Η Ελλάδα έχει ήδη μπει σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, πράγμα που έχει αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση.

Δύο περίπου χρόνια μετά την κρίση στα Ιμια η χώρα μας βρίσκεται - για τα καλά - σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, από τη στιγμή που έχει τεθεί θέμα αμφισβήτησης των συνόρων στο Αιγαίο και το θέμα αυτό παραμένει ανοιχτό. Το καθεστώς αυτό το έχει αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση, παλεύει μόνο για τη φόρμουλα που θα το εμφανίσει, γιατί βεβαίως δε θέλει να εκτεθεί ανοιχτά μπροστά στον ελληνικό λαό, να εκθέσει φίλους και συμμάχους της.

Το μοναδικό πρόβλημα δεν είναι η στάση της ηγεσίας, του κατεστημένου της Τουρκίας, που στο κάτω κάτω βαρύνεται με ένα συγκεκριμένο παρελθόν όσον αφορά το καθεστώς που οι διεθνείς συνθήκες καθορίζουν για το Αιγαίο. Το θέμα είναι γιατί οι σύμμαχοι της Ελλάδας, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δε λένε καθαρά και απερίφραστα ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα η Ελλάδα έχει το δίκαιο και το άδικο η Τουρκία. Οχι μόνο δεν έχουν πάρει καθαρή και ανοιχτή θέση στα ευκόλως εννοούμενα, αλλά αντίθετα, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων οι τοποθετήσεις τους είναι ανοιχτά υπέρ της Τουρκίας, είτε αδιάφορες και υποκριτικές, γεγονός που πάλι δίνει"πράσινο φως" στις διεκδικήσεις της ηγεσίας της γειτονικής χώρας.

Και βεβαίως δεν αποτελεί δικαιολογία ότι δε θέλουν να επέμβουν σε διαφορές δύο χωρών, από τη στιγμή που οι διαφορές αφορούν το Διεθνές Δίκαιο, από τη στιγμή που αφορούν κράτη - μέλη διεθνών οργανισμών, Και το κυριότερο, από τη στιγμή που έχουν επιδείξει μονόπλευρη ευαισθησία σε άλλες περιπτώσεις. Δε ζητά κανείς βεβαίως να οργανωθεί κάποια στρατιωτική απόβαση στην Τουρκία. Αυτό που χρειαζόταν και αρκούσε είναι η απλή και συγκεκριμένη, απερίφραστη καταδίκη της Τουρκίας στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και μόνη η πολιτική καταδίκη ήταν ικανή να εμποδίσει την Τουρκία να παίζει με τη φωτιά.

Η ελληνική κυβέρνηση κρύβει συνειδητά από τον ελληνικό λαό τους πρώτους και κύριους υπαίτιους της αμφισβήτησης των ελληνικών συνόρων στο Αιγαίο. Και όχι μόνο τους κρύβει, αλλά τους αναγορεύει σε εγγυητές της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών. Εμείς αυτό δεν το αποκαλούμε μόνο υποταγή ή αδυναμία, αλλά συνενοχή και συνευθύνη.

Κατ' αρχήν οι διαφορές Ελλάδας και Τουρκίας ήταν πάντα το προσφιλές παιχνίδι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Με τον τρόπο αυτό είχαν και τις δύο χώρες στο χέρι. Με τον τρόπο αυτό μπορούσαν να εμφανίζονται μεσολαβητές, όχι βεβαίως για να επιβάλλουν το δίκαιο, αλλά τη δική τους επικυριαρχία.

Σήμερα μετά τις εξελίξεις του 1990-91 η κατάσταση στο Αιγαίο γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη.

Τα προηγούμενα χρόνια η όποια πραγματική ή τεχνητή ένταση στο Αιγαίο διευκόλυνε τον αμερικανικό στόλο να διαπλέει τις θάλασσες, με κύριο στόχο βεβαίως τα ψυχροπολεμικά σχέδια κατά των βαλκανικών χωρών και ιδιαίτερα κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

Σήμερα μπορεί να έχουν εκλείψει τα παραπάνω προσχήματα, αλλά έχουν προστεθεί νέοι σοβαροί λόγοι που κάνουν το Αιγαίο μια μικρή και σχετικά κλειστή θάλασσα μεγάλης σημασίας.

Ποιος δε γνωρίζει ότι το Αιγαίο έχει σχέση άμεση και κυρίως έμμεση με τα πετρέλαια της Κασπίας και του Καυκάσου, με τη Μέση Ανατολή, με τον έλεγχο των αγορών των Βαλκανίων;

Ποιος δε γνωρίζει ότι η Τουρκία, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη προσοχή των ΗΠΑ, αφού μέσω της Τουρκίας μπορεί να ασκεί κυκλωτική πολιτική σε βάρος της Ρωσίας, των πρώην σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ασίας, σε βάρος του Ιράν, της Συρίας, του Ιράκ;

Εδώ ακριβώς συμπίπτουν απόλυτα τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης της Τουρκίας με τα συμφέροντα της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Είναι ένα ερώτημα τι κερδίζει η Τουρκία από την ένταση στο Αιγαίο.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα άλλα κόμματα δίνουν - κατά τη γνώμη μας - μια πολύ επιφανειακή και κυρίως αποπροσανατολιστική απάντηση: Οτι η Τουρκία οξύνει τα πράγματα μόνο και μόνο για να ξεπεράσει εσωτερικά πολιτικά προβλήματα και εσωτερικές αντιθέσεις.

Μια τέτοια τοποθέτηση έχει δημιουργήσει πολλές συγχύσεις στον ελληνικό λαό και κυρίως έχει καλλιεργήσει κάποιο πνεύμα επανάπαυσης και υποτίμησης. Κατά τη γνώμη μας το Αιγαίο οπωσδήποτε δεν είναι το σπουδαιότερο και το πιο σημαντικό μέτωπο που ανοίγει η γειτονική Τουρκία με την έγκριση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Δεν έχει, αν θέλετε, να κερδίσει πολλά διεκδικώντας μια ή περισσότερες βραχονησίδες. Αυτό που ενδιαφέρει την Τουρκία (τις ηγετικές της δυνάμεις, την πλουτοκρατία της) είναι να κηρύξει το Αιγαίο σε προβληματική περιοχή, να το αποκλείσει από την πορεία του πετρελαίου, με στόχο να αναδείξει το δικό της έδαφος σαν το χερσαίο χώρο μεταφοράς πετρελαίου, πριν απ' όλα, και άλλων πρώτων υλών.

Οι ΗΠΑ έχουν ζωτικό συμφέρον να μετατρέψουν το Αιγαίο, με τη βοήθεια της Τουρκίας και της Ελλάδας, σε αμερικανοκρατούμενη θάλασσα, πράγμα που θα τους δώσει πλήρη ελευθερία κινήσεων στην ευρύτερη περιοχή.

Η Τουρκία προσφέρεται να βοηθήσει τις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, να βοηθήσει επίσης στην ουσιαστική απομόνωση του Ιράν από τον Περσικό Κόλπο και την Κασπία. Η Τουρκία προσφέρεται να βοηθήσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ βεβαίως, αλλά και την ΕΕ, στην προσπάθεια, που γίνεται, ο Εύξεινος Πόντος και οι παραευξείνιες χώρες να αποτελέσουν πεδίο δράσης των συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ή να γίνει κάποια διανομή με τη Ρωσία τέτοια που δε θα απειλήσει το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων.

Οι παραπάνω παράγοντες, που δεν είναι και οι μοναδικοί, είναι αυτοί που οδηγούν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από τη μια, την ΕΕ, να κάνουν στραβά μάτια στις εξελίξεις στο Αιγαίο.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν αποκάλυψε ούτε πρόκειται να αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια και τους πραγματικούς υπαίτιους της όξυνσης στο Αιγαίο. Δεν το κάνει για δύο λόγους:

Αν πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, τότε θα τιναχτεί στον αέρα όλη η επιχειρηματολογία που χρόνια έχει αναπτυχθεί, ότι η Ελλάδα για να ζήσει και να έχει σιγουριά και ανεξαρτησία πρέπει να μετέχει στο ΝΑΤΟ, πρέπει να έχει πρώτη φίλη τις ΗΠΑ, πρέπει να μετέχει και να υπογράφει όλες τις αποφάσεις της ΕΕ.Πρέπει να παραδεχτεί τις ιστορικές της ευθύνες για το ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να αντισταθεί, αλλά είναι διατεθειμένη πιο αποφασιστικά να συνδράμει στην πολιτική της "νέας τάξης πραγμάτων", έστω και αν η "νέα τάξη πραγμάτων" έχει άμεσες και έμμεσες παρενέργειες και συνέπειες στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Αυτός είναι ο διεθνισμός του κεφαλαίου.Τα κοινά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των πολιτικών τους εκφραστών μπαίνουν πάνω και από τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία μάλιστα σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένα.