Κι αυτή η Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους να δέχονται επίθεση από την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ. Επίθεση, που αγκαλιάζει το σύνολο των κατακτήσεων και δικαιωμάτων τους.Ιδιαίτερα, μετά τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δυνάμωσε την επίθεσή της. Οι προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης, ότι θα στηριχτούν αλλά και θα αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αποδείχτηκαν απάτη.

Για τους κομμουνιστές αυτό, βέβαια, ήταν αναμενόμενο. Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε προειδοποιήσει τους εργαζόμενους ότι ένας λόγος που η κυβέρνηση κάνει σύντομα εκλογές είναι ότι θέλει να πάρει νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα και θέλει να αποφύγει το πολιτικό κόστος. Μετά, λοιπόν, τις βουλευτικές εκλογές, έχουμε μια καταιγίδα αντεργατικών μέτρων, που, στόχο έχουν τη συνέχιση της λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, την ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και άλλα. Στόχος της κυβέρνησης, η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, η αύξηση των κερδών των καπιταλιστών.

Οι εργαζόμενοι της χώρας μας απάντησαν σε μια σειρά κλάδους και χώρους δουλιάς, με σοβαρές αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Απήργησαν οι οικοδόμοι, οι ναυτεργάτες, οι καθηγητές και δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που κινδυνεύουν με κλείσιμο ή ξεπούλημα.Οι δημόσιοι υπάλληλοι,σε μια σειρά χώρους δουλιάς. Οι αγρότες για τα δικά τους προβλήματα. Οι συνταξιούχοι έκαναν μεγάλες κινητοποιήσεις, οι εμποροϋπάλληλοι για το ωράριο και άλλα.

Οι αγώνες αυτοί ξεχώρισαν για τη μεγάλη μαζικότητα που είχαν, ενώθηκαν οι εργαζόμενοι με διάφορη πολιτική τοποθέτηση πάνω στα προβλήματά τους και πάλεψαν. Οι αγώνες των ναυτεργατών, αγροτών και καθηγητών ξεχώρισαν για το κίνημα αλληλεγγύης.Οι αγώνες αυτοί, από τη μια εξέφραζαν την αντίθεση των εργαζόμενων στα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης και από την άλλη ανέτρεψαν τις διάφορες θεωρίες των συμβιβασμένων συνδικαλιστών ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν διάθεση να παλέψουν, ή ότι τα προβλήματα θα λυθούν μέσα από το διάλογο.

Μέσα κι απ' αυτούς τους αγώνες φάνηκε πιο καθαρά ο αντεργατικός - αντιλαϊκός χαρακτήρας της κυβερνητικής πολιτικής. Φάνηκε, ακόμα πιο καθαρά ηκοινότητα των προβλημάτων ανάμεσα στους εργαζόμενους, αλλά και ανάμεσα σε διάφορες κοινωνικές ομάδες και η ανάγκη κοινής δράσης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, το μεγάλο κεφάλαιο και την Ευρωπαϊκή Ενωση.Με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι στις περισσότερες κινητοποιήσεις ανάγκασαν την κυβέρνηση ή την εργοδοσία να δώσουν λύσεις σε κάποια προβλήματά τους. Αλλά και εκεί που δε λύθηκαν προβλήματα, μπήκαν παρακαταθήκες για το μέλλον.

Η κυβέρνηση απέναντι σ' όλες τις απεργίες έδειξε αδιαλλαξία και σκληρότητα, χρησιμοποιώντας πολλές φορές τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ποια ήταν η στάση των πλειοψηφιών ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και ΑΠ (ΣΥΝ) στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απέναντι στα προβλήματα και τους αγώνες; Οι πλειοψηφίες αυτών των οργανώσεων αρνήθηκαν το ταξικό τους χρέος να οργανώσουν την πάλη των εργαζόμενων, να κάνουν τέτοιους αγώνες που να μπαίναν φραγμός στην κυβερνητική επίθεση και θα λύνανε προβλήματα των εργαζομένων. Και όχι μόνο αυτό, με τη γενικότερη στάση τους και τη συμμετοχή τους στα διάφορα Ινστιτούτα και Οργανισμούς, προσπαθούν να πετύχουν το πέρασμα στην εργατική τάξη της αντίληψης της ταξικής συνεργασίας.

Οταν κάτω από την πίεση των προβλημάτων και των ταξικών δυνάμεων κήρυξαν κάποιες απεργίες, αυτές είχαν το χαρακτήρα της "ντουφεκιάς", της εκτόνωσης και του ευνουχισμού των αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων. Εκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην πετύχουν οι κινητοποιήσεις. Η ακόμα παρακολουθούσαν σαν απλοί θεατές τους αγώνες και το πολύ πολύ να εξέδιδαν και κάποιο ψήφισμα. Με τη στάση τους συνειδητά βοήθησαν την κυβέρνηση να περνά την πολιτική της.

Η πρόσφατη απόφαση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να συμφωνήσει για την υπογραφή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης,στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της ανεργίας, δείχνει ότι η ίδια έχει αναλάβει μέρος της προσπάθειας για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης. Ενώ με τη συμμετοχή τους στο λεγόμενο "κοινωνικό διάλογο", δείχνουν ότι αποδέχονται αυτό που λέει η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ, ότι για τα προβλήματα που υπάρχουν φταίνε οι εργαζόμενοι.

Το εργατικό κίνημα την Πρωτομαγιά θα κάνει απολογισμό της δράσης του, αλλά και θα βάλει τους στόχους για το επόμενο διάστημα. Οι κομμουνιστές επωμίζονται ξεχωριστές ευθύνες μια και είναι η μόνη πολιτική δύναμη που αντιστέκεται στα σχέδια κυβέρνησης - ΣΕΒ και Ευρωπαϊκής Ενωσης. Χρειάζεται λοιπόν ενημέρωση των εργαζομένων για τα μέτρα που έρχονται, το χαρακτήρα τους και τις συνέπειές τους, σε συνδυασμό με την ανάδειξη της ανάγκης του αγώνα, της αντίστασης, της αντεπίθεσης.

Πρέπει να επιδιώξουμε να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι πως όλα τα μέτρα που παίρνονται, έχουν ως σκοπό, όχι τη λύση των προβλημάτων, αλλά την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών μέσα από την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Το μέσο για την επίτευξη αυτών των στόχων του κεφαλαίου, είναι η μείωση του κόστους εργασίας, η ανατροπή των όρων αγοράς και πώλησης της εργατικής δύναμης. Οι περικοπές κρατικών δαπανών και παροχών για τους εργαζόμενους και οι ιδιωτικοποιήσεις. Με τα μέτρα αυτά θα πλήξουν συνολικά τους όρους ζωής των εργαζομένων, το εισόδημα, αλλά και η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια εκπαίδευση και υγεία.

Η απάντηση, στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη δε θα είναι οι στημένοι διάλογοι, αλλά οι αγώνες. Αγώνες στον κάθε χώρο δουλιάς, στον κάθε κλάδο γενικότερα. Χρειάζεται να επιμένουμε στην προώθηση συντονισμένων κινητοποιήσεων πάνω σε κοινά αιτήματα ανάμεσα στους εργάτες, τους μικρομεσαίους, τους αγρότες που και αυτοί δέχονται επίθεση. Απαιτείται, πέρα από τα άμεσα αιτήματα, να προχωράμε στην πολιτικοποίηση των διεκδικήσεων, έτσι που να αναδείχνονται οι βαθύτερες αιτίες και οι υπεύθυνοι για τις πολιτικές και τα προβλήματα. Να αναδείχνεται η σημασία και η ανάγκη βαθύτερων αλλαγών σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, σαν υπόθεση της πάλης του ίδιους του μαζικού κινήματος.

* Ο Βαγγέλης ΤΙΡΤΙΡΑΚΗΣ είναι

υπεύθυνος του Εργατικού - Συνδικαλιστικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ

ΣΠΟΤ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Η απάντηση στην επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη, δε θα είναι οι στημένοι διάλογοι, αλλά οι αγώνες και ο συντονισμός τους

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ΣΠΟΤ

Σήμερα, 111 χρόνια μετά από τη ματωμένη εργατική πρωτομαγιάτικη εξέγερση των εργατών του Σικάγου, εξαπολύεται μια πρωτοφανής και ρεβανσιστική επίθεση σε βάρος κάθε εργασιακής και κοινωνικής κατάκτησης. Στον απολογισμό τους, σήμερα, οι εργαζόμενοι μετράνε αφαίρεση κατακτήσεων, φαλκίδευση δικαιωμάτων, ισχυροποίηση του αντεργατικού μετώπου κυβέρνησης - βιομηχάνων, μα και αποφασιστικούς αγώνες, όπως των αγροτών, των ναυτεργατών, των εκπαιδευτικών, που είναι η απαντοχή και η ελπίδα για την αντίσταση και την αντεπίθεσή τους.

Και για τους δημόσιους υπάλληλους,ο απολογισμός είναι αρνητικός, όσον αφορά και στα δικαιώματα και στις δίκαιες διεκδικήσεις τους. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει το δημόσιο και τους εργαζόμενους σ' αυτό για την "πιλοτική" εφαρμογή όλων των αντεργατικών επιλογών του ΣΕΒ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ.

Ετσι, με το βλέμμα στραμμένο στην αντεργατική "Λευκή Βίβλο", η κυβέρνηση πριν δυο μήνες ψήφισε το νόμο για το νέο δημοσιοϋπαλληλικό μισθολόγιο.Ενα μισθολόγιο, που θεσμοθετεί τη μόνιμη λιτότητα, τη σύνδεση του μισθού με την "παραγωγικότητα" και την αυταρχική αξιολόγηση. Μειώνει τις συντάξεις σε πολλές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων. "Παγώνει" τα οικογενειακά επιδόματα και τα περικόπτει από ακόμη περισσότερες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, ανοίγοντας το δρόμο για ανάλογες ρυθμίσεις και στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Η λιτότητα θα έχει και συνέχεια, καθώς ο υφυπουργός Οικονομικών ξεκαθάρισε ότι όποιες αυξήσεις θα δοθούν απ' το '98 θα είναι δραχμικές και δε θα ενσωματώνονται στους βασικούς μισθούς.

Από κοντά και ο προωθούμενος υπαλληλικός κώδικας,στον οποίο - όπως πριν λίγες μέρες αποσαφήνισε ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης - θα συνδέεται ο βαθμός με τους μισθούς, καθηλώνοντάς τους για πολλά χρόνια. Επίσης ότι θα ενεργοποιεί τη διετή δοκιμαστική υπηρεσία, εντείνοντας την πολιτική ομηρία στους δημόσιους υπάλληλους. Δηλαδή θα αναπαράγει με σύγχρονους όρους, τον αυταρχισμό του ισχύοντος μέχρι σήμερα αμερικανόπνευστου, εμφυλιοπολεμικού υπαλληλικού κώδικα του '51.

Και τα ασφαλιστικά δικαιώματα μπαίνουν στον Προκρούστη. Ο ίδιος υφυπουργός προανάγγειλε δραστικές περικοπές των κρατικών δαπανών για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των δημοσίων υπαλλήλων, μέσω της δημιουργίας Ταμείου Περίθαλψης. Στο Ταμείο αυτό θα συγχωνευτούν τα Ταμεία Αρωγής, με στόχο την καταλήστευση των αποθεματικών τους και με άμεσο κίνδυνο για τις επικουρικές συντάξεις. Σχεδόν ταυτόχρονα, ο υπουργός Εργασίας δήλωνε ότι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ είναι ιεροί και απαραβίαστοι και προετοίμαζε το έδαφος για την εφαρμογή νέων ρυθμίσεων που θα μειώνουν την κύρια σύνταξη, σε σημείο που να καταντήσει βοήθημα επαιτείας, ωθώντας παράλληλα στην ιδιωτική ασφάλιση.

Σε ασφυκτικό "κλοιό" έχει μπει και το δικαίωμα της μονιμότητας,με τους νόμους για τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, για την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, με τη θεσμοθέτηση των ΑΔΑ (Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές) με το νέο νομοσχέδιο για την περιφερειακή διοίκηση, καθώς και με το νόμο για την περιστολή των κρατικών δαπανών, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εκποιήσεις, συγχωνεύσεις, καταργήσεις δημοσίων υπηρεσιών (κύρια κοινωνικού χαρακτήρα). Με το νομοσχέδιο για την υγεία,φαλκιδεύεται ο δημόσιος χαρακτήρας της υγείας, αναδιαρθρώνονται οι εργασιακές σχέσεις των γιατρών, αίρεται η μονιμότητά τους.

Στα σκαριά, και η αντιμεταρρύθμιση στη δημόσια παιδεία,με τα εθνικά και διεθνή απολυτήρια, την "ελεύθερη" είσοδο στα ΑΕΙ, με την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ και την ένταση της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης.

Ολη αυτή η αντιδημοσιοϋπαλληλική κυβερνητική πρακτική και οι ομολογημένες αντεργατικές κυβερνητικές προθέσεις συνάδουν απόλυτα με τις καταγραμμένες στις εκθέσεις του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αντιλαϊκές επιταγές. Αυτές τις επιταγές η κυβέρνηση μάς τις "πασάρει" τώρα, στα 19 σημεία του λεγόμενου "κοινωνικού διαλόγου". Μας καλεί να συζητήσουμε πώς θα γίνουμε από απασχολούμενοι, "απασχολήσιμοι", πώς θα "περιορίσουμε τις οικονομικές μας διεκδικήσεις στα όρια αντοχής της οικονομίας". Πώς θα δεχτούμε την κατάργηση των όσων ασφαλιστικών δικαιωμάτων μάς έχουν απομείνει. Πώς "θα αναλάβει ο ίδιος ο εργαζόμενος τις ευθύνες για την ασφάλισή του, τη στέγαση και την υγειονομική του περίθαλψη με αντίστοιχη μείωση των ευθυνών του κράτους", όπως, επί λέξει, είπε ο πρωθυπουργός. Την ίδια ώρα, διαμηνύει στους βιομήχανους πως με όλα τα παραπάνω "διαμορφώνεται προνομιακή περίοδος" για την αύξηση των υπερκερδών τους.

Στην 12η θέση του διαλόγου, μπαίνει και το θέμα της επέκτασης της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο και, ουσιαστικά, της άρσης της μονιμότητας. Αλλωστε, στο περσινό συνέδριο του "Εκόνομιστ", την είχε χαρακτηρίσει "ανασταλτικό παράγοντα της παραγωγικότητας". Κοντολογίς δηλαδή, η κυβέρνηση καλεί τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ,μέσα απ' αυτό τον προσχηματικό διάλογο, να συναινέσουν στο σφαγιασμό κάθε εργασιακού δικαιώματος, να νομιμοποιήσουν αυτόν το σφαγιασμό και να γίνουν συνένοχες, επιλέγοντας απλά τον τρόπο της σφαγής.

Ολα αυτά, αλλά και η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνουν πως ο λεγόμενος "κοινωνικός διάλογος" είναι μία μεγάλη απάτη. Πρόσφατο παράδειγμα, έχουμε τον ανάλογο ...διάλογο για το δημοσιοϋπαλληλικό μισθολόγιο, όπου μετά από 8 μήνες διαλόγου, η κυβέρνηση το πέρασε αυτούσιο όπως το είχε προαποφασίσει. Με αυτόν το "διάλογο", η κυβέρνηση στέλνει τελεσίγραφο για τις κατακτήσεις των εργαζομένων και στήνει "ξόβεργες" στα δικαιώματά τους. Χρησιμοποιώντας εύηχες λέξεις, θέλει να εμφανιστεί ότι έχει τη συναίνεση των εργαζομένων. Ετσι, η θετικά φορτισμένη φράση "κοινωνικός διάλογος", όπως και μια σειρά άλλες, καταντούν απλά ευφημισμοί. Και, αν στην αρχαιότητα, χρησιμοποιούσαν τους ευφημισμούς για να εξευμενίσουν τα στοιχεία της φύσης, η κυβέρνηση σήμερα τους κατασκευάζει για να εξαπατήσει την κοινή γνώμη και να ξεγελάσει τους εργαζόμενους.

Σ' αυτήν την εξαπάτηση, μαζί με την κυβέρνηση, συνένοχες είναι και οι ηγεσίες των κομμάτων ΝΔ - ΣΥΝ και οι αντίστοιχες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ - "Αυτόνομη Παρέμβαση" στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που, ενώ γνωρίζουν πως αυτός ο διάλογος είναι "Δούρειος ίππος" για την κατάργηση δικαιωμάτων, τον αποδέχονται και τον νομιμοποιούν. Αυτοί οι ευρωευαγγελιστές του εργασιακού μεσαίωνα, προκλητικά τέτοιες μέρες, στα τρία "οχτάρια" (8 ώρες εργασία, 8 ψυχαγωγία, 8 ώρες ανάπαυση) της Πρωτομαγιάς του Σικάγου, που μ' αυτά "ξεκόλλησε της ιστορίας η ρόδα", αντιτάσσουν τα τρία μααστριχτικά "Α" (ανταγωνισμός - ανάπτυξη - απασχόληση) της υποταγής, του συμβιβασμού και του ραγιαδισμού των εργαζομένων, για την άπληστη κερδοφορία των καπιταλιστών.

Απέναντι σε αυτούς τους στόχους, οι εργαζόμενοι είναι αδήριτη ανάγκη να αντιτάξουν το δικό τους μέτωπο. Απέναντι στον διαβόητο κυβερνητικό "κοινωνικό διάλογο" που απεργάζεται το "λυκόφως" των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, οι εργαζόμενοι θα πρέπει επειγόντως να αντιτάξουν, το "λυκαυγές" του γνήσιου αποτελεσματικού διαλόγου των αγώνων για τα δικαιώματά τους σήμερα, για τη δική τους κοινωνία της προκοπής, αύριο.

* Ο Δημήτρης Αγκαβανάκης είναι αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ

Στα τρία "οχτάρια" (οχτώ ώρες εργασία, οχτώ ώρες ψυχαγωγία, οχτώ ώρες ανάπαυση) της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, που "ξεκόλλησαν της ιστορίας τη ρόδα", οι ευρωευαγγελιστές αντιτάσσουν, 111 χρόνια μετά, τα τρία μααστριχτικά "Α"...

Τη δεκαετία του 1880 η Βόρεια Αμερική αποτελεί "πεδίον δόξης λαμπρόν" για τους καπιταλιστές. Είναι η εποχή που χαρακτηρίζεται από τη συσσώρευση κεφαλαίων σε όλο και λιγότερα χέρια. Το Σικάγο αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο. Οι εργάτες της χώρας βρίσκονταν στα όρια της εξαθλίωσης, εργάζονταν ήλιο με ήλιο και οι αμοιβές τους έφταναν ίσα για να επιβιώσουν.

Η νεοσύστατη Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας προσπαθούσε να συσπειρώσει τους εργάτες της χώρας και το κατάφερε, προβάλλοντας ως κύριο αίτημα τη διεκδίκηση του οκτάωρου.Στο συνέδριό της το 1884 ομόφωνα εγκρίθηκε ένα ψήφισμα που πρότεινε τη διοργάνωση πανεργατικής συγκέντρωσης την Πρωτομαγιά του 1886 για την καθιέρωση του οκτάωρου.

Η ανταπόκριση των εργατών ήταν εκπληκτική, 340.000 διαδήλωναν σε όλη τη χώρα, περίπου 190.000 απεργούσαν. Απ' αυτούς οι 80.000 στο Σικάγο. Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα και οι εργάτες με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, και με κεντρικό σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλιάς, οχτώ ώρες ανάπαυση και μόρφωση, οχτώ ώρες ύπνο",κατευθύνονταν προς την πλατεία Χαίη Μάρκετ. Σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους βρίσκονταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα, έτοιμοι να επιτεθούν...

Και επιτέθηκαν... οι δρόμοι του Σικάγου βάφονται κόκκινοι. Πρώτος τους στόχος οι εργάτες του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ... έξι νεκροί. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης στην πλατεία Χαίη Μάρκετ μια βόμβα σκάει μέσα στο πλήθος και η αστυνομία αρχίζει να πυροβολεί αδιακρίτως. Τις επόμενες μέρες απεργίες κηρύσσονται παντού, ξεσπάει ένα πρωτοφανές κύμα διαμαρτυρίας. Ο ελεγχόμενος Τύπος εξαπολύει μια λυσσαλέα επίθεση και ζητά "αίμα"! Οι ηγέτες της εξέγερσης οδηγούνται στα δικαστήρια και καταδικάζονται σε θάνατο.

Η θυσία δεν πήγε χαμένη. Το οκτάωρο κερδήθηκε, ο αγώνας τους έφερε αποτελέσματα... Το πιο ακριβό αποτέλεσμα ωστόσο εκείνου του αγώνα, που σήμερα έχει τη μεγαλύτερη αξία, είναι η παρακαταθήκη που άφησε: Οτι, δηλαδή, δικαιώματα υπάρχουν όσο τα υπερασπιζόμαστε.

Η Διεθνής Πρωτομαγιά γεννήθηκε στην Αμερική.Δυο χρόνια μετά τη ματωμένη Πρωτομαγιά του Σικάγου, το 1888,η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας ψήφισε τη συνέχιση του αγώνα για το οχτάωρο. Την ίδια χρονιά το Διεθνές Εργατικό Συνέδριο του Λονδίνου έκανε δεκτή την πρόταση του Βέλγου αντιπροσώπου για την οργάνωση παγκόσμιας εργατικής εκδήλωσης για το 8ωρο την πρώτη Κυριακή κάθε Μάρτη.

Στην Ελλάδα η πρώτη Πρωτομαγιά γιορτάστηκε το 1893 στους Στύλους του Ολυμπίου Διός από τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Ομιλο του Σταύρου Καλλέργη.

Την επομένη χρονιά, το 1894,η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε στο Στάδιο από όλους τους σοσιαλιστικούς ομίλους και εγκρίθηκε ψήφισμα στο οποίο τονιζόταν:

"Συνελθόντες σήμερον την 1η Μάη, αποφασίζομεν και ψηφίζομεν:

α.Την Κυριακήν να κλείνονται τα καταστήματα καθ' όλην την ημέραν και οι εργάται να αναπαύονται.

β Οι εργάται να εργάζονται επί 8 ώρας την ημέραν και να απαγορευθεί η εργασία εις τους ανηλίκους.

γ.Να απονέμεται σύνταξις εις τους εργάτας παθόντας και καταστάντας ανίκανους προς συντήρηση εαυτών και της οικογενείας των".

Οι οικοδόμοι απέναντι από τα ΜΑΤ, στην τελευταία τους κινητοποίηση

Από τις κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων