Ο Ιωάννης Μεταξάς, που είχε σχηματίσει κυβέρνηση με την υποστήριξη του Θ. Σοφούλη, και ο διάδοχος Παύλος, που στις αρχές του 1936 είχε αναρριχηθεί στην προεδρεία της ΕΟΑ, αντικαθιστώντας τον Ιωάννη Δροσόπουλο, θέλησαν να κάνουν την καλύτερη δυνατή εμφάνιση ενώπιον του Χίτλερ, τις ικανότητες του οποίου θαύμαζαν. Στο Βερολίνο ταξίδευσαν 42 Ελληνες αθλητές. Ενας πυγμάχος, 4 παλαιστές, 5 κολυμβητές, 7 ξιφομάχοι, 6 σκοπευτές και 17 αθλητές του στίβου. Επικεφαλής όλων ο Σπύρος Λούης. Οι "προστάτες" του έθνους κι επίδοξοι πραξικοπηματίες επέλεξαν τον Ολυμπιονίκη του 1896, προκειμένου να μπει πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου ντυμένος τσολιάς και να προσφέρει λίγο αργότερα κλάδο ελαίας από την Αρχαία Ολυμπία στον Αδόλφο Χίτλερ. Κλάδο ελαίας στον άνθρωπο που απέσυρε τη Γερμανία από την Κοινωνία των Εθνών και παρέδωσε την πνευματική ζωή της χώρας στην κηδεμονία του υπουργού προπαγάνδας Τζόζεφ Γκαίμπελς. Τι ειρωνεία και τι ντροπή για τη χώρα που γέννησε το ολυμπιακό πνεύμα.

Μεταξύ των μελών της αποστολής ήταν και ο Γρηγόρης Λαμπράκης.Ο αθλητής του Πειραϊκού και βουλευτής αργότερα της ΕΔΑ, που δολοφονήθηκε το 1963 από το παρακράτος της Φρειδερίκης στη Θεσσαλονίκη, γράφει μεταξύ άλλων στο ημερολόγιό του:

- Ημέρα αναχωρήσεώς μας ήτο η 14η Ιουλίου 1936, ημέρα Τετάρτη και ώρα 8μμ. με το Εξπρές. Αναχωρήσαμε για την Ουγγαρία, πρώτα για αγώνας στη Βουδαπέστη, οι εξής: Λαμπράκης, Σίμιτσεκ, Σύλλας, Μάντικας, Γεωργακόπουλος, αδελφαί Λανίτου και Λανίτης.

Το τραίνο έτοιμο. Αποχαιρετώ όλους. Ενθυμούμαι, με εφίλησαν όλοι, ο κ. Κατράκης του Πειραϊκού και ο υιός Ρεδιάκης...

Στις 6 παρά 15 της Παρασκευής πρωί 16 - 7 - 36, ήμουν στο παράθυρο του τραίνου και η πρωινή ουγγρική αύρα θα μου μείνει αξέχαστος...

Εφάγαμε όλοι και στις 4 πήγαμε στο Γυμναστήριο (ήτο Κυριακή 18 Ιουλίου 1936). Κόσμος περίπου 200. Ο Μάντικας, με νέο ρεκόρ 54,1, έχασε από τον Κόβατς.

Εγώ 3ος 13.44 από τον Σόλμο 14.29. Αυτός είχε ρεκόρ 15.10...

Εφάγαμε το μεσημέρι στο τραίνο καλά και ενθυμούμαι πως το βραδάκι πεθάναμε από την πείνα. Ηλθε 7, 8, 9, 10 η ώρα και φαγητό δεν είχε!!! Εστελλε η Ελλάς τα παιδιά της εις Ολυμπιακούς Αγώνας με κονδύλιον χρηματικόν 2.400.000 διαχειριζόμενον από Συνοδούς μη έχοντας καν ιδέαν και επίγνωσιν στοιχειωδών αναγκών των αθλητών.

Ενθυμούμαι την διαμαρτυρίαν μας διά την πείναν μας, εις μάτην. Θα φάτε μας είπον, στο ολυμπιακό χωριό! Ενθυμούμαι ότι από την πείνα πονούσε το κεφάλι, το στομάχι, μας συχνοέπαιρνε ο ύπνος.

Ο αθλητής Αριστ. Σακελλαρίου έδεσε με ένα μαντήλι τα σαγόνια του και το στόμα του, του έδεσαν (εκουσίως) και τα χέρια εν είδει αποθανόντος και εφωνάξαμε τους Καραμπάτην και Σίμιτσεκ να δουν το πρώτο θύμα της νηστείας. Δεν τους συνεκίνησε αυτό, έστω κι αν ήτο λίγον κωμικό...

Στους Ολυμπιακούς, μόνο ο Σύλλας (6ος στη δισκοβολία με 47.75. Γεννήθηκε το 1914, ήταν αθλητής του Πανχιακού και πέθανε το 1986) και ο Μάντικας (6ος στα 400μ. εμπόδια με 54.2 και ο μοναδικός Ευρωπαίος στον τελικό. Πρωταθλητής Ελλάδας στους δρόμους μετ' εμποδίων για πολλά χρόνια. Γεννήθηκε το 1907 στη Χίο, ξεκίνησε στον Πανχιακό, μεταγράφηκε στη συνέχεια στην ΑΕΚ. Πέθανε το 1960) τιμήσανε την ελληνική ομάδα, μπαίνοντας στους έξι πρώτους νικητές των αγωνισμάτων τους. Μα φεύγοντας από τη Γερμανία οι Ελληνες συναντήθηκαν με τους Γιουγκοσλάβους στο Ζάγκρεμπ και τους νίκησαν με μεγάλη διαφορά. Γυρνώντας στην Ελλάδα βρήκαν την Αθήνα να στρατοκρατείται. Είχε κηρυχτεί η 4η Αυγούστου.

Την 4η θέση στο πιστόλι ταχύτητας κατέκτησε ο Αγγ. Παπαδήμας, ενώ η Δομνίτσα Λανίτου που κατάγονταν από την Κύπρο και για πολλά χρόνια κατείχε όλα τα ρεκόρ στους δρόμους και τα άλματα, ήταν η πρώτη Ελληνίδα που πήρε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ηταν αθλήτρια του Π. Φαλήρου και στο Βερολίνο συμμετείχε στα 100 και 80μ. εμπόδια.