Σε παράδεισο της "μαύρης εργασίας" και της υποαπασχόλησης έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια η Θεσσαλονίκη, λόγω της τεράστιας ανεργίας, που σύμφωνα και με το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης ξεπερνά το 17%. Ετσι χιλιάδες εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν καθημερινά ανασφάλιστοι για ένα κομμάτι ψωμί.

Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία των υπαλλήλων του ΙΚΑ, που κάνουν τους ελέγχουν, το 40-50% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα εργάζεται δίχως ασφάλιση. Οπως εκτιμά ο Σύλλογος Υπαλλήλων ΙΚΑ Βόρειας Ελλάδας, το ΙΚΑ χάνει κάθε χρόνο 30 δισ. δραχμές απ' τη "μαύρη εργασία" στην Κεντρική Μακεδονία.

Δε φτάνει δηλαδή που οι εργοδότες δεν πληρώνουν τα χρέη τους προς το ΙΚΑ - σε σύνολο 266,4 δισ. χωρίς τα πρόσθετα τέλη τα 198,98 δισ. τα οφείλει ο ιδιωτικός τομέας - αλλά και εισφοροδιαφεύγουν τεράστια ποσά. Μάλιστα όπως αποδεικνύεται. η αύξηση των συνολικών χρεών προς το ΙΚΑ το τελευταίο διάστημα - από 234,178 δισ. σε 266,544 δισ. - οφείλεται αποκλειστικά στην αύξηση των χρεών του ιδιωτικού τομέα.

Αιτία αυτής της τεράστιας εισφοροδιαφυγής στη Θεσσαλονίκη είναι η έλλειψη προσωπικού. καθώς και η έλλειψη μηχανοργάνωσης. Από τις 600 οργανικές θέσεις διοικητικών υπαλλήλων στις διάφορες υπηρεσίες του Ιδρύματος εργάζονται μόλις 300 για την εξυπηρέτηση, άμεσα ή έμμεσα, του 70% των κατοίκων της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.

Οπως διαπιστώθηκε από τους ελέγχους των υπηρεσιών του ΙΚΑ, που έγιναν τους τελευταίους μήνες του 1995, το μεγαλύτερο ποσοστό ανασφάλιστων βρίσκεται στο χώρο της διασκέδασης και των επισιτιστικών επαγγελμάτων. Επίσης έχει αυξηθεί ιδιαίτερα στον κατασκευαστικό τομέα, στις βιοτεχνίες, στις μικρές επιχειρήσεις και σε κάθε είδους εργολαβίες.

• Σύμφωνα, λοιπόν, με στοιχεία στο χώρο της διασκέδασης και των υπηρεσιών οι ανασφάλιστοι ξεπερνούν το 70%, στις κατασκευές το 50% και στις βιοτεχνίες και εργολαβίες το 30-40%. Κατά το δίμηνο Νοέμβρης - Δεκέμβρης 1995 έγιναν έλεγχοι σε κέντρα διασκέδασης, καφετερίες, εστιατόρια και διάφορα μπαρ της Θεσσαλονίκης και ειδικά στην περιοχή Λαδάδικα, όπου βρίσκονται δεκάδες νυχτερινά κέντρα και εστιατόρια. Τα αποτελέσματα ήταν τρομακτικά. Μόνο το 30-35% των 2.500 εργαζομένων ήταν ασφαλισμένοι.
• Ανάλογη έρευνα έγινε το τελευταίο τετράμηνο του 1995 σε 100 μικρομεσαίες βιοτεχνίες της πόλης και κυρίως στον κλάδο του ιματισμού. Και αυτός ο έλεγχος απέδειξε ότι το ποσοστό των ανασφάλιστων ξεπερνούσε το 30-35%.
• Ταυτόχρονα έχουν καταγραφεί και δεκάδες περιστατικά παράνομου εμπορίου ενσήμων απ' το χώρο των κατασκευών και της οικοδομής. Η θρασύτητα κάποιων εργοδοτών δεν έχει όρια. Εβαλαν και αγγελίες σε εφημερίδες ότι πωλούν ένσημα και το ΙΚΑ τους έχει μηνύσει με βάση τις αγγελίες. Οι εργοδότες λόγω της ογκομέτρησης είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν τα ένσημα. Ετσι απ' τη μια υποχρεώνουν του εργαζόμενους να δουλεύουν ανασφάλιστοι και απ' την άλλη πωλούν τα ένσημα "μισοτιμής" σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη, κυρίως για το Ταμείο Ανεργίας.

"Η κατάσταση πράγματι έχει αρχίσει να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, τονίζει ο πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Θεσσαλονίκης Βασίλης Αχτσής.Εμείς ως συνδικάτο δεν μπορούμε να γίνουμε ούτε αστυνομία ούτε να αντικαταστήσουμε τα επίσημα όργανα ελέγχου της πολιτείας. Στις συμβατικές οικοδομές με την ογκομέτρηση εξασφαλίζεται η ασφάλιση, αλλά στην ιδιοκατοίκηση και σε διάφορες επισκευές και κατασκευές το παραεμπόριο ενσήμων οργιάζει".

Σε μερικούς κλάδους η "μαύρη εργασία" είναι πλέον καθεστώς και όχι μόνο για τους ονομαζόμενους ξένους εργάτες, αλλά και για τους Ελληνες. Ολες οι εργασίες συντήρησης, ακόμα και σε μεγάλες βιομηχανίες που ελέγχονται από το δημόσιο, γίνονται από ανασφάλιστους εργάτες ή από το νέο είδος φτηνής εργασίας που καταργεί την εξαρτημένη σχέση εργασίας με το δελτίο παροχής υπηρεσιών. Ειδικά στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, όπου απασχολούνται κύρια νέοι, η "μαύρη εργασία" κυριαρχεί και αποτελεί προϋπόθεση.

Οι βεβαιωμένες εισφορές που οφείλουν οι εργοδότες της Θεσσαλονίκης ξεπερνούν τα 50 δισ., ενώ λόγω παραγραφής την τελευταία δεκαετία το ΙΚΑ έχασε 5 δισ. από οφειλές 5.000 επιχειρήσεων, γιατί δεν υπήρχαν υπάλληλοι να ασχοληθούν με τις υποθέσεις. Ο Σύλλογος Υπαλλήλων του ΙΚΑ Βόρειας Ελλάδας υποστηρίζει πως, με εκτιμήσεις του ίδιου του ΙΚΑ, το Ιδρυμα χάνει κάθε χρόνο πάνω από 30 δισ. από τη "μαύρη εργασία" μόνο από την περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας, ενώ εκκρεμούν άλλα 30 δισ. από τα ένσημα που αναλογούν βάσει ογκομέτρησης για τα 12.000 αυθαίρετα κτίσματα της ίδιας περιοχής.

Πριν ένα χρόνο ήρθε στην επιφάνεια, μετά από ελέγχους των υπαλλήλων, μεγάλη απάτη με πλαστά ένσημα. Εχει υπολογιστεί πως η ζημιά του ΙΚΑ είναι περίπου 2 δισ. και η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης. Στο κύκλωμα εμπλέκονται λογιστές, τραπεζικοί υπάλληλοι και εργοδότες κάθε κατηγορίας, που τύπωναν σε σύγχρονα μηχανήματα ένσημα και τα εμπορεύονταν. Ανακαλύφθηκαν μάλιστα και πλαστές σφραγίδες πράξεων του ΙΚΑ, ενώ εικάζεται πως έχουν βγει στη σύνταξη εργαζόμενοι με τέτοια ένσημα και εισπράττουν επιδόματα.

Οταν αποκαλύφθηκε η απάτη, η διοίκηση του ΙΚΑ για να καλύψει την ανικανότητα και τις ελλείψεις της υπηρεσίας άφησε σαφείς υπαινιγμούς για εμπλοκή στην απάτη και υπαλλήλων του ΙΚΑ. Σε απάντηση η Ενωση Υπαλλήλων ΙΚΑ Θεσσαλονίκης κάλεσε τη διοίκηση να αποδείξει τους ισχυρισμούς της και την κατηγόρησε για συκοφαντία και αδιαφορία. Να σημειωθεί πως η νομική υπηρεσία του ΙΚΑ στη Θεσσαλονίκη από τις 7 οργανικές θέσεις που προβλέπονται διαθέτει μόνο δυο υπαλλήλους, με αποτέλεσμα οι υποθέσεις να φτάνουν στα δικαστήρια μετά 3 χρόνια.

Από την έλλειψη μηχανοργάνωσης - το 95% των εργασιών γίνονται με το χέρι - η ενημέρωση των αρχείων και των μητρώων καθυστερεί μήνες και ένας νέος ασφαλισμένος παραλαμβάνει το βιβλιάριο ενσήμων στην καλύτερη περίπτωση σε 4 μήνες. Μια καταγγελία εργαζόμενου, από τις 2.000 περίπου που είναι το ετήσιο σύνολο στο Νομό Θεσσαλονίκης, διεκπεραιώνεται σε 2-3 χρόνια. Οι έλεγχοι στις επιχειρήσεις, ανάλογα με τον αριθμό τους στο νομό, είναι σπάνιοι και γίνονται συνήθως μόνο μετά από καταγγελία εργαζομένων.

Τα στοιχεία που δίνουν οι υπάλληλοι δεν τα αμφισβητεί η διοίκηση του ΙΚΑ. "Ολα αυτά θα μπορούσε να τα είχε αποφύγει το Ιδρυμα, αν ήθελαν οι αρμόδιοι υπουργοί και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δηλώνει στο "Ρ" ο πρόεδρος της Ενωσης Υπαλλήλων ΙΚΑ Θεσσαλονίκης, Γιάννης Σώπασης.Η εικόνα, συνεχίζει, του ΙΚΑ προς τους ασφαλισμένους είναι αρνητική και το γνωρίζουμε καλά εμείς οι υπάλληλοι. Η διοίκηση του ΙΚΑ προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αλλά η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει, αν δεν αποκτήσει μηχανοργάνωση η υπηρεσία και δε γίνουν οι απαραίτητες προσλήψεις. Εχουμε φτάσει στο σημείο, καταλήγει, να κάνουμε ακόμα και ένα χρόνο για την καταβολή των νέων συντάξεων. Ως συνδικαλιστικό όργανο, πέρα από τα δικαιώματα των υπαλλήλων του ΙΚΑ, προσπαθούμε να συμβάλουμε με τις προτάσεις και τους αγώνες μας, όσο είναι δυνατό και στην καλύτερη λειτουργία του Ιδρύματος υπέρ των ασφαλισμένων, αλλά δυστυχώς, όπως έγινε και με την υπόθεση των πλαστών ενσήμων, οι διοικήσεις αδιαφορούν και στη χειρότερη περίπτωση μας συκοφαντούν".

Οι υπάλληλοι επίσης θεωρούν απαραίτητη την αποκέντρωση με τη δημιουργία υποδιοίκησης στη Θεσσαλονίκη για όλη τη Β. Ελλάδα. Οπως τονίζει και ο διευθυντής του ΙΚΑ στη Θεσσαλονίκη Μιχάλης Ρετσώνης,η αποτελεσματικότητα του ΙΚΑ δεν πρόκειται να βελτιωθεί, αν δεν υπάρξει η απαραίτητη πολιτική βούληση για την κάλυψη των αναγκών και την πραγματοποίηση της αποκέντρωσης. Ακόμα και μια απλή μετάθεση καθαρίστριας ή εφοδιασμός των γραφείων με αναλώσιμα υλικά, επισημαίνει, χρειάζεται έγκριση από την Αθήνα.

Ανάλογες είναι και οι αντιδράσεις των φορέων των εργαζομένων και των συνταξιούχων για την ποιότητα των υπηρεσιών του Ιδρύματος. "Η ταλαιπωρία των ηλικιωμένων είναι μεγάλη, λέει ο πρόεδρος των συνταξιούχων του ΙΚΑ Γιώργος Ραφαηλίδης.Εχουμε καταγγείλει τις ελλείψεις πολλές φορές, αλλά όλες οι κυβερνήσεις συνειδητά και επιμελώς μας αγνοούν. Αυτό που ζητάμε άλλωστε μας ανήκει ολοκληρωτικά, γιατί τελικά το ΙΚΑ στηρίζεται αποκλειστικά στις εισφορές των εργαζομένων. Είναι απαράδεκτο, καταλήγει, στο 1997 να ψάχνουμε σε βιβλιάρια του '50 και του '40".

"Σαν Εργατικό Κέντρο στηρίζουμε τις προτάσεις των συναδέλφων του ΙΚΑ, τονίζει ο γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης Βασίλης Ρέβας.Απαιτούμε από την πολιτεία να προχωρήσει άμεσα στον εκσυγχρονισμό του Ιδρύματος και στις απαραίτητες προσλήψεις και καταγγέλλουμε τη συνειδητή αδιαφορία της κυβέρνησης που ευνοεί αποκλειστικά τους εργοδότες".

Φίλιππος ΔΕΡΓΙΑΔΕΣ

Πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να υποδεχτούν το νέο πρωθυπουργό με χειροκροτήματα, κάνοντας λόγο για "νέα σελίδα" στην πολιτική ζωή. Ανάμεσά τους όμως δεν ήταν - όπως και χιλιάδες ακόμα άνεργοι - οι 300 εργαζόμενοι της, εδώ και τρία χρόνια πτωχευμένης, εταιρίας κατασκευής λουτήρων "ΑΒΕΛ - ΑΒΕΕ" στο Λαύριο. Τριακόσιοι άνθρωποι, που είδαν τις ελπίδες τους για επαναλειτουργία της εταιρίας να εξανεμίζονται και μαζί τους και το 1,5 δισ. που τους χρωστάει η εταιρία από τότε που έκλεισε, το 1992. Τριακόσιοι άνθρωποι, που αντιμετωπίστηκαν από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ και στη συνέχεια από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και προσωπικά τον Κ. Σημίτη ως υπουργό Βιομηχανίας, με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.

Ετσι, υποδέχτηκαν τον "παλιό τους γνώριμο", υψώνοντας μαύρες σημαίες και πανό με τα αιτήματά τους στα κιγκλιδώματα της εταιρίας.Μιας εταιρίας, που απασχολούσε τόσους Λαυριώτες, όσους απασχολούν σήμερα και οι πέντε εναπομείνασες εταιρίες στο Λαύριο της ανεργίας και της αποβιομηχάνισης. Τρία χρόνια μετά, οι πρώην εργαζόμενοι της ΑΒΕΛ - ΑΒΕΕ, εκτός από την ανεργία, έρχονται αντιμέτωποι με μια αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και μια δημοτική αρχή λαλίστατη, μόνο όταν πρόκειται για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, αλλά ύποπτα σιωπηλή, όταν πρόκειται για τη βιομηχανική ανάπτυξή της.

Στις αρχές του Γενάρη ο διαχειριστής της εταιρίας, που το χρέος της προς τους εργαζόμενους, όπως προαναφέραμε, ανέρχεται σε 1,5 δισ., κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό των 70 εκατομμυρίων και ειδοποίησε τους εργαζόμενους ότι θα τους κατέβαλε αυτά τα χρήματα έναντι της οφειλής. Ωστόσο, τα χρήματα αυτά δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια τους, αφού νομικός σύμβουλος του κράτους μπλόκαρε το ποσό, με τον ισχυρισμό ότι πρέπει να πληρωθούν οι οφειλές της εταιρίας προς το κράτος. Αυτό, παρά το γεγονός ότι σε περίπτωση πτώχευσης, σύμφωνα με το νόμο, άμεση προτεραιότητα δίνεται στην εξόφληση των χρεών προς τους εργαζόμενους, αν υπάρχουν.

Οσο για τον δήμαρχο Λαυρίου, τον Σ. Παπασταυρόπουλο,έχει προσανατολιστεί στην ανάπτυξη του τουρισμού και του πολιτισμού και, όπως τουλάχιστον δηλώνει, είναι αδύνατον να ξαναγίνει το Λαύριο βιομηχανική ζώνη. Και ενώ η ανεργία είναι το μέγα παρατεταμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι του Λαυρίου, ο δήμαρχός τους επίσημα κάνει λόγο μόνο για 800 ανέργους. Ενας αριθμός έξω από την πραγματικότητα του Λαυρίου. Και είναι πραγματικότητα οι 2.000 άνεργοι της κλωστοϋφαντουργίας ΑΙΓΑΙΟ που έκλεισε, όπως και οι 100 της μεταλλευτικής εταιρίας ΕΜΜΕΛ,οι 100 των "Κλωστηρίων Λαυρίου",οι 50 του εργοστασίου παραγωγής σπίρτων ΒΕΛΠΕΞ και τόσων άλλων εταιριών, που "σφράγισε" η πολιτική που θέλει την Ελλάδα χώρα παροχής υπηρεσιών. Ολα τα παραπάνω, που ζωγραφίζουν με γκρίζο χρώμα το μέλλον των κατοίκων του Λαυρίου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Οπως τονίζει ο Η. Καλαντζής,πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στην ΑΒΕΛ - ΑΒΕΕ: "Πρόσφατα ο δήμαρχός μας δήλωσε ότι το Λαύριο βγαίνει από τον αναπνευστήρα, αλλά έκανε λάθος, το Λαύριο είναι έξι χρόνια στον αναπνευστήρα" και δε θα βγει ποτέ, αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Εκανε λάθος για τους 800 ανέργους, είναι πολύ περισσότεροι. Θέλουν την πόλη τουριστικό θέρετρο και πολιτιστικό κέντρο. Δε διαφωνούμε με αυτό, αλλά ζητάμε να αναπτυχθεί η βιομηχανία. Τι θα γίνει με τους ανέργους; Ως πότε θα απασχολούνται στα σεμινάρια του ΟΑΕΔ; Κάποια στιγμή θα τελειώσουν, ενώ θα μπορούσαν τα 7 δισ. που θα δοθούν για τα σεμινάρια της ντροπής να είχαν δοθεί για την επαναλειτουργία κάποιων εταιριών που έκλεισαν, αντί για αυτό μας μαθαίνουν κοπτική - ραπτική... ".

Ο γραμματέας του σωματείου Γ. Φλεβάρης επιρρίπτει σοβαρότατες ευθύνες στον δήμαρχο Λαυρίου, ο οποίος "συντονισμένα και με στημένες συνεντεύξεις προσπαθεί να διαμορφώσει τη δική του άποψη στην κοινή γνώμη ότι το Λαύριο έχει ξεπεράσει την ανεργία και οι Λαυριώτες, έχοντας λύσει όλα τα άλλα προβλήματά τους, αποφάσισαν την τουριστική και πολιτιστική τους ανάπτυξη. Το ερώτημα είναι ποιος δήμος θα είχε μια τέτοια εταιρία έτοιμη να λειτουργήσει και δε θα τη λειτουργούσε; Τελικά το Λαύριο ανήκει στους κατοίκους του και όχι στους τουρίστες. Απαιτούμε τη βιομηχανική του ανάπτυξη". Η άποψη του δημάρχου για το θέμα αυτό; Σύμφωνα με παλιότερη δήλωσή του, "δεν είναι δυνατόν να έρχεται ο τουρίστας και να βλέπει να καπνίζουν οι καμινάδες των εργοστασίων"!

Η ΑΒΕΛ - ΑΒΕΕ ήταν η μοναδική εταιρία στην Ελλάδα που κατασκεύαζε λουτήρες και άλλα βιομηχανικά προϊόντα από χυτοσίδηρο, η περιουσία της ανέρχεται σε 5 δισ., ενώ τα προϊόντα της είχαν κατακτήσει και αγορές του εξωτερικού. Για την κατάληξή της, σύμφωνα με τον πρόεδρο του σωματείου Η. Καλαντζή,ευθύνεται η κακή διαχείριση και οργάνωση από τη διεύθυνση. Σήμερα κι ενώ η εταιρία είναι έτοιμη να λειτουργήσει και να παράγει, αφού οι εργαζόμενοι έχουν συντηρήσει τις εγκαταστάσεις, η Ελλάδα εισάγει 80.000 μπανιέρες ετησίως, που μεταφράζεται σε συνάλλαγμα σε 3,5 δισεκατομμύρια, από χώρες όπως η Τουρκία, Ισπανία, Πορτογαλία κτλ.

Από το 1990 άρχισε να διαφαίνεται αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Οι εργαζόμενοι δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουν ότι είχε αρχίσει η αποβιομηχάνιση του Λαυρίου. Το Φλεβάρη του 1992 και για τέσσερις μήνες, αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με τη διοίκηση, μπροστά στον κίνδυνο της ανεργίας οι εργαζόμενοι δέχονται να κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις στα δικαιώματά τους.

Προτείνουν να εργάζονται ένα Σάββατο χωρίς να το πληρώνονται και οκτώ εργάσιμες ώρες να αφαιρούνται από τις αποδοχές τους, με την προϋπόθεση αυτά τα χρήματα να χρησιμοποιούνται για την κάλυψη άμεσων αναγκών της εταιρίας. Επίσης κάποιοι εργαζόμενοι προτείνουν να αποχωρήσουν από την εταιρία, αλλά η διοίκηση δεν αξιοποιεί καμία από τις προτάσεις τους. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου οι εργαζόμενοι δέχονται να πάρουν μια βδομάδα άδεια άνευ αποδοχών. Στις αρχές Αυγούστου όλο το προσωπικό βγαίνει σε δύο μήνες διαθεσιμότητα, με την υπόσχεση από την εργοδοσία ότι, μετά τους δύο μήνες, η εταιρία θα λειτουργούσε κανονικά. Τον ίδιο μήνα όμως κηρύττει πτώχευση. Αξίζει ωστόσο να αναφερθεί με ποιο τρόπο το έκανε.

Στις 28 Αυγούστου, μεσημέρι Παρασκευής, πραγματοποιείται στο ΥΠΕΘΟ συνάντηση εργαζομένων - εταιρίας, οι εργαζόμενοι δέχονται να κάνουν και άλλες υποχωρήσεις, προκειμένου να αποφευχθεί το κλείσιμο της εταιρίας, οι εκπρόσωποι της οποίας αφήνουν να εννοηθεί ότι το λουκέτο δεν είναι αναπόφευκτο γεγονός και οι ελπίδες των εργαζομένων αναζωπυρώνονται. Δεν ήξεραν όμως ότι το πρωί της ίδιας μέρας η διοίκηση είχε καταθέσει αίτηση στο Πρωτοδικείο για παύση των πληρωμών, ότι δηλαδή είχε κηρύξει πτώχευση.

Εκτοτε οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν επαφές με τους αρμοδίους τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ και, όπως τονίζει ο πρόεδρος του σωματείου, "κανείς δεν έδειξε τόση αδιαφορία, όσο ο τότε αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας Χρ. Ροκόφυλλος". Η απάντηση που πήραν οι εργαζόμενοι από τον αναπληρωτή υπουργό, αλλά και ο βουλευτής του ΚΚΕ Δ. Κουμπούρης,όταν έφερε το θέμα της ΑΒΕΛ στη Βουλή, ήταν: "Η εταιρία είναι ιδιωτική, δεν μπορούμε να παρέμβουμε. Είναι πτωχευμένη. Είναι βέβαια λυπηρό φαινόμενο να πτωχεύσει μια εταιρία, αλλά από τη στιγμή που πτωχεύει, εκφεύγει των αρμοδιοτήτων του υπουργείου, δεν έχουμε καμία αρμοδιότητα να νεκραναστήσουμε μια τέτοια εταιρία. Οι δυνατότητες της εκτελεστικής εξουσίας δε φτάνουν ως εκεί. Τι να κάνουμε, να πάμε να παρέμβουμε εκεί που ούτε η νομοθεσία, ούτε η λογική μάς το επιτρέπουν"; Οταν οι εργαζόμενοι του είπαν ότι είναι κρίμα να δίδονται 3,5 δισ. για εισαγωγή μπανιερών, τη στιγμή που μπορούν να παραχθούν στην Ελλάδα, ο Χρ. Ροκόφυλλος απάντησε: "Ε, και;".

Ο Α. Μέντης,δημοτικός σύμβουλος της ΔΑΣ, τονίζει: "Εμείς είχαμε τότε προτείνει να απαντήσουμε στην προσπάθεια αποβιομηχάνισης του Λαυρίου με οργανωμένους αγώνες, αλλά η πρότασή μας δεν έγινε δεκτή και απαντάμε στον δήμαρχο, που πιστεύει και δηλώνει δημόσια ότι για την κατάσταση στην περιοχή φταίει η πολιτική της υψωμένης γροθιάς, πως για την κατάσταση στο Λαύριο φταίει το ότι δεν υπήρξε πολιτική της υψωμένης γροθιάς.Αν είχαμε τότε αγωνιστεί, ίσως να μη φτάναμε στο τραγικό αυτό αποτέλεσμα. Αλλά το λέμε και το πιστεύουμε ότι και τώρα δεν είναι αργά, υπάρχει ακόμα περιθώριο για την ανατροπή της πολιτικής που μας οδήγησε εδώ, αρκεί να αγωνιστούμε.Κι αν κάποιοι έχουν επαναπαυτεί και νομίζουν ότι βολεύτηκαν με τα σεμινάρια, τους απαντάμε ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν. Η μοναδική λύση είναι ο αγώνας για ανάπτυξη της βιομηχανίας".

Βάσω ΝΙΕΡΗ

1989-1993. Το χρονικό ενός προαποφασισμένου θανάτου. Του θανάτου της βιομηχανίας στο Λαύριο. Η εργατούπολη νεκρώνεται, χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται και μέσα σε τρία μόνο χρόνια οι βιομηχανίες σαρώνονται σαν σπιρτόκουτα. Χάνονται 2.400 θέσεις εργασίας, το 64,8% των υπαρκτών θέσεων εργασίας.

Το 1990 κλείνουν οριστικά: Η κλωστοϋφαντουργία "ΑΙΓΑΙΟ" με 1.500 θέσεις εργασίας, η μεταλλουργική "ΕΜΜΕΛ" με 170 θέσεις εργασίας, τα "Κλωστήρια Λαυρίου" με 150 θέσεις εργασίας.

Το 1991 κλείνει το σπιρτάδικο "ΒΕΛΠΕΞ" με την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου σπίρτων, χάνονται 80 θέσεις εργασίας.

Το 1992 η "ΑΒΕΛ" με 250 θέσεις εργασίας και η "Ολυμπίκ Μαρίν",με 80 θέσεις εργασίας, οδεύει σταθερά προς το λουκέτο. Τον ίδιο χρόνο η "ΕΒΟ" κάνει 150 απολύσεις και η "ΠΥΡΚΑΛ" 11. Εως και το 1993 από τους 2.230 ανέργους οι 1.830 δεν είχαν πάρει ούτε την αποζημίωσή τους.

Οι παραπάνω αριθμοί συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα του Λαυρίου, συνθέτουν την τραγική κατάσταση των Λαυριωτών. Κάποιοι από αυτούς επιβίωσαν τότε χάρη στα συσσίτια. Σήμερα τρία χρόνια μετά τα συσσίτια έχουν σταματήσει όχι όμως και οι συνθήκες που τα επέβαλαν.....

Εγκαταλειμμένο κτίριο του ΙΚΑ στον οδό Χαριλάου. Η φωτογραφία, όμως, είναι και συμβολική: Η ασυδοσία των εργοδοτών, με την ανοχή της κυβέρνησης, θα οδηγήσει το Ιδρυμα σε κατάρρευση

Οι έλεγχοι του ΙΚΑ στην περιοχή Λαδάδικα έδειξε ότι είναι ασφαλισμένοι μόνο το 30 - 35%, απ' τους 2.500 εργαζόμενους στα διάφορα κέντρα διασκέδασης, εστιατόρια και καφετερίες

Το πολυιατρείο του ΙΚΑ στην Τούμπα έπρεπε να λειτουργήσει απ' τον Ιούνη του 1995, αλλά παραμένει κλειστό ακόμα...

Το κεντρικό πολυιατρείο του ΙΚΑ στη Θεσσαλονίκη, που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες

Το κτίριο της Αλυσίδας. Ενα ακόμα αναξιοποίητο κτίριο του ΙΚΑ