Την οργάνωση των 11ων Ολυμπιακών Αγώνων διεκδίκησαν έντεκα πόλεις από τρεις ηπείρους. Το Βερολίνο, η Αλεξάνδρεια, η Βουδαπέστη, το Δουβλίνο, η Κολονία, η Νυρεμβέργη, η Φραγκφούρτη, η Ρώμη, το Ελσίνκι και το Μπουένος Αϊρες.

Η απόφαση που παραχωρούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Βερολίνο πάρθηκε το 1931, ένα χρόνο πριν ανέβει στην εξουσία το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ. Τα γεγονότα που ακολούθησαν αμφισβήτησαν την οξυδέρκεια και την ανεξαρτησία των μελών της ΔΟΕ. Στις 30 - 1 - 1933 ο Χίτλερ βάζει φωτιά στο Ράιχσταγ, κατηγορώντας τους κομμουνιστές για εμπρησμό. Ενα μήνα αργότερα κηρύσσει τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αναστέλλοντας το άρθρο 7 του γερμανικού Συντάγματος που προβλέπει την εγγύηση των πολιτικών και ατομικών ελευθεριών των πολιτών. Το κυνηγητό κομμουνιστών κι Εβραίων αρχίζει. Στις 20 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, ανοίγει το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Οι εξελίξεις στη Γερμανία και η διαγραφόμενη απειλή πολέμου, δίχασαν την ολυμπιακή κοινότητα. Οι προοδευτικοί άνθρωποι απαιτούν την αφαίρεση από τον Χίτλερ της δυνατότητας να μετατρέψει τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε βήμα προπαγάνδισης του φασισμού. Αντιδρά ο πρόεδρος της ΔΟΕ και οι συν αυτώ φιλικά προσκείμενοι στο ναζιστικό καθεστώς. Στο Παρίσι οργανώνεται από τις 11 έως τις 15 Αυγούστου 1934, η "αντιφασιστική αθλητική συνάντηση" με τη συμμετοχή 4.600 αθλητών από 19 χώρες.

Το Σεπτέμβρη του 1935, οι εκπρόσωποι της σοσιαλιστικής διεθνούς βάζουν θέμα αφαίρεσης του δικαιώματος από τον Χίτλερ οργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στις 7 Ιουνίου, σε συνεργασία με τη "διεθνή επιτροπή πάλης για τη διατήρηση του ολυμπιακού πνεύματος" αποφασίζεται η οργάνωση της "Λαϊκής Ολυμπιάδας" στη Βαρκελώνη. Τη 18η Ιουλίου 1936, που είχε ορισθεί ως ημέρα έναρξης των αγώνων, κι ενώ στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας έχουν φτάσει 14.000 αθλητές από 15 χώρες, ο Φράνκο με την υποστήριξη του Χίτλερ αρχίζει την επίθεσή του στη νεαρή ισπανική δημοκρατία.

Στο νεόκτιστο στάδιο του Βερολίνου παρουσία 100.000 θεατών, την 1η Αυγούστου 1936, πραγματοποιείται η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Χίτλερ δε χάνει την ευκαιρία. "Η 11η Ολυμπιάδα εγκαινιάζει μια νέα εποχή" δηλώνει στο μήνυμά του. Οι ομάδες της Αυστρίας, της Βουλγαρίας, της Ιταλίας, αλλά και της Γαλλίας, χαιρετούν ναζιστικά. Η υποκρισία των φασιστών δεν έχει όρια. Ονόμασαν το ολυμπιακό χωριό "χωριό ειρήνης", κι απελευθερώνουν στον ουρανό 110.000 περιστέρια. Η σβάστικα κυριαρχεί παντού, σε βάρος της σημαίας με τους πέντε κύκλους. Η ΔΟΕ κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, ακόμα κι όταν οι φασίστες διώχνουν από το ολυμπιακό χωριό τον Ελβετό δρομέα και τρίτο Ολυμπιονίκη το 1924 στα 800μ., με την πρόφαση ότι ήταν παντρεμένος με Εβραία. Δεν αντιδράει ούτε μετά τις καταγγελίες ότι οι ναζιστές αναζητούσαν μεταξύ των αθλητών από τις ΗΠΑ, τη Σουηδία, την Ολλανδία, νέους για... διασταύρωση με τις εκπροσώπους της "Ενωσης κοριτσιών της Γερμανίας", προκειμένου να παραχθεί η νέα γενιά των "αρείων".

Από την Αρχαία Ολυμπία μεταφέρεται για πρώτη φορά η ολυμπιακή φλόγα. Πρώτος λαμπαδηδρόμος ο Κώστας Κονδύλης. Μέσω Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας, Ουγγαρίας, Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας, 3.840 λαμπαδηδρόμοι μεταφέρουν τη φλόγα στο ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.

Στους αγώνες πήραν μέρος 4.066 αθλητές από 49 χώρες. Για πρώτη φορά συμμετέχουν το Αφγανιστάν, οι Βερμούδες Νήσοι, η Βολιβία, η Κόστα Ρίκα, το Λιχτενστάιν και το Περού. Στο πρόγραμμα συμπεριλήφθησαν αθλήματα αγαπητά στους Γερμανούς όπως το χάντμπολ και η κωπηλασία. Επανήλθε η γυναικεία γυμναστική κι έκανε την παρθενική του εμφάνιση το μπάσκετ.

Ο Τζέσε Οουενς ήταν ο ήρωας των αγώνων, ενώ οι μαύροι αθλητές της ομάδας στίβου των ΗΠΑ, προς μεγάλη απογοήτευση του Χίτλερ που εγκαταλείπει το γήπεδο για να μην τους σφίξει το χέρι, κατακτούν 6 χρυσά, 3 ασημένια και 2 χάλκινα μετάλλια.

Στο στίβο οι Αμερικανοί δεν είχαν αντίπαλο. Επί συνόλου 30 αγωνισμάτων ανδρών και γυναικών, κατακτούν 15 χρυσά μετάλλια. Οι Φινλανδοί κυριάρχησαν στα "δικά τους" αγωνίσματα, 5.000, 10.000 και 3.000 μέτρα στιπλ, ενώ οι Γερμανοί έδειξαν τη δύναμή τους στη σφαίρα, στη σφύρα, στο ακόντιο και το πένταθλο.

Στην κολύμβηση Ιάπωνες και Ολλανδοί μοιράστηκαν από 4 χρυσά μετάλλια, ενώ οι Αμερικανοί στα 4 αγωνίσματα των καταδύσεων, κατέκτησαν 4 χρυσά, 4 ασημένια και 2 χάλκινα μετάλλια.

Στον τελικό του ποδοσφαίρου η Ιταλία που δύο χρόνια νωρίτερα είχε αναδειχτεί παγκόσμια πρωταθλήτρια, νίκησε με 2 - 1 την Αυστρία. Στο χάντμπολ η Γερμανία επικράτησε της Αυστρίας με 10 - 6, ενώ στο χόκεϊ η πανίσχυρη τότε Ινδία συνέτριψε τη Γερμανία με 8 - 1.

Στον τελικό του μπάσκετ, οι ΗΠΑ νίκησαν εύκολα τον Καναδά με 19 - 8. Οι αγώνες διεξήχθησαν σε ανοιχτό γήπεδο τένις. Οπως θυμάται ο Τζο Φοντένμπερι, μέλος της αμερικάνικης ομάδας το 1936, "η διοργάνωση των αγώνων ήταν απαράδεκτη. Οι αγωνιστικοί χώροι προκαλούσαν γέλια και ο ίδιος από τα 2.03, έβλεπα από ένα κεφάλι ψηλότερα τους υπόλοιπους. Οποιαδήποτε αμερικανική ομάδα, μπορούσε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο... Επιστρέφοντας στο σπίτι μας, ήδη γνωρίζαμε ότι επίκειται πόλεμος. Πολλοί αθλητές μιλούσαν γι' αυτό. Οι ίδιοι είδαμε ότι ο Χίτλερ προετοιμαζόταν για πόλεμο. Εμφανιζόταν συχνά στην εξέδρα, περιτριγυρισμένος από τα μαύρα κοράκια του. Οι διοργανωτές δεν έκρυβαν ακόμη, ότι το ολυμπιακό χωριό θα μετατρεπόταν στη συνέχεια σε στρατόπεδο προετοιμασίας αξιωματικών. Ετσι κι έγινε".

Παρά τις μεγάλες αθλητικές επιδόσεις, οι 11οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν σε ατμόσφαιρα καθαρά μιλιταριστική. Το γεγονός παραδέχτηκε αργότερα και η ΔΟΕ. Σε έκδοσή της αφιερωμένη στα 60 χρόνια από την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, μεταξύ άλλων τονίζεται: "Σ' αυτούς τους αγώνες κυριαρχούσε ένα δυνατό πνεύμα μιλιταρισμού και ναζισμού".

Μετά από τρία χρόνια, η χιτλερική Γερμανία άρχισε τον πόλεμο. Πολλοί από τους αθλητές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, ενώ οι Ολυμπιονίκες Λουτζ Λονγκ (Γερμανία) και Φέρεντς Τσικ (Ουγγαρία), πλήρωσαν με τη ζωή τους την τρέλα των Γερμανών να κυριαρχήσουν στον κόσμο.

Το 1969 ο Τζέσε Οουενς βρέθηκε στην Αρχαία Ολυμπία, προσκαλεσμένος της Ολυμπιακής Ακαδημίας. Μιλώντας στην 9η Σύνοδο της ΔΟΑ, μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου. Ενα μέρος τις ομιλίας του φιλοξενεί ο "Ρ".

"Οταν είχα την ευτυχία να συμπεριληφθώ στην ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ, ο κόσμος βρίσκονταν σε αναβρασμό. Το ναζιστικό κόμμα είχε καταλάβει την εξουσία στη Γερμανία και η Ιταλία είχε επιτεθεί κατά της Αιθιοπίας. Η Ιαπωνία είχε αποσυρθεί από την Κοινωνία των Εθνών και ένας τρομερός εμφύλιος πόλεμος είχε ξεσπάσει στην Ισπανία, με αποτέλεσμα η ισπανική ομάδα να επιστρέψει στην πατρίδα της, εγκαταλείποντας το ολυμπιακό χωριό.

Οι πιο σημαντικές φιλίες που έκανα στο Βερολίνο, ήταν με τον Γερμανό άλτη του μήκους Λουτς Λονγκ και τον Ιταλό Μπεκάλι.

Μια πράξη φιλάθλου πνεύματος στην οποία ευρέθηκα αναμεμειγμένος, θα μου μείνει αλησμόνητη. Πολλοί δε θα την πιστεύουν.

Οι προκριματικοί του άλματος εις μήκος διεξαγόταν συγχρόνως με τις δοκιμαστικές διαδρομές των 200μ. Με την έξαψη της στιγμής, δεν έδωσα τη δέουσα προσοχή στο αγώνισμα του άλματος εις μήκος, στο οποίο είχα δηλώσει συμμετοχή.

Χωρίς να σκεφθώ, προχώρησα στην αρχή του διαδρόμου, έτρεξα στο διάδρομο και πέρασα περπατώντας το σκάμμα. Δεν είχα ρωτήσει για να μάθω ότι θα κρινόταν ως πρώτη μου προσπάθεια. Ταραγμένος από την απειρία μου σε διεθνείς συναντήσεις, απέτυχα και στη δεύτερη προσπάθεια. Ημουνα συντετριμμένος και απελπισμένος. Τότε ο Γερμανός πρωταθλητής Λουτζ Λονγκ με πλησίασε και μου έδωσε μια σώφρονα συμβουλή: "Χάραξε μία γραμμή ένα πόδι (30 πόντους), μπροστά από τη σανίδα και πήδα από εκεί. Θα προκριθείς εύκολα".

Χωρίς την αζήτητο αυτή συμβολή, δε θα κατόρθωνα ποτέ να φτάσω στους τελικούς.

Κατά τους τελικούς είχα την τύχη να περάσω μπροστά από την αρχή, αλλά ο Λονγκ με "έπιασε" στο τελευταίο του άλμα. Στην έκτη μου προσπάθεια, πάτησα σωστά τη σανίδα και ξεπετάχτηκα σε ένα νέο ολυμπιακό ρεκόρ. Ο Λονγκ έτρεξε και με συνεχάρη πριν ακόμα εγκαταλείψω το σκάμμα.

Ο Λουτζ Λονγκ σκοτώθηκε στη Σικελία κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επισκέφθηκα τη σύζυγο και το γιο του πολλές φορές μετά τον πόλεμο. Ηταν πολύ θαρραλέο εκ μέρους του Λονγκ να με βοηθήσει ενώπιον του Χίτλερ.

Η προσωπική μου εμπειρία στην αφετηρία, ίσως να αντικατοπτρίζει τις σκέψεις χιλιάδων αθλητών κατά το βάπτισμά των στην ολυμπιακή αναμέτρηση.

Καθώς εκοίταζα το στίβο, έβλεπα το πράσινο χόρτο και τον κόκκινο διάδρομο με τις λευκές γραμμές. Καθώς εκοίταζα τις κερκίδες, έβλεπα 120.000 άτομα. Εβλεπα επίσης τις σημαίες των συμμετασχόντων κρατών κάτω από το γαλανό ουρανό. Η προσοχή μου αποσπάστηκε από την ωραία αυτή εικόνα, όταν ήχησε η σφυρίχτρα για να δοθούν οι τελικές οδηγίες.

Ο αφέτης απομακρύνθηκε δέκα βήματα και διέταξε με δυνατή γερμανική φωνή Auf die platze. Ολοι ελάβαμε τις θέσεις μας. Οταν ο αφέτης είπε σε μαλακή φωνή Fertig, ελάβαμε θέση ετοιμότητας. Ολοι οι μυς του σώματος ήταν τεταμένοι. Ακούστηκε ο πυροβολισμός... και τότε πλέον ήταν ο άνθρωπος εναντίον ανθρώπου.

Το ρίγος και η συγκίνησης που αισθάνεται ο αθλητής στην αφετηρία, είναι η καλύτερη αποζημίωση για τις ατέλειωτες ώρες που πέρασε προετοιμαζόμενος για την ολυμπιακή αναμέτρηση.

Σε αυτή τη βάση, επιθυμώ να σας αφήσω με μίαν τελική σκέψη, ένα φόρο τιμής προς τον ιδρυτή των Ολυμπιακών Αγώνων, ο οποίος τόσο σωστά διατύπωσε την άποψη:

"Το σημαντικότερο στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι η νίκη, αλλά η συμμετοχή, όπως το σημαντικότερο στη ζωή δεν είναι ο θρίαμβος αλλά η πάλη. Το ουσιώδες δεν είναι να κατακτήσεις, αλλά να αγωνιστείς καλώς".

Ο Ιωάννης Μεταξάς, που είχε σχηματίσει κυβέρνηση με την υποστήριξη του Θ. Σοφούλη, και ο διάδοχος Παύλος, που στις αρχές του 1936 είχε αναρριχηθεί στην προεδρεία της ΕΟΑ, αντικαθιστώντας τον Ιωάννη Δροσόπουλο, θέλησαν να κάνουν την καλύτερη δυνατή εμφάνιση ενώπιον του Χίτλερ, τις ικανότητες του οποίου θαύμαζαν. Στο Βερολίνο ταξίδευσαν 42 Ελληνες αθλητές. Ενας πυγμάχος, 4 παλαιστές, 5 κολυμβητές, 7 ξιφομάχοι, 6 σκοπευτές και 17 αθλητές του στίβου. Επικεφαλής όλων ο Σπύρος Λούης. Οι "προστάτες" του έθνους κι επίδοξοι πραξικοπηματίες επέλεξαν τον Ολυμπιονίκη του 1896, προκειμένου να μπει πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου ντυμένος τσολιάς και να προσφέρει λίγο αργότερα κλάδο ελαίας από την Αρχαία Ολυμπία στον Αδόλφο Χίτλερ. Κλάδο ελαίας στον άνθρωπο που απέσυρε τη Γερμανία από την Κοινωνία των Εθνών και παρέδωσε την πνευματική ζωή της χώρας στην κηδεμονία του υπουργού προπαγάνδας Τζόζεφ Γκαίμπελς. Τι ειρωνεία και τι ντροπή για τη χώρα που γέννησε το ολυμπιακό πνεύμα.

Μεταξύ των μελών της αποστολής ήταν και ο Γρηγόρης Λαμπράκης.Ο αθλητής του Πειραϊκού και βουλευτής αργότερα της ΕΔΑ, που δολοφονήθηκε το 1963 από το παρακράτος της Φρειδερίκης στη Θεσσαλονίκη, γράφει μεταξύ άλλων στο ημερολόγιό του:

- Ημέρα αναχωρήσεώς μας ήτο η 14η Ιουλίου 1936, ημέρα Τετάρτη και ώρα 8μμ. με το Εξπρές. Αναχωρήσαμε για την Ουγγαρία, πρώτα για αγώνας στη Βουδαπέστη, οι εξής: Λαμπράκης, Σίμιτσεκ, Σύλλας, Μάντικας, Γεωργακόπουλος, αδελφαί Λανίτου και Λανίτης.

Το τραίνο έτοιμο. Αποχαιρετώ όλους. Ενθυμούμαι, με εφίλησαν όλοι, ο κ. Κατράκης του Πειραϊκού και ο υιός Ρεδιάκης...

Στις 6 παρά 15 της Παρασκευής πρωί 16 - 7 - 36, ήμουν στο παράθυρο του τραίνου και η πρωινή ουγγρική αύρα θα μου μείνει αξέχαστος...

Εφάγαμε όλοι και στις 4 πήγαμε στο Γυμναστήριο (ήτο Κυριακή 18 Ιουλίου 1936). Κόσμος περίπου 200. Ο Μάντικας, με νέο ρεκόρ 54,1, έχασε από τον Κόβατς.

Εγώ 3ος 13.44 από τον Σόλμο 14.29. Αυτός είχε ρεκόρ 15.10...

Εφάγαμε το μεσημέρι στο τραίνο καλά και ενθυμούμαι πως το βραδάκι πεθάναμε από την πείνα. Ηλθε 7, 8, 9, 10 η ώρα και φαγητό δεν είχε!!! Εστελλε η Ελλάς τα παιδιά της εις Ολυμπιακούς Αγώνας με κονδύλιον χρηματικόν 2.400.000 διαχειριζόμενον από Συνοδούς μη έχοντας καν ιδέαν και επίγνωσιν στοιχειωδών αναγκών των αθλητών.

Ενθυμούμαι την διαμαρτυρίαν μας διά την πείναν μας, εις μάτην. Θα φάτε μας είπον, στο ολυμπιακό χωριό! Ενθυμούμαι ότι από την πείνα πονούσε το κεφάλι, το στομάχι, μας συχνοέπαιρνε ο ύπνος.

Ο αθλητής Αριστ. Σακελλαρίου έδεσε με ένα μαντήλι τα σαγόνια του και το στόμα του, του έδεσαν (εκουσίως) και τα χέρια εν είδει αποθανόντος και εφωνάξαμε τους Καραμπάτην και Σίμιτσεκ να δουν το πρώτο θύμα της νηστείας. Δεν τους συνεκίνησε αυτό, έστω κι αν ήτο λίγον κωμικό...

Στους Ολυμπιακούς, μόνο ο Σύλλας (6ος στη δισκοβολία με 47.75. Γεννήθηκε το 1914, ήταν αθλητής του Πανχιακού και πέθανε το 1986) και ο Μάντικας (6ος στα 400μ. εμπόδια με 54.2 και ο μοναδικός Ευρωπαίος στον τελικό. Πρωταθλητής Ελλάδας στους δρόμους μετ' εμποδίων για πολλά χρόνια. Γεννήθηκε το 1907 στη Χίο, ξεκίνησε στον Πανχιακό, μεταγράφηκε στη συνέχεια στην ΑΕΚ. Πέθανε το 1960) τιμήσανε την ελληνική ομάδα, μπαίνοντας στους έξι πρώτους νικητές των αγωνισμάτων τους. Μα φεύγοντας από τη Γερμανία οι Ελληνες συναντήθηκαν με τους Γιουγκοσλάβους στο Ζάγκρεμπ και τους νίκησαν με μεγάλη διαφορά. Γυρνώντας στην Ελλάδα βρήκαν την Αθήνα να στρατοκρατείται. Είχε κηρυχτεί η 4η Αυγούστου.

Την 4η θέση στο πιστόλι ταχύτητας κατέκτησε ο Αγγ. Παπαδήμας, ενώ η Δομνίτσα Λανίτου που κατάγονταν από την Κύπρο και για πολλά χρόνια κατείχε όλα τα ρεκόρ στους δρόμους και τα άλματα, ήταν η πρώτη Ελληνίδα που πήρε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ηταν αθλήτρια του Π. Φαλήρου και στο Βερολίνο συμμετείχε στα 100 και 80μ. εμπόδια.

Ο Τζέσε Οουενς, το "μαύρο βέλος", όπως ονομάστηκε μετά την Ολυμπιάδα του Βερολίνου, γεννήθηκε στο Κλίβελαντ και ήταν το δέκατο παιδί του Τζέιμς Οουενς. Στο σχολείο, σε ηλικία 14 χρόνων, έτρεξε τις 220 γιάρδες σε 22.9 δευτερόλεπτα. Ενα χρόνο αργότερα πήδηξε στο ύψος 1.85 και στο μήκος 6.80, επιδόσεις εντυπωσιακές για την ηλικία του. Επιπλέον, στο σχολείο του έπαιζε φούτμπολ, μπέισμπολ και ήταν αρχηγός της ομάδα μπάσκετ. Μικρό τον φώναζαν Τζι - Σι, από τα πρώτα γράμματα του ονόματός του. Ετσι προέκυψε το Τζέσε.

Οταν έφτασε στο Βερολίνο βρίσκονταν στον κολοφώνα της δόξας του. Ενα χρόνο νωρίτερα, στη διάρκεια μιας μέρας είχε δημιουργήσει πέντε παγκόσμια ρεκόρ και είχε ισοφαρίσει ένα άλλο. Ολα αυτά έγινε στην πόλη Αν Αρμπορ του Μίτσιγκαν στις 25 Μάη 1935. Στις 15.15 ο Οουενς ισοφαρίζει το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ. με 9.4 δευτερόλεπτα. Στις 15 και 25, με την πρώτη και μοναδική προσπάθεια στο μήκος,... πετάει στα 8,13μ. Στις 15 και 45 τρέχει τις 220 γιάρδες σε 20,3 δευτερόλεπτα, καταρρίπτοντας παράλληλα το παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ. Στις 16.00 τρέχει τις 220 γιάρδες με εμπόδια σε 22,6 δευτερόλεπτα και παράλληλα καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ. με εμπόδια. Κι όλα αυτά στη διάρκεια 45 λεπτών. Το ρεκόρ του στο μήκος κράτησε 25 ολόκληρα χρόνια, ενώ με την επίδοσή του στα 100μ., μπορούσε να στεφθεί Ολυμπιονίκης ακόμα και το 1964 στο Τόκιο.

Στο Βερολίνο ο Οουενς κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια. Στα 100μ. με 10,3, στα 200μ. με 20,7, στα 4Χ100 και στο μήκος με 8.06 και μάλιστα στην τελευταία προσπάθεια, υποχρεώνοντας τον Χίτλερ να εγκαταλείψει άρον - άρον το γήπεδο. Αργότερα για να μπορέσει να ζήσει έγινε επαγγελματίας. "Είχα δόξα, αλλά δεν είχα χρήματα" παραδέχτηκε. Για να βγάλει τα προς το ζην, υποχρεώθηκε να συναγωνιστεί άλογα, σκύλους, ακόμα και με καγκουρό.

Μετά από 15 χρόνια ξαναβρέθηκε στο Βερολίνο. Οχι σαν αθλητής στίβου, αλλά σαν μπασκετμπολίστας με τους Χάρλεμς.

Λουτζ Λονγκ - Τζέσε Οουενς. Τους ένωσε ο αθλητισμός, τους χώρισε ο πόλεμος

ο Γιάννης ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

Η ελληνική ομάδα ανοίγει την παρέλαση στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου. Ο Σπ. Λούης (ένθετη φωτό) παραδίδει κλάδο ελαίας στον Χίτλερ!