21 Απριλίου 1996, Ιταλία: δεν ήταν η μέρα της επανάστασης, δεν ήταν η μέρα όπου η λενινιστική πρωτοπορία οδήγησε τις μάζες στην εξουσία. Οχι, η 21η Απριλίου του τρέχοντος, ήταν απλά η μέρα της ισχνής νίκης της Ελιάς και της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Ωστόσο, σε αυτήν την Ιταλία, που για ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο, έχει συντριβεί από την γκρίζα μπότα της Χριστιανοδημοκρατίας, σ' αυτήν την Ιταλία, υποχείρια των σκοτεινών δυνάμεων της CIA, του Βατικανού και της μαφίας, σ' αυτήν την Ιταλία που την έχει κατασπαράξει η χριστιανοδημοκρατική και "Κραξική" διαφθορά, σ' αυτήν την Ιταλία χωρίς ορίζοντες, ακόμα και η νίκη της Ελιάς, στις 21 Απριλίου, δημιούργησε μεγάλες ελπίδες.

Ομως, σε ποιο σημείο βρίσκονται, σήμερα, τα μικρά όνειρα που ο ιταλικός λαός τόλμησε να κάνει, μετά την 21η Απριλίου; Τι ρούχο φοράει ο ηγέτης της Ελιάς και αρχηγός της κυβέρνησης, Ρομάνο Πρόντι; Φοράει το κόκκινο πουκάμισο της επανάστασης; Ενα ροζ μεταρρυθμιστικό πουκάμισο; Η μήπως έβγαλε από το ντουλάπι το χριστιανοδημοκρατικό του "διπλής όψεως", ρούχο; Οποιος τον βλέπει καθημερινά δεν έχει καμία αμφιβολία: Ο Πρόντι κάθεται στην πρωθυπουργική του καρέκλα, βγαίνει στην τηλεόραση ή στο εστιατόριο με την παλιά χριστιανοδημοκρατική του φορεσιά. Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση της Ελιάς δεν πυροδοτεί τον ενθουσιασμό του λαού και η Κομμουνιστική Επανίδρυση, που στηρίζει την κυβέρνηση από τα έξω για να μην πέσει η χώρα στα χέρια της Δεξιάς, πρέπει να υψώνει τη φωνή της καθημερινά, ώστε η κυβέρνηση Πρόντι να μην τονίσει τη συντηρητική της παρέκκλιση, να μην προκαλέσει άλλες οδύνες στο λαό.

Ωστόσο, και τα αριθμητικά στοιχεία σκιαγραφούν μία δραματική εικόνα της Ιταλίας: 3.000.000 άνεργοι (12,3% περίπου), 7.000.000 φτωχοί (11,2% ολόκληρου του πληθυσμού της χώρας), 2.128.000 οικογένειες στα όρια της πείνας. Η ανεργία στο Νότο έχει περάσει από το 17,6% το 1993 στο 23% το 1996. Το 50% των νέων και το 30% των γυναικών του Νότου είναι χωρίς δουλιά. Στην ίδια περιοχή εξαπλώνονται η εγκληματικότητα, η μαζική απόγνωση, η πείνα, τα ναρκωτικά...

Σ' αυτό το δραματικό πλαίσιο, η κυβέρνηση Πρόντι, πασχίζοντας γενναία για να ακολουθήσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, περικόπτοντας τα κοινωνικά κονδύλια ώστε να ανταποκριθεί στις παραμέτρους που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση, είχε προσπαθήσει δειλά να θέσει σε όλους τους Ευρωπαίους εταίρους το ζήτημα της παράτασης του χρόνου για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα.

Σε μία συνάντηση που είχε με τον Ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ Μαρία Αθνάρ, τις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου, ο Ρομάνο Πρόντι είχε προτείνει στον Αθνάρ να συμφωνήσει με μία "μεσογειακή πολιτική" που θα στοχεύει στην παράταση του χρόνου για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, έτσι ώστε να περιοριστούν οι ήδη τεράστιες θυσίες που έχουν επιβληθεί στους εργαζόμενους του ευρωπαϊκού Νότου και να επιβραδυνθεί η κατάργηση του κοινωνικού κράτους. Η απάντηση του Αθνάρ και ολόκληρης της ευρωπαϊκής Δεξιάς (με πρώτο τον Σιράκ) ήταν πολύ σκληρή: Η Ιταλία δε θα πρέπει καν να σκέφτεται την επιβράδυνση της ένταξης στο Μάαστριχτ και οφείλει να συνεχίσει την πολιτική της μείωσης του δημοσίου ελλείμματος.

Ακριβώς τις επόμενες μέρες μετά τη συνάντηση Πρόντι - Αθνάρ στη Βαλένθια, η ιταλική κυβέρνηση παρουσίασε τον νέο προϋπολογισμό, έναν προϋπολογισμό που ακριβώς μετά τις επιθέσεις Αθνάρ περνούσε από τα 36 δισ. λιρέτες στα 62 δισ.

Στον νέο προϋπολογισμό που προτείνει ο Πρόντι υπήρχαν αρχικά σοβαρές περικοπές στον τομέα της δημόσιας υγείας και στις συντάξεις. Μόνο η σοβαρή αντίθεση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (που ήταν έτοιμη να αποσύρει την κοινοβουλευτική της στήριξη στην κυβέρνηση Πρόντι και να ξεκινήσει την κυβερνητική κρίση) έπεισε τον Πρόντι καιτον υπουργό Οικονομικών Ατζέλιο Τσιάμπι να μην προχωρήσουν στις περικοπές στην υγεία και στις συντάξεις.

Ομως, ο νέος αυτός προϋπολογισμός, χωρίς τις παραπάνω περικοπές, δεν ήταν ακόμα αρεστός στην ευρωπαϊκή Δεξιά και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τις τελευταίες μέρες αυξήθηκαν οι επιθέσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς ενάντια στην ιταλική κυβέρνηση. Και πάλι ο Αθνάρ, ο Σιράκ, η Μπούντεσμπανκ καθώς και εκπρόσωποι του ΔΝΤ ενάντια στον Πρόντι.

Για άλλη μία φορά, κάτω από τις πιέσεις της διεθνούς Δεξιάς, ο Πρόντι πείσθηκε να συμπεριλάβει στον νέο προϋπολογισμό και άλλα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα: έναν αλμυρό φόρο για την πρώτη κατοικία και έναν "ευρωφόρο" 100.000 λιρετών ετησίως επί όλων των μισθών των εργαζομένων.

Η Κομμουνιστική Επανίδρυση αντέδρασε άμεσα και σκληρά: Ο Φάουστο Μπερτινότι, γραμματέας της Επανίδρυσης, δήλωσε με κατηγορηματικό τρόπο, ότι οι κομμουνιστές θα αντιταχθούν στη Βουλή στον φόρο για την πρώτη κατοικία και ότι τον "ευρωφόρο" θα πρέπει να τον πληρώσουν μόνο όσοι έχουν υψηλούς μισθούς, μόνο όσοι έχουν μεγάλα εισοδήματα και μεγάλες περιουσίες.

Οι σκληρές επιθέσεις των Ευρωπαίων συνεχίζονται. Ο Πρόντι παραπατάει. Οι κομμουνιστές απαντούν με αγώνα.

Φόσκο ΤΖΙΑΝΙΝΙ

Ψήφο εμπιστοσύνης έδωσε το γαλλικό Κοινοβούλιο, την περασμένη Τετάρτη, στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ και στα σχέδια του για το νέο προϋπολογισμό. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς η γαλλική εθνοσυνέλευση ελέγχεται στη συντριπτική της πλειοψηφία από το συντηρητικό δεξιό κυβερνητικό συνασπισμό.

Ψήφο εμπιστοσύνης, όμως, δε φαίνεται, πια, να δίνει ο γαλλικός λαός στην κυβέρνηση Ζιπέ. Οι μεγάλες απεργίες που προγραμματίζονται και οι προειδοποιητικές, που έχουν, ήδη, πραγματοποιηθεί, αποτελούν την απτή έκφραση της δυσαρέσκειας και του τέλους της ανοχής των Γάλλων εργαζομένων. Ενα χρόνο μετά το μεγάλο απεργιακό κύμα του περασμένου Νοέμβρη, τα αιτήματα των τότε απεργών δεν έχουν δικαιωθεί και καμία υπόσχεση της γαλλικής κυβέρνησης δεν έχει υλοποιηθεί. Τα στοιχεία, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, δείχνουν μάλλον ότι η γαλλική οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και οι υπεράνθρωπες θυσίες που καλούνται να κάνουν οι εργαζόμενοι μοιάζουν να είναι μάταιες.

Στα τέλη του Ιουλίου, το ολικό δημόσιο έλλειμμα της χώρας είχε αγγίξει τα 170,7 δισεκατομμύρια φράγκα με πρόβλεψη να αγγίξει τα 287,8 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος της τρέχουσας χρονιάς. Στη μειονεκτικότερη θέση εμφανίζεται ο τομέας της Κοινωνικής Ασφάλισης, ο οποίος εμφανίζει έλλειμμα ύψους 70 δισεκατομμυρίων φράγκων αντί 17 δισεκατομμυρίων, όπως είχε προβλέψει η κυβέρνηση Ζιπέ για να δικαιολογήσει την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, την περικοπή των προσφερομένων υπηρεσιών και την "κατακρεούργηση" της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Σε εξίσου άθλια κατάσταση βρίσκεται και ο τομέας της συνταξιοδότησης, ο οποίος παρά το "πάγωμα" που έχουν υποστεί οι συντάξεις και η αύξηση των εισφορών, υπολογίζεται ότι θα αγγίξει ένα έλλειμμα ύψους 200 δισεκατομμυρίων φράγκων τη χρονική περίοδο 1995-2000.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που αφορούν την ανεργία. Την ανεργία που βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ για τη Γαλλία, φθάνοντας το ποσοστό του 12,5%, το οποίο αντιστοιχεί σε, τουλάχιστον, 3.000.000 ανθρώπους και αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτό το ποσοστό υπολογίζονται μόνο οι "μακροχρόνια" άνεργοι. Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι το ποσοστό αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο ανάμεσα στις νεαρές ηλικίες. Συγκεκριμένα, υπολογίζεται ότι στις ηλικίες 16-24 χρόνων εργάζεται μόνο το 32%, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό, που δεν έχει ακόμα υπολογιστεί, φέρεται να βρίσκεται στα όρια της ανεργίας καθώς υποαπασχολείται. Ενα καινούριο στοιχείο είναι αυτό της εργασιακής αβεβαιότητας, της υποαπασχόλησης, της πρόσκαιρης απασχόλησης κλπ.

Ενας άλλος δείκτης που αποδεικνύει την καθοδική πορεία της γαλλικής οικονομίας είναι η φτώχεια. Αυτό που διαπιστώνει κανείς εύκολα είναι ότι η φτώχεια, όπως γράφει χαρακτηριστικά και το γαλλικό περιοδικό "Λ' Εξπρές", "δε βρίσκεται πλέον στους δρόμους, αλλά κερδίζει ολοένα και περισσότερα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας". Αν, όμως, κάποιος θέλει να λάβει υπόψη του μόνο τα απτά στοιχεία, τότε θα πρέπει να περιοριστεί σε όσα αναφέρονται στους αστέγους. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς τους δείκτες τα τελευταία 4 χρόνια ο αριθμός των αστέγων έχει, σχεδόν, διπλασιαστεί και μόνο ο αριθμός αυτών που ζουν από κοινωφελή ιδρύματα ανέρχεται στα 520.000 άτομα. Μάλιστα, υπολογίζεται ότι, περίπου, το 50% των ατόμων που ζουν, κυριολεκτικά, στους δρόμους είναι νέοι μικρότεροι των 25 ετών.

Η περιληπτικότατη και ενδεικτικότατη παράθεση στοιχείων είναι αρκετή για να γίνει κατανοητή η δυσαρέσκεια του γαλλικού λαού. Τα συνδικάτα προειδοποιούν ότι η χώρα θα παραλύσει και ότι η υπομονή των εργαζομένων έχει εξαντληθεί. Η επιμονή της γαλλικής κυβέρνησης και του Προέδρου Ζακ Σιράκ στη συνέχιση της προσπάθειας για ικανοποίηση των κριτηρίων που τίθενται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μεταβάλλει το όλο μείγμα σε πραγματική εκρηκτική ύλη. Κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι είναι δυνατόν η χώρα να αγγίξει το περίφημο όριο του 3% στο δημόσιο έλλειμμα μέχρι το 1999. Επιπλέον, δε μοιάζει κανείς διατεθειμένος να προσπαθήσει να πετύχει αυτόν τον "παράλογο", όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, στόχο, ο οποίος δεν αντικατοπτρίζει παρά την έμμονη προσπάθεια της ευρωπαϊκής αστικής τάξης να ανταγωνιστεί και υπερσκελίσει - μέσω του κοινού νομίσματος - το αμερικανικό δολάριο και κατ' επέκταση όλες τις διαθέσιμες αγορές.

Η προβολή του "ονείρου της Ενωμένης Ευρώπης" δε συγκινεί πλέον τους Γάλλους, όπως και πολλούς άλλους Ευρωπαίους, καθώς έχει γίνει σαφές ότι αυτή η Ενωμένη Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες του απλού πολίτη, αλλά αντίθετα αυτός είναι που θα πρέπει να στηρίξει όλο το "ανταγωνιστικό οικοδόμημα". Ομως η κατάσταση βαίνει από το κακό στο χειρότερο και οι συνθήκες ζωής, πλέον, αγγίζουν τα άκρα. Πολλοί είναι οι οικονομικοί αναλυτές στη Γαλλία που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στην κυβέρνηση, προειδοποιώντας για μια ανεξέλεγκτη κοινωνική εξέγερση. Γιατί, όπως γράφουν χαρακτηριστικά, "το να είσαι φτωχός, αύριο θα σημαίνει να ενωθείς με τους συντρόφους σου στη μιζέρια για να υπερασπίσεις την ύπαρξή σου, για να εξεγερθείς, για να κερδίσεις αυτά που δικαιούσαι".

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Σε μαχητική αντεπίθεση προχώρησαν οι εργαζόμενοι στη Γερμανία από τις πρώτες μέρες που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του καγκελαρίου Χέλμουτ Κολ τα σχέδιά της για περικοπές στο κράτος πρόνοιας και καταργώντας πολλές βασικές κατακτήσεις. Θυμίζουμε ότι εκτός από τις επιμέρους απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις των Γερμανών, καθώς και την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, στις 18/6, στη μεγαλύτερη μεταπολεμική διαδήλωση, περισσότεροι από 350.000 εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους της Βόννης απ' όλη τη χώρα για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα μέτρα λιτότητας, αλλά και στις επιθέσεις που δέχεται το κράτος πρόνοιας.

Περισσότεροι από 100.000 μεταλλεργάτες κατέβηκαν σε απεργία και πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις σε όλη τη Γερμανία αυτή τη βδομάδα, αντιδρώντας για το "πακέτο" λιτότητας της κυβέρνησης του Κολ, που προβλέπει περικοπές στον τομέα της υγείας και ιδιαίτερα στα επιδόματα ασθενείας, θίγοντας έτσι άμεσα την πλειοψηφία των εργαζομένων. Τα συνδικάτα, πάντως, είναι αποφασισμένα να κλιμακώσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις, εάν και εφόσον δεν εισακουστούν από την κυβέρνηση και τους εργοδότες.

Οι απεργιακές αυτές κινητοποιήσεις κατά της διάλυσης του κράτους πρόνοιας και της επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας αποτελούν συνέχιση των σκληρών αγώνων που είχαν πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής οικονομικής ανάπτυξης της Γερμανίας για την κατοχύρωσή τους.

Ωστόσο, εκτός αυτού, οι εργαζόμενοι επισημαίνουν ότι τα μέτρα αυτά δεν προβλέπονται από τις περσινές συλλογικές συμβάσεις που είναι ακόμα σε ισχύ και επομένως, ανεξάρτητα αν έχουν ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή, η εφαρμογή τους είναι εντελώς αυθαίρετη.

Πολλοί, πάντως, ήταν αυτοί που η κινητοποίηση της Τρίτης τους θύμισε τη γενική απεργία του 1957, που είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση της καταβολής του 100% του μισθού τους κατά τη διάρκεια της ασθένειάς τους.

Στον κόσμο γενικά υπάρχει μεγάλη ανησυχία σχετικά με άλλα μέτρα που ίσως αποφασίσει ο Κολ και η κυβέρνησή του να εφαρμόσει. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι σύντομα ίσως αποφασιστεί να περικοπούν και τα επιδόματα αδείας και γιορτών.

Πάντως, η μαζική και πετυχημένη κινητοποίηση των περίπου 100.000 εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας έχει προκαλέσει ρήγμα στο μέτωπο των εργοδοτών. Ετσι πολλές επιχειρήσεις, που αρχικά είχαν αποφασίσει να εφαρμόσουν τα αντιλαϊκά μέτρα από την 1η Οκτώβρη, αποφάσισαν να υπαναχωρήσουν, όπως οι "Opel" "Ford" "Siemens" "BMW", ενώ η "Volkswagen" και η "Porsche" απ' την αρχή είχαν "προνοήσει" τη μεγάλη αντίδραση και είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους.

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία, βάσει επίσημων υπολογισμών, που δείχνουν ότι το κόστος απώλειας μιας μέρας ξεπερνάει το όφελος ενός χρόνου από τη μείωση του κόστους διά της περικοπής των αποδοχών σε περίπτωση ασθένειας. Μόνο στη "Mercedes", για παράδειγμα, δεν παρήχθησαν την Τρίτη 4.000 αυτοκίνητα - "ζημιά" δηλαδή που προσεγγίζει το ύψος των 16 εκατομμυρίων μάρκων.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε να περικόψει 25 δισεκατομμύρια μάρκα (16,5 δισ. δολάρια) από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να εκπληρώσει η Γερμανία τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη νομισματική ένωση.

Η επίθεση αυτή ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις προβλέπει τη μείωση κατά 20% του μισθού κατά τη διάρκεια της ασθένειας τους πρώτους έξι μήνες και κατά 10% στη συνέχεια. Επίσης, την κατάργηση της συμμετοχής των ταμείων υγείας στα γυαλιά και τις τεχνητές οδοντοστοιχίες των ασφαλισμένων, ενώ κατά τη διάρκεια ασθενείας διπλασιάζεται η οικονομική συμμετοχή των πασχόντων.

Η νέα σκληρή πολιτική λιτότητας της γερμανικής κυβέρνησης είναι φυσικά σε βάρος των εργαζομένων, των γυναικών, των συνταξιούχων, των ανέργων και άλλων και προβλέπει, μεταξύ άλλων, το "πάγωμα" των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για δύο χρόνια, τη χαλάρωση των νόμων προστασίας των εργαζομένων από τυχόν απολύσεις, καθώς και τη δραστική μείωση των επιδομάτων ανεργίας και των κονδυλίων για προγράμματα μετεκπαίδευσης των ανέργων.

Σχετικά με τις συντάξεις, από το 1997 ανεβαίνει το όριο συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 60 στα 63 έτη, ενώ επισπεύδεται κατά δύο χρόνια η, προβλεπόμενη για το 2000, άνοδος του ορίου για τους άνδρες στα 65 χρόνια. Περικοπές κονδυλίων αναμένεται να γίνουν και στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας για τα βοηθήματα σε άπορους και πρόσφυγες, ενώ η απόφαση για αύξηση του επιδόματος τέκνων θα ανασταλεί.

Η οικονομία της Γερμανίας θεωρείται από τις μεγαλύτερες και πιο ισχυρές της Ευρώπης. Ο,τι διαδραματίζεται εκεί, με σκοπό να εκπληρωθούν οι επιταγές της Συνθήκης του Μάαστριχτ για την ένταξη της Γερμανίας στη νομισματική ενοποίηση, είναι ένα απλό παράδειγμα για το τι σκοπεύει η δική μας κυβέρνηση να εφαρμόσει...

Κλωντίν ΧΕΣΠΕΡ

Εχουν ξεκινήσει οι πρώτες κινητοποιήσεις ενάντια στην οικονομική πολιτική της δεξιάς κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος, της οποίας ηγείται ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της δημόσιας διοίκησης ήταν οι πρώτοι που βγήκαν στους δρόμους, στις 30 του Σεπτέμβρη, όταν η κυβέρνηση παρουσίαζε στη Βουλή τον γενικό προϋπολογισμό του κράτους για τον επόμενο χρόνο. Αυτός ο προϋπολογισμός, που προωθείται με καθαρά περιοριστικό τρόπο, προβλέπει το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, που σημαίνει ότι η ήδη ισχνή αγοραστική τους δύναμη, συνέπεια αλλεπάλληλου παγώματος των μισθών τους στο παρελθόν ή ελάχιστων αυξήσεων πάντα όμως κάτω από την αύξηση των τιμών καταναλωτή, θα μειωθεί, εφόσον ψηφιστεί ο παραπάνω προϋπολογισμός, ακόμα περισσότερο.

Ομως δεν είναι μόνο αυτό, καθώς προωθείται μία νέα μείωση των δημοσίων εξόδων (στον τομέα της υγείας, για παράδειγμα, έχει αποφασιστεί να καταβάλλονται 100 πεσέτες για κάθε συνταγή φαρμάκων, που μέχρι τώρα ήταν δωρεάν, εισάγοντας έτσι μία ποιοτικά διαφορετική σχέση, που, εφόσον προχωρήσει, θα μπορεί να είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την αύξηση της τιμής στο άμεσο μέλλον). Ακόμα προαναγγέλλεται μείωση του προϋπολογισμού για τα δημόσια πανεπιστήμια, ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και το κλείσιμο αυτών που δεν είναι κερδοφόρες.

Παράλληλα, κυβέρνηση και συνδικάτα της πλειοψηφίας ήρθαν σε συμφωνία, τέλος Σεπτέμβρη, όσον αφορά το σύστημα των συντάξεων, γνωστή ως "Συμφωνίες του Τολέδο", με την οποία διαφώνησε η Ενωμένη Αριστερά, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας, το Κόμμα των Καταλανών Κομμουνιστών, καθώς και άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η εν λόγω συμφωνία προβλέπει μία αύξηση του χρόνου καταβολής εισφορών, μέχρι να φτάσουν οι δικαιούχοι στη σύνταξη (σήμερα ισχύει η 15ετία ως ελάχιστος χρόνος καταβολής εισφορών, για τα επόμενα 3 χρόνια θα ισχύσει η 18ετία, με στόχο στο μέλλον να φτάσουν στην 25ετία!) και ταυτόχρονη δημιουργία νέων μηχανισμών για τον υπολογισμό της, γεγονός που θα οδηγήσει σε μία σοβαρή μείωση των συντάξεων για την πλειοψηφία των εργαζομένων.Στην πραγματικότητα μόνο ένα 5% των εργαζομένων θα ευνοηθεί από αυτά τα μέτρα, ενώ το υπόλοιπο 95% θα υποστεί μειώσεις της τάξης του 7% μέχρι και του 10%.

Αλλο ένα από τα προαναγγελθέντα, εκ μέρους της κυβέρνησης, μέτρα είναι μία δεύτερη εργασιακή μεταρρύθμιση, που θα συντείνει στην τάση κατάργησης της μόνιμης εργασίας και θα αυξάνει την πρόσκαιρη εργασία.Τα μέτρα αυτά είχαν δρομολογηθεί σιωπηλά από την πρώτη εργασιακή μεταρρύθμιση της προηγούμενης "σοσιαλιστικής" κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να τονίσουμε την αντισυνταγματική στάση της κυβέρνησης όσον αφορά την άρνησή της να παραδώσει τα "έγγραφα του CESID" (κρατικές μυστικές υπηρεσίες), ώστε να δικαστούν όσοι φέρονται αναμεμειγμένοι στην κρατική τρομοκρατία, τον "βρώμικο πόλεμο" κατά των Βάσκων αυτονομιστών της οργάνωσης ΕΤΑ, στάση που καθιστά, τελικά, συνένοχη την κυβέρνηση σ' αυτόν τον βρώμικο πόλεμο.

Σε όλα αυτά ας προστεθεί και η απόφαση της κυβέρνησης να εγκαταστήσει βιντεοκάμερες στους δρόμους, μέσω των οποίων θα "εποπτεύουν" τους "ταραχοποιούς" ή την επαναφορά των Θρησκευτικών ως βαθμολογήσιμο μάθημα στην παιδεία.

Πεπ ΒΑΛΕΝΘΟΥΕΛΑ

Η Ευρώπη της λιτότητας αλλά και του αγώνα

Μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαντλούν την εφευρετικότητα σύλληψης και "φαντασίας" στο να διατυπώνουν και να επιχειρούν να εφαρμόσουν τα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των σκληρών οικονομικών μέτρων είναι η επιχείρηση "Νομισματική Ενωση" που μηχανεύτηκαν πριν από λίγα χρόνια στο Μάαστριχτ προκειμένου να προωθήσουν τους στόχους μιας μικρής (αλλά κυρίαρχης) μερίδας της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας. Τα μέτρα δεν είναι πάντα τα ίδια. Ανάλογα τη χώρα, το επίπεδο ανάπτυξής της και τους στόχους μερίδων της αστικής τάξης της, ποικίλουν σε σύλληψη και ρυθμούς εφαρμογής. Ολα όμως χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι στρέφονται με ιδιαίτερη σκληρότητα κατά των εργαζομένων και των κεκτημένων τους ενώ την ίδια ώρα στρώνουν το χαλί για τη μεγαλύτερη ασυδοσία του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι νιώθοντας πως οι στόχοι της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας σημαίνουν μόνο θυσίες και στερήσεις γι' αυτούς και τις οικογένειές τους, οργανώνονται, αντιστέκονται και αρχίζουν να διεκδικούν ένα άλλο δρόμο. Εκκρεμεί ο συντονισμός μεταξύ τους τόσο για την ανταλλαγή πείρας αλλά και την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ίδιας πηγής, που γεννάει τα μέτρα της στέρησης και της λιτότητας.

Οι Γάλλοι εκπαιδευτικοί στους δρόμους του αγώνα

Χιλιάδες εργάτες μετάλλου ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους αυτή τη βδομάδα