Βήμα βήμα το Διευθυντήριο της ΕΕ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα προωθούν την πλήρη, καθολική απελευθέρωση του εμπορίου αγροτικών προϊόντων, με στόχο την εξασφάλιση φθηνών πρώτων υλών και κερδών στα πολυεθνικά μονοπώλια τροφίμων. Κι αυτό αδιαφορώντας για τις δραματικές επιπτώσεις, που είναι βέβαιο ότι θα προκληθούν, ιδιαίτερα σε χώρες όπως ή Ελλάδα, όπου ο γεωργικός τομέας παίζει σημαντικό κοινωνικοοικονομικό ρόλο, σε αντίθεση με τις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ και τις άλλες τρίτες χώρες. Ετσι, πριν ολοκληρωθεί η υλοποίηση της Συμφωνίας της ΓΚΑΤΤ - η μεταβατική περίοδος λήγει το 1999 - που ακολούθησε την, αντιδραστική σε περιεχόμενο, Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) το 1992, το Διευθυντήριο της ΕΕ μελετά την επόμενη φάση: Την πλήρη και οριστική απελευθέρωση της αγοράς των αγροτικών προϊόντων στο διεθνές εμπόριο, με την κατάργηση και της ίδιας της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και την εφαρμογή, απλώς, της συμφωνίας της ΓΚΑΤΤ, δίχως άλλο...

Ως μοχλός για την προώθηση αυτής της απόλυτα νεοφιλελεύθερης έκδοσης στρατηγικής για τον αγροτικό τομέα, χρησιμοποιείται η Διακυβερνητική '96 για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Συγκεκριμένα, σε έγγραφο εργασίας που επεξεργάστηκε Ομάδα, που λειτουργεί στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με τον τίτλο "Land use and food polisy", και εξέδωσε το Μάη του 1995, προβάλλεται η ανάγκη αναθεώρησης της ίδιας της Συνθήκης της Ρώμης όσον αφορά την Κοινή Αγροτική Πολιτική, δηλαδή, προβάλλεται η ανάγκη κατάργησης της φιλοσοφίας - ή έστω ό,τι απέμεινε απ' αυτήν... - της ΚΑΠ. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, προτείνεται η κατάργηση των άρθρων 38 έως 43 της Συνθήκης της Ρώμης του '58, τα οποία, υποστηρίζεται, ικανοποιούσαν ανάγκες της δεκαετίας του '50 και τώρα έχουν ξεπεραστεί. Γι' αυτό, τονίζεται, "θα πρέπει να καλλιεργηθεί η πολιτική βούληση, πριν και κατά τη διάρκεια της Διακυβερνητικής του '96, για τροποποίηση των άρθρων της Συνθήκης στα οποία βασίζεται η ΚΑΠ". Από κει και πέρα, προβάλλεται πως "η νέα πολιτική (για τη γεωργία) θα πρέπει να απευθύνεται στις αγροτικές κοινότητες και όχι στη γεωργική παραγωγή". Η κατεύθυνση αυτή, στο έγγραφο, εξειδικεύεται με την εφαρμογή πολιτικής σε δύο άξονες: Στην πολιτική γης και την πολιτική ειδών διατροφής. Και η κατάληξη είναι ότι... "η γεωργία δε θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερης πολιτικής, όπως γίνεται μέχρι σήμερα"!

Σχετικά με την πολιτική γης,στο έγγραφο της Ομάδας "Land use and food policy" αναφέρεται ότι μπορεί να βασιστεί στο άρ. 130Β και 130Γ (οικονομική και κοινωνική συνοχή βασισμένη στα τρία διαρθρωτικά ταμεία). Ενώ για την εφαρμογή της πολιτικής διατροφής σημειώνεται: Απαιτείται τροποποίηση των άρθρων 38 έως 43 της Συνθήκης της Ρώμης και, εκτός των άλλων, "οι Κοινές Οργανώσεις Αγορών - η Κοινή Αγροτική Πολιτική δηλαδή... - θα πρέπει να καταργηθούν... Διατηρούνται, απλώς, οι ρήτρες διασφάλισης, αλλά με σεβασμό των κανόνων του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου. Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται σύμφωνα με τις διαδικασία της συναπόφασης μεταξύ Συμβουλίου και Κοινοβουλίου, ενώ οι υποχρεωτικές δαπάνες του προϋπολογισμού θα καταργηθούν"!Ολα αυτά δικαιολογούνται, καθώς, όπως υποστηρίζεται, "το σημερινό κόστος της ΚΑΠ αποτελεί εμπόδιο στην υλοποίηση της στρατηγικής διεύρυνσης της ΕΕ προς Ανατολάς"... Ετσι, υποστηρίζεται πως "η Διακυβερνητική του '96 αποτελεί μοναδική ευκαιρία να προχωρήσουμε προς μια νέα πολιτική στον αγροτικό χώρο" - χωρίς ΚΑΠ και ΚΟΑ και στα πλαίσια της πλήρους απελευθέρωσης των κανόνων της Συμφωνίας της ΓΚΑΤΤ, υπονοείται...

"Το έγγραφο της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου "Land use and food policy" εκτιμάται από αρμόδιους παράγοντες του υπουργείου Γεωργίας ότι, συμπερασματικά, αποτελεί μια νεοφιλελεύθερη προσέγγιση με σαφή προσανατολισμό την κατάργηση της υφισταμένης ΚΑΠ και του ταμείου ΦΕΟΓΚΑ -Εγγυήσεις.Η ιδέα αυτή, που έχει τους θιασώτες της σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σχολιάζεται, θίγει τα δικά μας (Ελλάδας) τα συμφέροντα, διότι όπως τονίζεται:

Στην Ελλάδα η γεωργική παραγωγή και απασχόληση αποτελούν ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά.

Οι εισροές μας από το ΦΕΟΓΚΑ - Εγγυήσεις, εκτός από τη στήριξη του γεωργικού εισοδήματος, συνεισφέρουν στην εξισορρόπηση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών και στη συγκράτηση του δημοσίου ελλείμματος.

Η ΚΑΠ αναθεωρήθηκε κατ' επανάληψη, το 1988 με τη διεύρυνση (γενίκευση) της εφαρμογής των ποσοστώσεων (περιορισμών) της αγροτικής παραγωγής και των κατωφλίων, και το 1992 για σειρά προϊόντων (σιτηρά, κτηνοτροφικά, ελαιούχοι σπόροι, καπνά κλπ.), ενώ επίκειται η αναθεώρηση για άλλη σειρά μεσογειακών προϊόντων (οπωροκηπευτικά). Σκέψεις για περαιτέρω αναθεωρήσεις και, μάλιστα, ριζικές, επισημαίνεται, θα κλονίσουν την εμπιστοσύνη των ενδιαφερομένων στην ιδέα της ΕΕ. Ενώ, υπενθυμίζεται, η σημερινή ΚΑΠ αποτελεί τη μόνη ολοκληρωμένη κοινοτική πολιτική. Αν πρέπει, λοιπόν, να προβούμε σε ριζικές μεταβολές (στα πλαίσια της Διακυβερνητικής), αυτές πρέπει να αποσκοπούν και στην ενδυνάμωση των υπόλοιπων πολιτικών μέσω στης αύξησης των ιδίων πόρων και όχι στην αποδυνάμωση της ΚΑΠ"...

Ωστόσο, όπως προκύπτει από τις εξελίξεις που ακολούθησαν και αναφέρονται στη Συμφωνία της ΓΚΑΤΤ, προωθείται τώρα αναθεώρηση και στο καθεστώς των οπωροκηπευτικών. Αλλά, κυρίως, από το έγγραφο της ιταλικής προεδρίας, που παρουσιάστηκε και συζητήθηκε ανοιχτά στις αρχές του Μάη, στο άτυπο συμβούλιο υπουργών Γεωργίας, στο Οτράντο της Ν. Ιταλίας, και αφορά στη δημιουργία των Ζωνών Ελευθέρων Συναλλαγών (ΖΕΣ),το Διευθυντήριο της ΕΕ δεν έχει στο "νου" του άλλο παρά πώς θα προωθήσει την πλήρη απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου αγροτικών προϊόντων. Κι αυτό, στο όνομα της "οικουμενικοποίησης της οικονομίας" και του γεγονότος ότι - όπως αναφέρεται στο έγγραφο της ιταλικής προεδρίας, πλέον, το οποίο συζητήθηκε στο συμβούλιο - σαφώς ο αγροτικός τομέας δεν μπορεί να εξαιρείται από την (πλήρη) απελευθέρωση του εμπορίου που προωθείται στα πλαίσια της ΓΚΑΤΤ... Οι μικρομεσαίοι αγρότες της χώρας μας, που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζουν τις δραματικές επιπτώσεις της αντιδραστικής αναθεώρησης της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ, τώρα κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα της πλήρους απελευθέρωσης που, φυσικά, θα οδηγήσει σε βίαιη εγκατάλειψη των καλλιεργειών και καπιταλιστική αναδιάρθρωση αλά... αναθεωρημένου Μάαστριχτ. Μόνος δρόμος να αποκρούσουν αυτήν τη ζοφερή προοπτική δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η ανάπτυξη έντονων συντονισμένων αγώνων.

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ