Ισως, μας αντιτείνουν, ότι είναι αποτέλεσμα της ...πολυφωνίας και της εσωκομματικής τους ...δημοκρατίας, αλλά θα μας επιτρέψουν να επιμένουμε ότι πολύ διαφορετικά ονομάζονται τα τέτοια φαινόμενα. Για το ΣΥΝ μιλάμε, ο οποίος στη μεν Βουλή κατάγγειλε - έστω και μόνο, για την πλευρά της αδιαφάνειας - την περιβόητη σύμβαση της ΔΕΗ με τον Κοπελούζο, αλλά, στη Φλώρινα, η τοπική ηγεσία της οργάνωσής του εμφανίζεται να συνυπογράφει, μαζί με τ' άλλα κόμματα, εκτός του ΚΚΕ, ψήφισμα για την άμεση έναρξη του έργου.

Βέβαια, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά, που εμφανίζεται διπρόσωπος ο ΣΥΝ. Συνήθως, όμως, προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα, γι' αυτό και οι τοποθετήσεις της ηγεσίας του είναι - κατά κανόνα - γενικόλογες και αόριστες, για να "διαβάζονται" κι έτσι κι αλλιώτικα. Τούτη τη φορά, όμως, φαίνεται πως ...μπερδεύτηκαν τα πράγματα και η διγλωσσία είναι καραμπινάτη...

Το πρόσφατο περιστατικό αστυνομικής βίας στη Ρόδο, όπου - σύμφωνα με τις καταγγελίες του πολίτη, που αποτέλεσε το θύμα της αναίτιας επίθεσης - τρεις αστυνομικοί της Δίωξης Ναρκωτικών τον συνέλαβαν χωρίς καμιά εξήγηση και τον ξυλοκόπησαν άγρια, ενώ η ίδια συμπεριφορά συνεχίστηκε και στο αστυνομικό τμήμα από τέταρτο αστυνομικό, δεν είναι δυστυχώς το μοναδικό. Και ενώ, μετά τις σχετικές καταγγελίες, διατάσσεται συνήθως μια ΕΔΕ, τα αποτελέσματά της, και ιδιαίτερα αν τιμωρήθηκαν και πώς οι όποιοι υπεύθυνοι για την απαράδεκτη, αντιδημοκρατική και παράνομη συμπεριφορά τους, δε γίνονται γνωστά.

Δε νομίζει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης ότι πρέπει να δημοσιοποιεί τα ζητήματα αυτά, όπως επίσης και να κάνει δημοσίως γνωστά κάποια συνολικά στοιχεία, τουλάχιστον για τα τελευταία χρόνια;

Παρά τα μεγάλα λόγια των κυβερνητικών υπευθύνων περί "Παιδείας του 21ου αιώνα", όλοι οι "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" γνωρίζουν ότι και η νέα εκπαιδευτική "μεταρρύθμιση" έχει καθαρά ταξικό χαρακτήρα. Αποσκοπεί να κλείσει τις "τρύπες", που υπάρχουν ακόμα στο εκπαιδευτικό σύστημα και από τις οποίες - έστω με χίλιες μύριες δυσκολίες - μπορούν να "τρυπώσουν" και να μπουν στα πανεπιστήμια κάποιοι νέοι που προέρχονται από τα φτωχά στρώματα του ελληνικού λαού.

Οι εκάστοτε κυβερνώντες και η οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά ουσιαστικά τον τόπο, τρέμουν στην ιδέα ότι θα μορφωθούν οι νέοι της φτωχολογιάς. Διότι τότε θα τους αμφισβητήσουν και θα παλέψουν από καλύτερες θέσεις για την ανατροπή της εξουσίας τους. Γι'αυτό και κατά καιρούς οι εντεταλμένοι υπουργοί Παιδείας προχωρούν σε διάφορες "μεταρρυθμίσεις", με στόχο - εκτός των άλλων - να κατοχυρώσουν την πρόσβαση στη μόρφωση και τη σπουδή αποκλειστικά για τα δικά τους παιδιά, ώστε να διαιωνίσουν την εξουσία τους. Να γιατί ο αγώνας για μια δημόσια, δωρεάν παιδεία πρέπει να λάβει, όχι μόνο πανεκπαιδευτικό, αλλά και παλλαϊκό χαρακτήρα.

Σαράντα τρία χρόνια έχουν περάσει από την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη, στις 14 Αυγούστου 1954 κι ένα πράγμα δεν μπορούν με τίποτε να του συγχωρήσουν οι κάθε λογής αστοί απολογητές. Ακόμη κι αυτοί που αναγνωρίζουν και επικρίνουν ορισμένες - τουλάχιστον - πλευρές του ξενόδουλου, ματοβαμμένου και βαθιά αντιλαϊκού μετεμφυλιακού καθεστώτος.

Ακόμη και σήμερα, δεν μπορούν να του συγχωρήσουν ότι ήταν Κομμουνιστής με κάπα κεφαλαίο. Οτι ταύτισε την τιμή του, την ίδια την ύπαρξή του, ακόμη κι αυτή τη ζωή του, με την τιμή του ΚΚΕ και τις αρχές του Κόμματος, στις οποίες έμεινε αταλάντευτα πιστός, μέχρι που έκοψαν το νήμα της ζωής του οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Γι' αυτό και η κομματική στάση αρχών του Ν. Πλουμπίδη βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο όλων όσοι ασχολούνται μαζί του κι επιχειρούν και σήμερα - σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια μετά - να την πλαγιοβάλλουν και να τη συκοφαντήσουν. Μάταιος ο κόπος τους.

Δυστυχώς, για τον Αντ. Καρκαγιάννη, η χτεσινή εκπομπή του στο ρ/σ "Σκάι" δεν ξέφυγε απ' αυτό τον κανόνα. Ολα τ' άλλα δεν ήταν παρά το περιτύλιγμα των πραγματικών επιδιώξεων και στόχων της εκπομπής.

ΠΡΟΣΩΠΟ

Μπέντζαμιν Νετανιάχου

Για ακόμη μια φορά, η "ειρηνευτική διαδικασία" στη Μέση Ανατολή εμφανίζεται ως πνέουσα τα λοίσθια. Η βομβιστική επίθεση που σκόρπισε τον τρόμο στην Ιερουσαλήμ πριν δύο βδομάδες έδωσε στον Ισραηλινό πρωθυπουργό έξοχη αφορμή για να επιβάλει αποκλεισμό στη Δυτική Οχθη, παγώνοντας τις συνομιλίες με τον Αραφάτ, αναστέλλοντας τη χρηματοδότηση προς το νεότευκτο Παλαιστινιακό κράτος και προωθώντας κατεδαφίσεις οικιών Αράβων και ανεγέρσεις οικιών Ισραηλινών εποίκων.

Για ακόμη μια φορά, ο "διεθνής παράγων" αποτυγχάνει στην προσπάθειά του να πιέσει τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Οχι μόνο επειδή ο επικεφαλής του Λικούντ έχει την υποστήριξη του 70% των Ισραηλινών (σύμφωνα με δημοσκόπηση της "Γιεντότ Αχρονότ", 8.8.97) στη σκλήρυνση της στάσης του, αλλά και λόγω της - ανήκουστης επί αντιπολίτευσης Πέρες - "σύμπλευσης" των αντιπάλων του στην Κνεσσέτ. Η αδημονούσα να "τελειώνει επιτέλους" η παλαιστινιακή υπόθεση αμερικανική διπλωματία βλέπει τον Αραφάτ σε αλγεινή θέση (λες και οι δύο βόμβες δεν εξερράγησαν στην Ιερουσαλήμ, αλλά στην καρέκλα του), τον Νετανιάχου "ευλόγως" αδιάλλακτο, τους Αραβες διαιρεμένους και ανίσχυρους, την κατάσταση σε τέλμα. Κι οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι ήλπιζαν να αποκτήσουν "ρόλο", έχουν de facto εκπαραθυρωθεί.

Για ακόμη μια φορά, η πολυετής κρίση στη Μέση Ανατολή επιβιώνει διπλωματικών πρωτοβουλιών, σκληρών πιέσεων και ψυχοφθόρων διαπραγματεύσεων. Οσο για την πραγματική "βόμβα" (βραδυφλεγής αυτή) στις ισορροπίες της περιοχής, τη συρο-ισραηλινή διαπραγμάτευση, έχει παγώσει στο 1996.

Για ακόμη μια φορά, τα βλέμματα στρέφονται στον Ντένις Ρος, ο οποίος θα επιχειρήσει να "μεταπείσει" τον Μπι - Μπι. Ο οποίος θα έχει την τελευταία λέξη...

Μπ. Γ.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, κοντά στα 4,5 εκατομμύρια Γερμανοί είναι άνεργοι, με το ποσοστό της ανεργίας να ξεπερνάει το 11% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Μάλιστα, μέσα σ' ένα μόνο μήνα - τον Ιούλη που πέρασε - άλλοι 132.000 εργαζόμενοι προστέθηκαν στην τεράστια λίστα της ανεργίας. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η αύξηση της ανεργίας είναι πολύ μεγαλύτερη στην πρώην ΓΛΔ, σε σχέση με την πρώην ΟΔΓ. Το άλλοτε "γερμανικό θαύμα" φαίνεται να ξεθωριάζει, ενώ γίνεται πλέον φανερό ότι η ενοποίηση της Γερμανίας, όχι μόνο δεν πρόσφερε τον "παράδεισο" στους πολίτες της πρώην ΓΛΔ - όπως υποσχόταν ο Κολ και οι σοσιαλδημοκράτες της πρώην ΟΔΓ - αλλά οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην "κόλαση" της ανεργίας...