Ο πρωθυπουργός, οι αρμόδιοι υπουργοί και η κυβέρνηση στο σύνολό της, κάθε φορά που πρέπει κάτι να πουν για το θέμα των Ιμίων, προτιμούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Ομως, η επιτηδευμένη άνεση, δεν είναι δυνατό να αλλάξει την πραγματικότητα που δημιούργησε η ήττα.

Η λέξη ήττα, όσο σκληρή και αν είναι, αποτελεί το μόνο όρο που μπορεί να περιγράψει αυτό που υπέστη η ελληνική πλευρά με την κρίση των Ιμίων. Πρόκειται για μια ήττα περίεργη και ακατανόητη γιατί δεν προηγήθηκε μάχη. Η μάχη έγινε στα χαρτιά και χάθηκε στις τηλεφωνικές γραμμές μεταξύ Αθήνας, Ουάσιγκτον και Αγκυρας.

Οι συνέπειες αυτής της ήττας, όσο και αν η προσπάθεια που έγινε και γίνεται για να αποσιωπηθούν, είναι τεράστιες, αρχίζουν πια να έρχονται στην επιφάνια. Αλλωστε κάθε ήττα συνεπάγεται ένα κόστος που αν δεν καταβληθεί άμεσα, κάποια στιγμή θα πρέπει να εξοφληθεί.

Στην περίπτωση των Ιμίων η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη καταβάλει άμεσα ένα μέρος του κόστους της ήττας: Πρόκειται, ουσιαστικά, για την αποδοχή των τουρκικών αξιώσεων για επανεξέταση του καθεστώτος του Αιγαίου. Οι υπόλοιπες "οφειλές" καταβάλλονται σε δόσεις προς την αμερικανική διπλωματία, η οποία έχει αναλάβει το ρόλο του "διαιτητή" σε μια εφ' όλης της ύλης ελληνοτουρκική συζήτηση η οποία προετοιμάζεται μεθοδικά και με γρήγορους ρυθμούς.

Οσο και να προσπαθεί η ελληνική κυβέρνηση, αξιοποιώντας τις άψογες σχέσεις που έχει με το κύκλωμα των ΜΜΕ, δεν είναι δυνατό να καλυφθεί πως η κρίση των Ιμίων "γεννήθηκε" όταν η Αγκυρα με διάβημά της υποστήριξε πως εκτός των Ιμίων "το σύνολο των νησιών, νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου των οποίων το καθεστώς δε διευκρινίζεται από Διεθνείς Συνθήκες" αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτό το τουρκικό διάβημα είναι γνωστή: Εβγαλε το στόλο στο Αιγαίο και τον μάζεψε, άρον άρον, έστω κι αν τουρκικές δυνάμεις πάτησαν, αμφισβητώντας έμπρακτα, ελληνικό έδαφος, στη μικρή Ιμια.

Με τον τρόπο αυτό και με καθοδηγητή τον "διαμεσολαβητή" αμερικανικό παράγοντα τη νύχτα της κρίσης, καταγράφηκε το "σώμα" της διαφοράς μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Για την ακρίβεια, καταγράφηκαν οι τουρκικές αξιώσεις και η "υποχρέωση" της Ελλάδας να τις συζητήσει.

Αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική διπλωματία. Από το βράδυ των Ιμίων και έπειτα είναι υποχρεωμένη να "αναζητήσει διαδικασίες" για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, δηλαδή των τουρκικών αξιώσεων, στο Αιγαίο. Και τις αναζητεί, κάτω από την ασφυκτική καθοδήγηση των Αμερικανών διαμεσολαβητών.

Από το σημείο αυτό και έπειτα, η ελληνική κυβέρνηση καλείται να καταβάλει το συνολικό αντίτιμο της ήττας. Κι αυτό γιατί οι αμερικανικές θέσεις για το Αιγαίο και γενικότερα για τη διευθέτηση των προβλημάτων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο σαφέστατα υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Αρα, είναι δεδομένος και αναμενόμενος ο ρόλος που θα παίξει - και παίζει - η αμερικανική διαμεσολάβηση.

Παρ' όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται πως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τους δεσμούς εξάρτησής της και σέρνεται πίσω από το άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία είναι σήμερα αποφασισμένη να επιβάλει την "αμερικανική ειρήνη" στην περιοχή.

Τι σημαίνει η επιβολή της Νέας Τάξης για τα ελληνικά συμφέροντα, μπορεί εύκολα να το κατανοήσει κανείς αν παρακολουθήσει με προσοχή τις επίσημες τοποθετήσεις αρμόδιων παραγόντων της Ουάσιγκτον. Οι "ίσες αποστάσεις" ανάμεσα σε Αθήνα και Αγκυρα, δηλαδή ανάμεσα στον επιτιθέμενο και στον αμυνόμενο, που οι Αμερικανοί επίσημοι κρατούν γύρω από το θέμα των Ιμίων, είναι αρκετό στοιχείο για να κατανοήσει κανείς πως η Ουάσιγκτον επιδιώκει, αξιοποιώντας την Αγκυρα, την αναθεώρηση του καθεστώτος του Αιγαίου και τη διαιώνιση της κυριαρχίας της στην περιοχή. Η φιλοσοφία των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που προωθεί η Ουάσιγκτον περιγράφουν το νέο καθεστώς που φιλοδοξεί να διαμορφώσει η αμερικανική διπλωματία προκειμένου να εδραιώσει τις θέσεις της. Με την ίδια αντίληψη αντιμετωπίζει η Ουάσιγκτον και τις διαδικασίες για το Κυπριακό, μεθοδεύοντας τη μετατροπή του Νησιού σε τεράστιο αμερικανικό αεροπλανοφόρο.

Η συμμόρφωση της Αθήνας και ακόμη περισσότερο η συνεργασία της για την εξασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή, είναι τελικά το κόστος που καλείται να πληρώσει η χώρα, ως αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολούθησε η κυβέρνηση στην κρίση των Ιμίων...