Η ιδεολογία που υπηρετούν οι πολιτικοί προϊστάμενοι της παιδείας είναι η ιδεολογία των πολυεθνικών και των μονοπωλίων". Αυτή βλέπει τους ανθρώπους σαν πηγή εκμετάλλευσης και τους λαούς σαν αγέλες προβάτων, που έχουν μπει στο διεθνή καταμερισμό, για να δίνουν στους ποιμένες των λαών μαλλί, γάλα ή κρέας, ανάλογα. Γι' αυτό είναι αναγκαίος ο έλεγχος, η χειραγώγηση του εκπαιδευτικού. Γι' αυτό μια αφόρητη κινδυνολογία προβάλλεται γύρω από το πρόβλημα της επετηρίδας, μιας από τις σημαντικότερες δημοκρατικές κατακτήσεις. Μύθοι και εξαπάτηση, κατά τη θεωρία "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι", εδώ και τώρα, προωθούν την κατάργηση της επετηρίδας των υποψήφιων εκπαιδευτικών. Για να δώσουν, τάχα, ποιοτικά στελέχη στην εκπαίδευση, σαν να μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στα πλαίσια των βασικών πολιτικοϊδεολογικών επιλογών τους. Και τι θα βάλουμε στη θέση της επετηρίδας; Μα, εξετάσεις. Αλλες εξετάσεις. Κοντεύουν να καταντήσουν την Ελλάδα ένα τεράστιο εξεταστικό κέντρο, στο οποίο η εργασία στην εκπαίδευση να μην έχει καμιά αξία. Ετσι, το σύνθημα για καθένα που θέλει να βολέψει κάποιες καταστάσεις είναι "Καθιέρωσε και συ κάποιες εξετάσεις. Μπορείς".

Φταίει, λοιπόν, η επετηρίδα για τα τεράστια κενά στην εκπαίδευση, που τα αυξανόμενα ποσοστά κάθε χρόνο καλύπτονται με χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομίσθιους; Φταίει η επετηρίδα για τα σχολεία που ανοίγουν χωρίς εκπαιδευτικούς κάθε Σεπτέμβρη; Φταίει η επετηρίδα για τα χιλιάδες Ελληνόπουλα, που "εγκαταλείπουν" κάθε χρόνο την υποχρεωτική εκπαίδευση και πάνω από το 1/2 του ελληνικού πληθυσμού είναι στην πράξη αναλφάβητοι; Η Αγγλία δεν είναι αυτή που χωρίς την επετηρίδα, αλλά με τις δήθεν αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών, ανακαλύπτει σήμερα την ένταση του αναλφαβητισμού; Στη σύγχρονη Ευρώπη χωρίς την επετηρίδα δεν είναι που εντείνεται η διαρροή από το σχολείο και μόνο το 35 - 45% φτάνει να τελειώνει το Λύκειο;

Είναι, άλλωστε, ήδη γνωστή η διαδικασία και κυρίως οι όροι επιλογής στελεχών της εκπαίδευσης με το χαρακτήρα των συνεντεύξεων, που εξαντλούν το παιδαγωγικό ενδιαφέρον τους στο να εκμαιεύσουν τις πολιτικοϊδεολογικές πεποιθήσεις των υποψηφίων και τις απόψεις τους σχετικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εχουν γνώση οι φύλακες, γι' αυτό και μόλις πριν από λίγο διάστημα άλλαξαν τη σύνθεση των επιτροπών κρίσεων σε βάρος των αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών, δίνοντας πλειοψηφία στους διορισμένους.

Τι γίνεται, όμως, με την εκπαίδευση του προσωπικού, με τη διαρκή ανανέωση των μορφωτικών του εφοδίων, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου; Πιστεύει κανείς πως λύνεται το πρόβλημα με τα ανεκδιήγητα σε ποιότητα και σε αριθμό ΠΕΚ;

Να ένα ακόμη παράδειγμα κυβερνητικής αξιοκρατίας στην παιδαγωγική. Μέχρι τώρα η καρικατούρα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΠ) στην εκπαίδευση περιοριζόταν να δείξει στους ακροατές των διαλέξεων ποια είναι τα επαγγέλματα που κυκλοφορούσαν στην αγορά και ποια κοινωνικά πλεονεκτήματα παρουσιάζουν για εκείνους που τα ασκούν. Οι άξιοι εκπαιδευτικοί για την κυβέρνηση ήσαν και είναι όσοι μπορούν να ανταποκρίνονται στο ακροατήριό τους, με στόχο να υποδείξουν τα καλύτερα επαγγέλματα που μπορούν μέσα στη διαδικασία της εκπαίδευσης να αποκτήσουν, για να απολαύσουν τα αγαθά τους, δηλαδή χρήμα, δύναμη κοινωνική και κύρος. Και καμία σημασία δεν έχει (και γιατί να έχει μέσα στην πρακτική του αμοραλισμού;) ούτε η κοινωνική χρησιμότητα των επαγγελμάτων ούτε ο τρόπος της άσκησης ούτε η κοινωνική συνείδηση αυτού που το ασκεί. Ποιο είναι το επικερδέστερο και χωρίς κόπο επάγγελμα; Ηταν το μεγάλο ερωτηματικό. Ετσι, το μάθημα του ΕΠ, η παιδαγωγική επιστήμη, γινόταν σε τελευταία ανάλυση μάθημα ανάπτυξης της συνείδησης του αριβίστα.

Εκεί, λοιπόν, που χωρίς φιοριτούρες το πρόγραμμά τους είναι σαφέστατο, είναι η κατάργηση της επετηρίδας. Με το άκαμπτο στρατιωτικό παράγγελμα "τους ζυγούς λύσατε", όλα φορτώνονται σε μια εξέταση με άριστους όσους έχουν αφομοιώσει τα ιδεολογικά στάνταρ του ανταγωνισμού της σύγχρονης αγοράς κατά το παράδειγμα της "επιστήμης". "Ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι μέσα στην τάξη και όχι έξω στο δρόμο της ταξικής πάλης". Ο άξιος, λοιπόν, παιδαγωγός είναι αυτός που μέσα στην τάξη ξεχνά τον χαρακτήρα της κοινωνίας, την πραγματικότητα της ζωής. Ετσι κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος από το προτεινόμενο πιστοποιητικό επάρκειας που εξελίσσεται σε σεμινάρια έξω από τις πανεπιστημιακές σπουδές. Γιατί η παιδαγωγική πράξη, αν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, είναι μια ειδικότητα που πάει πολύ πέρα από τις ειδικές γνώσεις ενός γνωστικού τομέα. Είναι η συνθετότερη επιστήμη, γιατί ασχολείται με το υποκείμενο της ζωής και του πολιτισμού.

Η επετηρίδα είναι η δημοκρατικότατη απάντηση την οποία έδωσε το λαϊκό κίνημα και η κοινωνική πρακτική στο πρόβλημα της ανεργίας των εκπαιδευτικών. Τα επιχειρήματα ότι στην επετηρίδα πραγματοποιείται μια ισοπέδωση του "άριστα" και του "καλώς" είναι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Και χωρίς κάποιος να απομυθοποιεί τα αριστεία, πρέπει πάντοτε να έχει κατά νου ότι τα αριστεία μετρούν μετρήσιμα μεγέθη και πολλές φορές μεγέθη που δε σχετίζονται με την εκπαιδευτική διαδικασία. Ομως, πέρα από τα μετρήσιμα μεγέθη, υπάρχουν και εκείνα που δεν επιδέχονται μέτρηση. Και αυτά είναι η προσωπικότητα του ανθρώπου συνολικά, με όλες τις ιδιαίτερες ικανότητες, που πολλές φορές υπερακοντίζουν τα αριστεία. Αλλωστε, η αξιοποίηση των ικανοτήτων γίνεται στην πράξη και μέσα σε καθορισμένες, ομαλές ή ανώμαλες, συνθήκες. Αλλού πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες και οι λύσεις για την ποιότητα της εργασίας του έμψυχου υλικού της εκπαίδευσης, που ουσιαστικά δε χωρούν και καθημερινά ακρωτηριάζονται στα πλαίσια της σύγχρονης εκμεταλλευτικής πραγματικότητας.