"Μεγάλε μου σύντροφε, / όσο μικρός κι αν είν' ο κόσμος/ τόσο πιο μεγάλες είναι οι καρδιές μας. / Εσύ μου το 'μαθες αυτό. / Τότε οι άλλοι μάχονταν για το ψωμί, / φώναζαν στις διαδηλώσεις, / στέκονταν στο Γοργοπόταμο. / Εμείς κρατούσαμε τα χοντρά σου χέρια κι ήμασταν σίγουροι για το μέλλον. / Τότε οι άλλοι λιώνανε στα σίδερα/ και στις εξορίες. / Κλαίγαν τα παιδιά για τον Πατέρα τους/ οι Μάνες για τους γιους τους. / Εμείς μεγαλώναμε στο κάθε δελτίο σου/ σηκώναμε το κεφάλι πιο ψηλά. / Κι ο κόσμος μίκραινε/ κι οι καρδιές μας μεγάλωναν/ Νερό τα λόγια σου, σύντροφέ μου, / στις διψασμένες καρδιές. "

|λ18

... Ηταν ένα απόσπασμα από το ποίημα της Ελένης Λογαρά "στον πατέρα μου" μέσα στην ποιητική της συλλογή "Το χάος του χρόνου".

Σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Λογαρά έπεσε ανάμεσα σε φίλους, συντρόφους και γνωστούς. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο ξαφνικό και απρόσμενο τέλος γι' αυτόν τον άνθρωπο, τον τόσο ζωντανό, δυναμικό και πάντα αεικίνητο; Είχε προλάβει να δει την τελευταία γι' αυτόν Ανοιξη της Ζακύνθου, της γενέτειράς του κι ετοιμαζόταν να ξαναπάει... Εζησε και πέθανε, νέος πάντα, μ' ό,τι μπορεί να σημαίνει ουσιαστικά αυτό: Ενεργητικός, πρόσχαρος, ακλόνητος στις αρχές του, αλλά ανοιχτός σε ό,τι καινούριο, συμμετείχε σ' ό,τι μπορούσε να προλάβει στη διάρκεια ενός εικοσιτετράωρου, υπεράσπιζε τις ιδέες του με το πάθος και την αγνότητα ενός νεοφώτιστου, αλλά διέθετε και χιούμορ και ήξερε να χαίρεται τη ζωή. Στις εκδηλώσεις της Ενωσης Ζακυνθίων - υπήρξε πρόεδρός της για πολλά χρόνια μέχρι πρόσφατα - χόρευε και αστειευόταν και συζητούσε κι έπινε μέχρι τις προχωρημένες ώρες... Καλός και γλυκός άνθρωπος, καλός φίλος, πολιτισμένος συνομιλητής, ήξερε να εμπνέει και να προσελκύει ακόμα και ανθρώπους με διαφορετικές ιδεολογικές αρχές, βασιζόμενος σ' ό,τι κοινό μπορούσε να ενώσει- αλλά και στο ίδιο το παράδειγμά του σαν ανθρώπου. Ζωντανό ιστορικό αρχείο, διάνθιζε τις συναρπαστικές διηγήσεις του από την αντίσταση στη Ζάκυνθο με ανθρώπινες εικόνες, πείρα ζωής και ανέκδοτα, όμως δεν παρέλειπε να εντοπίζει πάντα τις κοινωνικές αιτίες των φαινομένων. (Μακάρι η ιστορία της αντίστασης του νησιού του, που είχε ο ίδιος αρχίσει να γράφει, να αξιοποιηθεί σύντομα).

***

Συμμετείχε και ήταν μια από τις "ψυχές" αυτής της αντίστασης. Υπεύθυνος της μισής Ζακύνθου από πλευράς ΕΑΜ, ήταν στέλεχος της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ. Πλήρωσε τους αγώνες του με 10 χρόνια φυλακή και άλλα τέσσερα εξορία. Σπουδαία στάθηκε η συμβολή του στην οργάνωση των φυλακισμένων στο Κάστρο της Ζακύνθου, μια φοβερή φυλακή που η μισή ηταν χτισμένη στο νερό. Και ήταν αυτός που στήριξε τη μεγάλη απεργία των κρατουμένων στις αρχές του '46 (περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν στη μαρτυρία του στο "Ρ" της 15ης Αυγούστου 1993, στο άρθρο με τίτλο "Οταν ο Εγκέλαδος γκρεμίζει μια φυλακή").

Γράφει ο Παύλος Δελαπόρτας, ο αξέχαστος επίτιμος εισαγγελέας εφετών στο βιβλίο του "Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου": ΔΕΝ ξέρω από ποια δύναμη αντλούσαν (σ.σ. οι κρατούμενοι αγωνιστές στις φυλακές Ζακύνθου) τόση ζωντάνια και αισιόδοξη ενατένιση της ζωής σ' εκείνες τις δύσκολες ώρες τους... από τα ωραία τους νιάτα, από τις πλούσιες σε αισθήματα ανθρωπισμού καρδιές τους, από τη φιλοσοφία του σοσιαλισμού ή από τις συνειδήσεις τους, ήσυχες πως δεν έκαμαν κακό;"

Ισως από όλα αυτά εμπνεόταν και ο Μίμης (για τους συντρόφους και φίλους) παρά τις κακουχίες και τις πίκρες που γνώρισε - ακόμα και από συμπατριώτες του - δεν έπαψε να πιστεύει με την ίδια την αλλοτινή φλόγα ότι θα έρθουν μια μέρα καλύτεροι καιροί, ότι μετά το σκοτάδι έρχεται πάντα το φως, μετά την ήττα η νίκη... μετά το πισωγύρισμα το προχώρημα!

***

Ψυχή της Ενωσης Ζακυνθίων, έβαλε τα θεμέλια για την παραπέρα εξέλιξή της και φρόντιζε ο ίδιος προσωπικά για όλα - από το πιο σημαντικό μέχρι το τελευταίο καρφί, δίνοντας πάντα ιδιαίτερη έμφαση στις πολιτιστικές εκδηλώσεις, στην ανάδειξη του έργου των παιδιών της Ζακύνθου αλλά και στη διαφύλαξη της παράδοσης του νησιού...

Αγαπούσε τους νέους και ενδιαφερόταν για όλους τους σύγχρονους προβληματισμούς. Πρόσφατα τον ακούσαμε να λέει: "Πώς μπορεί να μην ενδιαφέρεται κανείς για τα προβλήματα των γυναικών; Η ζωή της γυναίκας είναι αλληλένδετη και επηρεάζει τη ζωή του άντρα. Τα προβλήματά της είναι και δικά του προβλήματα, προβλήματα της οικογένειας, του συνόλου... "

Αρρωστος στην εντατική, ζητούσε επίμονα τα γυαλιά του και το "Ριζοσπάστη" να τον διαβάσει. Εζησε μέχρι το τέλος, σαν παλικάρι που ήταν.

"Μεγάλε μου σύντροφε, / όσο μικρός κι αν είν' ο κόσμος/ τόσο πιο μεγάλες είναι οι καρδιές μας. / Εσύ μου το 'μαθες αυτό. / Τότε οι άλλοι μάχονταν για το ψωμί, / φώναζαν στις διαδηλώσεις, / στέκονταν στο Γοργοπόταμο. / Εμείς κρατούσαμε τα χοντρά σου χέρια κι ήμασταν σίγουροι για το μέλλον. / Τότε οι άλλοι λιώνανε στα σίδερα/ και στις εξορίες. / Κλαίγαν τα παιδιά για τον Πατέρα τους/ οι Μάνες για τους γιους τους. / Εμείς μεγαλώναμε στο κάθε δελτίο σου/ σηκώναμε το κεφάλι πιο ψηλά. / Κι ο κόσμος μίκραινε/ κι οι καρδιές μας μεγάλωναν/ Νερό τα λόγια σου, σύντροφέ μου, / στις διψασμένες καρδιές. "

|λ18

... Ηταν ένα απόσπασμα από το ποίημα της Ελένης Λογαρά "στον πατέρα μου" μέσα στην ποιητική της συλλογή "Το χάος του χρόνου".

Σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Λογαρά έπεσε ανάμεσα σε φίλους, συντρόφους και γνωστούς. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο ξαφνικό και απρόσμενο τέλος γι' αυτόν τον άνθρωπο, τον τόσο ζωντανό, δυναμικό και πάντα αεικίνητο; Είχε προλάβει να δει την τελευταία γι' αυτόν Ανοιξη της Ζακύνθου, της γενέτειράς του κι ετοιμαζόταν να ξαναπάει... Εζησε και πέθανε, νέος πάντα, μ' ό,τι μπορεί να σημαίνει ουσιαστικά αυτό: Ενεργητικός, πρόσχαρος, ακλόνητος στις αρχές του, αλλά ανοιχτός σε ό,τι καινούριο, συμμετείχε σ' ό,τι μπορούσε να προλάβει στη διάρκεια ενός εικοσιτετράωρου, υπεράσπιζε τις ιδέες του με το πάθος και την αγνότητα ενός νεοφώτιστου, αλλά διέθετε και χιούμορ και ήξερε να χαίρεται τη ζωή. Στις εκδηλώσεις της Ενωσης Ζακυνθίων - υπήρξε πρόεδρός της για πολλά χρόνια μέχρι πρόσφατα - χόρευε και αστειευόταν και συζητούσε κι έπινε μέχρι τις προχωρημένες ώρες... Καλός και γλυκός άνθρωπος, καλός φίλος, πολιτισμένος συνομιλητής, ήξερε να εμπνέει και να προσελκύει ακόμα και ανθρώπους με διαφορετικές ιδεολογικές αρχές, βασιζόμενος σ' ό,τι κοινό μπορούσε να ενώσει- αλλά και στο ίδιο το παράδειγμά του σαν ανθρώπου. Ζωντανό ιστορικό αρχείο, διάνθιζε τις συναρπαστικές διηγήσεις του από την αντίσταση στη Ζάκυνθο με ανθρώπινες εικόνες, πείρα ζωής και ανέκδοτα, όμως δεν παρέλειπε να εντοπίζει πάντα τις κοινωνικές αιτίες των φαινομένων. (Μακάρι η ιστορία της αντίστασης του νησιού του, που είχε ο ίδιος αρχίσει να γράφει, να αξιοποιηθεί σύντομα).

***

Συμμετείχε και ήταν μια από τις "ψυχές" αυτής της αντίστασης. Υπεύθυνος της μισής Ζακύνθου από πλευράς ΕΑΜ, ήταν στέλεχος της κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ. Πλήρωσε τους αγώνες του με 10 χρόνια φυλακή και άλλα τέσσερα εξορία. Σπουδαία στάθηκε η συμβολή του στην οργάνωση των φυλακισμένων στο Κάστρο της Ζακύνθου, μια φοβερή φυλακή που η μισή ηταν χτισμένη στο νερό. Και ήταν αυτός που στήριξε τη μεγάλη απεργία των κρατουμένων στις αρχές του '46 (περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν στη μαρτυρία του στο "Ρ" της 15ης Αυγούστου 1993, στο άρθρο με τίτλο "Οταν ο Εγκέλαδος γκρεμίζει μια φυλακή").

Γράφει ο Παύλος Δελαπόρτας, ο αξέχαστος επίτιμος εισαγγελέας εφετών στο βιβλίο του "Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου": ΔΕΝ ξέρω από ποια δύναμη αντλούσαν (σ.σ. οι κρατούμενοι αγωνιστές στις φυλακές Ζακύνθου) τόση ζωντάνια και αισιόδοξη ενατένιση της ζωής σ' εκείνες τις δύσκολες ώρες τους... από τα ωραία τους νιάτα, από τις πλούσιες σε αισθήματα ανθρωπισμού καρδιές τους, από τη φιλοσοφία του σοσιαλισμού ή από τις συνειδήσεις τους, ήσυχες πως δεν έκαμαν κακό;"

Ισως από όλα αυτά εμπνεόταν και ο Μίμης (για τους συντρόφους και φίλους) παρά τις κακουχίες και τις πίκρες που γνώρισε - ακόμα και από συμπατριώτες του - δεν έπαψε να πιστεύει με την ίδια την αλλοτινή φλόγα ότι θα έρθουν μια μέρα καλύτεροι καιροί, ότι μετά το σκοτάδι έρχεται πάντα το φως, μετά την ήττα η νίκη... μετά το πισωγύρισμα το προχώρημα!

***

Ψυχή της Ενωσης Ζακυνθίων, έβαλε τα θεμέλια για την παραπέρα εξέλιξή της και φρόντιζε ο ίδιος προσωπικά για όλα - από το πιο σημαντικό μέχρι το τελευταίο καρφί, δίνοντας πάντα ιδιαίτερη έμφαση στις πολιτιστικές εκδηλώσεις, στην ανάδειξη του έργου των παιδιών της Ζακύνθου αλλά και στη διαφύλαξη της παράδοσης του νησιού...

Αγαπούσε τους νέους και ενδιαφερόταν για όλους τους σύγχρονους προβληματισμούς. Πρόσφατα τον ακούσαμε να λέει: "Πώς μπορεί να μην ενδιαφέρεται κανείς για τα προβλήματα των γυναικών; Η ζωή της γυναίκας είναι αλληλένδετη και επηρεάζει τη ζωή του άντρα. Τα προβλήματά της είναι και δικά του προβλήματα, προβλήματα της οικογένειας, του συνόλου... "

Αρρωστος στην εντατική, ζητούσε επίμονα τα γυαλιά του και το "Ριζοσπάστη" να τον διαβάσει. Εζησε μέχρι το τέλος, σαν παλικάρι που ήταν.

"... Είμαι 15 χρόνων και η ζωή μου είναι μαρτύριο, έχει καταντήσει θέμα ρουτίνας. Είμαι ανίκανη να επικοινωνήσω με τους άλλους να τους πειράζω, να γελάω μαζί τους, με λίγα λόγια ν' ανήκω στην παρέα τους, να με θέλουν για το κέφι μου και για τη ζωντάνια μου... "

Μοναξιά, έλλειψη επικοινωνίας, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέματα που απασχολούν τους νέους και τις νέες και αυτό φαίνεται από τις στήλες αλληλογραφίας των περιοδικών ευρείας κυκλοφορίας. Προβλήματα που επιτείνονται από τα κενά στις σχέσεις των γονέων, αλλά και τη φτώχεια και την έλλειψη κάποιων διεξόδων.

"... Δεν έχω να μιλήσω για τις δικές μου εμπειρίες, είμαι πολύ ώριμη για την ηλικία μου (και αυτό καταντάει μειονέκτημα στην περίπτωσή μου) είμαι σοβαρή, απόμακρη, ψυχρή, εγωίστρια... Οσοι με πλησιάζουν με βαριούνται εύκολα, γιατί κάποιοι που μπορούν να μιλήσουν μόνο σοβαρά και αυτοί όπως και εγώ, αναζητούν την τρέλα στη ζωή τους. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκομαι μόνη ακόμα και όταν είμαι σε παρέα που δεν μπορώ να συμμετάσχω στη συζήτησή τους... μίλησα στη μητέρα μου γι' αυτό μου το πρόβλημα. Της ζήτησα να ασχοληθώ με τη μουσική ή την κολύμβηση, ώστε να μάθω κάτι που υπεραγαπώ, να κάνω καινούριες γνωριμίες και να μένω λιγότερες ώρες μόνη. "Τα οικονομικά μας είναι χάλια", μου απάντησε. Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν πως στην αρχή μου υποσχέθηκε να ρωτήσει, μα κάθε φορά που της το θύμιζα μου έλεγε συνέχεια ότι το ξεχνούσε. Στο τέλος μου είπε να αρκεστώ σ' αυτά που έχω. ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ τίποτα...

Το πρόβλημά μου με καταβάλλει, θέλω μια δική μου παρέα με πολύ κέφι που όλοι να με θέλουν και να κάνουμε μαζί τα πιο τρελά πράγματα.

Βαρέθηκα αυτή τη μοναξιά, τη μιζέρια. Η αυτοκτονία έχει περάσει αμέτρητες φορές από το μυαλό μου. Μα δεν είναι λύση, το ξέρω και ελευθερία θέλω, διψάω για τη ζωή, θέλω να την κατακτήσω μα τι έχω;".

Ορεξη για ζωή, ταλέντα και ικανότητες που δεν αξιοποιούνται, καταπιεσμένες δυνάμεις που μπορεί να οδηγήσουν σε ψυχώσεις... Δεν είναι καιρός να σκύψουμε στα προβλήματα των νέων;

"Εκαψαν ζωντανή την τετράχρονη κόρη της, ύστερα την έδεσαν σ' ένα δέντρο, τη βίασαν ομαδικά και την άφησαν μισοπεθαμένη".

Αυτό ήταν ένα μόνο παράδειγμα των πράξεων βίας εις βάρος των Κούρδων που ανέφερε η εκπρόσωπος της Ενωσης εργαζομένων γυναικών Τουρκίας στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΓΕ. Και δεν είναι δυστυχώς μία περίπτωση - εξαίρεση.

Η επιχείρηση αφομοίωσης και εξαφανισμού των Κούρδων, χρονολογείται εδώ και εβδομήντα χρόνια. Οι πρόσφατες επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού στο βόρειο Ιράκ, όπου δεν αφήνουν ούτε δημοσιογράφους, ούτε βοήθεια για τους αμάχους να φτάσει, δίνουν διέξοδο στη φαντασία να αναλογιστεί την κόλαση που επικρατεί εκεί με βάση τα μέχρι σήμερα δεδομένα: Μόνο στα τελευταία δέκα χρόνια καταστράφηκαν από τον τουρκικό στρατό πάνω από 2.000 κουρδικά χωριά. Πάνω από τρία εκατομμύρια Κούρδοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη όπου γεννήθηκαν και να διασκορπιστούν σε διάφορες τουρκικές πόλεις. Χιλιάδες βιασμοί γυναικών - που γίνονται με τον πιο άγριο και σαδιστικό τρόπο - έχουν σαν στόχο να κάμψουν την αντίσταση του κουρδικού λαού και να αφομοιώσουν τα είκοσι εκατομμύρια των ανυπότακτων αυτών ορεσίβιων με τον μακραίωνα πολιτισμό, που ζουν μέσα στα τουρκικά σύνορα. "Σου έρχεται να βιάσεις ακόμα και νεκρές αντάρτισσες" είπε χαρακτηριστικά ένας Τούρκος στρατιώτης επιστρέφοντας από τη θητεία του. Εκεί πάνω στα άγρια γυμνά βουνά του Κουρδιστάν εκπαιδεύονται οι νέες που αποτελούν σήμερα το ένα τρίτο των αντάρτικων ομάδων. Παρόλη την παραδοσιακή ανδροκρατία οι γυναίκες του Κουρδιστάν παίρνουν ενεργό μέρος στην αντίσταση, παλεύοντας για την απελευθέρωση της πατρίδας τους αλλά και για τη δική τους απελευθέρωση. Οι Κούρδες έχουν - λένε - αλλοτριωθεί λιγότερο σε σύγκριση με τους άντρες τους από την τουρκική επικυριαρχία. Αυτές είναι που κρατάνε ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα, τη γλώσσα, την πολιτιστική παράδοση και τη μεταδίδουν από γενιά σε γενιά. Γι' αυτό οι Τούρκοι στρατοκράτες έχουν πολλούς λόγους να θέλουν να τις αφανίσουν, αυτές και τα παιδιά τους και ξεσπάν τη λύσσα τους επάνω τους μ' όποιο τρόπο μπορούν: Βομβαρδίζουν χωριά, ρίχνουν χημικά αέρια, εξαφανίζουν ανθρώπους, δολοφονούν μωρά, δηλητηριάζουν τα νερά, καίνε τη συγκομιδή, καίνε τα δάση, ισοπεδώνουν χωριά και ύστερα τα ναρκοθετούν γύρωγύρω ώστε να μην υπάρχει οδός επιστροφής. Αφήνουν γυναίκες εγκύους πάνω στο χιόνι με θερμοκρασία κάτω από 30 βαθμούς, να παγώσουν, μέχρι να πεθάνουν, άλλες τις αναγκάζουν να χορέψουν μέχρι να αποβάλλουν - ένας αντάρτης λιγότερος! Ακόμα και σε βασανιστήρια υποβάλλουν έγκυες γυναίκες. Μόνο το 1993 αναφέρθηκαν 25 θάνατοι ανδρών και γυναικών από βασανιστήρια. Σε μαρτύρια υποβάλλονται ιδιαίτερα οι κρατούμενοι - κρατούμενες για να ομολογήσουν και χρησιμοποιούνται εκτός από τις κλασικές μεθόδους βασανισμού ό,τι άλλες μέθοδοι επινοήσει η διεστραμμένη φαντασία των ανθρωποειδών. Αναγκάζουν λ. χ. τους φυλακισμένους να καταπιούν καρφιά ή κατευθύνουν στο λάρυγγα ή σε άλλα ευαίσθητα σημεία του σώματός τους νερό υπό ισχυρή πίεση...

Ανθρώπινα δικαιώματα; Αυτά ξεχνιούνται όσο δε θίγονται τα συμφέροντα των"μεγάλων". Κι όχι μόνο αυτό: Οπως καταγγέλθηκε ήδη από τον περασμένο χρόνο, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας, εφοδιάζουν την επίσημη Τουρκία με όπλα, τανκς και ελικόπτερα ώστε να επιτελέσει πιο αποτελεσματικά τα θεάρεστα έργα της...

"... Είμαι 15 χρόνων και η ζωή μου είναι μαρτύριο, έχει καταντήσει θέμα ρουτίνας. Είμαι ανίκανη να επικοινωνήσω με τους άλλους να τους πειράζω, να γελάω μαζί τους, με λίγα λόγια ν' ανήκω στην παρέα τους, να με θέλουν για το κέφι μου και για τη ζωντάνια μου... "

Μοναξιά, έλλειψη επικοινωνίας, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέματα που απασχολούν τους νέους και τις νέες και αυτό φαίνεται από τις στήλες αλληλογραφίας των περιοδικών ευρείας κυκλοφορίας. Προβλήματα που επιτείνονται από τα κενά στις σχέσεις των γονέων, αλλά και τη φτώχεια και την έλλειψη κάποιων διεξόδων.

"... Δεν έχω να μιλήσω για τις δικές μου εμπειρίες, είμαι πολύ ώριμη για την ηλικία μου (και αυτό καταντάει μειονέκτημα στην περίπτωσή μου) είμαι σοβαρή, απόμακρη, ψυχρή, εγωίστρια... Οσοι με πλησιάζουν με βαριούνται εύκολα, γιατί κάποιοι που μπορούν να μιλήσουν μόνο σοβαρά και αυτοί όπως και εγώ, αναζητούν την τρέλα στη ζωή τους. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκομαι μόνη ακόμα και όταν είμαι σε παρέα που δεν μπορώ να συμμετάσχω στη συζήτησή τους... μίλησα στη μητέρα μου γι' αυτό μου το πρόβλημα. Της ζήτησα να ασχοληθώ με τη μουσική ή την κολύμβηση, ώστε να μάθω κάτι που υπεραγαπώ, να κάνω καινούριες γνωριμίες και να μένω λιγότερες ώρες μόνη. "Τα οικονομικά μας είναι χάλια", μου απάντησε. Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν πως στην αρχή μου υποσχέθηκε να ρωτήσει, μα κάθε φορά που της το θύμιζα μου έλεγε συνέχεια ότι το ξεχνούσε. Στο τέλος μου είπε να αρκεστώ σ' αυτά που έχω. ΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ τίποτα...

Το πρόβλημά μου με καταβάλλει, θέλω μια δική μου παρέα με πολύ κέφι που όλοι να με θέλουν και να κάνουμε μαζί τα πιο τρελά πράγματα.

Βαρέθηκα αυτή τη μοναξιά, τη μιζέρια. Η αυτοκτονία έχει περάσει αμέτρητες φορές από το μυαλό μου. Μα δεν είναι λύση, το ξέρω και ελευθερία θέλω, διψάω για τη ζωή, θέλω να την κατακτήσω μα τι έχω;".

Ορεξη για ζωή, ταλέντα και ικανότητες που δεν αξιοποιούνται, καταπιεσμένες δυνάμεις που μπορεί να οδηγήσουν σε ψυχώσεις... Δεν είναι καιρός να σκύψουμε στα προβλήματα των νέων;

"Εκαψαν ζωντανή την τετράχρονη κόρη της, ύστερα την έδεσαν σ' ένα δέντρο, τη βίασαν ομαδικά και την άφησαν μισοπεθαμένη".

Αυτό ήταν ένα μόνο παράδειγμα των πράξεων βίας εις βάρος των Κούρδων που ανέφερε η εκπρόσωπος της Ενωσης εργαζομένων γυναικών Τουρκίας στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΓΕ. Και δεν είναι δυστυχώς μία περίπτωση - εξαίρεση.

Η επιχείρηση αφομοίωσης και εξαφανισμού των Κούρδων, χρονολογείται εδώ και εβδομήντα χρόνια. Οι πρόσφατες επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού στο βόρειο Ιράκ, όπου δεν αφήνουν ούτε δημοσιογράφους, ούτε βοήθεια για τους αμάχους να φτάσει, δίνουν διέξοδο στη φαντασία να αναλογιστεί την κόλαση που επικρατεί εκεί με βάση τα μέχρι σήμερα δεδομένα: Μόνο στα τελευταία δέκα χρόνια καταστράφηκαν από τον τουρκικό στρατό πάνω από 2.000 κουρδικά χωριά. Πάνω από τρία εκατομμύρια Κούρδοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη όπου γεννήθηκαν και να διασκορπιστούν σε διάφορες τουρκικές πόλεις. Χιλιάδες βιασμοί γυναικών - που γίνονται με τον πιο άγριο και σαδιστικό τρόπο - έχουν σαν στόχο να κάμψουν την αντίσταση του κουρδικού λαού και να αφομοιώσουν τα είκοσι εκατομμύρια των ανυπότακτων αυτών ορεσίβιων με τον μακραίωνα πολιτισμό, που ζουν μέσα στα τουρκικά σύνορα. "Σου έρχεται να βιάσεις ακόμα και νεκρές αντάρτισσες" είπε χαρακτηριστικά ένας Τούρκος στρατιώτης επιστρέφοντας από τη θητεία του. Εκεί πάνω στα άγρια γυμνά βουνά του Κουρδιστάν εκπαιδεύονται οι νέες που αποτελούν σήμερα το ένα τρίτο των αντάρτικων ομάδων. Παρόλη την παραδοσιακή ανδροκρατία οι γυναίκες του Κουρδιστάν παίρνουν ενεργό μέρος στην αντίσταση, παλεύοντας για την απελευθέρωση της πατρίδας τους αλλά και για τη δική τους απελευθέρωση. Οι Κούρδες έχουν - λένε - αλλοτριωθεί λιγότερο σε σύγκριση με τους άντρες τους από την τουρκική επικυριαρχία. Αυτές είναι που κρατάνε ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα, τη γλώσσα, την πολιτιστική παράδοση και τη μεταδίδουν από γενιά σε γενιά. Γι' αυτό οι Τούρκοι στρατοκράτες έχουν πολλούς λόγους να θέλουν να τις αφανίσουν, αυτές και τα παιδιά τους και ξεσπάν τη λύσσα τους επάνω τους μ' όποιο τρόπο μπορούν: Βομβαρδίζουν χωριά, ρίχνουν χημικά αέρια, εξαφανίζουν ανθρώπους, δολοφονούν μωρά, δηλητηριάζουν τα νερά, καίνε τη συγκομιδή, καίνε τα δάση, ισοπεδώνουν χωριά και ύστερα τα ναρκοθετούν γύρωγύρω ώστε να μην υπάρχει οδός επιστροφής. Αφήνουν γυναίκες εγκύους πάνω στο χιόνι με θερμοκρασία κάτω από 30 βαθμούς, να παγώσουν, μέχρι να πεθάνουν, άλλες τις αναγκάζουν να χορέψουν μέχρι να αποβάλλουν - ένας αντάρτης λιγότερος! Ακόμα και σε βασανιστήρια υποβάλλουν έγκυες γυναίκες. Μόνο το 1993 αναφέρθηκαν 25 θάνατοι ανδρών και γυναικών από βασανιστήρια. Σε μαρτύρια υποβάλλονται ιδιαίτερα οι κρατούμενοι - κρατούμενες για να ομολογήσουν και χρησιμοποιούνται εκτός από τις κλασικές μεθόδους βασανισμού ό,τι άλλες μέθοδοι επινοήσει η διεστραμμένη φαντασία των ανθρωποειδών. Αναγκάζουν λ. χ. τους φυλακισμένους να καταπιούν καρφιά ή κατευθύνουν στο λάρυγγα ή σε άλλα ευαίσθητα σημεία του σώματός τους νερό υπό ισχυρή πίεση...

Ανθρώπινα δικαιώματα; Αυτά ξεχνιούνται όσο δε θίγονται τα συμφέροντα των"μεγάλων". Κι όχι μόνο αυτό: Οπως καταγγέλθηκε ήδη από τον περασμένο χρόνο, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας, εφοδιάζουν την επίσημη Τουρκία με όπλα, τανκς και ελικόπτερα ώστε να επιτελέσει πιο αποτελεσματικά τα θεάρεστα έργα της...

• Φεμινιστική και ψυχολογική προσέγγιση των προβλημάτων του γάμου είναι το θέμα σεμιναρίου που οργανώνει ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας. Τα προβλήματα θα αναλυθούν με βάση σύγχρονα και παλιά θεατρικά κείμενα:

"Η πιο δυνατή" του Αύγουστου Στρίντμπεργκ (εκδόσεις Δωδώνη) ο "Ορφέας στον Αδη" του Τένεσι Ουίλιαμς (εκδόσεις Δωδώνη) "Παράξενο Ιντερμέτζο", του Ευγένιου Ο Νιλ (εκδόσεις "Μέδουσα"), "Θεϊκά λόγια" του Ραμόν ντελ Βαλιέ - Ινκλαν (εκδόσεις "Δωδώνη"). "Αλκηστη" του Ευριπίδη (εκδόσεις "Εστία"). συντονίστριες θα είναι η Κ. Πουμπούρα, Α. Σκούρτη. Το θέμα θα αναλυθεί σε πέντε συναντήσεις συνολικής διάρκειας 12 ωρών. Συμμετοχή 7.000δρχ. για τα μη μέλη του Συνδέσμου και έκπτωση 50% σε φοιτητές και φοιτήτριες. Πληροφορίες στα γραφεία του Συνδέσμου, Σόλωνος 41, τηλ. 3616.236, καθημερινές (εκτός από Σάββατο) 11 - 1.30μμ.

• Οι γυναίκες και τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα της στυγνής δικτατορίας στο Σουδάν. Γι' αυτό το θέμα θα μιλήσει την Τετάρτη 5 Απριλίου στις 6μ.μ. η πρόεδρος της Ενωσης Γυναικών του Σουδάν Φατιμά Ιμπραχίμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΓΣΕΕ, Πατησίων 69. Την εκδήλωση οργανώνουν δώδεκα οργανώσεις γυναικείες, γυναικεία τμήματα των κομμάτων, οργανώσεις Ειρήνης, κ. α.

Επιμέλεια:

Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Πάνω στα άγρια γυμνά βουνά του Κουρδιστάν εκπαιδεύονται οι νέες γυναίκες, που αποτελούν σήμερα το ένα τρίτο των αντάρτικων ομάδων και μάχονται για τη λευτεριά τους

• Φεμινιστική και ψυχολογική προσέγγιση των προβλημάτων του γάμου είναι το θέμα σεμιναρίου που οργανώνει ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας. Τα προβλήματα θα αναλυθούν με βάση σύγχρονα και παλιά θεατρικά κείμενα:

"Η πιο δυνατή" του Αύγουστου Στρίντμπεργκ (εκδόσεις Δωδώνη) ο "Ορφέας στον Αδη" του Τένεσι Ουίλιαμς (εκδόσεις Δωδώνη) "Παράξενο Ιντερμέτζο", του Ευγένιου Ο Νιλ (εκδόσεις "Μέδουσα"), "Θεϊκά λόγια" του Ραμόν ντελ Βαλιέ - Ινκλαν (εκδόσεις "Δωδώνη"). "Αλκηστη" του Ευριπίδη (εκδόσεις "Εστία"). συντονίστριες θα είναι η Κ. Πουμπούρα, Α. Σκούρτη. Το θέμα θα αναλυθεί σε πέντε συναντήσεις συνολικής διάρκειας 12 ωρών. Συμμετοχή 7.000δρχ. για τα μη μέλη του Συνδέσμου και έκπτωση 50% σε φοιτητές και φοιτήτριες. Πληροφορίες στα γραφεία του Συνδέσμου, Σόλωνος 41, τηλ. 3616.236, καθημερινές (εκτός από Σάββατο) 11 - 1.30μμ.

• Οι γυναίκες και τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα της στυγνής δικτατορίας στο Σουδάν. Γι' αυτό το θέμα θα μιλήσει την Τετάρτη 5 Απριλίου στις 6μ.μ. η πρόεδρος της Ενωσης Γυναικών του Σουδάν Φατιμά Ιμπραχίμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΓΣΕΕ, Πατησίων 69. Την εκδήλωση οργανώνουν δώδεκα οργανώσεις γυναικείες, γυναικεία τμήματα των κομμάτων, οργανώσεις Ειρήνης, κ. α.

Επιμέλεια:

Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Πάνω στα άγρια γυμνά βουνά του Κουρδιστάν εκπαιδεύονται οι νέες γυναίκες, που αποτελούν σήμερα το ένα τρίτο των αντάρτικων ομάδων και μάχονται για τη λευτεριά τους