Η πρόσφατη, όμως, κρίση δεν προσφέρεται μόνο, ή κυρίως, για τη συζήτηση και κρίση εκείνων ή των άλλων επιμέρους χειρισμών της κυβέρνησης, όπως, δυστυχώς, κάνει η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και, βέβαια, η μείζονα αντιπολίτευση. Πέρα από τον "πόλεμο" των σημαιών και των κομάντος, τις πατριδοκάπηλες κορόνες ή τις δήθεν ρεαλιστικές και προσγειωμένες κυβερνητικές τοποθετήσεις, αναδείχτηκαν σοβαρότατα πολιτικά ζητήματα και αποκαλύφθηκαν τραγικά αδιέξοδα, που πρέπει να παρθούν πολύ σοβαρά υπόψη, εάν δε θέλουμε να πληρώσουμε πολύ περισσότερα απ' όσα ήδη πληρώνουμε. Αν δε θέλουμε την πλήρη βοσνιοποίηση της κρίσης στο Αιγαίο, που είτε έτσι - είτε αλλιώς υπάρχει και - για την ώρα - μας έδειξε απλώς τα κοφτερά της δόντια.

Ζήτημα πρώτο: Η επεκτατική και σοβινιστική πολιτική των κυρίαρχων κύκλων της Αγκυρας δεν είναι καθόλου καινούριο ή άγνωστο φαινόμενο. Ούτε το γεγονός πως η πολιτική αυτή πάντοτε ήταν και είναι ενταγμένη στη γενικότερη πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος των γεγονότων - από το κυνήγι των εξοπλισμών και το εφτά προς δέκα, μέχρι τα ΝΑΤΟικά Στρατηγεία και τις πολυεθνικές Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης - που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας, με κύριο επιχείρημα τις αντίστοιχες τουρκικές κινήσεις.

Τα τελευταία, βέβαια, χρόνια - μετά τις δραματικές ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων - έχουμε μια παραπέρα αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας, στους σχεδιασμούς της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης" στην περιοχή. Βλέπουμε την Τουρκία να αναλαμβάνει ευθύνες στις πρώην σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενωσης, στη Βοσνία και τα Βαλκάνια, γενικότερα. Να εξελίσσεται, με λίγα λόγια, σ' έναν περιφερειακό χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού. Η αναβάθμιση αυτή, αφ' ενός, ενισχύει παραπέρα τις επεκτατικές διαθέσεις της τουρκικής ολιγαρχίας και, αφ' ετέρου, δυναμώνει τις τριβές με την Ελλάδα, αφού και της τελευταίας η άρχουσα τάξη έχει εκδηλώσει τις "χωροφυλακίστικες" φιλοδοξίες της. Τα νέα, όμως, αυτά στοιχεία, μπορεί να ενισχύουν τη μια ή την άλλη πλευρά του όλου θέματος, αλλά δεν αλλάζουν, στο παραμικρό, την ουσία του. Η εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα της Ελλάδας δεν απειλείται μόνον από την ενισχυόμενη τουρκική επεκτατικότητα, αλλά και από τον αντίστοιχο ρόλο των "μεγάλων δυνάμεων", που ανέχονται τις επεκτατικές αυτές τάσεις, τις υποθάλπουν, τις εντάσσουν στα σχέδιά τους και τις αξιοποιούν πολύμορφα, για τους δικούς τους σκοπούς.

Ζήτημα τρίτο: Δεν ήταν, όμως, μόνον η κυβερνητική πολιτική της υποτέλειας στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, που έφερε το προαναφερόμενο, τραγικό αποτέλεσμα και προδιαγράφει - στο βαθμό που θα συνεχίζεται - ακόμη περισσότερο σκοτεινό και επικίνδυνο το μέλλον. Υπήρξαν και μια σειρά ακόμη ενέργειες - σε μεγάλο βαθμό λογική συνέπεια του γενικότερου κυβερνητικού προσανατολισμού και τακτικής - που συνέτειναν σ' αυτό το γεγονός. Και δε μιλάμε, για τις ...ασυνεννοησίες μεταξύ των υπουργείων Αμυνας και Εξωτερικών, αλλά για όλες εκείνες τις κινήσεις (από την ...εντυπωσιακή και άμεση αποκαθήλωση της τουρκικής σημαίας, μέχρι την ...πομπώδη έξοδο του πολεμικού στόλου στο Αιγαίο), που ήθελαν, υποτίθεται, να φανερώσουν την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ την ίδια στιγμή δεν έγινε η παραμικρή, ουσιαστικά, πολιτική και διπλωματική κίνηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Ούτε καν προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν έκανε η κυβέρνηση, ενώ δεν έφερε το θέμα στο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, παρότι η συνεδρίαση του τελευταίου συνέπεσε με την αρχή της κορύφωσης της κρίσης (Δευτέρα 29 Γενάρη).

Και σημειώνουμε τις κινήσεις αυτές, όχι γιατί έχουμε αυταπάτες, για τις καλές προθέσεις των συμμετεχόντων στα όργανα αυτά. Αλλά, γιατί ο συνδυασμός των κινήσεων αυτών, με τη διεθνή αποκάλυψη της τουρκικής προκλητικότητας, την καταγγελία του ρόλου των "μεγάλων δυνάμεων" και την εφαρμογή αντίστοιχων μέτρων (π.χ., κλείσιμο των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κλπ.), αφ' ενός, θα έβαζε το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις και, αφ' ετέρου, μπορούσε να δώσει ικανοποιητική λύση, χωρίς την ανάγκη της παραμικρής στρατιωτικής κίνησης. Η κυβέρνηση, όμως, διάλεξε το δρόμο του στρατιωτικού "τσαμπουκά". Ηταν μια ολοφάνερα λαθεμένη και επικίνδυνη τακτική, που οδήγησε - μαζί και κύρια με τον συνολικό, αμερικανόδουλο προσανατολισμό της κυβερνητικής πολιτικής - στην αναπόφευκτη, γνωστή, αρνητική κατάληξη.

Η πρόσφατη κρίση στο Αιγαίο και η γνωστή, αρνητική κατάληξή της ανέδειξαν μια σειρά σοβαρά και κρίσιμα συμπεράσματα, που πρέπει να παρθούν σοβαρά υπόψη, για να μην οδηγηθεί η κρίση στην πλήρη βοσνιοποίησή τους και να μην πληρώσουμε ακόμη περισσότερα στο βωμό της ιμπεριαλιστικής τακτικής του "διαίρει και βασίλευε"