ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΗΝΙΑΣ,Νέα Λιόσια. Από τον Ιούλη του 1994 είμαι σε διάσταση με τη σύζυγό μου. Το 1995 βγήκε η υπ' αριθμόν 27088 δικαστική απόφαση, που ρυθμίζει το δικαίωμα επικοινωνίας μου με την επτάχρονη σήμερα κόρη μου. Δυστυχώς, αυτή τη δικαστική απόφαση η πρώην σύζυγός μου αρνείται να την εφαρμόσει. Οπου κι αν πήγα - σε εισαγγελείς, στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου - τίποτα δεν κατάφερα. Ολοι δηλώνουν αναρμοδιότητα. Τι πρέπει να κάνω, επιτέλους; Ποιος θα με βοηθήσει; Θέλω να δω το παιδί μου και δεν μπορώ. Η μήνυση, στην οποία μου είπαν να καταφύγω, δεν είναι λύση, αφού η δίκη θα γίνει μετά από ένα ή δύο χρόνια. Μήπως πρέπει να φτάσω στο σημείο να απαγάγω την κόρη μου για να τη δω; Οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των μεγάλων ας μείνουν δικές τους, χωρίς τα παιδιά στη μέση. Τα παιδιά θέλουν και τη μάνα και τον πατέρα για να μεγαλώσουν φυσιολογικά. Θέλουν και από τους δύο το χάδι και την αγάπη.

ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ,Μεγάλη Βρύση Κιλκίς. Στην απόφαση για αύξηση στο βουλευτικό μισθό, πέραν του ενός εκατομμυρίου, αντιτάχθηκαν - όπως είναι γνωστό - το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ και αυτό είναι προς τιμήν τους.

Κάποιος επαρχιώτης βουλευτής (δε θυμάμαι το όνομά του), είπε ότι επειδή ζει στην επαρχία έχει πολλά έξοδα! Για φαντάσου! Αφησε ο άνθρωπος δεμένα τα ζώα του στο παχνί νηστικά, τα καλαμπόκια του απότιστα και κατέβηκε στην Αθήνα για να ξεροσταλιάζει στα έδρανα της Βουλής και να μάχεται για τα δίκια των αγροτών, την ανεργία των εργατών, τις αυξήσεις των συνταξιούχων, την παιδεία και τα λοιπά και άλυτα προβλήματα του λαού. Αλλά και υπουργός της κυβέρνησης, που βγήκε στο γυαλί να μιλήσει για το ζήτημα αυτό, έδωσε τη λύση γι' αυτούς που αντιδρούν, είπε: "Οποιος δεν τα θέλει τα λεφτά ας τα δώσει στο κράτος που τα έχει ανάγκη", για να καταλήξει με το: "Εγώ έχω έξοδα γραφείου το μήνα οκτακόσιες χιλιάδες"!!! Ποιανού γραφείου όμως, δε μας διευκρίνισε, γιατί του υπουργικού του, το ξέρει δα και το παρδαλό κατσίκι του χωριού μου, ποιος τα πληρώνει.

Η Πυρσόγιαννη, κεφαλοχώρι του Ν. Ιωαννίνων, βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα ριζά του θρυλικού Γράμμου και στην περίοδο του απελευθερωτικού μας αγώνα έδωσε πολλά παλικάρια που σαν ανταμοιβή τους ύστερα, στα μεταβαρκιζιανά χρόνια, κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν, εξοντώθηκαν.

Αυτοί οι αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης ποτέ δεν τιμήθηκαν από την πολιτεία για τη θυσία τους. Ομως, το κράτος τίμησε με ανδριάντα στην πλατεία της Πυρσόγιαννης, τον τρομοκράτη και δοσίλογο στα χρόνια της γερμανικής κατοχής Κώστα Κούρκουλα.

Μετά τη Βάρκιζα έφεραν τον Κούρκουλα διοικητή της Χωροφυλακής στην Πυρσόγιαννη και αλίμονο σε όποιον ΕΑΜίτη έπεφτε στα χέρια του. Ετρωγε ξύλο με το καντάρι. Ο αντάρτης του ΕΛΑΣ Γιάννης Δημάδης, απ' το Γοργοπόταμο, έφαγε τόσο ξύλο, απ' τον Κούρκουλα, που για να συνέλθει τον τύλιξαν σε δέρμα φρεσκοσφαγμένης προβατίνας.

Ολοι μας κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μην πέσουμε στα χέρια του, γιατί ξέραμε καλά τι μας περίμενε.

Ο "παλικαράς" λοιπόν αυτός, στις 15 Σεπτέμβρη του '46 ξεκίνησε με όλη τη δύναμη της Χωροφυλακής και ένοπλους ΜΑΥδες για το ορεινό κτηνοτροφικό χωριό Αετομελίτσα, καταφύγιο των κυνηγημένων πατριωτών από το κράτος και παρακράτος. Φανταζόταν ότι θα τους "έπιανε" όλους. Ομως έπεσε έξω και δε βρήκε ούτε έναν. Τότε λύσσαξε και έπιασε όποιον βρήκε μπροστά του. Ανάμεσα στο τσούρμο των 46 ομήρων ήμουν και εγώ και η γυναίκα του Αργύρη Μαλιούφα, λίγων ημερών λεχώνα. Οταν φτάσαμε στην Πυρσόγιαννη, ο διοικητής του σταθμού, ανθυπασπιστής Αντωνόπουλος, του είπε με αγανάκτηση: "Τι είναι αυτά κ. διοικητά; Τι σου έκαναν όλοι αυτοί οι αθώοι και τους κουβαλάς εδώ;". Και ο Κούρκουλας του είπε να "βγάλει το σκασμό" και μας έκλεισαν σ' ένα υπόγειο χωρίς καθόλου φως, γεμάτο ανθρώπινες ακαθαρσίες.

Οι ΕΛΑΣίτες μόλις έμαθαν ότι μας έπιασαν, παίρνουν δρόμο για να μας ελευθερώσουν. Το πρωί στις 16 Σεπτέμβρη 1946 αρχίζει η μάχη, εκεί σκοτώνεται ο Κούρκουλας και μερικοί ΜΑΥδες της Πυρσόγιαννης. Ολοι εμείς οι 46 όμηροι και άλλοι 9 που είχε στα κελιά ο Κούρκουλας βρεθήκαμε ελεύθεροι. Λυπηθήκαμε γιατί χάσαμε στη μάχη το παλικάρι μας τον Κιρλιγκίτση, χαρήκαμε όμως γιατί καθάρισε ο τόπος από ένα τέτοιο υποκείμενο. Και να που τώρα το επίσημο κράτος μας έστησε την προτομή του στον τόπο που βασάνισε και καταδίωξε με μανία αγωνιστές και αγωνίστριες του απελευθερωτικού μας αγώνα.

Στην Πυρσόγιαννη γεννήθηκαν πολλά και άξια παλικάρια που έπρεπε να τιμηθούν, όπως ο Πυρσογιαννίδης Σωκράτης - Πύρσος, ο θρυλικός "Γκρεμπάλας". Το παρανόμι αυτό το χρωστά στο ύψωμα "Γκρεμπάλα" που δεσπόζει στο Καλπάκι, και που ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στον πόλεμο του '40 το ανακατέλαβε με δική του πρωτοβουλία δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο στρατό να κυνηγήσει τους Ιταλούς.

Αλλά και στην Εθνική μας Αντίσταση η Πυρσόγιαννη έδωσε πολλά παλικάρια στον αγώνα, τα οποία μετά τη Βάρκιζα κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν.

Γιατί το κράτος μας τιμά τους προδότες, τους δοσίλογους και εξοντώνει τους πατριώτες; Με τέτοια θεμέλια θα κτίσουμε κράτος δικαίου;

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ

Οξυά Ιωαννίνων

Οι πρόσφατες δίκες και καταδίκες των αγροτών δε με εξέπληξαν, γράφει ο NTINOΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (Αθήνα) και συνεχίζει: Μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας πείθει τι εστί δικαιοσύνη της άρχουσας αστικής τάξης. Τα πιο απίθανα, αντιδημοκρατικά, αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται από τους πολύχρωμα στολισμένους ηγέτες της. Ο φιλελεύθερος δημοκράτης Ε. Βενιζέλος, το καμάρι της "δημοκρατίας" της, εφεύρε και εφάρμοσε το περίφημο "Ιδιώνυμο", έξω από κάθε έννοια συνταγματικής δημοκρατίας, για όποιον από το λαό ζήταγε το ψωμί του και το δίκιο του. Κάτω από τέτοιου είδους δίκιο, έδρασε και η βασιλευομένη δημοκρατία της 4ης Αυγούστου των Μεταξά και Μανιαδάκη. Αλλά και ο φιλελεύθερος Σοφούλης ήταν εκείνος που άρχισε τις εκτελέσεις των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Και ερωτώ τον κάθε Ελληνα, όπου και αν ανήκει και ειδικά τους ΠΑΣΟΚικούς: Ποια είναι η διαφορά αντιμετώπισης των διαφόρων διαδηλωτών για τα δίκαια αιτήματά τους; Για τη δουλία τους, για το ψωμί τους. Χωροφύλακες, παρακρατικοί και ειδικές μονάδες εναντίον τους, όπως επί κυβερνήσεως Δεξιάς, έτσι και επί ΠΑΣΟΚ και νέου ΠΑΣΟΚ.

Με το ματσούκωμα των γέρων απ' έξω από του Μαξίμου ("Τιμημένα" γηρατειά! ). Με το μάτωμα και τις συλλήψεις των λιμενεργατών. Με το χτύπημα του εργάτη της "Σόφτεξ", που παλεύει για το ψωμί του και έχει μήνες να πληρωθεί.

Οσο για τη Δικαιοσύνη, μπορεί να είναι οι νόμοι αδέκαστοι; Οι εφαρμοστές της όμως άκρως υποκειμενικοί, όπως τους έχει αναθρέψει και τους θέλει να στηρίζει τα συμφέροντά της η άρχουσα τάξη. Αυτή την υποκειμενικότητά της την έχω δοκιμάσει στο πετσί μου με την υπ' αριθ. 4 - 78 - 24 - 4 - 1947 καταδικαστική σε θάνατο απόφαση του Α' Κακουργιοδικείου Τριπόλεως...

Πονάει αυτί; Κόβουμε αυτί. Πονάει μάτι; Βγάζουμε μάτι. Πονάει χέρι; Κόβουμε χέρι...

Αποτέλεσμα, τέλειος ακρωτηριασμός! Ομως ένα ακρωτηριασμένο κορμί μπορεί να ζήσει και να δημιουργήσει; Οχι βέβαια!

Κάτι ανάλογο όμως γίνεται και με την οικονομία της χώρας μας. Μας λένε: "Μπήκαμε σ' ένα ευρωπαϊκό οργανισμό, με σκοπό να "εξευρωπαϊστούμε"". Δε μας λένε όμως πώς θα το πετύχουμε αυτό; Μήπως με το ξεζούμισμα της οικονομίας μας; Το στύψιμο των συνταξιούχων και χαμηλόμισθων ή με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας μας;

Η οικονομία μας είναι ως επί το πλείστον αγροτική. Τα προϊόντα δε που παράγουμε είναι εξαιρετικής ποιότητας, και όμως μας επιβάλλουνε να ξεριζώνουμε τις ελιές, τ' αμπέλια και άλλες παραδοσιακές καλλιέργειες, για να εισάγουμε εμφιαλωμένα κρασιά, σπορέλαια κ.ά. Ακόμα φέρνουμε απ' έξω φρούτα και εσπεριδοειδή, που η πατρίδα μας παράγει πλούσια, αφού τα δικά μας τα θάβουμε στις χωματερές!

Στο βαμβάκι εφαρμόζουν τις ποσοστώσεις και όταν παραβούμε αυτές, μας επιβάλλουν πρόστιμο. Είναι χωράφια που δεν παράγουν τίποτα άλλο από καπνό και εντούτοις επιβάλλουν και εκεί τις ποσοστώσεις. Επομένως η αγροτική μας οικονομία μένει ακρωτηριασμένη.

Στις ποσοστώσεις μπήκαν και οι κτηνοτρόφοι, έτσι αν παράγουν περισσότερο γάλα πληρώνουν πρόστιμο ή το πετούν να το φάνε τα γουρούνια...

Αλλά μήπως και η παραγωγική βάση της χώρας μας δεν ξεπουλιέται στους ξένους; Τα ναυπηγεία μας, τα κλωστοϋφαντουργεία μας, τα τσιμέντα μας, που είναι από τα καλύτερα στον κόσμο, τη βιομηχανία μας, δεν τα έχουμε βγάλει όλα "στο σφυρί";

Οι μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες τα κέρδη τους τα κάνουν όλα επενδύσεις στο εξωτερικό, καταθέτοντας τα κέρδη τους στην Ελβετία και αλλού.

Αποτέλεσμα αυτής της άναρχης κατάστασης της οικονομίας μας είναι να δημιουργούνται άνεργοι και να δανειζόμαστε συνεχώς, χωρίς ποτέ να μπορούμε να εξοφλούμε τα χρέη μας, μόνο να πληρώνουμε τους τεράστιους τόκους.

Από την άλλη πλευρά, τα έσοδα του κράτους μειώνονται τρομακτικά, γιατί αυτοί που πρέπει να πληρώνουν φόρους μεγάλους, κατορθώνουν να κρύβουν τα πραγματικά τους εισοδήματα, ενώ αυτοί που μένουν να αντιμετωπίσουν τον τεράστιο κρατικό οικονομικό προϋπολογισμό είναι οι συνταξιούχοι και μισθωτοί!

Συγχρόνως μας επιβάλλουν να πληρώσουμε 4 τρισεκατομμύρια για εξοπλισμούς, γιατί μας λεν ότι κινδυνεύουμε από τους ίδιους μας τους εταίρους! Τι νόημα έχει τότε η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Να συγκρουόμαστε μεταξύ μας και να μην έχουν τέλος οι εξοπλισμοί;

Περιμένουμε μιαν απάντηση από τους κυβερνώντες μας. Δεν έχουν το δικαίωμα να θυσιάσουν έναν τέτοιο περήφανο λαό σε μαρασμό και ανδραποδισμό; Να βλέπουμε συνταξιούχους, χαμηλόμισθους, ναυτεργάτες, καθηγητές, μικρομεσαίους και άνεργους να παλεύουν για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη ζωή και στους κατέχοντες την εξουσία να μην "καίγεται καρφί";

Οχι, ένα ακρωτηριασμένο κράτος ουδέποτε μπορεί να συγκλίνει την οικονομία του με την οικονομία των ισχυρών. Δεν μπορούν άλλο να μας εμπαίζουν! Ο λαός τούς πήρε "χαμπάρι" και γι' αυτό όλο και πιο συχνά ξεσηκώνεται.

Ολοι μας πρέπει να σταθούμε δίπλα σ' αυτούς που αγωνίζονται, τους ξεσηκωμένους, να γίνουμε μια δύναμη σημαντική και να ανατρέψουμε τα καταστροφικά τους σχέδια.

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΓΚΟΛΤΣΟΪ - ΛΕΦΑ

καθηγήτρια

Βύρωνας