Ο Γρ. Λαμπράκης γεννήθηκε στην Κερασίτσα της Αρκαδίας στις 3.4.1913. Ο πατέρας του Γεώργιος Λαμπράκης απέκτησε δεκατέσσερα παιδιά απ' τους δυο γάμους του.

• Αριστεύει στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και γράφτηκε στην "Εμπορική και Λογιστική Σχολή Παναγιωτοπούλου στον Πειραιά", την οποία και τελείωσε (1932).
• Και στην Ιατρική αριστεύει. "Τυγχάνων υιός πολυτέκνου πατρός και συμπληρώνων διά των αρίστων βαθμών μου το οριζόμενον όριον κατόρθωσα να εγγραφώ δωρεάν επί τρία έτη", γράφει στο ημερολόγιό του. Το Μάη του 1939 πήρε το πτυχίο με βαθμό "Λίαν Καλώς" και την ίδια χρονιά διορίζεται στο νοσοκομείο "Ελενας" ως άμισθος και μετά το 1941 ως εσωτερικός βοηθός.
• Το 1940 παρουσιάζεται και υπηρετεί στη Σχολή Εφέδρων αξιωματικών Σύρου.
• Στις αρχές του 1943 εντάσσεται στο ΕΑΜ. Η πιο σημαντική προσφορά του στην Κατοχή ήταν η ίδρυση της "Ενωσης Ελλήνων Αθλητών", που ασχολήθηκε με τη συνέχιση της αθλητικής κίνησης και την περίθαλψη αθλητών και μη, για να μην πεθάνουν απ' την πείνα. Η κλινική "Λευκός Σταυρός" - που είχε ο αδερφός του Θεόδωρος με τον Σβολόπουλο στον Πειραιά - διατέθηκε εξ ολοκλήρου στις επιτροπές συσσιτίων για την επιβίωση του ελληνικού λαού απ' τη γενοκτονία που επέβαλαν οι Γερμανοί.
• Τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια έγινε μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ και αργότερα ίδρυσε το Ταμείο Υγείας και Περίθαλψης Αθλητών.
• Τον Αύγουστο του 1949 ανοίγει στην Αθήνα (Πατησίων 50) την κλινική του. Κάθε Τετάρτη δέχεται ασθενείς χωρίς αμοιβή και μια φορά το μήνα κατεβαίνει στην Τρίπολη και εξετάζει εντελώς δωρεάν τους συμπατριώτες του στην κλινική του θείου του Κ. Τσουκόπουλου.
• Στις 30.3.1949 υπέβαλε τη διατριβή του για την υφηγεσία. Στις 16.5.1950 εκλέγεται υφηγητής και στις 18.7.1950 δημοσιεύτηκε το Διάταγμα για το διορισμό του. Στην πρώτη σελίδα της διατριβής του γράφει: "Αφιερούται εις τον αγαπητόν μου αδελφόν Θεόδωρον ιατρόν χειρουργόν, μετ' απείρου ευγνωμοσύνης". Ο αδερφός του είχε αναλάβει τα έξοδα των σπουδών, έστω κι αν "πέθαινε στην ψάθα".
• Στις εκλογές του 1961 εκλέχτηκε βουλευτής συνεργαζόμενος στον εκλογικό συνδυασμό του ΠΑΜΕ στον Πειραιά. Στις 7.2.1961 κατέθεσε την πρώτη του ερώτηση στη Βουλή με θέμα την ενίσχυση των αγροτικών γιατρών.

Η ζωή του Γρ. Λαμπράκη μοιράζεται ανάμεσα στο στίβο, τα πανεπιστημιακά εργαστήρια και την κλινική του αδερφού του.

• Το 1934 γράφεται στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και το 1935 αναδείχνεται σε Πανελληνιονίκη στο τριπλούν με 13,62 μ. Αγωνιζόταν στα 100 και 200 μέτρα, στο μήκος, στο τριπλούν και έπαιρνε μέρος σε σκυταλοδρομίες.
• Μέλος της Ελληνικής ομάδας στίβου σε έξι Βαλκανιάδες. Κέρδισε δώδεκα πρώτες βαλκανικές νίκες.
• Η επίδοση 7,37 στο μήκος που πέτυχε το 1938, καταρρίφτηκε το 1959 απ' τον Δήμο Μαγκλάρα. "Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι μη βλέποντας τον νέο αθλητή που θα 'ρχόταν να ανεβεί εκεί από όπου εγώ είχα κατεβεί, εδώ και τόσον καιρό", είπε ο Γρ. Λαμπράκης στον Δ. Μαγκλάρα όταν τον επισκέφτηκε στην κλινική του. Και τον βράβευσε με ένα κύπελλο που είχε αθλοθετήσει ειδικά για το διάδοχό του.
• Πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου το 1936 και κατέλαβε την 11 θέση στο μήκος. Στο ημερολόγιό του αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο τη μέχρι λιποθυμίας πείνα των Ελλήνων αθλητών μέσα στο τρένο απ' τη Βουδαπέστη στο Βερολίνο. "Εστελνε, έγραψε, η Ελλάς τα παιδιά της εις Ολυμπιακούς αγώνας με κονδύλιον χρηματικόν 2.400.000 διαχειριζόμενον από Συνοδούς μη έχοντας καν ιδέαν και επίγνωσιν των στοιχειωδών αναγκών των αθλητών".
• Στους Παγκόσμιους Φοιτητικούς αγώνες του 1937 στο Παρίσι ήρθε τέταρτος στο μήκος και πήρε μέρος και στους Πανευρωπαϊκούς του 1938.
• Ο Γρ. Λαμπράκης δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη από παρακρατικούς στις 22.5.1963 μετά από μια μεγαλειώδη φιλειρηνική συγκέντρωση.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν υπήρξε μόνο ολυμπιονίκης της ειρήνης και της δημοκρατίας, όπως είπε μετά τη δολοφονία του ο Κύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας.

Ο Γρ. Λαμπράκης πάλεψε σκληρά να κατακτήσει την επιστήμη και να διακριθεί στους στίβους. Κατάκτησε την επιστήμη. Διέπρεψε και στους στίβους.

Σε ηλικία 38 ετών έγινε υφηγητής σε μια εποχή που η Ιατρική ήταν κλειστή και οι υψηλές της θέσεις δυσπρόσιτες. Ομως, παράδοξα, το επιστημονικό έργο του Λαμπράκη, που θα μπορούσε να τον κάνει διάσημο, δεν είναι γνωστό ούτε στους ίδιους τους γιατρούς.

Ο κόσμος, όμως, και ιδιαίτερα οι συναθλητές του, γνώρισαν στο πρόσωπό του έναν Σαμαρείτη της ιατρικής. Υπήρχαν περιπτώσεις που όχι μόνο δε δεχόταν αμοιβή, αλλά υπηρέτησε την ιατρική με εκείνη την παλιά ιεραποστολική συνείδηση του γιατρού, που συνέδραμε και οικονομικά τον ασθενή.

Η ιατρική στην Ελλάδα έχει και τέτοιες απογειώσεις, στη σφαίρα της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ειδικότερα στη συνείδηση του κόσμου έχουν καταγραφεί οι "Γιατροί της Αριστεράς", όπως ο Σκοπούλης στα Γιάννενα και ο Γρηγόρης στη Λευκάδα. Στο "Ρ" της 15ης Μάη 1983 έχει καταγραφεί μια συγκλονιστική ανώνυμη μαρτυρία, της Ελένης Τ.

Η Ελένη Τ., που, μόλις άρχισε να εργάζεται σε μια βιοτεχνία, πήγε συστημένη από κάποιον αθλητή στο ιατρείο του Γρ. Λαμπράκη στην οδό Πατησίων 50. Κι όχι μόνο δεν της πήρε λεφτά για την εξέταση, αλλά της έδωσε και ένα τάλιρο για τα εισιτήρια μέχρι το Παγκράτι.

"Εγώ δεν παίρνω λεφτά από αθλητές... ". Μ' αυτό το γράμμα ο Γρ. Λαμπράκης επέστρεψε στον παλιό αθλητή Σκαραμαγκά ένα κατοστάρικο, που του είχε δώσει ο Σκαραμαγκάς για τη θεραπεία της γυναίκας του. Μετά τη δολοφονία του ο Σκαραμαγκάς πήγε στο σπίτι του παλιού Βαλκανιονίκη Γ. Θάνου και με δάκρυα στα μάτια - όπως έγραψε ο Γ. Θάνος στους "Δρόμους της Ειρήνης" (Ιούνιος 1963, τεύχος 66) - και του έλεγε: "Αυτό θα το φυλάξω για ανάμνηση, κειμήλιο του αγαπημένου μας Γρηγόρη".

Απ' τους "Δρόμους της Ειρήνης" (Ιούνιος 1964, τεύχος 78) αντιγράφουμε τη μαρτυρία ενός - ανώνυμου - παλιού Μαραθωνοδρόμου που την έδωσε στο Γ. Θάνο:"Το 1948 αρρώστησε η κόρη μου, δύο ετών τότε, από σοβαράς μορφής δυσεντερίαν. Οι γιατροί του νοσοκομείου Παίδων που την είχα εκεί, μου το είπαν καθαρά. Το παιδί σου δεν έχει πλέον ζωή και να το πάρης απόφαση. Εντός της σήμερον εάν δε βρεις γάλα γαϊδούρας ή εν ανάγκη μητρικό γάλα για να πίνη, θα πεθάνη. Στην απελπισία μου σκέφτηκα το Γρ. Λαμπράκη, που ήτο τότε επιμελητής της "Ελενας". Πήγα αμέσως και ο Λαμπράκης έπραξε αυτομάτως. Διέταξε την προϊσταμένη και μου γέμισε ένα μπουκάλι μητρικό γάλα λέγοντάς της: "Κάθε πρωί θα 'ρχεται ο Μαραθωνοδρόμος και θα του δίνετε μισή οκά γάλα". Ε, λοιπόν με το γάλα αυτό που μετέφερα καθημερινώς από της "Ελενας" στο νοσοκομείον Παίδων, δε σώθηκε μόνο το παιδί μου, αλλά και τα άλλα παιδάκια στον ίδιο θάλαμο, γιατί μόνον ένα φλιτζανάκι του καφέ έπινε η κόρη μου. Το 1949 αρρώστησα εγώ σοβαρά με πλευρίτιδα. Πληροφορηθείς ο Λαμπράκης τούτο, κατέφθασε επειγόντως δι' ασθενοφόρου αυτοκινήτου του Ευαγγελισμού να με παραλάβη. Το 1950 εχρειάσθηκε η γυναίκα μου άμεσον χειρουργική επέμβασιν. Λεφτά δεν είχα. Την πήγα στο Λευκό Σταυρό στο Πασαλιμάνι. Ο Λαμπράκης την εχειρούργησε αμέσως. Δεν έχω λεπτά Γρηγόρη του είπα, σας τα χρωστάω. "Για λεπτά συζητάς, μου είπε, ή να σώσουμε τη μητέρα να μην μείνουν τα παιδιά ορφανά". Μετά την εγχείρησιν τη σήκωσε στα χέρια του και την έβαλε στο φορείο. Μετά κατεβήκαμε κάτω, φώναξε ένα ταξί και του έδωσε 100 δρχ. διά τη διαδρομήν έως το Χαλάνδρι".

Κι ο Μαραθωνοδρόμος κάθε Σάββατο ξεκινούσε με τα πόδια απ' το Χαλάνδρι και πήγαινε στο Πασαλιμάνι για να χαρίσει λουλούδια στον Γρ. Λαμπράκη.

Ο Λαμπράκης λάτρευε τα λουλούδια. Το 1938 στην Αίγυπτο οι συναθλητές του τον έχαναν μέσα στα πάρκα και στους κήπους να χαίρεται τα λουλούδια. Και στην πρώτη Μαραθώνια Πορεία ο Λαμπράκης, λίγο έξω απ' το Πικέρμι, σταμάτησε, μάζεψε λουλούδια και στη συνέχεια τα κατέθεσε στον τάφο των πατριωτών που εκτελέστηκαν απ' τους Γερμανούς χιτλερικούς.

Οταν δολοφονήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν το στερεότυπο: "Αποφοιτά της ιατρικής και εξελίσσεται εις διακεκριμένον επιστήμονα". Τότε οι "Δρόμοι της Ειρήνης" δημοσίευσαν το προσωπικό ημερολόγιό του όπου, με μια ζωντάνια, δίνονται λεπτομέρειας απ' την επιστημονική του προσπάθεια και την πολιτική του δράση.

Η πρώτη καταγραφή και αξιολόγηση του επιστημονικού έργου του Γρ. Λαμπράκη έγινε 25 χρόνια μετά το θάνατό του με πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά των Πυρηνικών και Βιοχημικών όπλων (ΠΙΕΚΠΒΟ).

Η ΠΙΕΚΠΒΟ ανέθεσε την έρευνα στη γιατρό - λογοτέχνη Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου και το Σεπτέμβρη του 1988 εξέδωσε το υπέροχο βιβλίο: "Γρηγόρης Λαμπράκης: Ο πρωτοπόρος Ειρηνιστής Γιατρός". Στον πρόλογο του βιβλίου ο πρόεδρος της ΠΙΕΚΠΒΟ Φώτης Παυλάτος σημειώνει: "Ξεχωριστός άνθρωπος, γνήσιος επιστήμονας και ερευνητής, πρωτοπόρος και μεγάλος Ειρηνιστής, ο Γρ. Λαμπράκης, χάραξε σταθερά τη δύσβατη και επίπονη πορεία του στο χώρο της ιατρικής επιστήμης και της ανθρώπινης κοινωνίας".

"Ο μέσος γιατρός, σημειώνει η συγγραφέας, θυμάται το Λαμπράκη με κάποια δυσπιστία, μιας και δεν έγινε διάσημος για το καθαρά ιατρικό του έργο. Ομως παράδοξα ο Λαμπράκης είχε να επιδείξει και μεγάλο και σημαντικό επιστημονικό έργο, που και μόνο γι' αυτό θ' αρκούσε για να χαραχτεί στη μνήμη των συναδέλφων του. Στις βιογραφίες του αναφέρονται πάνω από σαράντα επιστημονικές του εργασίες. Ομως και μόνη η πρωτοποριακή "Ενδοκρινολογία" του θα αρκούσε να τον καταξιώσει σαν επιστήμονα. Είναι απ' τους προδρόμους της Ενδοκρινολογίας στη χώρα μας. Κατόρθωσε να γράψει επαρκέστατο σύγγραμμα Ενδοκρινολογίας μια ολόκληρη δεκαετία πριν αναγνωριστεί η ειδικότητα".

Η "Ενδοκρινολογία" αποτελείται από τρεις τόμους. Εκδόθηκαν μόνο οι δύο (ο Α τόμος το 1954 και ο Β το 1956) και την έκδοση του τρίτου τόμου την πρόλαβε η δολοφονία του. Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου σημειώνει: "Σαν βιβλίο σέβεται τον αναγνώστη σε μια εποχή που η επιστημονική γνώση μεταβιβάζονταν μόνο με "σημειώσεις" συνήθως γραμμένες στο πόδι και την υποχρεωτική αγορά αρκετές φορές άχρηστων και πεπαλαιωμένων συγγραμμάτων κάποιων καθηγητών. Ο Λαμπράκης διατηρεί στο βιβλίο του την ευπρέπεια των ξένων προτύπων του".

Με τη σιγουριά του νέου ερευνητή ο Γρ. Λαμπράκης δε δίστασε, παρά το σεβασμό του προς τους διδασκάλους του, να εκφράσει επιφυλάξεις και να κρίνει τις επιστημονικές τους επιλογές που τότε θεωρούνταν αλάνθαστες. Μια τέτοια επιστημονική συζήτηση είναι καταγραμμένη στο Δελτίο της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών μεταξύ του καθηγητή Ν. Λούρου και του Γρ. Λαμπράκη για την"Κλινική της Γυναικείας Βιοκαταλυτικής γεννητικής ανωμαλίας".

Το μαζεμένο χωριατόπουλο της Κερασίτσας δεν έγινε με μιας ο πρωτοπόρος της Ειρήνης. Στα πρώτα του βήματα τον διέκρινε η απολιτικότητα, όπως σημειώνει ο Κ. Πορφύρης στο βιβλίο του "Γρηγόρης Λαμπράκης ο αντρειωμένος"."Παιδί μου λυπάμαι να σε βάλω στις λάσπες",του είπε ο πατέρας του, ένα πρωί του 1932.

"Ε, αυτό ήταν όλο, γράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Γρ. Λαμπράκης. Αυτό ήταν ο σπινθήρ που άναψε τη λαμπάδα της μανίας μου για να προχωρήσω στο σκοτάδι της επιτυχίας και να υπερπηδήσω τόσα και τόσα εμπόδια που κατόπιν συνάντησα για να σπουδάσω. Ευχαριστώ τον πατέρα μου για τη φράσιν αυτήν. Χωρίς να μου το έλεγε αυτό, εγώ ποτέ δε θα τολμούσα να του έλεγα πως θέλω να γίνω γιατρός και να φύγω από το χωριό και τη γεωργία... Εσκεπτόμουν τι θα γίνει το σπίτι".

Χρειάστηκε το καμίνι της Κατοχής, για να στρατευτεί στα πανανθρώπινα ιδανικά μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ.

Στις εκλογές του 1958 κατέβηκε στην Τρίπολη, όπου ήταν υποψήφιος της ΕΔΑ ο ξάδερφός του Οδυσσέας Τσουκόπουλος και του συμπαραστάθηκε στην προεκλογική εκστρατεία. Η εφημερίδα "Ακρόπολις" και με τίτλο "Η δραστηριότης ενός υφηγητή" έγραψε: "Αδικημένος βλέπεις ο καημένος, μας έλεγαν εδώ, από την κοινωνία που τον έκανε υφηγητή, προσπάθησε όσον μπορούσε να την υπονομεύσει".

Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου επισημαίνει: "Την εποχή που η εξουσία ήθελε τους επιστήμονες με παρωπίδες "αφοσιωμένους εις το έργον τους" και άρα υποτακτικούς στις πολιτικές εντολές, εκείνος τολμούσε να διακηρύσσει την ευθύνη των γιατρών μπροστά στη νέα πανανθρώπινη απειλή, την πυρηνική βόμβα, που όπλισε τον άνθρωπο με το τελικό όπλο αυτοκαταστροφής του".

Οταν ο Γρ. Λαμπράκης ψυχορραγούσε "σύσσωμος ο ιατρικός κόσμος συμμάχησε στο πλευρό του αντρειωμένου του" σημειώνει η Μ. Αρβανίτη - Σωτηροπούλου. Ωστόσο όμως η συγγραφέας - σε σχέση με την παγκόσμια κατακραυγή που ξεσηκώθηκε - επισημαίνει και τα εξής: "Ο ιατρικός κόσμος σιωπά. Καμία οργανωμένη αντίδραση. Φαίνεται να θριαμβεύει η λογική του "Πήγαινε γυρεύοντας". "Οι επιστήμονες δεν πρέπει να ασχολούνται με τέτοια πράγματα"". Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις. Μεταξύ αυτών και ο παλιός του καθηγητής, ο εισηγητής της υφηγεσίας του, ο Ν. Λούρος που δήλωσε: "Ο θάνατος του Λαμπράκη είναι αφάνταστο γεγονός. Η δικαιοσύνη πρέπει να μιλήσει".

Ο αθλητισμός, σημειώνει η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου, δεν ήταν αυτοσκοπός για το Λαμπράκη. Τον έβλεπε σαν μέσο της παγκόσμιας συναδέλφωσης.

Ελεγε το 1961: "Ας ξοδέψουμε λιγότερα για τον πόλεμο και περισσότερα για το στίβο. Αλλωστε σήμερα Ελληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Γιουγκοσλάβοι και Αλβανοί έχουν ξεχάσει ότι γνωρίστηκαν κάποτε στα χαρακώματα με το όπλο στο χέρι. Σήμερα αγωνίζονται ποιος θα τρέξει γρηγορότερα και ποιος θα ρίξει μακρύτερα το δίσκο. Αύριο αυτή η φιλία θα στεριώσει".

Και όταν τον Οκτώβρη του 1960, τόσα χρόνια πριν δημιουργηθούν οι επιτροπές φιλίας μεταξύ των δύο λαών, έλεγε προφητικά: "... Οσο για τις στενές φιλικές σχέσεις που δημιουργούν οι αγώνες σας λέω το εξής. Ημουν πολύ φίλος με τον Τούρκο Τεφίκ (άλμα τριπλούν), που σήμερα είναι ανώτερος αξιωματικός του ναυτικού. "Εμείς θα 'μαστε πάντα φίλοι, μου 'λεγε. Κι ας σκοτώνονται οι πατεράδες μας"".

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ

Το 1939 αποχώρησε απ' το Πανεπιστήμιο της Αθήνας ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Μαρίνος Γερουλάνος (1867 - 1957). Από μέρους των φοιτητών της ιατρικής τον αποχαιρέτησε ο τελειόφοιτος, τότε, της ιατρικής, Γρ. Λαμπράκης.

Την ομιλία του Γρ. Λαμπράκη διέσωσε ο Μ. Γερουλάνος και περιέχεται στο βιβλίο "Μ. Γερουλάνος: Αναμνήσεις (1867 - 1957). Σελίδες από την ιστορία της νεότερης ιατρικής στην Ελλάδα", που κυκλοφόρησε το 1995 απ' τις εκδόσεις "Καστανιώτης". Η ομιλία του Γρ. Λαμπράκη, γεμάτη σεβασμό πρός τον καθηγητή του, είναι η εξής:

"Κύριε καθηγητά,

Εις την αίθουσαν των τελετών του Πανεπιστημίου, εξυμνήθη το έργον και η δράση Σας. Εις ημάς τους σημερινούς μαθητάς Σας, υπολείπεται να κλείσουμε σήμερον την ωραία και ευγενή εορτήν, με τον αρμόζοντα χαιρετισμόν προς τον διδάσκαλον. Η φήμη ίπταται και μεταφέρει από εποχής εις εποχήν τον ενθουσιασμόν της φοιτητικής ψυχής, από του 1911, ότε η σπουδάζουσα νεολαία είχε την τύχη να αρχίση ακούσασα από Σας την διδασκαλίαν της Χειρουργικής Κλινικής εις τον "Ευαγγελισμόν" και της Χειρουργικής Παθολογίας εις το αμφιθέατρον. Ητο άφθαστος η γλυκύτης του λόγου και βαθεία η έννοια των επιστημονικών Σας αληθειών. Και υπήρχον τότε, αρκετοί συνάδελφοί Σας της αυτής ολκής και χαρισμάτων εις την Ιατρικήν Σχολήν. Και μεταξύ αυτών, όμως, κατείχατε πρωτεύουσαν θέσιν. Η αγάπη και αφοσίωσις εις τα τότε θεωρητικά μαθήματά Σας εκ μέρους των Φοιτητών, έκλινε προς Σας ανυπόκριτον την προτίμησιν.

Παιδαγωγός άριστος, μετεχειρίζεσθε το πνεύμα του φοιτητού κατά τοιούτον τρόπον, ώστε μετά την διδασκαλίαν, οι ακροαταί Σας να παραδίδωνται εις οραματισμούς μαγικών εικόνων και να απέρχωνται μύσται και των λεπτοτέρων πτυχών της νόσου, την οποίαν διδάσκετε. Η δε αναπόλησις των ανεξιτήλως χαρασσομένων εις την μνήμην των σπουδαστών μαθημάτων Σας, πληροί τας ψυχάς των με την αγαλλίασιν της γνώσεως.

Η φιλοπονία και η εργατικότης Σας ως διδασκάλου, υπήρξεν άφθαστη, υπήρξε μεγίστη, τοσούτον μεγίστη, ώστε απαξάπαντες οι μαθηταί Σας να προφέρουν το ονομά Σας με απόλυτον σεβασμόν. Εισερχόμενος εις το αμφιθέατρον μετά των ασθενών Σας μίαν έχετε ενδόμυχον χαράν ζωγραφισμένην εις το πράον πρόσωπόν Σας να συντελέσετε, ώστε να λάμψη η Επιστήμη ως φωτοστέφανος εις τας κεφαλάς όλων των ακροατών Σας.

Και τώρα, που τόσον περιλάμπρως συμπληρώνετε το διδακτικόν έργον Σας, Σείς μεν μεθ' υπερηφανείας και εγωϊσμού δύνασθε να το θαυμάζετε. Ημείς δ' όμως, οι σημερινοί μαθηταί Σας, με πόνον Σας αποχωριζόμεθα, εκφράζοντες την ευχήν της μακροβιότητος και ευδαιμονίας Σας προς χαράν όλων μας.

Στρέφομεν τέλος τον νούν εις την Θεάν Αθηνά με την ελπίδα ότι θα στέρξη να προσθέση εις την κενουμένην έδραν, άνδρα αντάξιον του προκατόχου προς χαράν ιδικήν Σας, Αγαπητέ και Μεγάλε Διδάσκαλε".

Ο Λαμπράκης στο χειρουργείο: "Αγαπητέ μου Θόδωρε: Σου χαρίζω αυτή τη φωτογραφία για να βλέπεις και έμπρακτα την πραγματοποίηση των συμβουλών σου. Γρηγόρης"

Εξέταση αθλητών στην Κατοχή

Αλμα εις μήκος στην Κωνσταντινούπολη, το 1935

Το εξώφυλλο της υφηγεσίας του Γρ. Λαμπράκη