιγά σιγά να πραγματοποιούνται τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή ο Γιώργης Τρικαλινός.

Θα νιώθω πολύ ευτυχισμένος να γνωρίζετε ότι εγώ ήμουν και είμαι ένας από τους πολλούς ανθρώπους που θαύμαζαν και θαυμάζουν τον ήρωα Γιώργη Τρικαλινό και τον κρατούν στη ζωή τους ζωντανό παράδειγμα αγωνιστικότητας και ανθρωπιάς.

ΒΙΚΤΩΡ ΚΟΝΤΟΝΑΤΣΙΟΣ

Εκπαιδευτικός από τον Αλμυρό

Βόλος 24-3-1997

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ,αντιστασιακός, λογοτέχνης και συγγραφέας του γνωστού έργου "Γλώσσα και επικοινωνία": Στο φύλλο της 25 του Μάρτη γίνεται ολοσέλιδη σχεδόν αναφορά στο Λαύριο απ' αφορμή την έκδοση επιδοτούμενου φωτογραφικού λευκώματος του Σ. Β. Σκοπελίτη, που οι κριτικές παρατηρήσεις του συντάκτη Θ. Λ. με βρίσκουν γενικά σύμφωνο.

Χωρίς φυσικά να θέλω να υποβαθμίσω την εξαίρετη προσφορά και τις προθέσεις του κ. Σ. Β. Σκοπελίτη ή και των χορηγών του, δε θ' αντέξω στον πειρασμό να σημειώσω ότι;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; το Λαύριο και ο οικονομικός μαρασμός τον έχουνε καταντήσει ένα... εκμεταλλεύσιμο είδος. Και όχι "εν επαρκεία".

Ομως όταν αναφερόμαστε στο Λαύριο δεν μπορούμε, τουλάχιστον, ν' αγνοούμε δυο άλλες αντίστοιχες εκδόσεις υψηλού επιπέδου, από το Δήμο Λαυρεωτικής. Ενός θαυμάσιου λευκώματος με τον τίτλο "Μεταλλουργικό Μεταλλευτικό Λαύριο" το 1990 και του εικονογραφημένου βιβλίου "Θορικός - Λαύριο - Σούνιο" το 1994, που με το γλαφυρό και γνήσιο συνοδευτικό λόγο του θα λέγαμε ότι προβάλλει τρισδιάστατη την ιστορία αυτού του τόπου και των ανθρώπων του.

Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για μια έκδοση - "μοντέλο" για όλους τους δημοτικούς και δημόσιους φορείς, ένα χάρισμα στους πολίτες του Λαυρίου και στους θαυμαστές και μελετητές της ιστορίας της πόλης τους.

Ωστόσο, δε θα μπορούσα να προσπεράσω ασχολίαστες και τις παρακινδυνευμένες - τουλάχιστο - ετυμολογήσεις που επιχειρούνται σ' αυτό το αφιέρωμα, όπου οι "τυροί" ορίζονται "σπέρματα της γης, δηλ. μέταλλα" και το"λαύρα" σαν "το μονοπάτι που οδηγεί στα μεταλλεία"!

Οι "τυροί" θα πρέπει να συνδέονται άμεσα με το "τορεύω" δηλ. εισδύω, εισχωρώ, αυτό που γινότανε στη λαυρεωτική γη από τους μεταλλωρύχους της και έμμεσα με τα φωνήματα "τηρ", "τερ", ή και "τορ", που σήμαιναν κοιλώματα της γης δηλ. σπηλιές (γασ - τήρ, μή - τερ, έντερον, ζωσ - τήρ, τυρμός (οπή), τέρ - ετρον (ανοιχτήρι) κλπ., κλπ., αυτό δηλ. που επίσης χαρακτήριζε το λαυρεωτικό τοπίο. Απ' όπου και τα "τηρώ", "τηρός" (φρουρός) και οι μεταπτώσεις τους "θωρώ", "Θορικό" κτλ.

Κι όσο για το "λαύρα" και το ίδιο το Λαύριο, μας οδηγούν κατευθείαν στο μινωικό "λάβρις", λαβύρινθος και τα θεωρούμενα προελληνικά "λάφυρα" και "λάβαρα" που φυσικά σαν σύμβολα ή σαν λείες, ανήκαν στις θεότητες του "λας", "φα" και "ρα", αυτό ακριβώς που διασώθηκε και στις μέρες μας με τα "πρόσφορα" των μανάδων μας που θυμίζουν αμεσότατα τα πανάρχαια θυσιαστικά δώρα που προσκόμιζαν οι πρόγονοί μας στους βωμούς του "Φα" και του "Ρα".

Κι αυτά όλα όχι χωρίς κάποιες επιφυλάξεις, επειδή οι ετυμολογήσεις κρύβουν πάντοτε πολλές εκπλήξεις.

Αγαπητέ "Ριζοσπάστη",

Θέλω να εκφράσω την πικρία και την αγανάκτησή μου για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί εδώ και χρόνια με τη συγκοινωνία στον οικισμό του Παλαιού Μικρού Χωριού Καρπενησίου. Η συγκοινωνιακή γραμμή που εξυπηρετεί τα χωριά της περιοχής μας, τερματίζει στο Μικρό Χωριό και δε συνεχίζει στο Παλαιό Μικρό Χωριό, που απέχει λιγότερο από δυο χιλιόμετρα, ούτε καν τις ημέρες των εορτών και του καλοκαιριού, κατά τις οποίες υπάρχει μεγάλη κίνηση επισκεπτών. Παρά τις επανειλημμένες παραστάσεις, οι υπεύθυνοι του ΚΤΕΛ Ευρυτανίας εμμένουν στην απόφασή τους για διακοπή της γραμμής.

Ετσι πλήττεται ο τουρισμός και ο κόσμος που πηγαινοέρχεται. Ισχυρίζονται πως δεν υπάρχουν επιβάτες... Μα όταν τόσα χρόνια έχει σταματήσει η συγκοινωνία προς τον Παλαιό Οικισμό, επόμενο είναι να έχουν περιοριστεί σημαντικά οι μετακινήσεις του επιβατικού κοινού. Ισχυρίζονται ότι ο συγκοινωνιακός φορέας έχει ελλείμματα και δεν μπορεί να κάνει μια διαδρομή δυο χιλιομέτρων!!! Μα ελλείμματα έχουν όλοι οι συγκοινωνιακοί φορείς της χώρας μας, αλλά δε σταματούν τις συγκοινωνίες, γι' αυτό άλλωστε εισπράττουν και τις γνωστές επιχορηγήσεις... Οι συγκοινωνίες της δικής μας περιφέρειας δεν επιχορηγούνται; Εμείς ως φορολογούμενοι δεν τις πληρώνουμε; Δυστυχώς όμως, εδώ υπάρχει ένα χωριό που κόβεται στα δυο και αυτή η εξαίρεση είναι ηθελημένη γιατί ορισμένοι θέλουν την απομόνωση του χωριού. Το Μικρό Χωριό έχει μεγάλη ιστορία, συνέδεσε το όνομά του με την Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση και κτυπήθηκε αλύπητα από τον κατακτητή, αλλά και από τη φύση με την κατολίσθηση του 1963, που είχε αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι δύο οικισμοί.

Οι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο μας και την ιστορία, να βοηθήσουν να βρεθεί μια λύση. Ζητάμε να ξεκινήσει η συγκοινωνία τώρα τις γιορτές του Πάσχα και να συνεχίζεται το καλοκαίρι και όλο το χρόνο.

ΔΗΜ. ΚΡΙΚΟΣ

Αθήνα

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΒΟΣ: Η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα 45 χρόνια από τη δολοφονία του ήρωα κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη, μου θύμισε ένα περιστατικό από τη ζωή στις φυλακές.

Βρίσκομαι στις φυλακές της Κέρκυρας στη Γ ακτίνα. Στη Θ ήταν κρατούμενος ο Νίκος Μπελογιάννης. Στη Δ ακτίνα, δίπλα από τη Γ κι απέναντι από τη Θ κρατιόταν ο Μιλτιάδης Βασιλόπουλος από τα περίχωρα της Καλαμάτας, υπέροχος τραγουδιστής. Από μικρόν τον αποκαλούσαν στο χωριό του "αηδόνι". Είχε καταδικαστεί πολλές φορές σε θάνατο για την αντιστασιακή του δράση. Και δεν ήταν στην κατοχή παρά πιτσιρίκος. Κάποτε ντύθηκε "κοπελίτσα" κι ανοιχτά, μέσα στην πλατεία, "περιποιήθηκε" όπως έπρεπε κάποιον ΓΚΕΣΤΑΠίτη. Καταδικάστηκε σε θάνατο γι' αυτό.

Στον Μπελογιάννη άρεσαν πολύ τα δημοτικά τραγούδια, φώναζε στον Μιλτιάδη και αυτός άρχιζε το τραγούδι. Τον άκουγαν και τον χαιρόντουσαν όλες οι ακτίνες. Αρχιζε πάντα με το "Γεια και χαρά σας καστρομάχοι αδελφοί.. "

Ενα πρωινό ειδοποιούν τον Μπελογιάννη για μεταγωγή. Εκπρόσωπος των πολιτικών κρατουμένων ζητάει από τη διεύθυνση να μας πληροφορήσει τι σημαίνει αυτή η μεταγωγή. Ο διευθυντής δηλώνει ότι ο Μπελογιάννης μετάγεται στην Αθήνα για ανάκριση. Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε κι αρχίσαμε ν' ανησυχούμε. Ολοι βρισκόμαστε στις σιδερένιες πόρτες των ακτίνων κι ανταλλάσσουμε γνώμες. Επρεπε ν' αντιδράσουμε, γιατί κάθε μεταγωγή του Νίκου ήταν ύποπτη. Σε λίγο από όλους τους φεγγίτες των κελιών, ακούγεται βοερά το χωνί:

"Λαέ της Κέρκυρας, σήμερα το πρωί πήραν τον Νίκο Μπελογιάννη για εκτέλεση. Ματαιώστε το έγκλημα!!".

Ο Μπελογιάννης εκπροσωπούσε την πολιτική ομαλότητα, ειρήνη και δημοκρατία. Κάθε στιγμή ο λαός έπρεπε να ενημερώνεται για την τύχη του...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΣΗΣ ΞΑΝΘΟΣ,αντιστασιακός από το Βόλο: Αυτά τα δραματικά που γίνονται και παρακολουθούμε στη γειτονική μας Αλβανία, θα πρέπει να μας ανησυχούν...

Σε μένα - όπως και σε όλους τους πολεμιστές του 1940 στην Αλβανία - μου θυμίζουν το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 και την απρόσκλητη φασιστική επίθεση των ορδών του Μουσολίνι και δεν την ξεχνώ.

Αυτή την άνανδρη επίθεση, εμείς οι Ελληνες την πληρώσαμε με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, ολόκληρη δε η ανθρωπότητα με πολλές δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες στο Β Παγκόσμιο.

Η νικημένη και ταπεινωμένη φασιστική Ιταλία, υπέγραψε στις 10 του Φλεβάρη 1947, συνθήκη Ειρήνης. Αυτή τη συνθήκη, η σημερινή Ιταλία του Μπερλουσκόνι, με την επέμβαση στα εσωτερικά της Αλβανίας, την παραβιάζει.Πρέπει να αξιώσουμε τον σεβασμό της συνθήκης. "Κάτω τα χέρια" από το ελεύθερο, ανεξάρτητο γειτονικό κράτος της Αλβανίας.