Η Ελλάδα έχει ήδη μπει σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, πράγμα που έχει αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση.

Δύο περίπου χρόνια μετά την κρίση στα Ιμια η χώρα μας βρίσκεται - για τα καλά - σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, από τη στιγμή που έχει τεθεί θέμα αμφισβήτησης των συνόρων στο Αιγαίο και το θέμα αυτό παραμένει ανοιχτό. Το καθεστώς αυτό το έχει αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση, παλεύει μόνο για τη φόρμουλα που θα το εμφανίσει, γιατί βεβαίως δε θέλει να εκτεθεί ανοιχτά μπροστά στον ελληνικό λαό, να εκθέσει φίλους και συμμάχους της.

Το μοναδικό πρόβλημα δεν είναι η στάση της ηγεσίας, του κατεστημένου της Τουρκίας, που στο κάτω κάτω βαρύνεται με ένα συγκεκριμένο παρελθόν όσον αφορά το καθεστώς που οι διεθνείς συνθήκες καθορίζουν για το Αιγαίο. Το θέμα είναι γιατί οι σύμμαχοι της Ελλάδας, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δε λένε καθαρά και απερίφραστα ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα η Ελλάδα έχει το δίκαιο και το άδικο η Τουρκία. Οχι μόνο δεν έχουν πάρει καθαρή και ανοιχτή θέση στα ευκόλως εννοούμενα, αλλά αντίθετα, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων οι τοποθετήσεις τους είναι ανοιχτά υπέρ της Τουρκίας, είτε αδιάφορες και υποκριτικές, γεγονός που πάλι δίνει"πράσινο φως" στις διεκδικήσεις της ηγεσίας της γειτονικής χώρας.

Και βεβαίως δεν αποτελεί δικαιολογία ότι δε θέλουν να επέμβουν σε διαφορές δύο χωρών, από τη στιγμή που οι διαφορές αφορούν το Διεθνές Δίκαιο, από τη στιγμή που αφορούν κράτη - μέλη διεθνών οργανισμών, Και το κυριότερο, από τη στιγμή που έχουν επιδείξει μονόπλευρη ευαισθησία σε άλλες περιπτώσεις. Δε ζητά κανείς βεβαίως να οργανωθεί κάποια στρατιωτική απόβαση στην Τουρκία. Αυτό που χρειαζόταν και αρκούσε είναι η απλή και συγκεκριμένη, απερίφραστη καταδίκη της Τουρκίας στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και μόνη η πολιτική καταδίκη ήταν ικανή να εμποδίσει την Τουρκία να παίζει με τη φωτιά.

Η ελληνική κυβέρνηση κρύβει συνειδητά από τον ελληνικό λαό τους πρώτους και κύριους υπαίτιους της αμφισβήτησης των ελληνικών συνόρων στο Αιγαίο. Και όχι μόνο τους κρύβει, αλλά τους αναγορεύει σε εγγυητές της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών. Εμείς αυτό δεν το αποκαλούμε μόνο υποταγή ή αδυναμία, αλλά συνενοχή και συνευθύνη.

Κατ' αρχήν οι διαφορές Ελλάδας και Τουρκίας ήταν πάντα το προσφιλές παιχνίδι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Με τον τρόπο αυτό είχαν και τις δύο χώρες στο χέρι. Με τον τρόπο αυτό μπορούσαν να εμφανίζονται μεσολαβητές, όχι βεβαίως για να επιβάλλουν το δίκαιο, αλλά τη δική τους επικυριαρχία.

Σήμερα μετά τις εξελίξεις του 1990-91 η κατάσταση στο Αιγαίο γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη.

Τα προηγούμενα χρόνια η όποια πραγματική ή τεχνητή ένταση στο Αιγαίο διευκόλυνε τον αμερικανικό στόλο να διαπλέει τις θάλασσες, με κύριο στόχο βεβαίως τα ψυχροπολεμικά σχέδια κατά των βαλκανικών χωρών και ιδιαίτερα κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

Σήμερα μπορεί να έχουν εκλείψει τα παραπάνω προσχήματα, αλλά έχουν προστεθεί νέοι σοβαροί λόγοι που κάνουν το Αιγαίο μια μικρή και σχετικά κλειστή θάλασσα μεγάλης σημασίας.

Ποιος δε γνωρίζει ότι το Αιγαίο έχει σχέση άμεση και κυρίως έμμεση με τα πετρέλαια της Κασπίας και του Καυκάσου, με τη Μέση Ανατολή, με τον έλεγχο των αγορών των Βαλκανίων;

Ποιος δε γνωρίζει ότι η Τουρκία, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη προσοχή των ΗΠΑ, αφού μέσω της Τουρκίας μπορεί να ασκεί κυκλωτική πολιτική σε βάρος της Ρωσίας, των πρώην σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ασίας, σε βάρος του Ιράν, της Συρίας, του Ιράκ;

Εδώ ακριβώς συμπίπτουν απόλυτα τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης της Τουρκίας με τα συμφέροντα της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Είναι ένα ερώτημα τι κερδίζει η Τουρκία από την ένταση στο Αιγαίο.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα άλλα κόμματα δίνουν - κατά τη γνώμη μας - μια πολύ επιφανειακή και κυρίως αποπροσανατολιστική απάντηση: Οτι η Τουρκία οξύνει τα πράγματα μόνο και μόνο για να ξεπεράσει εσωτερικά πολιτικά προβλήματα και εσωτερικές αντιθέσεις.

Μια τέτοια τοποθέτηση έχει δημιουργήσει πολλές συγχύσεις στον ελληνικό λαό και κυρίως έχει καλλιεργήσει κάποιο πνεύμα επανάπαυσης και υποτίμησης. Κατά τη γνώμη μας το Αιγαίο οπωσδήποτε δεν είναι το σπουδαιότερο και το πιο σημαντικό μέτωπο που ανοίγει η γειτονική Τουρκία με την έγκριση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Δεν έχει, αν θέλετε, να κερδίσει πολλά διεκδικώντας μια ή περισσότερες βραχονησίδες. Αυτό που ενδιαφέρει την Τουρκία (τις ηγετικές της δυνάμεις, την πλουτοκρατία της) είναι να κηρύξει το Αιγαίο σε προβληματική περιοχή, να το αποκλείσει από την πορεία του πετρελαίου, με στόχο να αναδείξει το δικό της έδαφος σαν το χερσαίο χώρο μεταφοράς πετρελαίου, πριν απ' όλα, και άλλων πρώτων υλών.

Οι ΗΠΑ έχουν ζωτικό συμφέρον να μετατρέψουν το Αιγαίο, με τη βοήθεια της Τουρκίας και της Ελλάδας, σε αμερικανοκρατούμενη θάλασσα, πράγμα που θα τους δώσει πλήρη ελευθερία κινήσεων στην ευρύτερη περιοχή.

Η Τουρκία προσφέρεται να βοηθήσει τις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, να βοηθήσει επίσης στην ουσιαστική απομόνωση του Ιράν από τον Περσικό Κόλπο και την Κασπία. Η Τουρκία προσφέρεται να βοηθήσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ βεβαίως, αλλά και την ΕΕ, στην προσπάθεια, που γίνεται, ο Εύξεινος Πόντος και οι παραευξείνιες χώρες να αποτελέσουν πεδίο δράσης των συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ή να γίνει κάποια διανομή με τη Ρωσία τέτοια που δε θα απειλήσει το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων.

Οι παραπάνω παράγοντες, που δεν είναι και οι μοναδικοί, είναι αυτοί που οδηγούν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από τη μια, την ΕΕ, να κάνουν στραβά μάτια στις εξελίξεις στο Αιγαίο.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν αποκάλυψε ούτε πρόκειται να αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια και τους πραγματικούς υπαίτιους της όξυνσης στο Αιγαίο. Δεν το κάνει για δύο λόγους:

Αν πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, τότε θα τιναχτεί στον αέρα όλη η επιχειρηματολογία που χρόνια έχει αναπτυχθεί, ότι η Ελλάδα για να ζήσει και να έχει σιγουριά και ανεξαρτησία πρέπει να μετέχει στο ΝΑΤΟ, πρέπει να έχει πρώτη φίλη τις ΗΠΑ, πρέπει να μετέχει και να υπογράφει όλες τις αποφάσεις της ΕΕ.Πρέπει να παραδεχτεί τις ιστορικές της ευθύνες για το ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να αντισταθεί, αλλά είναι διατεθειμένη πιο αποφασιστικά να συνδράμει στην πολιτική της "νέας τάξης πραγμάτων", έστω και αν η "νέα τάξη πραγμάτων" έχει άμεσες και έμμεσες παρενέργειες και συνέπειες στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Αυτός είναι ο διεθνισμός του κεφαλαίου.Τα κοινά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των πολιτικών τους εκφραστών μπαίνουν πάνω και από τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία μάλιστα σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένα.

Το Αιγαίο έχει, ήδη, διανεμηθεί. Και στο ζήτημα αυτό αναζητείται η φόρμουλα και οι λεπτομέρειες της κατανομής.

Ζητάμε από τον πρωθυπουργό να απαντήσει στο παρακάτω ζήτημα, αν ισχύει ή όχι. Με την απάντησή του, έτσι και αλλιώς, αναλαμβάνει μεγάλη ευθύνη.

Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι η διανομή του Αιγαίου, η αλλαγή του καθεστώτος του έχει προχωρήσει. Εχει γίνει πια ανοιχτά μια αμερικανοκρατούμενη θάλασσα. Ούτε η Τουρκία ούτε η Ελλάδα είναι ή θα είναι οι νικητές, από τη στιγμή που και οι δύο χώρες είναι συμμέτοχοι και συνένοχοι στη νέα τάξη πραγμάτων του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

Είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ έχουν επίσημα πάρει τη μερίδα του λέοντος στο Αιγαίο, και έχουν σχεδιάσει κάποια ποσοστά για τις δύο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία.Δεν είναι δυνατό, βεβαίως, να ξέρουμε εμείς τι ποσοστά παίρνει η μία και η άλλη χώρα. Εχουμε, όμως, βάσιμες υποψίες να πιστεύουμε ότι οι τελευταίες εντάσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, με τις παραβιάσεις από την πλευρά της Τουρκίας και τις παρενοχλήσεις, οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ελλάδας και Κύπρου, όπως και οι διάφοροι λεονταρισμοί, που συνήθως διακόπτουν τις υποτελείς τοποθετήσεις, έχουν στόχο να αλλάξουν τα ποσοστά ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία.Εδώ πραγματικά πρόκειται για μάχη γοήτρου. Γι' αυτό και ανησυχούμε, μήπως ένα θερμό επεισόδιο εξελιχθεί χάριν γοήτρου σε μία επικίνδυνη αναμέτρηση, με θύματα και τους δύο λαούς, κερδισμένες τις ΗΠΑ, τις πολυεθνικές όπλων και του πετρελαίου.

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν περιθώρια χειρισμών και ελιγμών, περιθώρια θετικών λύσεων, στα πλαίσια της συμμόρφωσης στη νέα δομή του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια της συμμόρφωσης στην πολιτική των ΗΠΑ. Εξίσου φανερό είναι ότι για την Ελλάδα δεν αποτελεί χαρτί πίεσης και διαπραγμάτευσης ότι είναι δύναμη - μέλος της ΕΕ.

Αυτά τα χαρτιά έχουν δοκιμαστεί. Είναι ολοφάνερο ότι σε κρίσιμα ζητήματα η ΕΕ δε συγκρούεται με τις επιλογές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Είναι και κάπως παρανοϊκό, άλλωστε, να πιστεύει κανείς ότι οι ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις που μετέχουν στην ΕΕ θα συγκρουστούν με έναν άλλο οργανισμό, όπως το ΝΑΤΟ, από τη στιγμή που οι ίδιες μετέχουν και σ' αυτόν και μάλιστα ασκούν ένα σημαντικό ρόλο με την πρωτοκαθεδρία πάντα των ΗΠΑ.

Εδώ πρόκειται για το "Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει".

Αποδείχθηκε, επίσης, πόσο σαθρά είναι τα επιχειρήματα και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που θεωρούν ότι το χαρτί ΕΕ είναι η σωτηρία και στα θέματα ασφάλειας και άμυνας. Ποιος δε γνωρίζει ότι η ΕΕ εξακολουθεί να αναγνωρίζει τις ΗΠΑ ως ευρωπαϊκή δύναμη, όπως δηλαδή είχε αναγνωριστεί μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Ποιος δε γνωρίζει ότι η ΕΕ έχει αναγορεύσει το ΝΑΤΟ σε φύλακα της άμυνας και της ασφάλειας της Ευρώπης;

Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι είναι αδύνατο να εγγυηθούν τα ελληνικά σύνορα αυτοί που πρωτοστάτησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στη μετατροπή της σε 5, λιγότερο ή περισσότερο, ανίσχυρα και ευάλωτα κράτη; Δεν είναι δυνατόν να εγγυηθούν τα ελληνικά σύνορα αυτοί που σήμερα συμφωνούν με τη διχοτόμηση της Κύπρου και σκόπιμα παραλείπουν να θυμίζουν ότι το Κυπριακό είναι ένα διεθνές πρόβλημα, γεννημένο από εισβολή και κατοχή.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Πάντα υπάρχουν λύσεις, όταν μάλιστα πρόκειται για πρόβλημα κυριαρχίας, συνόρων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σε μια εποχή που ο πόλεμος διεξάγεται ταυτόχρονα και με οικονομικά και πολεμικά μέσα.

Το ΚΚΕ έχει μια συνολικά διαφορετική άποψη και σε θέματα στρατηγικής και τακτικής.

Βεβαίως, δεν περιμένουμε ούτε καν να ασχοληθεί η κυβέρνηση με αυτές τις προτάσεις. Αλλωστε, μέχρι τώρα αυτό έχει κάνει.

Ωστόσο, έχουμε προβάλει ορισμένες θέσεις και προτάσεις στο επίπεδο της τακτικής, που, αν και αυτές δε γίνονται δεκτές, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για το λαό και τον τόπο, και όχι μόνο εξαιτίας της οικονομικής της πολιτικής.

Αυτές τις θέσεις και τις προτάσεις εμείς τις αναφέρουμε μέσα στη Βουλή, ώστε και τα άλλα κόμματα να τοποθετηθούν. Βεβαίως, δεν αρκούν οι κινήσεις τακτικής. Εμείς τις εννοούμε ως κινήσεις τακτικής, που αποσκοπούν να δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος για συνολική αντίσταση στη "νέα τάξη πραγμάτων".

Ενδεικτικά αναφέρουμε θέσεις που προ πολλού έχουμε προβάλει:

α.Η Ελλάδα να μη συνδράμει στην υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ, στο σχηματισμό των Δυνάμεων Ταχείας Επέμβασης.

Εχει και τυπικό δικαίωμα να το κάνει, από τη στιγμή που οι δυνάμεις αυτές απαρτίζονται από την Ιταλία και την Τουρκία. Εμείς είμαστε ριζικά αντίθετοι με τις Δυνάμεις Ταχείας Επέμβασης, γιατί αυτές αποτελούν δυνάμεις επέμβασης στο εσωτερικό των χωρών, με στόχο τη ματαίωση λαϊκών αντιδράσεων και την πρόληψη κοινωνικών ανατροπών και αλλαγών. Ας πάρει τα μέτρα της η ελληνική κυβέρνηση, με μοναδικό επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μετέχει σε κοινό στρατιωτικό σχεδιασμό με μια χώρα που αμφισβητεί τα κυριαρχικά ελληνικά δικαιώματα, στο όνομα των ζωτικών της δήθεν συμφερόντων.

β.Η Ελλάδα να ασκήσει κριτική σε ΝΑΤΟ - ΗΠΑ, κατά πρώτο λόγο, αλλά και στην ΕΕ για την κατάσταση στην περιοχή, γιατί με τις ανοιχτές και συγκαλυμμένες επεμβάσεις, στρατιωτικές, πολιτικές και οικονομικές, το Διεθνές Δίκαιο έχει γίνει κυριολεκτικά κουρέλι.

Βεβαίως, θα ισχυριστεί η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα στη Βουλή, ότι δεν είναι φρόνιμο να καταγγέλλεις δυνάμεις ισχυρές, κυρίαρχες παγκόσμια. Εμείς λέμε ότι δεν είναι φρόνιμο να κρύβεις τις ευθύνες τους, όταν μάλιστα αυτές οι δυνάμεις απαιτούν να υπηρετείς τα δικά τους συμφέροντα.

Και ακόμα περισσότερο, δεν είναι φρόνιμο να γίνεσαι υπηρέτης τους.

Μια άλλη κίνηση, που θα χρειαζόταν να γίνει σήμερα, είναι το κλείσιμο των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων, που φιλοξενούν, όπως είναι γνωστό, λιγότερα σε ποσότητα όπλα, αλλά μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας, καθώς έχουν εκσυγχρονιστεί οι πυρηνικές κεφαλές. Οι λιγότερες είναι ικανές να καταστρέψουν, όχι μια, αλλά πολλές Ελλάδες.

γ.Ο διάλογος με την Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Το θέμα δεν είναι αν συνδιαλέγεσαι, αλλά αν διαπραγματεύεσαι και απεμπολείς εθνικά, λαϊκά συμφέροντα.Είμαστε ριζικά αντίθετοι με αυτούς που ταυτίζουν και "το καλημέρα" με προδοσία, αλλά και με εκείνους που θεωρούν ότι το να γίνεται διάλογος, το να αναπτύσσονται προσωπικές φιλικές σχέσεις με σουτζουκάκια και ξεροτήγανα, τα πράγματα μπορεί να πάνε καλά.

Για να έχει νόημα ο διάλογος, πρέπει να γίνει στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, με αμοιβαίο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των δύο χωρών. Αυτό δεν είναι γενικό, είναι πολύ συγκεκριμένο, έχει περιεχόμενο.

Δε συμφωνούμε με την παραπομπή του θέματος των Ιμίων στη Χάγη.Το επιχείρημα, ότι αφού δεν αρέσει αυτή η πρόταση στην Τουρκία, άρα συμφέρει την Ελλάδα, δεν έχει λογική βάση. Το πρόβλημα δεν είναι αν αυτό το μέτρο αρέσει ή όχι στην Τουρκία. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να δεχτούμε να δικάζονται τα σύνορα που έχουν κατοχυρωθεί διεθνώς και πρέπει να παραμείνουν αναλλοίωτα.

Το θέμα του καθεστώτος στο Αιγαίο, το θέμα των συνόρων, είναι πολιτικό και όχι νομικό.

Πάγια θέση του Κόμματός μας είναι η ανάπτυξη της πολύπλευρης διαβαλκανικής συνεργασίας, η δημιουργία οργανισμών περιφερειακής συνεργασίας. Αρκετές φορές έχουμε υπογραμμίσει στη Βουλή ότι αυτή η θέση μας δεν αφορά μόνο τα θέματα ειρήνης και ασφάλειας, αλλά και το πεδίο της οικονομικής συνεργασίας ανάμεσα σε γειτονικές χώρες. Η συγκρότηση τέτοιων οργανισμών περιφερειακής συνεργασίας αποτελεί επιχείρημά μας σε αυτούς που προβάλλουν το μονόδρομο της ΕΕ.

Η διαβαλκανική συνεργασία δεν είναι όμως ένα οργανωτικό σχήμα. Πάνω απ' όλα μας ενδιαφέρει το πολιτικό και κοινωνικό της περιεχόμενο, ο ρόλος της απέναντι στους σημερινούς διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς, που ως γνωστόν επιβάλλουν τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών.

Η διαβαλκανική συνάντηση που έγινε έχει κάποια τέτοια - έστω και δυνάμει - χαρακτηριστικά; Εμείς λέμε όχι, ξεκινώντας από μια σειρά στοιχεία που άλλωστε είναι γνωστά και δημοσιεύτηκαν μάλιστα σε όλο ανεξαίρετα τον Τύπο τις τελευταίες μέρες.

Η συνάντηση αυτή έγινε οπωσδήποτε με "πράσινο φως" των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, είχε επίσης την ευλογία της ΕΕ. Οι οργανισμοί αυτοί έκαναν ήδη δημόσιες διακηρύξεις. Θα μου πείτε ότι πιθανόν να ήθελαν να εμφανίσουν τη διάσκεψη αυτή ως δικό τους προϊόν και να υποβαθμίσουν οποιοδήποτε πνεύμα αυτονομίας και ανεξαρτησίας.

Η εισήγηση του κ. Σημίτη, οι ομιλίες των πρωθυπουργών, των περισσοτέρων τουλάχιστον, έδειξαν ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις είδαν τη διάσκεψη ως εισιτήριο για την εισδοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δηλαδή την εισδοχή σ' αυτούς τους οργανισμούς που παράγουν, αναπαράγουν τις τοπικές αντιθέσεις και εντάσεις, ώστε να προωθηθεί καλύτερα η διανομή της λείας. Ζητούν την ένταξη στους οργανισμούς αυτούς που θέλουν να υπάρχουν μικρά, υπερχρεωμένα κράτη - χώρες, εξαρτημένα πλήρως από τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη.

Αυτή η συνάντηση απέχει πολύ μακριά από τους στόχους μιας πραγματικής και ωφέλιμης για τους λαούς διαβαλκανικής συνεργασίας.

Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς είμαστε αντίθετοι στην πραγματοποίηση συναντήσεων και διμερών συμφώνων συνεργασίας. Το θέμα όμως είναι ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να έχει καθαρό τι και πώς προωθείται από τέτοιες συναντήσεις ή τι μπορεί να περιμένει από τις κοινές δομές που αναγγέλθηκε ότι θα γίνουν.

Αυτό που είναι ρεαλιστικό σήμερα, είναι να αναπτυχθεί πιο συστηματικά και σχεδιασμένα μια επιθετική πολιτική φιλίας και συνεννόησης, κοινής δράσης κατά της "νέας τάξης πραγμάτων" στην περιοχή, ανάμεσα στους βαλκανικούς λαούς και στις κοινωνικές τους οργανώσεις.

Να ασκηθεί δηλαδή η βαλκανική πίεση των λαών πάνω στις κυβερνήσεις τους.

Αναμφισβήτητα έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις των δύο χωρών και αυτό είναι θετικό. Αλλά δε φτάνει. Η κυβέρνηση έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης για την εκκρεμότητα όσον αφορά το όνομα. Το θέμα αυτό θα έπρεπε να είχε κλείσει, προ πολλού, και θα μπορούσε να είχε κλείσει, αν δεν προϋπήρχαν οι γνωστές συμφωνίες των άλλων κομμάτων που υπογράφτηκαν και έβαζαν το θέμα του ονόματος σαν το κλειδί για μια συμφωνία. Η κυβέρνηση έχει αλλάξει στάση στο ζήτημα αυτό, κυρίως κάτω από την πίεση των ΗΠΑ. Η αλλαγή στάσης της κυβέρνησης έγινε στα κρυφά, γι' αυτό και δημοσίως η κυβέρνηση παλινωδεί. Και στο ζήτημα αυτό ψάχνει να βρει τη φόρμουλα, ώστε να μείνει η εντύπωση στον ελληνικό λαό ότι η κυβέρνηση συνεχίζει την ίδια τακτική που είχε τα προηγούμενα χρόνια ως αντιπολίτευση στη ΝΔ. Εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος: Η πληγή αυτή, που φαινομενικά έχει επουλωθεί, να ανοίξει απότομα και να προκαλέσει νέους κινδύνους στην περιοχή.

Εμείς ζητάμε από την κυβέρνηση να πάρει πρωτοβουλία χωρίς μεσολαβητές και να ολοκληρώσει την ημιτελή συμφωνία που έχει υπογραφεί, φροντίζοντας παράλληλα να πάρει εγγυήσεις για το σεβασμό των συνόρων και την κατάργηση κάθε λυτρωτικής προπαγάνδας.

Δε φτάνει σήμερα να επαναλάβουμε ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής μέρους εδάφους ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους - μέλους του ΟΗΕ από ένα άλλο κράτος, την Τουρκία. Βεβαίως, δεν πρέπει να το παραλείπουμε, γιατί ο χαρακτήρας του προβλήματος καθορίζει και το τι θεωρείται δίκαιη λύση.

Δυστυχώς, το Κυπριακό βρίσκεται στα πρόθυρα να κλείσει με το χειρότερο τρόπο, δηλαδή την επισημοποίηση της διχοτόμησης.Θα μου πείτε, βεβαίως, ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να θεωρείται άμεσα υπεύθυνη για μια τέτοια εξέλιξη, από τη στιγμή που η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα στηρίζει.

Η ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης βρίσκεται στο γεγονός ότι ενώ ξέρει προς τα πού πάνε τα πράγματα, καλλιεργεί κλίμα αισιοδοξίας για τις εξελίξεις, ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στηρίζει μεθοδεύσεις, ανέχεται μεθοδεύσεις που οδηγούν κατευθείαν στη θεσμοθέτηση της διχοτόμησης.

Π. χ. με την αποπροσανατολιστική θέση ότι η διαδικασία ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ θα σώσει την Κύπρο, καθώς τάχα προϋποθέτει μια κυριαρχία. Αυτό κανένας Κοινοτικός παράγοντας δεν το έχει πει. Τα αντίθετα λένε, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται στην Κύπρο και μπροστά στον κυπριακό λαό. Η διαδικασία ένταξης μετατρέπεται σε όπλο εκβιασμού για διχοτόμηση.

Αποπροσανατολιστική είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης. Εχει ήδη γίνει γνωστό ότι θα γίνει μια απλή εναλλαγή φρουράς. Αντί για τουρκικά στρατεύματα θα υπάρχουν ΝΑΤΟικά. Οσο το ΝΑΤΟ έσωσε τη Βοσνία, άλλο τόσο θα σώσει την Κύπρο.

Οι εκτιμήσεις αυτές πατάνε σε συγκεκριμένα γεγονότα. Δεν προσθέτουμε τίποτε περισσότερο σ' αυτό που υπάρχει. Το πιο πιθανό είναι τα πράγματα να είναι ακόμα χειρότερα και εμείς να μην έχουμε την ενημέρωση.

Παρ' όλα αυτά δε θεωρούμε τίποτα τετελεσμένο. Η νέα δομή του ΝΑΤΟ έχει αποφασιστεί, η διχοτόμηση της Κύπρου επίσης, όμως οι περίφημοι "σύμμαχοι" έχουν τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις τους. Χρειάζεται χρόνος για να υλοποιούνται αποφάσεις. Επομένως υπάρχει χρόνος για την παρέμβαση των λαών και των κινημάτων.

Για άλλη μια φορά θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το κρίσιμο ζήτημα είναι η συμμετοχή της Ελλάδας στη νέα στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ.

Το ζητούμενο δεν είναι να τοποθετηθούν μόνο τα κόμματα, αλλά κυρίως να μάθει ο ελληνικός λαός. Γιατί αν δεν παρέμβει, τότε είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα βρεθεί μπροστά σε πολύ πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις

Η Ελλάδα να μη συνδράμει στην υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ, στο σχηματισμό των δυνάμεων ταχείας επέμβασης

"Η νέα δομή του ΝΑΤΟ με ό,τι αυτή συνεπάγεται αποτελεί σήμερα τον πρώτο και υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για τα σύνορά της, για την υπόθεση της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή".

Τα παραπάνω κατήγγειλε στην ομιλία της χτες στη Βουλή η Αλ. Παπαρήγα στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, με θέμα την εξωτερική πολιτική, που έγινε με πρωτοβουλία του προέδρου της ΝΔ Κ. Καραμανλή.

Ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης επιβεβαίωσε ότι η διαδικασία "προσέγγισης" με την Τουρκία γίνεται στο πλαίσιο των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που προωθεί το ΝΑΤΟ και κατέστησε σαφές ότι θα συνεχίσει την πολιτική της πρόσδεσης στο άρμα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν αρνήθηκε, όπως ήταν φυσικό, τη συμμετοχή στους παραπάνω ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής, απλώς ζήτησε "καλύτερους όρους" για τη συμμετοχή, ενώ κάλεσε την κυβέρνηση να προχωρήσει στη θέσπιση εθνικού συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής. Θέση, που εξέφρασε και ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος, ο οποίος επίσης δεν αμφισβήτησε επί της ουσίας τη συμμετοχή της χώρας μας στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων.