"Βλέπεις, αγαπητέ μου αναγνώστη, πόλεμος είναι αυτός! Με νεκρούς, τραυματίες, αιχμαλώτους, αγνοούμενους κλπ. Πάντως, ανεξάρτητα από τα δεινά που υφίσταται ο στρατός της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων σ' αυτή τη δύσκολη και, πολλές φορές, πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα, πορεία, πάντα προχωράει, πάντα δίνει το "παρών" στην πάλη του λαού. Κι έτσι θα γίνεται σε τούτη την απάνθρωπη καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε, όπως και αύριο στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ο δρόμος είναι πάντα ανηφορικός για τον κοινωνικό άνθρωπο. Με την πάλη του, σε τούτο ή το άλλο επίπεδο, βελτιώνει τη θέση του, ξεκινάει από μία νέα αφετηρία για να πάει όλο και πιο ψηλά. Ετσι γίνεται σήμερα κι έτσι θα γίνεται στο μέλλον. Τόσο οι γενιές του μεσοπολέμου (σ' αυτές κατατάσσομαι κι εγώ) όσο και οι κατοπινές (Εθνική Αντίσταση, εμφύλιος, μακροχρόνιοι δημοκρατικοί αγώνες, δικτατορία 21ης Απριλίου και 14 χρόνια της μεταπολίτευσης) έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στα γεγονότα. Στην τιτάνια αυτή προσπάθεια του λαού μας έκανα κι εγώ όσο μπορούσα καλύτερα το καθήκον μου".

Αντώνης ΑΜΠΑΤΙΕΛΟΣ, Μια ζωή στον αγώνα με μετερίζι το ελληνικό καράβι.

Ο άνθρωπος που τα 'γραψε αυτά, παρά τα φαινόμενα - το ύφος του κειμένου παραπέμπει σ' έναν σεβάσμιο, μειλίχιο, σοφό γέροντα - ήταν, μέχρι και την τελευταία του ώρα, ένας νεολαίος. Ορθιος, μάχιμος, με το μάτι του να παίζει συνέχεια αριστερά δεξιά, πετώντας σπίθες μέσα απ' το βάθος που δίνει στα μάτια η θάλασσα όταν την έχεις αγναντέψει ώρες ατέλειωτες, ανήσυχος καθώς του έλαχε να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της ταξικής κόντρας - απέναντι ήταν όχι όποιοι κι όποιοι, μα το εφοπλιστικό κεφάλαιο - ήρεμος στο βάθος - παρότι, ή και, ίσως, επειδή είχε σύντροφο στη ζωή και τους αγώνες του την Αγγλοουαλέζα δασκάλα Μπέτι Μπάρτλετ, στέλεχος του ΚΚΜΒ από το 1939, τη γυναίκα που έδωσε σκαμπίλι στη Φρειδερίκη. Ηταν νεολαίος, γιατί ως και το τέλος του είχε όραμα και πίστη σ' αυτό: Πιστεύω ακράδαντα, έγραφε όταν οι νεκροθάφτες γύρω έτριβαν τα χέρια τους, ότι ο άνθρωπος θα ξαναβρεί το βηματισμό του!

Ο Αντώνης για τους συντρόφους της γενιάς του μεσοπολέμου, ο σύντροφος Αντώνης για μας τα τζόβενα, είχε και λάθη. Παραήταν σεμνός. Μιλούσε συνέχεια για το μπροστά και για τους άλλους. Και χρειάστηκε να πεθάνει για να μάθουμε, εκείνη τη μέρα, απ' το χειρόγραφο του βιβλίου που ετοίμαζε, ορισμένες "λεπτομέρειες". "Καλό θα 'ναι, έγραφε, να παραθέσω απλώς τα ονόματα όλων των φυλακών όπου "φιλοξενήθηκα"". Απλώς (!):

1. Φυλακές Μαργαρίτη (Πάτρα), έπειτα από 2 - 3 βδομάδων παραμονή στα κρατητήρια Χωροφυλακής Αργοστολίου (Μάρτης του 1935).

2. "Ναυτοφυλακή" ναυστάθμου και στρατιωτικές φυλακές Πάτρας.

3. Κρατητήρια - Φυλακές εξωτερικού: Λιμενικά κρατητήρια Γουρουνοβίλας (έτσι λέγαμε σαρκαστικά τη Villa Constitution στην Αργεντινή), Κρατητήρια Μεταναστευτικών Αρχών, Βανκούβερ, Καναδά, Ελις Αϊλαντ, Νέα Υόρκη. Χρονολογίες αντίστοιχα: 1935, 1939, 1942.

4. Φυλακές Βούρλων (Πειραιά). Δύο φορές, το 1948 και το 1952. Σε συνέχεια στη Μακρόνησο, από Μάρτη μέχρι Οκτώβρη του 1948.

5. Φυλακές Αβέρωφ (Αθήνα), 1948,1952.

6. Φυλακές Αίγινας, 1952,1953,1960 - 1964.

7. Φυλακές Καλαμίου (Ιτζεδίν). Δύο φορές: 1949 - 50 και 1953 - 54.

8. Φυλακές Αλικαρνασσού (Ηράκλειο Κρήτης) 1954.

9. Φυλακές Κέρκυρας. Δύο φορές: 1950 - 52 και 1954 - 58.

10. Φυλακές Γιούρων (στεγασμένες) 1958 - 60.

11. Φυλακές Κεφαλλονιάς (Αργοστόλι) 1953 (ως τους σεισμούς).

12. Δικαστικές φυλακές Συρου, 1959.

Το βέβαιο είναι πως αν ζούσε τώρα ο σύντροφος Αντώνης και του δείχναμε αυτό μας το χειρόγραφο θα το διέγραφε από πάνω ως κάτω, ως απαράδεκτο λιβανωτό. Ομως από πέρσι, τέτοια μέρα, δε ζει. Κι έτσι μπορούμε, τουλάχιστον από τις στήλες της εφημερίδας, να πούμε άλλη μια αλήθεια: Ο άνθρωπος την έζησε τη ζωή του ολόκληρη. Οπως αρμόζει σε κομμουνιστή. Στις πλώρες, στα λιμάνια, στις φυλακές, στα συνδικάτα, στη Βουλή, στα διεθνή φόρουμ.

Γι' αυτό ας μας συγχωρέσει το απόγευμα στο νεκροταφείο τη σιωπή.

Θ. Λ.

"Εθιμοτυπική επίσκεψη επραγματοποίησε το προεδρείο της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών στον πρωθυπουργό κ. Κ. Σημίτη στο Μέγαρον Μαξίμου, κατά τη διάρκεια της οποίας εθίγησαν γενικότερα θέματα της ναυτιλίας, ο ρόλος της στην οικονομία του τόπου και η θέση της στον κοινοτικό και διεθνή χώρο".

Λακωνικότατο το χτεσινό δελτίο Τύπου της ΕΕΕ, όπως και κάθε άλλο προηγούμενο αντίστοιχο, δεν αναφέρει λέξη για το τι αξίωσαν αυτή τη φορά οι Ελληνες εφοπλιστές. Με δεδομένο ότι δεν έχουν μείνει και πολλά για να ζητήσουν, καθώς η ελληνική σημαία έχει αποκτήσει εδώ και δεκαετίες όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της σημαίας ευκαιρίας, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την κατάθεση των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων στη Βουλή. Προς το παρόν αρκεί ο επίκαιρος λόγος του Αντώνη Αμπατιέλου για το "ναυτιλιακό ζήτημα":

"Η σημερινή ναυτιλία μας, φορτηγά και επιβατικά πλοία, έχει τις ρίζες της στα σιταροκάραβα της επανάστασης του '21. Τα μικρά ιστιοφόρα της εποχής εκείνης, που απ' τη μια στιγμή στην άλλη μεταβάλλονταν από ειρηνικά μέσα μεταφοράς σε επικίνδυνα κουρσάρικα, επηρέασαν και τη νοοτροπία των τότε πλοιοκτητών, μία νοοτροπία η οποία, στις ευνοϊκές συνθήκες της στρεβλής καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας, μεταδόθηκε στις νεότερες γενιές των σημερινών εφοπλιστών.

Ο τυχοδιωκτισμός, το ρίσκο, το άρπαγμα της ευκαιρίας, το κλαψούρισμα, η καταστροφολογία, οι απαιτήσεις από όποια κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στην εξουσία να κάνει παραχωρήσεις, ενώ αυτοί να μη δίνουν τίποτε ή να δίνουν ελάχιστα από τη γεμάτη τσέπη τους, ήταν τα γνωρίσματα συμπεριφοράς και νοοτροπίας των εφοπλιστών μας. Προπολεμικά, η ελληνική ναυτιλία κατείχε την 9η θέση στον κόσμο σε συνολικό τονάζ. Αν θυμάμαι καλά, το 1938 ήταν γραμμένα στα ελληνικά νηολόγια γύρω στα 550 σκάφη όλων των κατηγοριών με 1.850.000 κ.ο.χ. Τα νεότερα που αγοράστηκαν κατά τα έτη 1935 - 1937, μια περίοδο ανάκαμψης της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο ίδιος αριθμός ίσως ισχύει και για τα μέχρι 10 χρόνων ηλικίας καράβια. Τα υπόλοιπα ήταν παλιά, πολλά του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, δηλαδή από 20 - 30 χρόνων και πάνω. Η αξία τους σύμφωνα με υπολογισμούς ειδικών ανερχόταν σε 10.000.000 λίρες Αγγλίας, από τις οποίες τις 2.500.000 τις χρωστούσαν στο Σίτι του Λονδίνου. Οι δεσμοί του εφοπλιστικού κεφαλαίου με την ελληνική οικονομία ήταν τότε από ανύπαρκτη έως αδύνατη".

"Βρισκόμαστε πια στο 1990 και στη σχέση ελληνικού δημοσίου - εφοπλιστών κυριαρχεί ακόμη το άρθρο 13 του αποικιακού νόμου 1687/53, που μετέβαλε την ελληνική σημαία σε σημαία ευκαιρίας. Στον πόλεμο, οι εφοπλιστές μας διαμαρτύρονταν για τις "υπερβολικές" αξιώσεις των ναυτεργατών, ενώ στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, αυτές οι αξιώσεις των κομμουνιστών ναυτεργατών υπονόμευαν το "ανορθωτικό έργο" των εφοπλιστών και του κράτους τους.

Στα μεταπολεμικά χρόνια, οι εφοπλιστές μας, αφού με τη φωτιά και το σίδερο εξουδετέρωναν κάθε υγιή τάση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα κι αφού καταδίωξαν χιλιάδες ναυτεργάτες, επειδή ήταν μέλη κάποιας συνδικαλιστικής οργάνωσης όχι της αρεσκείας τους, με τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες, ως πάντα... αδικούμενοι και με την αμέριστη βοήθεια όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, των Αμερικάνων αετονύχηδων (βουλευτές, γερουσιαστές και άλλοι "big shots" όπως λέγονται αμερικάνικα) επιδόθηκαν σ' αυτή την πρωτοφανή κούρσα του γιγαντιαίου πλουτισμού".

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αντώνη Αμπατιέλου "Μια ζωή στον αγώνα με μετερίζι το ελληνικό καράβι").

Δεκατέσσερις μήνες πριν, ο Αντώνης Αμπατιέλος, μιλώντας στην εκδήλωση για τα 50χρονα της αντιφασιστικής νίκης και την ίδρυση της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, ανάμεσα σε άλλα, σημείωνε:

"Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε! Το ναυτεργατικό κίνημα πέρασε διάφορα στάδια, φουρτούνες, γιατί μπονάτσα δε βρήκε ποτέ. Ομως πιστεύω πως η μεγαλύτερη φουρτούνα που συνάντησε, όπως όλο το εργατικό και προοδευτικό κίνημα της χώρας, είναι στην τελευταία δεκαετία του αιώνα μας.

Ομως, παρ' όλο το κακό που μας βρήκε, το προοδευτικό, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στους ναυτεργάτες σήμερα είναι παρόν, δίνει τις δικές του μικρότερες ή μεγαλύτερες μάχες με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών του για την κληρονομιά που το βαραίνει, αλλά και πλήρη επίγνωση ότι έχει να κάνει με έναν πολύ σκληρό αντίπαλο, τους Ελληνες εφοπλιστές, οι οποίοι σήμερα έχουν ανοιχτά και ξετσίπωτα μαζί τους τις κυβερνήσεις της εικοσαετίας και τώρα του ΠΑΣΟΚ, όπως και τα ξένα μεγαθήρια που κρύβονται πίσω από τα "Μάαστριχτ", τα "ΕΟΚ" και τα "Ευρωπαϊκή Ενωση". Σήμερα οι ναυτεργάτες μας παλεύουν ενάντια στην καταστροφική πολιτική που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση υπό την καθοδήγηση των Βρυξελλών όπως και όλη η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι. Φυσικά, εδώ υπάρχει μία ιδιομορφία.

Η ελληνικής πλοιοκτησίας ναυτιλία με ελληνική ή ξένη σημαία, γνωρίζει "ημέρες δόξης λαμπράς". Διάβασα έναν πολύ αξιόπιστο αριθμό αυτές τις μέρες. Ενώ τα καράβια αυξάνονται και πληθύνονται "ως η άμμος της θαλάσσης", το ναυτεργατικό δυναμικό κατεβαίνει αριθμητικά.

Υπολογίζεται πως μόνο είκοσι χιλιάδες (20.000) ναυτεργάτες απασχολούνται στα καράβια μας, δηλαδή όσοι ασχολούνταν με τη ναυτιλία προπολεμικά των 550 καραβιών και των 1.850.000 τόνων. Και φυσικά η πανούκλα της απαλλαγής των εφοπλιστών από το ελληνικό δυναμικό άρχισε από τα κατώτερα πληρώματα, αλλά όπως διαβάζω επεκτείνεται στους αξιωματικούς. Ενώ η κυβέρνηση και οι δικοί μας μεταπράτες καπιταλιστές φροντίζουν για την αποβιομηχάνιση της χώρας και τελικά τη μετατροπή της σε ένα χώρο που θα 'ρχονται να λιάζονται οι καλοβγαλμένοι οικονομικά Δυτικοευρωπαίοι κι άλλοι εκλεκτοί του Θεού των καπιταλιστών, οι εφοπλιστές μας και η κυβέρνηση ετοιμάζουν τις συνθήκες για πλήρη επάνδρωση των καραβιών τους με φτηνούς - φυσικά προς το παρόν - ξένους, Ασιάτες, Αφρικανούς κλπ. ναυτεργάτες. Το ναυτεργατικό κίνημα μαθημένο από θύελλες, καταιγίδες και τρικυμίες φοβερές, θα αντιπαλέψει αυτό το καταστροφικό προτσές. Χωρίς να θέλω να παραστήσω τον προφήτη, να μου επιτρέψετε να κάνω μια πρόβλεψη. Αργά ή γρήγορα, οι ξεπουλητές του εθνικού μας πλούτου και της καταβαράθρωσης της χώρας θα πληρώσουν κάποια μέρα το βαρύ τίμημα".

Συμπληρώνεται σήμερα, Τετάρτη 7 Αυγούστου,ένας χρόνος από το θάνατο του αξέχαστου συντρόφου μας Αντώνη Αμπατιέλου.Η οικογένειά του, οι σύντροφοι και φίλοι του θα συναντηθούμε στις 5.30 μ.μ. στον τάφο του, στο νεκροταφείο της "Ανάστασης" στον Πειραιά,για να καταθέσουμε λουλούδια στον τάφο του και να τιμήσουμε τη μνήμη του.