Δεν το χειριστήκατε καλά το θέμα, αυτή είναι με λίγα λόγια η κριτική του Συνασπισμού στην κυβέρνηση για τις τελευταίες εξελίξεις στην παιδεία. "... Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ θα μπορούσε, βέβαια, να είχε αναβάλει, για λίγες μέρες, τη διεξαγωγή των εξετάσεων, αποδεχόμενη τη σχετική πρόταση του Συνασπισμού. Προτίμησε, όμως, ν' ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου (επίδειξη πυγμής, ΜΑΤ, δακρυγόνα κ. λπ.), με αποτέλεσμα να τίθεται, σήμερα, θέμα εγκυρότητας της όλης διαδικασίας, αφού πολλοί υποψήφιοι δεν μπόρεσαν να μετάσχουν". ("Αυγή" 14/6/98). Αυτή, λοιπόν, είναι η αιτία για να αμφισβητηθεί ο διαγωνισμός ή, αντίθετα, αυτό ήταν ένα αποτέλεσμα του μαζικού αγώνα για να μην καταργηθεί η επετηρίδα και να καταργηθεί συνολικά ο αντιεκπαιδευτικός νόμος; Μήπως το κίνημα της παιδείας ζητούσε ή ζητάει να διεξαχθεί καλά ο διαγωνισμός; Δεν είναι τα ΜΑΤ κι ο αυταρχισμός ταιριαστή μέθοδος σε μια αντιλαϊκή πολιτική;

Ομως, ο Συνασπισμός συμφωνεί στην ουσία με την κυβερνητική πολιτική και γι' αυτό ψάχνει να βρει διαφωνίες με τη διαδικασία. Ο Ν. Φίλης, που πέρσι δήλωνε ότι η επετηρίδα είναι "τυμπανιαίο πτώμα", επιμένει σ' αυτό, και τώρα συμπληρώνει: "Πιστεύει όμως κανείς ότι η μετάβαση από ένα πολύχρονο σε ένα νέο σύστημα διορισμού μπορεί να γίνει με αμφισβητούμενες διαδικασίες;" ("Κυριακάτικη Αυγή"). Κι ο εκπρόσωπος του Συνασπισμού στη Βουλή, Κουναλάκης, για να διευκολύνει την κυβέρνηση, έχει καταθέσει πρόταση ώστε με "διάλογο και συναίνεση" να αποδεχτούν οι εκπαιδευτικοί την κατάργηση της επετηρίδας. (Η παράταξη των εκπαιδευτικών του Συνασπισμού έκανε ό,τι μπορούσε σ' αυτήν την κατεύθυνση, όταν για παράδειγμα ψήφιζαν μαζί με την παράταξη της ΔΑΚΕ και τους αριστεριστές εισήγηση στον κλάδο των καθηγητών, που εγκατέλειπε τα αιτήματα υπεράσπισης της επετηρίδας και της κατάργησης του αντιεκπαιδευτικού νόμου και ήθελε να περιορίσει τον αγώνα μόνο στην αποτροπή του συγκεκριμένου διαγωνισμού). Η πρόταση του Συνασπισμού ξεπερνά σε αντιδραστικότητα τον αντιεκπαιδευτικό νόμο, αφού στη θέση της επετηρίδας προτείνει σωρεία προαπαιτούμενων προσόντων, ανάμεσα σ' αυτά και προαπαιτούμενο μεταπτυχιακό 1,5 χρόνου στην παιδαγωγική (η κυβέρνηση έχει αποφασίσει ενός χρόνου μεταπτυχιακές σπουδές για πιστοποιητικό παιδαγωγικής και επάρκειας, επιδιώκοντας οι προπτυχιακές σπουδές να μη δίνουν παιδαγωγική ειδίκευση και το πτυχίο να αποσυνδέεται από το επάγγελμα). Αν σ' αυτό το σύστημα πρόσληψης προσθέσει κανείς και το κυβερνητικό σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, στο οποίο ο Συνασπισμός επίσης κάνει επιμέρους συμπληρωματικές προτάσεις, τότε η ταξική επιλογή, ο ιδεολογικός και πολιτικός έλεγχος του εκπαιδευτικού, το χτύπημα του συνδικαλιστικού κινήματος ολοκληρώνονται με όλη την "κεντροαριστερή" συναίνεση.

Γιατί όμως οι εκπαιδευτικοί να συναινέσουν στην κατάργηση των μορφωτικών, εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους; Ο Συνασπισμός σπεύδει να παπαγαλίσει τα κυβερνητικά "εκσυγχρονιστικά" επιχειρήματα. "ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ είναι, σήμερα, κάπως διαφορετικά (δεν είμαστε πια στο 1917...)", απαντά στην Αλέκα Παπαρήγα ο αρθρογράφος της "Κυριακάτικης Αυγής" και συνεχίζει: "Αν πιστεύεις ότι έχεις την πλειοψηφία μαζί σου, ότι όλα πάνε πρίμα στην εκπαίδευση (άρα δε χρειάζεται τίποτε ν' αλλάξει, ούτε η περίφημη "επετηρίδα"!), τότε κατεβαίνεις στους δρόμους, υψώνεις τα λάβαρά σου, αναφωνείς "Κάτω τα εξεταστικά κρεματόρια" (!) ή "Κάτω ο Αρσένης" (!) και πηγαίνεις στην τιμή και την υπόληψή σου". Τα κεκτημένα των εκπαιδευτικών φταίνε, λοιπόν, που δεν πάνε καθόλου πρίμα τα πράγματα στην εκπαίδευση; Η επετηρίδα φταίει για την ανεργία, το σύστημα πρόσληψης και η αξιολόγηση φταίνε, γιατί οι εκπαιδευτικοί δε σπουδάζουν ολοκληρωμένα την παιδαγωγική επιστήμη μέσα στις πανεπιστημιακές τους σπουδές; Και ήταν εν τέλει "μειοψηφία" οι εκπαιδευτικοί, που κατέβηκαν στους δρόμους με την τιμή, την υπόληψή τους και την ενιαία απόφαση του κλάδου τους;

Αλλος αρθρογράφος έρχεται να μας διαφωτίσει: "Αντιμετωπίζω με ανάμεικτα συναισθήματα τη σύγκρουση της κυβέρνησης και των καθηγητών... Δε με ενοχλεί ιδιαίτερα το να θίγονται τα "κεκτημένα" ορισμένων επαγγελματικών κατηγοριών... Δε μου είναι συμπαθής η αδιόριστη καθηγήτρια που ξιφουλκούσε κατά των συναδέλφων της που έδωσαν εξετάσεις επειδή της φαινόταν αδιανόητο οι επιτηρητές επιστημόνων να είναι επιστάτες των σχολείων και διοικητικοί υπάλληλοι της Νομαρχίας, ούτε η επετηρίδα μου φαίνεται σωστή ούτε οι προπηλακισμοί των διαγωνιζομένων... αναγκαστικά συμπαρίσταμαι "κριτικά" στις συντεχνίες, εύχομαι από μέσα μου να ηττηθούν - όχι τελείως όμως...", (16/6/98). Και καλά, ο αρθρογράφος της "Αυγής" δεν ήταν στο προχτεσινό μαζικότατο παλλαϊκό συλλαλητήριο, για να διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια πως αυτά που οδηγούν το λαό μας (εκπαιδευτικοί, φοιτητές, μαθητές, γονείς, όλοι οι εργαζόμενοι) να παλεύει ενωμένος ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική δεν είναι κάποια συντεχνιακά αιτήματα, αλλά παλλαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα. Αμφισβητείται, όμως, ακόμη και το δικαίωμα της απεργίας; Οχι, προς θεού, απαντά ένας άλλος αρθρογράφος. "Το δικαίωμα της διαφωνίας, της απεργίας, είναι, βέβαια, ιερό. Αλλο τόσο, όμως, και το δικαίωμα της εργασίας, της μη συμμετοχής σε μια διαμαρτυρία ή κινητοποίηση" ("Κυριακάτικη Αυγή"). Μπράβο στην "Αυγή" που σκίζεται για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Τι κρίμα να μην μπορεί να αρθρώσει μια διαφορετική γνώμη απ' αυτήν που σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ κραυγάζουν, τι κρίμα να παπαγαλίζει τα παμπάλαια επιχειρήματα της απεργοσπασίας και της εργοδοσίας (!). Τι κρίμα οι οπαδοί του Συνασπισμού, κι ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί, να μη διαβάζουν την "Αυγή" (!).