Το 1939 αποχώρησε απ' το Πανεπιστήμιο της Αθήνας ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Μαρίνος Γερουλάνος (1867 - 1957). Από μέρους των φοιτητών της ιατρικής τον αποχαιρέτησε ο τελειόφοιτος, τότε, της ιατρικής, Γρ. Λαμπράκης.

Την ομιλία του Γρ. Λαμπράκη διέσωσε ο Μ. Γερουλάνος και περιέχεται στο βιβλίο "Μ. Γερουλάνος: Αναμνήσεις (1867 - 1957). Σελίδες από την ιστορία της νεότερης ιατρικής στην Ελλάδα", που κυκλοφόρησε το 1995 απ' τις εκδόσεις "Καστανιώτης". Η ομιλία του Γρ. Λαμπράκη, γεμάτη σεβασμό πρός τον καθηγητή του, είναι η εξής:

"Κύριε καθηγητά,

Εις την αίθουσαν των τελετών του Πανεπιστημίου, εξυμνήθη το έργον και η δράση Σας. Εις ημάς τους σημερινούς μαθητάς Σας, υπολείπεται να κλείσουμε σήμερον την ωραία και ευγενή εορτήν, με τον αρμόζοντα χαιρετισμόν προς τον διδάσκαλον. Η φήμη ίπταται και μεταφέρει από εποχής εις εποχήν τον ενθουσιασμόν της φοιτητικής ψυχής, από του 1911, ότε η σπουδάζουσα νεολαία είχε την τύχη να αρχίση ακούσασα από Σας την διδασκαλίαν της Χειρουργικής Κλινικής εις τον "Ευαγγελισμόν" και της Χειρουργικής Παθολογίας εις το αμφιθέατρον. Ητο άφθαστος η γλυκύτης του λόγου και βαθεία η έννοια των επιστημονικών Σας αληθειών. Και υπήρχον τότε, αρκετοί συνάδελφοί Σας της αυτής ολκής και χαρισμάτων εις την Ιατρικήν Σχολήν. Και μεταξύ αυτών, όμως, κατείχατε πρωτεύουσαν θέσιν. Η αγάπη και αφοσίωσις εις τα τότε θεωρητικά μαθήματά Σας εκ μέρους των Φοιτητών, έκλινε προς Σας ανυπόκριτον την προτίμησιν.

Παιδαγωγός άριστος, μετεχειρίζεσθε το πνεύμα του φοιτητού κατά τοιούτον τρόπον, ώστε μετά την διδασκαλίαν, οι ακροαταί Σας να παραδίδωνται εις οραματισμούς μαγικών εικόνων και να απέρχωνται μύσται και των λεπτοτέρων πτυχών της νόσου, την οποίαν διδάσκετε. Η δε αναπόλησις των ανεξιτήλως χαρασσομένων εις την μνήμην των σπουδαστών μαθημάτων Σας, πληροί τας ψυχάς των με την αγαλλίασιν της γνώσεως.

Η φιλοπονία και η εργατικότης Σας ως διδασκάλου, υπήρξεν άφθαστη, υπήρξε μεγίστη, τοσούτον μεγίστη, ώστε απαξάπαντες οι μαθηταί Σας να προφέρουν το ονομά Σας με απόλυτον σεβασμόν. Εισερχόμενος εις το αμφιθέατρον μετά των ασθενών Σας μίαν έχετε ενδόμυχον χαράν ζωγραφισμένην εις το πράον πρόσωπόν Σας να συντελέσετε, ώστε να λάμψη η Επιστήμη ως φωτοστέφανος εις τας κεφαλάς όλων των ακροατών Σας.

Και τώρα, που τόσον περιλάμπρως συμπληρώνετε το διδακτικόν έργον Σας, Σείς μεν μεθ' υπερηφανείας και εγωϊσμού δύνασθε να το θαυμάζετε. Ημείς δ' όμως, οι σημερινοί μαθηταί Σας, με πόνον Σας αποχωριζόμεθα, εκφράζοντες την ευχήν της μακροβιότητος και ευδαιμονίας Σας προς χαράν όλων μας.

Στρέφομεν τέλος τον νούν εις την Θεάν Αθηνά με την ελπίδα ότι θα στέρξη να προσθέση εις την κενουμένην έδραν, άνδρα αντάξιον του προκατόχου προς χαράν ιδικήν Σας, Αγαπητέ και Μεγάλε Διδάσκαλε".