Η αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ αποτελεί μείζον στόχο της πολιτικής που ακολουθεί η Ουάσιγκτον στην περιοχή. Μια πολιτική που έμπρακτα και χωρίς αμφισβήτηση έχουν αποδεχτεί οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, οι οποίες καλούνται, όμως, πολύ πιο γρήγορα από όσο υπολόγιζαν να καταβάλουν υψηλό τίμημα για την επιλογή τους. Το "δόλωμα", που προσέλκυσε τις δύο χώρες στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ήταν οι υποσχέσεις της Ουάσιγκτον για διευρυνόμενο ρόλο στα Βαλκάνια. Ηταν η αναζήτηση του τοποτηρητή των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή που οδήγησε τις κυβερνήσεις στην Αθήνα και την Αγκυρα σε έντονους διαγκωνισμούς, προκειμένου να αναλάβουν τον ρόλο.

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική χρησιμοποιεί τις "φιλοδοξίες" των δύο χωρών και εδραιώνει τα συμφέροντά της στην περιοχή πιέζοντας Αθήνα και Αγκυρα εκεί που ακριβώς πονούν: Στο Αιγαίο και το Κουρδικό ζήτημα, αντίστοιχα. Είναι φανερό, ότι την εύνοια της Ουάσιγκτον και τον "κυρίαρχο ρόλο" θα εξασφαλίσει όποια από τις δύο χώρες είναι διατεθειμένη - και μπορεί - να προσφέρει τα περισσότερα για την εκπλήρωση των αμερικανικών επιδιώξεων στην περιοχή.

Η Τουρκία, μάλλον υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της αλλά και τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τη Δύση πριν "εκστρατεύσει" στο Β. Ιράκ για να πατάξει την αντίσταση του κουρδικού λαού. Το εγχείρημα, όχι μόνο δεν ήταν εύκολο, αλλά αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας. Ηδη, η Ουάσιγκτον "αδειάζει" την τουρκική κυβέρνηση και ο ίδιος ο βοηθός υπουργός εξωτερικών της Αμερικής, μιλώντας σε πυκνό ακροατήριο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του την προηγούμενη βδομάδα στην Αγκυρα έκανε λόγο, πρώτη φορά, για την παραχώρηση αυτονομίας στους κουρδικούς πληθυσμούς του Ιράκ, της Συρίας και της Τουρκίας. Είναι προφανές, ότι αυτές οι αμερικανικές, δημόσια διατυπωμένες μάλιστα, θέσεις, προκαλούν τεράστια ανησυχία στην Αγκυρα, καθώς γίνεται φανερό ότι τα τουρκικά όπλα, όση βία και αν χρησιμοποιήσουν δεν είναι σε θέση να εξαλείψουν την αντίσταση του κουρδικού λαού και να επιβάλουν τη σταθερότητα σε μια πολύ ευαίσθητη περιοχή. Η τουρκική κυβέρνηση, γνωρίζει πολύ καλά, πως αν δεν καταφέρει σύντομα να εξολοθρεύσει τους εξεγερμένους Κούρδους, οι πιέσεις για την αναζήτηση πολιτικής λύσης θα πολλαπλασιαστούν. Ολοι όμως γνωρίζουν - θα πρέπει να το γνωρίζει και η Τουρκία - ότι ένας λαός, όση βία και αν χρησιμοποιηθεί εναντίον του δεν καθυποτάσσεται. Τίθεται, ίσως, υπό έλεγχο, αλλά ή κερδίζει ή συνεχίζει να πολεμά. Η Αγκυρα, ασφαλώς, τα γνωρίζει όλα αυτά, όπως γνωρίζει και τις επιδιώξεις της Δύσης στην περιοχή, οι οποίες δεν εξασφαλίζονται με την παρουσία ενός ένοπλου λαού που δεν κουράζεται αιώνες τώρα να πολεμά. Η συνεδρίαση του πρώτου εξόριστου κουρδικού κοινοβουλίου στην Ολλανδία, χώρα παραδοσιακά φιλική προς την Τουρκία και φωνή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αποτελεί για την Αγκυρα σαφές και ενοχλητικό μήνυμα...

Παρόμοια ενοχλητικά "μηνύματα" ασφαλώς περισσότερο σαφή δέχεται η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να προβεί σε κινήσεις "καλής θέλησης" για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο. Η Ουάσιγκτον δεν έχει αφήσει κανένα περιθώριο παρερμηνειών, καθώς έχει υποβάλει συγκεκριμένα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ Αθήνας - Αγκυρας, υιοθετώντας πλήρως τη φιλοσοφία των θέσεων της τουρκικής διπλωματίας.

Η αμερικανική κυβέρνηση, παραβλέποντας το κυπριακό πρόβλημα και έχοντας προετοιμάσει το πλαίσιο και τους όρους της διευθέτησης, πιέζει ασφυκτικά την Αθήνα να προσέλθει σε έναν εφ' όλης της ύλης διάλογο με την Αγκυρα και να αποδεχτεί τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο.

Οι δυσμενείς αυτές προοπτικές για τα ελληνικά συμφέροντα, γίνονται δυσμενέστερες, καθώς η αμερικανική διπλωματία, είναι σε θέση να επηρεάσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Το πρόβλημα των Σκοπίων όπως και οι ελληνοαλβανικές σχέσεις αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο από την Ουάσιγκτον προκειμένου να αποσπαστούν παραχωρήσεις στο "μέτωπο" του Αιγαίου.

Η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας αποδεχτεί ότι τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή συμπίπτουν με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, εξακολουθεί να συμμετέχει στο πολύ επικίνδυνο παιχνίδι της διανομής και της διεκδίκησης ρόλων. Παιχνίδι που καθοδηγείται, αλλά δεν ελέγχεται πλήρως από την Ουάσιγκτον και που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πού και πώς θα καταλήξει.