- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Επιτέλους (!) λάβαμε κάποια εξήγηση, με αρκετή καθυστέρηση είναι αλήθεια, για τη στάση του προέδρου της ΝΔ Μ. Εβερτ στις κινητοποιήσεις των αγροτών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ούτε λίγο - ούτε πολύ ο πρόεδρος της ΝΔ ομολόγησε αυτό που όλοι λίγο - πολύ αντιλαμβάνονταν, ότι στόχος του ήταν να ελέγξει και να χειραγωγήσει τις κινητοποιήσεις των αγροτών. "Δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε έτσι, γιατί η κατάσταση θα γινόταν ανεξέλεγκτη", απάντησε στις επικρίσεις των εσωκομματικών αντιπάλων του στη συνεδρίαση της ΚΕ, περί "άκριτης υιοθέτησης των αιτημάτων των διαφόρων κοινωνικών ομάδων".
Πρόκειται για μια "νέα" πλευρά της πολιτικής συναίνεσης του πολύχρωμου δικομματισμού, η οποία έρχεται στην καινούρια κατάσταση να εξυπηρετήσει τον ίδιο αμετάβλητο στόχο, της εξαπάτησης και καθυπόταξης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.Η "νέα κατάσταση" χαρακτηρίζεται από τη διαρκώς αυξανόμενη φθορά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δυσκολεύεται να εξασφαλίζει την "κοινωνική συναίνεση" στις αντιλαϊκές επιλογές, στο γενικότερο πλαίσιο της ανυποληψίας και αναξιοπιστίας, που βουλιάζουν καθημερινά τα κόμματα του δικομματισμού.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναλαμβάνει, λοιπόν, να "καλύπτει" τα εξεγερμένα λαϊκά στρώματα, ώστε να μπορεί να "επικοινωνεί" μαζί τους, για να μπορεί να τα κατευθύνει πιο εύκολα σε ανώδυνες για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική "λύσεις" και βέβαια στον ευνουχισμό των αγώνων τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια ότι ο πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου έσπευσε να υποβοηθήσει τον Μ. Εβερτ, εξαπολύοντας εναντίον του τις αναχρονιστικές "αντιδεξιές επιθέσεις", παρέχοντάς του με αυτό τον τρόπο εύσημα "αντιπολιτευτικής δράσης".Ο δικομματισμός - "τετράχρωμος" σήμερα - ενισχύει όσο μπορεί στις δύσκολες στιγμές τις όποιες δυνατότητες έχει για να ενσωματώσει και να εξουδετερώσει τις λαϊκές αντιδράσεις και αντιστάσεις. Ουσιαστικά ο Μ. Εβερτ έρχεται και σε αυτό τον τομέα - εκτός, δηλαδή, από τους τομείς της εξωτερικής πολιτικής και της παιδείας που τους έχει "εξαιρέσει" από την κομματική αντιπαράθεση - να παίξει το ρόλο του "αντικαταστάτη", όπως αρέσκεται να λέει, της "ανίκανης και παράλυτης κυβέρνησης".
Η στάση αυτή της ηγεσίας της ΝΔ δε συνιστά βέβαια κάποια "σκλήρυνση" της αντιπολιτευτικής τακτικής της, αλλά μια "δημιουργική αναπροσαρμογή" της συναινετικής γραμμής πλεύσης, η οποία παραμένει πάντα κεντρική γραμμή.Η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται και από την εισήγηση του Μ. Εβερτ στη συνεδρίαση της ΚΕ, την περασμένη Τετάρτη, όπου περιγράφει τα χαρακτηριστικά του πολιτικού λόγου του, τα οποία "εναρμονίζονται" με τη γενικότερη λογική της συναίνεσης. Χαρακτηριστικά, λοιπόν, του πολιτικού λόγου της ηγεσίας της ΝΔ είναι "οι συγκεκριμένες προτάσεις νόμων, η προσπάθεια συγκρότησης ενιαίου και αρραγούς μετώπου στα εθνικά θέματα, η αναζήτηση διαλόγου, η άσκηση κριτικής - (σ. σ. η οποία περιορίζεται) - στην εσφαλμένη οικονομική πολιτική και στα θέματα ηθικής τάξεως, η αποτελεσματική υπεράσπιση των διωκομένων ατόμων και (σ. σ. η ιεράρχηση ανήκει στον Μ. Εβερτ) η συμπαράσταση στα δίκαια αιτήματα των κοινωνικών ομάδων που κατάφωρα αδικούνται".
Ποια "συμπαράσταση";
Χρειάζεται εδώ μια διευκρίνιση για την έννοια που δίνει ο Μ. Εβερτ στη "συμπαράσταση στα δίκαια αιτήματα των κοινωνικών ομάδων". Σε καμιά περίπτωση ο πρόεδρος της ΝΔ δεν πρόκειται να "ευλογήσει" αγωνιστικές κινητοποιήσεις εργαζομένων, συνταξιούχων και άλλων λαϊκών στρωμάτων, οι οποίες στρέφονται ενάντια στην εφαρμοζόμενη πολιτική, πολύ περισσότερο αν δεν τις καθοδηγεί το κόμμα του.
Η "συμπαράσταση" της ηγεσίας της ΝΔ εκδηλώνεται με αποδοκιμασία, τάχα, της κυβερνητικής πολιτικής, με προτροπές για διάλογο και υπεράσπιση των δίκαιων αιτημάτων μόνο με τη μορφή συζήτησης στη Βουλή.
Αποτέλεσε ευτυχή συγκυρία, όπως ο ίδιος ο Μ. Εβερτ ομολόγησε, το γεγονός της δικαστικής δικαίωσης χιλιάδων απολυμένων "ημετέρων" από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ κ. α. Αυτό γιατί η ηγεσία της ΝΔ, όταν οι απολυμένοι της ΔΕΗ κατέβαιναν στους δρόμους και διαδήλωναν ή έκλειναν τα ορυχεία της Κοζάνης, δε δίστασε να τους αφήσει "ακάλυπτους", διαμηνύοντάς τους ότι η μόνη αρωγή που θα τους παράσχει θα είναι δικαστική. Ετσι τώρα ο Μ. Εβερτ θεώρησε ότι δικαιώθηκε η τακτική του και έσπευσε να προβάλει το "πρότυπο" της διεκδίκησης των εργαζομένων.
Τέλος, είναι φανερό ότι αυτή η στάση της ηγεσίας της ΝΔ είναι ένας πρόσφορος και "αξιόπιστος" λόγος για να δημαγωγήσει εκ του ασφαλούς και να εμφανίσει ένα "φιλολαϊκό προσωπείο", το οποίο τόσο πολύ χρειάζεται. Γιατί διαφορετικά γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να ονειρεύεται "κυβερνητικές αυτοδυναμίες" και το πιθανότερο είναι να καταλήξει σε κόμμα "ΝΔ - κλαμπ", όπως τον προειδοποίησαν ορισμένα μέλη της ΚΕ. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται η αφθονία υποσχέσεων στην προεκλογική περιοδεία του στους νομούς της Δυτικής Μακεδονίας το περασμένο Σαββατοκύριακο, όπου δεσμεύτηκε να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας στο Νομό Φλώρινας, που ανέρχεται στο 35 - 40%, να αποκαταστήσει την καταστροφή του περιβάλλοντος από τη ΔΕΗ στο Νομό Κοζάνης, και είμαστε ακόμα στην αρχή.
Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναλαμβάνει να "καλύπτει" τα εξεγερμένα λαϊκά στρώματα, ώστε να μπορεί να "επικοινωνεί" μαζί τους, για να μπορεί να τα κατευθύνει πιο εύκολα σε ανώδυνες για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική "λύσεις" και βέβαια στον ευνουχισμό των αγώνων τους
Η αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ αποτελεί μείζον στόχο της πολιτικής που ακολουθεί η Ουάσιγκτον στην περιοχή. Μια πολιτική που έμπρακτα και χωρίς αμφισβήτηση έχουν αποδεχτεί οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, οι οποίες καλούνται, όμως, πολύ πιο γρήγορα από όσο υπολόγιζαν να καταβάλουν υψηλό τίμημα για την επιλογή τους. Το "δόλωμα", που προσέλκυσε τις δύο χώρες στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ήταν οι υποσχέσεις της Ουάσιγκτον για διευρυνόμενο ρόλο στα Βαλκάνια. Ηταν η αναζήτηση του τοποτηρητή των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή που οδήγησε τις κυβερνήσεις στην Αθήνα και την Αγκυρα σε έντονους διαγκωνισμούς, προκειμένου να αναλάβουν τον ρόλο.
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική χρησιμοποιεί τις "φιλοδοξίες" των δύο χωρών και εδραιώνει τα συμφέροντά της στην περιοχή πιέζοντας Αθήνα και Αγκυρα εκεί που ακριβώς πονούν: Στο Αιγαίο και το Κουρδικό ζήτημα, αντίστοιχα. Είναι φανερό, ότι την εύνοια της Ουάσιγκτον και τον "κυρίαρχο ρόλο" θα εξασφαλίσει όποια από τις δύο χώρες είναι διατεθειμένη - και μπορεί - να προσφέρει τα περισσότερα για την εκπλήρωση των αμερικανικών επιδιώξεων στην περιοχή.
Η Τουρκία, μάλλον υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της αλλά και τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τη Δύση πριν "εκστρατεύσει" στο Β. Ιράκ για να πατάξει την αντίσταση του κουρδικού λαού. Το εγχείρημα, όχι μόνο δεν ήταν εύκολο, αλλά αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας. Ηδη, η Ουάσιγκτον "αδειάζει" την τουρκική κυβέρνηση και ο ίδιος ο βοηθός υπουργός εξωτερικών της Αμερικής, μιλώντας σε πυκνό ακροατήριο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του την προηγούμενη βδομάδα στην Αγκυρα έκανε λόγο, πρώτη φορά, για την παραχώρηση αυτονομίας στους κουρδικούς πληθυσμούς του Ιράκ, της Συρίας και της Τουρκίας. Είναι προφανές, ότι αυτές οι αμερικανικές, δημόσια διατυπωμένες μάλιστα, θέσεις, προκαλούν τεράστια ανησυχία στην Αγκυρα, καθώς γίνεται φανερό ότι τα τουρκικά όπλα, όση βία και αν χρησιμοποιήσουν δεν είναι σε θέση να εξαλείψουν την αντίσταση του κουρδικού λαού και να επιβάλουν τη σταθερότητα σε μια πολύ ευαίσθητη περιοχή. Η τουρκική κυβέρνηση, γνωρίζει πολύ καλά, πως αν δεν καταφέρει σύντομα να εξολοθρεύσει τους εξεγερμένους Κούρδους, οι πιέσεις για την αναζήτηση πολιτικής λύσης θα πολλαπλασιαστούν. Ολοι όμως γνωρίζουν - θα πρέπει να το γνωρίζει και η Τουρκία - ότι ένας λαός, όση βία και αν χρησιμοποιηθεί εναντίον του δεν καθυποτάσσεται. Τίθεται, ίσως, υπό έλεγχο, αλλά ή κερδίζει ή συνεχίζει να πολεμά. Η Αγκυρα, ασφαλώς, τα γνωρίζει όλα αυτά, όπως γνωρίζει και τις επιδιώξεις της Δύσης στην περιοχή, οι οποίες δεν εξασφαλίζονται με την παρουσία ενός ένοπλου λαού που δεν κουράζεται αιώνες τώρα να πολεμά. Η συνεδρίαση του πρώτου εξόριστου κουρδικού κοινοβουλίου στην Ολλανδία, χώρα παραδοσιακά φιλική προς την Τουρκία και φωνή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αποτελεί για την Αγκυρα σαφές και ενοχλητικό μήνυμα...
Παρόμοια ενοχλητικά "μηνύματα" ασφαλώς περισσότερο σαφή δέχεται η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να προβεί σε κινήσεις "καλής θέλησης" για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο. Η Ουάσιγκτον δεν έχει αφήσει κανένα περιθώριο παρερμηνειών, καθώς έχει υποβάλει συγκεκριμένα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ Αθήνας - Αγκυρας, υιοθετώντας πλήρως τη φιλοσοφία των θέσεων της τουρκικής διπλωματίας.
Η αμερικανική κυβέρνηση, παραβλέποντας το κυπριακό πρόβλημα και έχοντας προετοιμάσει το πλαίσιο και τους όρους της διευθέτησης, πιέζει ασφυκτικά την Αθήνα να προσέλθει σε έναν εφ' όλης της ύλης διάλογο με την Αγκυρα και να αποδεχτεί τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο.
Οι δυσμενείς αυτές προοπτικές για τα ελληνικά συμφέροντα, γίνονται δυσμενέστερες, καθώς η αμερικανική διπλωματία, είναι σε θέση να επηρεάσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Το πρόβλημα των Σκοπίων όπως και οι ελληνοαλβανικές σχέσεις αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο από την Ουάσιγκτον προκειμένου να αποσπαστούν παραχωρήσεις στο "μέτωπο" του Αιγαίου.
Η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας αποδεχτεί ότι τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή συμπίπτουν με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, εξακολουθεί να συμμετέχει στο πολύ επικίνδυνο παιχνίδι της διανομής και της διεκδίκησης ρόλων. Παιχνίδι που καθοδηγείται, αλλά δεν ελέγχεται πλήρως από την Ουάσιγκτον και που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πού και πώς θα καταλήξει.
Με αφορμή λοιπόν το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ, πολύ λόγος γίνεται για την ανάγκη "να μπει τάξη" και "να πάψει πια το ανεξέλεγκτο" στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Οι παραπάνω εξαγγελίες συνιστούν ειλικρινή πρόθεση των οικοδεσποτών και των προσκεκλημένων στα τηλεοπτικά στούντιο; Το ίδιο το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ δίνει μια πρώτη απάντηση.
Πρώτον,οι διατάξεις του δεν αποτελούν παρά μια επιχείρηση νομιμοποίησης της υφιστάμενης άθλιας κατάστασης που επικρατεί στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο (με τις συχνότητες, τις άδειες, το ιδιοκτησιακό καθεστώς, τον τρόπο λειτουργίας των καναλιών, το διαφημιστικό χάος κλπ.). Η λογική του, που ούτε ο αρμόδιος υπουργός την αρνείται, είναι ότι σήμερα υπάρχει μια κατάσταση "ζούγκλας" και παρανομίας, η οποία αφού νομιμοποιηθεί, στο εξής τα πάντα θα γίνονται βάσει κανόνων... Μόνο που ήδη υπάρχει ένας νόμος, που καταστρατηγείται σε μόνιμη βάση και με προκλητικό τρόπο, αλλά ουδείς αρμόδιος ενοχλείται...
Δεύτερον,ακόμα και αυτό το ανώδυνο νομοσχέδιο είναι πολύ βαρύ για τα γούστα των μεγιστάνων του Τύπου, σε βαθμό που ήδη να γράφονται πάρα πολλά και για το αν θα φτάσει στη Βουλή και για την τύχη του συντάκτη του, όσον αφορά τη διατήρηση του υπουργικού θώκου. Η διάταξη, που προκαλεί αντιδράσεις, απαγορεύει σε όσους σχετίζονται με δημόσια έργα και προμήθειες του Δημοσίου να κατέχουν ή να συμμετέχουν σε εταιρία που ελέγχει τηλεοπτικό μέσο. Δεν πρέπει να υποτιμηθεί η όποια αξία του παραπάνω μέτρου. Από την άλλη όμως, δεν μπορεί να εμφανίζεται ούτε ως πανάκεια ούτε ως ρύθμιση που αντιμετωπίζει το ζήτημα της διαπλοκής μεταξύ ολιγαρχίας και πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης. Αντί άλλης απόδειξης αρκούν τα λόγια κυβερνητικών παραγόντων: "Ξέρουμε πολύ καλά - έλεγαν πριν λίγες μέρες στο "Ρ" - πώς λειτουργεί το σύστημα. Ούτε οι αχυράνθρωποι είναι άγνωστο είδος, ούτε οι εταιρίες βιτρίνα που εγκαθίστανται στο εξωτερικό, χωρίς να φαίνεται ποιος βρίσκεται από πίσω τους, είναι πρωτότυπη τακτική για εκείνους που θέλουν και έχουν τη δύναμη να ελέγξουν τα media. Ομως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτοί είναι οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς και εμείς τους έχουμε αποδεχτεί. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να θεσπίσουμε κάποιες διατάξεις για μη φανεί ότι δεν κάνουμε τίποτα"... Η παραπάνω ομολογία είναι ο καλύτερος τρόπος να φτάσουμε στο βαθύτερο και τελικά ουσιαστικό αίτιο του προβλήματος, που παράγει το έκτρωμα που λέγεται ιδιωτική τηλεόραση.
- Είδαμε το κοινωνικό αγαθό της πληροφόρησης να γίνεται προϊόν που ανήκει στην κατοχή κάποιων ιδιωτών (!), οι οποίοι το παρέχουν κατά βούληση.
- Είδαμε το στοιχειώδες δικαίωμα του πολίτη στην ενημέρωση να μετατρέπεται, από εκείνους που τη μεταδίδουν, σε κερδοσκοπική επιχείρηση.
- Είδαμε οι "ειδήσεις" να αποτελούν ένα ξεσκαρταρισμένο δελτίο "πληροφοριών", που φτάνουν στον τηλεθεατή ανάλογα με το αν η παρουσίασή τους συμφέρει τον κάτοχο του μέσου, ο οποίος ό,τι τον "ενοχλεί" το ρίχνει στο καλάθι της "ανυπαρξίας", δηλαδή της αποσιώπησης. (Προσφιλή "ανύπαρκτα" θέματα για τους καναλάρχες αναδείχτηκαν ό,τι σχετίζεται με τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες και τις θέσεις των κομμουνιστών).
- Είδαμε την περιβόητη "πολυφωνία" να αποδεικνύεται δικτατορικού τύπου ομοφωνία, εκπορευόμενη από ομοιόμορφης χυδαιότητας, αποπροσανατολισμού και αποχαύνωσης σταθμούς, που συναγωνίζονται ποιος θα θίξει περισσότερο τον πολιτισμό αυτού του τόπου και θα ασελγήσει κατά των κατοίκων του.
Την ίδια ώρα η κρατική τηλεόραση, προσδεμένη στο εκάστοτε κυβερνητικό άρμα, παραμένει αδύναμη απέναντι στους "τσιφλικάδες" της τηλεοπτικής αγοράς. ΔΕΝ μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στην αναξιοπιστία των άλλων, γιατί εκπέμπει τη δική της (κυβερνητική) αναξιοπιστία. Δεν μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο στον "ψυχαγωγικό" οχετό των ανταγωνιστών της, γιατί η τεράστια υποδομή της παραμένει ανενεργός, όπως ακριβώς προστάζουν οι ανταγωνιστές της και οι νόμοι του κράτους της "ελεύθερης αγοράς"... Με λίγα λόγια βιώνουμε μια κατάσταση που κάθε άλλο παρά άναρχη είναι, όπως θέλουν να την εμφανίζουν όσοι την "καταγγέλλουν". Είναι μια κατάσταση απόλυτα εναρμονισμένη με τις αρχές των μεγιστάνων του πλούτου, που άλωσαν τα ΜΜΕ "διαφημίζοντας" έτσι την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία, η οποία συντηρείται και ανατροφοδοτείται μέσω της διαπλοκής τους με την εκτελεστική εξουσία.
Η αλήθεια είναι ότι το να διαφημίζεις, σήμερα, τις δήθεν προθέσεις σου για "ριζική αντιμετώπιση" του προβλήματος με τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ιδιοκτησιακό καθεστώς, εκτός από ουτοπία, είναι - επιεικώς - υποκρισία και προπέτασμα καπνού για τη συνέχιση της τηλεβαρβαρότητας.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Οσοι λοιπόν κάνουν ότι ψάχνουν αγωνιωδώς για το βαθύτερο αίτιο του προβλήματος, ας μην... κουράζονται. Δεν είναι άλλο από το ίδιο το ιδιοκτησιακό καθεστώς στα ΜΜΕ. Από το ότι τα ΜΜΕ αποτελούν αντικείμενο ατομικής - δηλαδή κεφαλαιοκρατικής - ιδιοκτησίας
Αλλη μια συνεδρίαση - "αγγαρεία" της ΚΕ του κυβερνώντος κόμματος, όπου ο Α. Παπανδρέου ενημέρωσε τα μέλη της ότι "είναι εδώ"...
Δεύτερον,γιατί όλες οι εσωκομματικές τάσεις εμφανίστηκαν μέσα στο διήμερο να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους, σε βαθμό που να κουράζονται ακόμα και οι επιφανέστεροι των εκπροσώπων τους. Πρόκειται για μια επανάληψη, στην οποία επιδίδονται άλλοι επαναδιακηρύσσοντας τη "νομιμοφροσύνη" τους και άλλοι την "αιρετικότητά τους". Μόνο που και οι ίδιοι πια καταλαβαίνουν ότι το μακρόσυρτο αυτής της ιστορίας φέρνει όλο και πιο καθαρά στην επιφάνεια την ομοιομορφία τους.
Τρίτον,γιατί το "ουσιαστικό" θέμα για το ΠΑΣΟΚ, το ζήτημα της διαδοχής, παρέμεινε το ίδιο θολό όσο ήταν και πριν τη συνεδρίαση, με όλους τους διαδόχους να μην έχουν αποκομίσει ούτε και προσφέρει τίποτα που να δείχνει μια αλλαγή στην τακτική τους. Οπως έλεγε υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος στους διαδρόμους, έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων, "άντε να δούμε για πόσο ακόμα θα στοιχιζόμαστε όλοι γύρω από εκείνο που μας ενδιαφέρει, σαν να ήταν λακκούβα, περιμένοντας εκείνον που, κάνοντας το πρώτο βήμα, θα πέσει μέσα".
Οσο για τους επίδοξους μνηστήρες νιώθουν ότι η παραπάνω τακτική τούς οδηγεί σε μια διαρκή και αναπόφευκτη φθορά. Κάποιοι από τους "εκσυγχρονιστές" ελπίζουν ότι ο πρωθυπουργός θα τους στείλει τα "ποθητά μηνύματα" μέσα από τον ανασχηματισμό. Μόνο που οι εσωκομματικοί τους "αντίπαλοι", και κυρίως της ηγετικής ομάδας της Χαρ. Τρικούπη, έχουν άλλη άποψη. Διατείνονται ότι ο ανασχηματισμός θα γίνει μετά τη Συνδιάσκεψη, κατοχυρώνοντας και σε επίπεδο κυβερνητικών αναδομήσεων το προβάδισμά τους.Επιδιώκουν, δηλαδή, οι νέες ισορροπίες να καταγραφούν σε κυβερνητικό επίπεδο, αφού προηγουμένως "μαντρώσουν" πίσω από τις αποφάσεις της πλειοψηφίας τους συναδέλφους τους "δελφίνους", οι οποίοι θα φέρουν το στίγμα του διασπαστή της "συντεταγμένης πορείας", αν δεν τις σεβαστούν. Κατά τα άλλα το ΠΑΣΟΚ κυβερνά και διαλογίζεται, για να καταλήξει στους κανόνες που αρμόζουν στην "κοινωνική του ευαισθησία" και στη "σοσιαλιστική του" φυσιογνωμία...
Ν. Μπ.
