Τη δεκαετία του 1880 η Βόρεια Αμερική αποτελεί "πεδίον δόξης λαμπρόν" για τους καπιταλιστές. Είναι η εποχή που χαρακτηρίζεται από τη συσσώρευση κεφαλαίων σε όλο και λιγότερα χέρια. Το Σικάγο αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο. Οι εργάτες της χώρας βρίσκονταν στα όρια της εξαθλίωσης, εργάζονταν ήλιο με ήλιο και οι αμοιβές τους έφταναν ίσα για να επιβιώσουν.

Η νεοσύστατη Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας προσπαθούσε να συσπειρώσει τους εργάτες της χώρας και το κατάφερε, προβάλλοντας ως κύριο αίτημα τη διεκδίκηση του οκτάωρου.Στο συνέδριό της το 1884 ομόφωνα εγκρίθηκε ένα ψήφισμα που πρότεινε τη διοργάνωση πανεργατικής συγκέντρωσης την Πρωτομαγιά του 1886 για την καθιέρωση του οκτάωρου.

Η ανταπόκριση των εργατών ήταν εκπληκτική, 340.000 διαδήλωναν σε όλη τη χώρα, περίπου 190.000 απεργούσαν. Απ' αυτούς οι 80.000 στο Σικάγο. Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα και οι εργάτες με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, και με κεντρικό σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλιάς, οχτώ ώρες ανάπαυση και μόρφωση, οχτώ ώρες ύπνο",κατευθύνονταν προς την πλατεία Χαίη Μάρκετ. Σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους βρίσκονταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα, έτοιμοι να επιτεθούν...

Και επιτέθηκαν... οι δρόμοι του Σικάγου βάφονται κόκκινοι. Πρώτος τους στόχος οι εργάτες του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ... έξι νεκροί. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης στην πλατεία Χαίη Μάρκετ μια βόμβα σκάει μέσα στο πλήθος και η αστυνομία αρχίζει να πυροβολεί αδιακρίτως. Τις επόμενες μέρες απεργίες κηρύσσονται παντού, ξεσπάει ένα πρωτοφανές κύμα διαμαρτυρίας. Ο ελεγχόμενος Τύπος εξαπολύει μια λυσσαλέα επίθεση και ζητά "αίμα"! Οι ηγέτες της εξέγερσης οδηγούνται στα δικαστήρια και καταδικάζονται σε θάνατο.

Η θυσία δεν πήγε χαμένη. Το οκτάωρο κερδήθηκε, ο αγώνας τους έφερε αποτελέσματα... Το πιο ακριβό αποτέλεσμα ωστόσο εκείνου του αγώνα, που σήμερα έχει τη μεγαλύτερη αξία, είναι η παρακαταθήκη που άφησε: Οτι, δηλαδή, δικαιώματα υπάρχουν όσο τα υπερασπιζόμαστε.