Πλήθος ερωτηματικών και σεναρίων, για τις επιδιώξεις και τους "απώτερους" στόχους της, προκάλεσε η κίνηση των 32 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ γύρω από το θέμα του ελληνοτουρκικού διαλόγου.

Είναι βέβαιο ότι η κίνηση αυτή για μια σειρά λόγους, κυρίως λόγω του αριθμού των βουλευτών που υπέγραψαν το κείμενο, ενόχλησε την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, η οποία, με τη σειρά της, επιχείρησε να την υπονομεύσει με διάφορους τρόπους. Η κυβέρνηση ενοχλήθηκε και γιατί η κίνηση εκδηλώθηκε σε μια στιγμή που δρομολογούσε επίσημα, με τη συνάντηση στη Μάλτα των Γ. Παπανδρέου - Ο. Οϊμέν, το διάλογο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ανταποκρινόμενη στις υποδείξεις και ασφυκτικές πιέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Η κίνηση των "32" δεν αλλάζει, βέβαια, τη γραμμή πλεύσης της κυβέρνησης, για να δοθεί μια "διέξοδος" στις σχέσεις με την Αγκυρα - στη βάση βέβαια που έχουν υποδείξει οι ΗΠΑ - αλλά η κυβέρνηση δεν μπορεί να την αγνοήσει. Εξίσου βέβαιο είναι ότι θα επιχειρήσει να αφοπλίσει και εξουδετερώσει την κίνηση των βουλευτών και σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι "καθησυχαστικές" διαβεβαιώσεις τόσο του Κ. Σημίτη όσο και των Πάγκαλου - Κρανιδιώτη.

Οσον αφορά την ουσία της "ένστασης", που καταγράφουν με το προσεκτικά διατυπωμένο κείμενό τους οι "32", είναι φανερό ότι συνιστούν επιστροφή στην "παραδοσιακή" θέση του ΠΑΣΟΚ, η οποία αποτελεί την άλλη όψη της πολιτικής που ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση Σημίτη. Η γραμμή "δεν κάνω κανένα διάλογο με την Τουρκία", όσο και αν φαντάζει παράδοξο, δεν είναι αντίθετη από τη γραμμή της "βήμα προς βήμα προσέγγισης", στη βάση των αμερικανικών υποδείξεων. Είναι συμπληρωματική και κινούνται στην ίδια λογική. Και οι δύο "εκδοχές" της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ καθορίζονταν από τα σχέδια των ισχυρών συμμάχων και δεν υπηρετούν την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ επιχείρησαν να "διευθετήσουν" τις "διαφορές" με βάση τα σχέδια των "συμμάχων", όπως π. χ. τα περιβόητα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης για το Αιγαίο. Ο διάλογος πάνω σε αυτά ποτέ δε σταμάτησε, τώρα μάλιστα γίνεται πιο συστηματικός, αλλά οι "32" δε βρήκαν να πουν καμία κουβέντα γι' αυτό.

Οι "32" δεν κάνουν καμία αναφορά στο ρόλο των ΗΠΑ, παρόλο που είναι πασίγνωστο ότι συντηρούν με κάθε μέσο τη θεωρία των "γκρίζων ζωνών" στο Αιγαίο και αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν την ελληνική κυριαρχία στα Ιμια. Ο περιορισμός του θέματος στον ηγεμονισμό και τις επεκτατικές βλέψεις της Αγκυρας καθόλου δε δυσκολεύει τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Αντίθετα, μπορεί περίφημα να της προσφέρει ορισμένα χρήσιμα "διαπραγματευτικά χαρτιά".

Από την άλλη, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η κίνηση των "32" επηρεάζει το εσωκομματικό τοπίο και στο ΠΑΣΟΚ. Αν και είναι πρόωρο να μιλήσει κανείς για συγκρότηση εσωκομματικής αντιπολίτευσης, ωστόσο αποτελεί ένα βήμα σε μια τέτοια πορεία. Η επίκληση των λεγόμενων εθνικών θεμάτων αποτελούσε πάντα έναν καλό λόγο για τη συγκρότηση εσωκομματικών κινήσεων, αλλά και κομμάτων. Η επίδειξη υπερπατριωτισμού είναι μια καλή βάση και προϋπόθεση για τέτοιες κινήσεις. Και βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι συσπειρώθηκαν τόσοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη βάση, ανεξάρτητα αν δεν υπάρχει "ομοιογένεια" στις απόψεις τους.

Μπορεί, προς το παρόν, η κίνηση των "32" να μην έχει αναδείξει τον επικεφαλής της, ωστόσο - σύμφωνα με πληροφορίες - μεταξύ των βουλευτών υπάρχει μια διαρκής συνεννόηση, πράγμα που προσδίδει σε αυτή έναν οργανωμένο χαρακτήρα. Πολλοί από τους εμπλεκόμενους βουλευτές υποστηρίζουν ότι θα υπάρξει συνέχεια στις παρεμβάσεις τους και θα επεκταθεί και σε άλλα - πλην "εθνικών" - ζητήματα. Εδώ ακριβώς είναι που έγκειται η αγωνία της κυβέρνησης. Μήπως, δηλαδή, η κίνηση των βουλευτών "διαφωνήσει" και με οικονομικές της επιλογές, τον "κοινωνικό διάλογο" και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Ομως μέχρι στιγμής δεν υπάρχει προηγούμενο που να δικαιολογεί τους φόβους της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος. Αντίθετα, σύσσωμοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του Μάαστριχτ και ψηφίζουν τα αντιλαϊκά νομοσχέδια.

Χρειάζεται όμως να επισημανθεί άλλη μια παράμετρος για την ολοκλήρωση της εικόνας, η οποία αφορά τη στάση του συγκροτήματος Λαμπράκη. Ουσιαστικά το συγκρότημα, μέσω των "Νέων", δικαιολόγησε πλήρως και κάλυψε την κίνηση των "32". Ιδού ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς της εφημερίδας: Πρόκειται για "σημαντικό κείμενο" - (σ. σ. αυτό των "32") - "έπραξαν αυτό που τους υπαγόρευε το καθήκον τους", η κίνησή τους αποτελεί "υβρίδιο αντιπολίτευσης", ενώ επέκριναν την κυβέρνηση για τη "σύγχυση" που δημιουργεί η στάση της.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η κυβέρνηση και η πολιτική της δεν κινδυνεύει από τους "32". Η εσωκομματική αντιπολίτευση στο κυβερνών κόμμα μπορεί να υπάρχει και να "φουντώνει" και έχει σχέση με την εκφρασμένη λαϊκή αντίδραση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και την προοπτική να δυναμώνουν οι αγώνες. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Κάθε "σοβαρό" κόμμα εξουσίας μπορεί να αξιοποιεί την εσωκομματική "αντιπολίτευσή" του, ακριβώς για να εκτονώνει και αφομοιώνει, στο βαθμό του δυνατού, ανεπιθύμητες λαϊκές αντιδράσεις. Και η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι το πιο ανώδυνο κανάλι. Αλλά τα σχέδια επί χάρτου δεν προκύπτουν πάντα στη ζωή...

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Δεν είναι πλέον είδηση αλλά ένα σημαντικό γεγονός, ότι η φετινή ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ θα γιορταστεί στο Σύνταγμα, με πρωτοβουλία δεκάδων πρωτοβάθμιων σωματείων της Αθήνας αλλά και ομοσπονδιών και εκατοντάδων συνδικαλιστών και συνδικαλιστριών.

Δεν είναι, επίσης, είδηση ότι η απόφαση αυτών των σωματείων για την ανάγκη της πρωτοβουλίας ύψωσε φωνές από τους κάθε λογής υποταγμένους στην άρχουσα τάξη συνδικαλιστές ηγέτες για ενότητα και διάσπαση. Ποιοι ενώνουν και ποιοι διασπούν; Αλλά και ποιους ενώνουν και ποιους διασπούν; Αυτό δεν μπαίνει κανείς, απ' αυτούς τους ηγέτες που απεχθάνονται τους αγώνες, στον κόπο να το απαντήσει. Αυτοί, που σχετίζουν, αν δεν ταυτίζουν, το συμφέρον της τάξης την οποία υποτίθεται εκπροσωπούν, με την ύπαρξη και τη δράση του κεφαλαίου, που αντιπαραθέτουν στην ταξική αλληλεγγύη, την ταξική ειρήνη και τον κοινωνικό εταιρισμό, θυμήθηκαν ξαφνικά την ενότητα! Την ενότητα υποταγής στην αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, αφού σέρνουν το συνδικαλιστικό κίνημα στο τραπέζι του "κοινωνικού διαλόγου" για την ανατροπή των κατακτήσεών του.

Τα σωματεία, που πήραν την πρωτοβουλία της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, δεν ξεχωρίζουν την ενότητα της εργατικής τάξης από την ενότητα στη δράση για τα πραγματικά ταξικά της συμφέροντα και όχι γι' αυτά που προωθούν οι συνδικαλιστές οι οποίοι ανήκουν στους πολιτικούς εκφραστές των μονοπωλίων.

Το περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς είναι διεκδικητικό, ταξικό, ενωτικό, διεθνιστικό, αντικυβερνητικό, ενάντια στο κεφάλαιο και τις γενικότερες επιδιώξεις του, αλλά και με περιεχόμενο και μορφή έντονα κριτική προς τις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Η τακτική των σωματείων και των ομοσπονδιών, να οργανώσουν τη δική τους πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, σηματοδοτεί με ουσιαστικό και συμβολικό τρόπο την ανάγκη της σκληρής ταξικής και ανειρήνευτης πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στους εχθρούς της, από όπου και αν προέρχονται αυτοί. Δίνει το στίγμα του ταξικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που μεγαλώνει, δυναμώνει και φιλοδοξεί να αγκαλιάσει το σύνολο της εργατικής τάξης.

Κατηγορούνται, λοιπόν, όσοι πήραν αυτή την πρωτοβουλία αλλά και όσοι τη στηρίζουν, ότι είναι διασπαστές και υπονομευτές της ενότητας της εργατικής τάξης. Οι πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και όσοι τη συνθέτουν (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΙΝΗΣΗ) κάνουν πως ξεχνούν ότι η εργατική τάξη είναι ήδη βαθιά διασπασμένη. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, λόγω των απαράδεκτων εργασιακών σχέσεων που επιβάλλονται στους χώρους δουλιάς, και αμέσως μετά, με τον απαραίτητο "ρεαλισμό", "νομοθετώντας και αυτόν το ρεαλισμό", οι πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ τον κάνουν σημαία τους, βάζουν, δηλαδή, το χέρι τους σ' αυτή τη βαθιά και μεγάλη διάσπαση.

Οι εργαζόμενοι είναι χωρισμένοι σε πλήρους και μερικής απασχόλησης, σε ωρομίσθιους και εποχιακούς, μιας μέρας, μιας ώρας εργαζόμενους, σε εργαζόμενους με το κομμάτι, σε ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΙΜΟΥΣ - είδος για χρήση δηλαδή -, τα δε Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης είναι εργαλεία δημιουργίας εργαζομένων τρίτης ταχύτητας, είναι εργαλεία υποβάθμισης και βαθιάς διάσπασης της εργατικής τάξης. Κοντά σ' αυτά καλό θα είναι να μην ξεχνάμε τις "σοσιαλιστικές" θεωρίες περί τεμπέληδων στο δημόσιο, περί "υπογείων" και "ρετιρέ", που χρησιμοποιήθηκαν για να διασπούν τους εργαζόμενους.

Ποια ήταν η ουσιαστική αντίσταση απέναντι στο κεφάλαιο και την κυβερνητική πολιτική τους από αυτούς που τολμούν να μιλούν για διάσπαση; Ηταν αντίσταση προτάσεων "ρεαλισμού" και αποδοχής, εντέλει, της ουσίας όλων των μέτρων που διασπούν την εργατική τάξη.

Οσοι πήραν την πρωτοβουλία για το γιορτασμό της φετινής Πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα, αλλά και όσοι στηρίζουν αυτή την πρωτοβουλία, διασπούν τη λογική του μονόδρομου και των κοινωνικών εταίρων, αφού η εργατική τάξη έχει μπροστά της το δικό της δρόμο, δίπλα της συμμάχους (μικρούς και μεσαίους αγρότες, ΕΒΕ) και απέναντί της ταξικούς αντιπάλους και εχθρούς.

Ενότητα της εργατικής τάξης! Αυτήν οι κομμουνιστές δεν την ψάχνουν στο λεξικό ούτε της δίνουν ετυμολογικό περιεχόμενο.

Η ενότητα της εργατικής τάξης είναι ΜΙΑ από τις προϋποθέσεις για την προώθηση των ΜΕΓΑΛΩΝ της στόχων. Η βαθιά, ουσιαστική συνείδηση της ενότητας, που θα τη χειραφετήσει από το κεφάλαιο και όλους τους υποταχτικούς του, δεν καταχτιέται με την κοινή στέγη των συνδικάτων και των συνδικαλιστών. Η ενότητα της εργατικής τάξης δεν μπορεί να οικοδομηθεί μέσα από την πάλη και διαμαρτυρία γενικά ή μόνο με την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν μπορεί να οικοδομηθεί με την προβολή και διεκδίκηση αιτημάτων μικρών, περιορισμένων, καθημερινών και ρεαλιστικών (του ρεαλισμού που έχει επιβάλλει το κεφάλαιο).

Η ουσιαστική ενότητα μπορεί να επιτευχθεί με την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση, αλλά και την ανάδειξη των υπευθύνων, ταυτόχρονα με την ενωτική δράση όλων των εργαζομένων.

Αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να στρέφεται προς το κεφάλαιο, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν και πρέπει να επιδιώκεται σε όλα τα μέτωπα πάλης. Διαφορετικά ο αγώνας γενικά και αόριστα, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και πυρά προς το κεφάλαιο, αποπροσανατολίζει, δημιουργεί αυταπάτες, αφοπλίζει την εργατική τάξη από τα ουσιαστικά όπλα της που συνθέτουν στέρεα την ενότητά της.

Με βάση αυτά τα στοιχεία οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τον τρόπο που τοποθετήθηκαν απέναντι στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη, συνέβαλαν στον αφοπλισμό της, συνέβαλαν στην ουσιαστική διάσπασή της και ας πίνουν νερό στο όνομα της ενότητας, και ας τη χρησιμοποιούν ως όρο εκατό φορές τη μέρα.

Στις σημερινές συνθήκες το σύνθημα "προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε" έχει ξεχωριστή αξία, αλλά εξίσου μεγάλη αξία έχει και η ανάγκη για την αποκάλυψη, το ξεσκέπασμα και τον πόλεμο στους εχθρούς της εργατικής τάξης και μάλιστα σ' αυτούς που προέρχονται από τους ίδιους τους κόλπους της.

Στις σημερινές συνθήκες, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί αυτές, σημαντική και βαρύνουσα προϋπόθεση για την ενότητα της εργατικής τάξης είναι η ενίσχυση της ταξικής φωνής και άποψης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενίσχυση και το βάθεμα του ταξικού πόλου μέσα σ' αυτό.

Μπροστά στην Εργατική Πρωτομαγιά οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι της χώρας μας θα ξεδιπλώσουν τα τιμημένα κόκκινα λάβαρα της τάξης τους, πάνω στα οποία με ξεχωριστό σεβασμό θα αποτυπώσουν τις μεγάλες αξίες της συλλογικής δράσης και συμμετοχής, της ταξικής πάλης και της ταξικής αλληλεγγύης. Αυτά θα αντιπαραθέσουν στην ταξική συνεργασία, στη συναίνεση και την υποταγή.

Στη δε τυφλή υπακοή απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις πολυεθνικές, που τους καλούν η κυβέρνηση και οι θιασώτες του Μάαστριχτ και της καπιταλιστικής ενοποίησης, θα αντιπαραθέσουν τη στάση της ταξικής ευθύνης, της αξιοπρέπειας, την κοινή δράση και αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους της Ευρώπης και όλου του κόσμου.

Χριστίνα ΤΣΕΝΤΟΥΡΟΥ