Γρηγορότερα από ό,τι θα περίμενε κανείς ξεκαθαρίζει πλέον το εσωκομματικό πεδίοτης αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς η πλευρά του Κ. Μητσοτάκη προχωρεί σε "ποιοτικά" ανώτερα χτυπήματα κατά της ηγεσίας της ΝΔ.

Τέτοια ήταν η συγκροτημένη εμφάνιση των 23 βουλευτών πριν μια βδομάδα, που με κείμενό τους ζητούσαν να συνεδριάσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος, αλλά και η επίθεση κατά της ηγεσίας της ΝΔ - με αιχμή το πρόσωπο του Π. Παυλόπουλου - για τη στάση της απέναντι στα "διαπλεκόμενα συμφέροντα".

Είναι φανερό πλέον - και αυτό το έχουν αντιληφθεί και οι δύο πλευρές - ότι οδεύουμε προςμετωπική σύγκρουση με άγνωστες συνέπειες, καθώς την ερχόμενη Πέμπτη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα θα τεθεί θέμα παραίτησης του Π. Παυλόπουλου από τη θέση του εκπροσώπου του κόμματος, γεγονός που θα οδηγήσει σε ευθεία αντιπαράθεση με τον Μ. Εβερτ, ο οποίος, επειδή ήταν προσωπική του επιλογή ο Π. Παυλόπουλος, θεωρεί ότι στο πρόσωπο του καθηγητή οι μητσοτακικοί χτυπούν τον ίδιο και τις επιλογές του.

Οπως κατ' επανάληψη έχει τονιστεί - ακόμα και από στελέχη της ΝΔ - η αιτία αυτής της διαμάχης δεν είναι απλώς και μόνο κάποια - υπαρκτή βέβαια - προσωπική αντιπάθεια Εβερτ - Μητσοτάκη. Η αιτία της κρίσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξόχως πολιτική και έχει να κάνει με την αδυναμία της να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση. Η συμφωνία της με τις βασικές επιλογές και τις διεθνείς δεσμεύσεις της κυβέρνησης, της στερεί το δικαίωμα να προβάλει κάποια διαφορετική εναλλακτική πρόταση, με αποτέλεσμα να μην "τραβάει το κόμμα" όπως φαίνεται ακόμα και στις"μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις".

Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι και η πλευρά Μητσοτάκη δεν έχει να αντιπαρατάξει κάποια διαφορετική πολιτική και γι' αυτό θεωρεί ότι αιτία της κακοδαιμονίας του κόμματος είναι απλώς και μόνο η ανεπάρκεια του Μ. Εβερτ και των συνεργατών του. Γι' αυτό και όλες τους οι κινήσεις επικεντρώνονται στο πώς θα φθείρουν τον Μ. Εβερτ, προκειμένου να διαμορφωθούν εκείνοι οι όροι στο εσωκομματικό παιχνίδι, που θα τους επιτρέψουν να διεκδικήσουν έναν αποφασιστικό ρόλο στο κόμμα.

Στην παραπάνω κατεύθυνση κινούνται και οι δύο πρόσφατες κινήσεις της Μητσοτακικής πλευράς (κείμενο των 23 και επίθεση στον Π. Παυλόπουλο) που έγιναν, προκειμένου να δημιουργηθούν κάποια "κεκτημένα" πριν την Εθνική Συνδιάσκεψη του κόμματος που θα γίνει από τις 21 μέχρι τις 23 Ιουνίου, από την οποία ο Μ. Εβερτ προσδοκά καταδίκη των ενεργειών του πρώην πρωθυπουργού και όσων τον ακολουθούν.

Με την ομαδική τους εμφάνιση οι 23 βουλευτές - που χαρακτήριζαν την κίνησή τους συγκροτημένη πολιτική τάση - ήθελαν να στείλουν στη Ρηγίλλης ένα μήνυμα που λέει ότι παρά τον εξοστρακισμό των προσκείμενων στον Κ. Μητσοτάκη στελεχών από τα όργανα του κόμματος, κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει την απήχησή τους στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά και ούτε την αποφασιστικότητά της να συγκρουστεί - εάν χρειαστεί - με την ηγεσία του κόμματος.

Η υπόθεση της ΙΝΤΡΑΚΟΜ και των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ επιλέχθηκε από τον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ ως ένα ακόμα θέμα που θα στρίμωχνε τον Μ. Εβερτ και θα αναδείκνυε τον Κ. Μητσοτάκη ως τον μοναδικό πολιτικό ηγέτη, που είναι "αδιάφθορος" και τολμάει να τα βάζει με τα περιβόητα "διαπλεκόμενα συμφέροντα". Γνωρίζοντας πολύ καλά ο Κ. Μητσοτάκης τις στενές σχέσεις που ο Μ. Εβερτ έχει με διάφορα τζάκια και εκδοτικά συγκροτήματα θεώρησε ότι ήταν ένα προνομιακό πεδίο για να τον πλήξει, επιλέγοντας την επίθεση στον Π. Παυλόπουλο, ο οποίος, ως καθηγητής, είχε γνωμοδοτήσει σε όχι και λίγες υποθέσεις που τελευταία απασχόλησαν την πολιτική ζωή (ψηφιακά, ονομαστικοποίηση μετοχών, καζίνο).

Βέβαια, πέρα από τις εσωκομματικές στοχεύσεις, η προσπάθεια του Κ. Μητσοτάκη να εμφανιστεί ως ο πολιτικός που αντιπαλεύει τα σκάνδαλα, μόνο σαν θέατρο του παραλόγου μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από την πρωθυπουργία του, η οποία ακολουθούσε πολιτική ξεπουλήματος σημαντικών τομέων της ελληνικής οικονομίας. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ, της ΕΑΣ, την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ μέσω του περίφημου "στρατηγικού επενδυτή" κ.ά.

Στις κινήσεις του Κ. Μητσοτάκη, ο Μ. Εβερτ απάντησε με τον ορισμό της τριήμερης Εθνικής Συνδιάσκεψης, έδωσε εντολή στα ηγετικά στελέχη να στηρίξουν με δηλώσεις τους τον Π. Παυλόπουλο και συγκαλεί αύριο την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Το όργανο αυτό είναι πλήρως ελεγχόμενο από την ηγεσία και ο Μ. Εβερτ προσδοκά - δύο μέρες πριν τη συνεδρίαση της ΚΟ - την καταδίκη των ενεργειών της μητσοτακικής πλευράς, με το σκεπτικό ότι τέτοιες ενέργειες υπονομεύουν την πορεία του κόμματος προς την εξουσία. Πάντως, στελέχη της Ρηγίλλης δεν κρύβουν τον εκνευρισμό τους και είναι ενδεικτική η εκτίμησή τους ότι η πλευρά Μητσοτάκη συνειδητά υπονομεύει το κόμμα, κάτι που θα συνεχίσει να κάνει και στο μέλλον. Μάλιστα σε ορισμένα στελέχη έχει αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα ότι η λήψη κάποιων μέτρων είναι αναπόφευκτη προκειμένου το κόμμα να απαλλαγεί από το "βαρύδιο", όπως ονομάζουν τη μητσοτακική πλευρά.

"Η σύγκρουση θα έχει απρόβλεπτη κατάληξη", έλεγε πρόσφατα συνεργάτης μητσοτακικού βουλευτή. Φράση που κάνει φανερό ότι καμιά από τις δύο πλευρές δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει. Θα οδηγήσουν όλα αυτά σε νέα διάσπαση της ΝΔ; Οι επόμενες βδομάδες θα το δείξουν.

Γιάννης ΦΩΤΟΥΛΑΣ

Ενα περίπου μήνα πριν από το 4ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και ο τελευταίος ψηφοφόρος του έχει αντιληφθεί ότι η όλη "φασαρία" στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος αφορά αποκλειστικά την κατάκτηση της κομματικής εξουσίας, την ανάδειξη του νέου "ηγεμόνα" και τη μοιρασιά της εξουσίας με την κατανομή θέσεων και ρόλων.

Τα μεγάλα προβλήματα του λαού και της χώρας που συζητάει το ΠΑΣΟΚ, ενόψει του συνεδρίου του, συνοψίζονται στο εξής ένα: "Ποιος θα ανακηρυχτεί διάδοχος του Α. Παπανδρέου" (!).

Σε επίπεδο προθέσεων και επιδιώξεων των αντιμαχόμενων ομάδων, τα πράγματα αποσαφηνίστηκαν πλήρως στη διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Επίσης έγινε φανερό ότι οι δύο βασικοί αντίπαλοι, ο Κ. Σημίτης και ο Α. Τσοχατζόπουλος, θα αναμετρηθούν για τη θέση του αντιπροέδρου. Θέση η οποία, όπως διευκρίνισε ο Κ. Σκανδαλίδης,είναι ισχυρή, αφού αυτός που θα την καταλάβει θα "αναπληρώνει πλήρως" τον Α. Παπανδρέου.

Ετσι, όπως όλα δείχνουν, το πρόβλημα πλέον δεν είναι ούτε η θέσπιση ή μη της θέσης του αντιπροέδρου ούτε οι αρμοδιότητές του.Μπορεί ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης να ήθελε να αποσπάσει μια δήλωση ότι ο αντιπρόεδρος είναι διάδοχος του Α. Παπανδρέου, αλλά και ο πλέον αφελής αντιλαμβάνεται ότι μικρή πρακτική αξία έχει μια τέτοια αναφορά. Γιατί αυτός που θα καταλάβει τη θέση του αντιπροέδρου, "σε περίπτωση που προκύπτει ανάγκη οριστικής αντικατάστασης του Α. Παπανδρέου", θα έχει το πάνω χέρι στο κομματικό παιχνίδι εξουσίας, έστω και από τη θέση του αντιπροέδρου, αφού αυτός θα ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού μέχρι τη σύγκληση του συνεδρίου, αν και όποτε διεξαχθεί.

Εξάλλου η ομάδα Σημίτη, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, αποφεύγει να θέσει ευθέως θέμα προέδρου του Κινήματος, με την έννοια της κατά μέτωπο αναμέτρησης με τον Α. Παπανδρέου, και δείχνει να περιορίζει τις φιλοδοξίες της στη μάχη γύρω από τη θέση του αντιπροέδρου.

Το ερώτημα, αν πρέπει να εκλεγεί αντιπρόεδρος ή όχι στο συνέδριο και ποιες θα είναι οι εξουσίες του, μάλλον έχει απαντηθεί με τρόπο που, λίγο -πολύ, ικανοποιεί τις αντιμαχόμενες ομάδες.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ποιος θα καταλάβει τη θέση του αντιπροέδρου, ο οποίος εν δυνάμει θα είναι διάδοχος του Α. Παπανδρέου και, πλην απροόπτου, ο επόμενος αρχηγός.

Είναι προφανές ότι αν ο Κ. Σημίτης αναδειχτεί νικητής για τη θέση του αντιπροέδρου θα ενισχύσει αποφασιστικά τη θέση του έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων του, τους οποίους στη συνέχεια θα αντιμετωπίσει από θέση ισχύος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το μήνυμα, στην περίπτωση που ο πρωθυπουργός εξέλθει νικητής από το συνέδριο, είναι εύληπτο: "Η κομματική βάση στηρίζει Κ. Σημίτη". Αυτό αρκεί στον Κ. Σημίτη, ο οποίος έχει ήδη εξασφαλίσει το χρίσμα από τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας, ενώ και οι "ισχυροί σύμμαχοι" έχουν δείξει ότι τον περιβάλλουν με εμπιστοσύνη. Οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του είτε θα αποδεχτούν τη "φορά των πραγμάτων" και θα συμβιβαστούν είτε θα περιθωριοποιηθούν. Σε κάθε περίπτωση πάντως, θα πάψουν να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο και να επηρεάζουν σοβαρά το παιχνίδι εξουσίας. Πολύ περισσότερο, γιατί στην κομματική διαμάχη δεν έχουν να επιδείξουν κάποια "εναλλακτική πλατφόρμα", τόσο στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων, όσο και στην άσκηση της εξουσίας.

Ο Κ. Σημίτης φαίνεται να μελετά προσεκτικά το παράδειγμα του Μ. Εβερτ και δεν έχει σκοπό να επαναλάβει τα λάθη του έτερου "εκσυγχρονιστή" πολιτικού αρχηγού.

Τα πράγματα, όμως, περιπλέκουν αφάνταστα, αν ο Κ. Σημίτης αποτύχει να εκλεγεί στη θέση του αντιπροέδρου. Σε αυτή την περίπτωση, είναι προφανές ότι η θέση του θα καταστεί εξαιρετικά δυσχερής και πολύ λίγο θα τον βοηθήσει η όποια "έξωθεν συμπαράσταση". Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση αυτή, έχει να αντιμετωπίσει το δίλημμα της διάσπασης ή της αποχώρησης από την πολιτική. Από τη στιγμή που βρίσκεται "υπό την ομηρία" των αντιπάλων του και οι όποιες επιλογές του βρίσκονται υπό διαρκή αμφισβήτηση και αναίρεση, από τη στιγμή που δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως ο ίδιος επιθυμεί και κυρίως όπως θέλουν τα "μεγάλα αφεντικά", είναι φανερό ότι εκείνη τη στιγμή έχει "κλείσει τον κύκλο του". Εξάλλου "αδύνατους" πρωθυπουργούς κανείς δεν τους χρειάζεται...

Οι όποιες εξελίξεις σημειωθούν στο "μικρόκοσμο" του ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς, θα επηρεάσουν την (ανα)διάταξη των δυνάμεων του δικομματισμού και το πολιτικό σκηνικό. Δεν πρόκειται, όμως, να αλλάξουν σε τίποτα την καθημερινή ζωή του εργαζόμενου, του άνεργου, του συνταξιούχου, του νέου, του αγρότη. Ακριβέστερα, θα την αλλάξουν προς το χειρότερο, αφού όποιος και να επικρατήσει θα στραφεί με "αναβαθμισμένο ζήλο" ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, προκειμένου να ικανοποιήσει τα "μεγάλα αφεντικά" και να κερδίσει το χαμένο χρόνο.

Αυτός είναι ένας καλός λόγος για τους εργαζόμενους, να μην περιμένουν τίποτα "από τα πάνω", αλλά να πάρουν οι ίδιοι από τώρα τις τύχες στα χέρια τους.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ