1989-1993. Το χρονικό ενός προαποφασισμένου θανάτου. Του θανάτου της βιομηχανίας στο Λαύριο. Η εργατούπολη νεκρώνεται, χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται και μέσα σε τρία μόνο χρόνια οι βιομηχανίες σαρώνονται σαν σπιρτόκουτα. Χάνονται 2.400 θέσεις εργασίας, το 64,8% των υπαρκτών θέσεων εργασίας.

Το 1990 κλείνουν οριστικά: Η κλωστοϋφαντουργία "ΑΙΓΑΙΟ" με 1.500 θέσεις εργασίας, η μεταλλουργική "ΕΜΜΕΛ" με 170 θέσεις εργασίας, τα "Κλωστήρια Λαυρίου" με 150 θέσεις εργασίας.

Το 1991 κλείνει το σπιρτάδικο "ΒΕΛΠΕΞ" με την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου σπίρτων, χάνονται 80 θέσεις εργασίας.

Το 1992 η "ΑΒΕΛ" με 250 θέσεις εργασίας και η "Ολυμπίκ Μαρίν",με 80 θέσεις εργασίας, οδεύει σταθερά προς το λουκέτο. Τον ίδιο χρόνο η "ΕΒΟ" κάνει 150 απολύσεις και η "ΠΥΡΚΑΛ" 11. Εως και το 1993 από τους 2.230 ανέργους οι 1.830 δεν είχαν πάρει ούτε την αποζημίωσή τους.

Οι παραπάνω αριθμοί συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα του Λαυρίου, συνθέτουν την τραγική κατάσταση των Λαυριωτών. Κάποιοι από αυτούς επιβίωσαν τότε χάρη στα συσσίτια. Σήμερα τρία χρόνια μετά τα συσσίτια έχουν σταματήσει όχι όμως και οι συνθήκες που τα επέβαλαν.....