"Κλίνατε επ' αρί - στερά... δύο βήματα δέ - ξιά... προσό - χή".

- Τον βρήκες; Εγώ τον βλέπω! Νάτος, δεύτερη σειρά, τρίτος από αριστερά.- Αυτός που φτιάχνει τον μπερέ είναι.

Ακούγονται τα παραγγέλματα: "Από - καλυφθείτε... υψώσατε τη δέ - ξιά".Και ακολουθεί: "Ορκίζομαι".

Μετά την τελετή ορκωμοσίας η παρέλαση και η ώρα της πρώτης εξόδου φθάνει. Ενα παράξενο συναίσθημα κυριαρχεί.

Εξω από την πύλη η... αναγνώριση. Αγκαλιές, φιλιά. Η χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Καταγράψαμε τα συναισθήματά τους όπως μας τα περιέγραψαν οι ίδιοι: "Μετά από 18 μέρες απομόνωσης αισθάνομαι πολύ χαρούμενος που βγαίνω έξω","Θα πάω να ξεσκάσω τώρα", "Περιμένω την ώρα που θα πάω σπίτι μου","Αισθάνομαι άλλος άνθρωπος", "Ξαλάφρωσα ψυχικά και από τις αρβύλες που φόραγα", "Είναι σαν να βγαίνω από τη φυλακή", "Εντάξει δεν είναι και τίποτα, θα περάσει".

Πιο έντονα ωστόσο ήταν τα συναισθήματα των πρώτων ωρών και ημερών: "Πολύ άγχος", "Φόβος για το άγνωστο", "Μεγάλη κλεισούρα", "Περίεργη ταλαιπωρία", "Τρομερά απροετοίμαστος", "Λύπη, μελαγχολία και αγωνία", "Αισθανόμουν σαν ρομπότ", "Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι", "Δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε", "Μοναξιά και έντονη συγκίνηση".

Τις μέρες αυτές της υποχρεωτικής παραμονής στο Κέντρο, μέχρι την ορκωμοσία, τους έλειψαν πολλά μα πιο πολύ: "Το σπίτι μου", "Η ελευθερία να κάνω ό,τι εγώ θέλω", "Ολα", "Η κοπέλα μου", "Η μάνα μου", "Να πάω κάπου να πιω έναν καφέ", "Η έξω ζωή", "Η γυναίκα μου και οι δικοί μου", "Το αίσθημα της πρωτοβουλίας", "Η διασκέδαση", "Η ελεύθερη πολιτική ζωή", "Οι παρέες μου".

Την Παρασκευή, προχτές, οι νεοσύλλεκτοι της 95 Β ΕΣΣΟ του Στρατού Ξηράς ορκίστηκαν και είχαν στη συνέχεια την πρώτη τους έξοδο. Πάντα οι πρώτες εντυπώσεις είναι και οι πιο έντονες. Είναι αυτές που μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη τους. Το προσωπικό βιβλίο που λέγεται "Θητεία" άνοιξε. Πολλά από αυτά που θα γραφτούν στις σελίδες του εξαρτώνται και από τους ίδιους τους στρατευμένους. Για να μην είναι αυτοί οι 18 μήνες "χαμένος χρόνος" από τη ζωή τους.

Καλή και δημιουργική θητεία!