"Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί σταθμό και σύμβολο στην ιστορία του λαού και της νεολαίας, δείγμα της ανυπότακτης, ανατρεπτικής και βαθιά δημοκρατικής στάσης του, που χάραξε ανεξίτηλα και βαθιά σημάδια στον αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης και της συντήρησης.

Χιλιάδες ήταν οι φοιτητές και οι εργάτες που, εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του '73, αναμετρήθηκαν θαρραλέα με τα ανδρείκελα της αμερικανοστήρικτης χούντας.

Δεν ήταν μια τυφλή και τυχαία αντίδραση κάποιων λίγων αγανακτισμένων της εποχής.

Το Πολυτεχνείο ήταν άλλη μια απόδειξη πως όταν η νεολαία συμπαρατάσσεται και αγωνίζεται με το λαό, μπορεί να μεγαλουργεί. Τα συνθήματα - αιτήματα που κυριάρχησαν "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", "ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - Εξω οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ",δεν έμειναν μόνο στην επιφάνεια και τις συνθήκες τρομοκρατίας και καταπίεσης από το καθεστώς της δικτατορίας.

Ηταν μια γνήσια λαϊκή και νεανική εξέγερση, που είχε ως στόχο και απαίτηση μια άλλη πορεία για τον τόπο, κόντρα στις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων τοποτηρητών τους.

Αμφισβήτησε την τάξη πραγμάτων της εποχής και διεκδίκησε συνολική ανατροπή της.

Δεν ήρθε από το πουθενά και δεν έγινε τυχαία.

Χωρίς τη μακρόχρονη και επίμονη αντιστασιακή δράση, το Πολυτεχνείο του '73 δε θα είχε πραγματοποιηθεί. Η εξέγερση ήταν αποτέλεσμα μιας έντονης ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, μέσα από την οποία δικαιώθηκε η αντιδικτατορική - αντιιμπεριαλιστική πολιτική και δράση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Η πίστη του ΚΚΕ στη μαζική λαϊκή αντίσταση και δράση νίκησε την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό.

Στο Πολυτεχνείο το '73 συνεχίστηκαν οι αδικαίωτοι αγώνες της ηρωικής αντίστασης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, της θρυλικής ΕΠΟΝ. Του ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Των δεκάδων χιλιάδων νεκρών ηρώων, εκτελεσμένων, φυλακισμένων και εξόριστων για το δίκιο, την ανεξαρτησία και τη λευτεριά, για το σοσιαλισμό.

Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά και είμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο αντίπαλο.

Σήμερα οι κάθε λογής καλοθελητές, μπορεί να αλλάξανε πρόσωπο, όμως οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους παραμένουν το ίδιο αντιδραστικοί και αντιλαϊκοί. Η χώρα μας μετατρέπεται όλο και περισσότερο σεευρω-προτεκτοράτο, υπό την υψηλή κυριαρχία των ευρωατλαντικών "συμμάχων".

• Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες ετοιμάζουν τη νέα λεηλασία στα δικαιώματα και τις τσέπες των εργαζομένων, με τις πλάτες των ντόπιων "ευρω -απολογητών".
• Οι λαοί και η νεολαία της περιοχής μας απειλούνται καθημερινά από την ιμπεριαλιστική τάξη των πολέμων.

Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, το Ψωμί - η Παιδεία - η Ελευθερία είναι στο στόχαστρο και πάλι.

Η "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση Σημίτη, πιστός παπαγάλος των εντολών του πολυεθνικού κεφαλαίου και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, οργανώνει και εντείνει την επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματά μας.

• Προωθεί τη διχοτόμηση του Αιγαίου και της Κύπρου.
• Υπονομεύει τη φιλία και την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων, στέλνοντας στρατό στη Βοσνία και την Αλβανία για να χτυπήσει τους αγωνιζόμενους λαούς τους.
• Καταργεί το δικαίωμα των νέων για δωρεάν δημόσια παιδεία, προωθώντας την πλήρη ιδιωτικοποίησή της και αποσυνδέοντας το πτυχίο από τα επαγγελματικά δικαιώματα.
• Προωθεί την κατάργηση του δικαιώματος για σταθερή δουλιά, καταργεί το 8ωρο, υπονομεύει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των νέων εργαζομένων, στέλνει τους νέους σε προγράμματα διά βίου κατάρτισης ανέργων, για δουλιές του ποδαριού.
• Οξύνει το πρόβλημα της ανεργίας, με την πολιτική της μείωσης του αγροτικού πληθυσμού, της εξόντωσης των μικρών επιχειρήσεων, της υπονόμευσης της βιομηχανικής παραγωγής και του ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ στο μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο.
• Εντείνει την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού με το φακέλωμα της συνθήκης ΣΕΝΓΚΕΝ και τις αναφορές περί "εσωτερικού" εχθρού, εννοώντας σαφώς το λαϊκό κίνημα και τη δράση του, που θα δυναμώσει κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής της.

Σήμερα τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα αιτήματα και ο προσανατολισμός τους, γίνονται πιο επιτακτικά για τη λύση τους. Ο μόνος δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι ο δρόμος της ανειρήνευτης πάλης με την πολιτική της υποτέλειας και του συμβιβασμού, όπου μας καλούν οι κλέφτες των ονείρων και των δικαιωμάτων μας.

Οι νέοι κομμουνιστές δηλώνουμε ότι δε θα κάνουμε πίσω. Πιστοί στους αγώνες και τα όνειρα των ηρώων του Πολυτεχνείου, θα συνεχίσουμε την πάλη για τη δικαίωση και την τελική νίκη.

Καλούμε τους νέους:

• Να στείλουν το μήνυμα της αντεπίθεσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
• Να ενώσουν τους αγώνες τους με τους αγώνες της εργατικής τάξης και όλου του λαού.
• Να έρθουν μαζί μας, στην ΚΝΕ, με το ΚΚΕ στην πάλη για το σοσιαλισμό".

Από την αρχή του 1973 ήταν έντονη η λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα και η κατάληψη της Νομικής, το Φλεβάρη του 1973, αποτέλεσε την πρώτη οργανωμένη αντίδραση των φοιτητών.

Στις 4 Νοέμβρη 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, ο λαός της Αθήνας κατεβαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει απαιτώντας δημοκρατία και ελευθερία. Γίνονται συλλήψεις.

Στις 8 Νοέμβρη 3.000 φοιτητές διαδηλώνουν για συμπαράσταση στους συλληφθέντες. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν στις σχολές.

Ηταν Τετάρτη 14 Νοέμβρη 1973,ώρα 9 πμ. Εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Ιδρύματος. Αρχίζουν συνελεύσεις για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο σχέδιο της χούντας για την υποταγή του κινήματος.

Στη Νομική συγκεντρώνονται φοιτητές, οι οποίοι στη 1 το μεσημέρι κατευθύνονται προς το Πολυτεχνείο. Μια ώρα αργότερα, 5.000 περίπου φοιτητές έχουν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο, ενώ αρχίζει να μαζεύεται και άλλος κόσμος. Η Πατησίων δονείται από τα συνθήματα κατά της χούντας. Η Ασφάλεια κινητοποιείται και καλεί τους συγκεντρωμένους να αποχωρήσουν.

Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές αρχίζουν να συζητούν να μην εγκαταλείψουν το Πολυτεχνείο και συγκροτούν μια επιτροπή για να οργανώσει την κατάληψη. Κλείνουν οι πόρτες και στις 8.30 το βράδυ γίνεται η πρώτη συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής. Αρχίζουν να δουλεύουν οι πολύγραφοι και οι πρώτες προκηρύξεις σκορπίζονται στην Πατησίων που είχε κλείσει από τον συγκεντρωμένο κόσμο.

Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη 1973,το νέο της κατάληψης είχε κυκλοφορήσει σε όλη την Αθήνα και από το πρωί αρχίζει να συρρέει κόσμος στο Πολυτεχνείο.

Στις 7.30 ανοίγουν οι πύλες και παρά την απαγόρευση της Αστυνομίας εκατοντάδες φοιτητές και λαός μπαίνουν μέσα.

Στις 9.30 το βράδυ έχουν γεμίσει και οι γύρω δρόμοι, ενώ ο κόσμος φωνάζει αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. Ολη τη νύχτα ο κόσμος μένει εκεί και συμπαρίσταται στους φοιτητές που είναι κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο.

Την Παρασκευή 16 Νοέμβρη 1973 αρχίζουν να λειτουργούν και οι πομποί του ραδιοφωνικού σταθμού που μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα σε όλη την Αθήνα που παρακολουθεί τα γεγονότα.

Στις 9 το πρωί στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και σχηματίζονται δύο μεγάλες διαδηλώσεις στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου.

Το μεσημέρι επιτροπή των αγροτών από τα Μέγαρα, που είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στις απαλλοτριώσεις της γης τους, επισκέπτονται τη Συντονιστική Επιτροπή. Ο σταθμός μεταδίδει την είδηση, δίνοντας και το στίγμα του αγώνα: "Ο λαός των Μεγάρων στέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού... Ο αγώνας είναι κοινός... Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο... Είναι για την Ελλάδα. Για το λαό της που θέλει να καθορίσει τη ζωή του. Να πορευτεί στο δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας".

Οι συγκεντρωμένοι έξω από το Πολυτεχνείο τραγουδάνε το "πότε θα κάνει ξαστεριά".

Το απόγευμα συνεχίζουν να φτάνουν στο χώρο χιλιάδες διαδηλωτές. Στις 6 το απόγευμα αρχίζουν οι συγκρούσεις διαδηλωτών και Αστυνομίας στα Χαυτεία, τη Σταδίου και την πλατεία Κλαυθμώνος με πολλούς τραυματίες.

Στις 7 το απόγευμα μεγάλη διαδήλωση κατευθύνεται στο Πολυτεχνείο και η Αστυνομία χτυπάει. Εμφανίζονται τεθωρακισμένα της Αστυνομίας και πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Στη Σόλωνος, στην Κάνιγγος, στη Βάθη, στην Αριστοτέλους, στην Αλεξάνδρας, στην πλατεία Αμερικής γίνονται μάχες σώμα με σώμα.

Στις 9.30 η Αστυνομία απαγορεύει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας μέχρι νεοτέρας διαταγής. Το πρόχειρο νοσοκομείο του κτιρίου "Αβέρωφ" στο Πολυτεχνείο έχει γεμίσει τραυματίες. Οι συγκρούσεις γενικεύονται και στην πλατεία Βάθη δολοφονούνται διαδηλωτές.

Στις 11 το βράδυ ο ραδιοσταθμός και τα μεγάφωνα καλούν τον κόσμο να μη φύγει. Οι αύρες έχουν κυκλώσει το χώρο του Πολυτεχνείου και τα δακρυγόνα έχουν πνίξει την περιοχή.

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώματα Σαββάτου, τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο του Πολυτεχνείου μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες.

Στη 1 το πρωί τα τανκς έχουν ζώσει το χώρο του Πολυτεχνείου μαζί με τα τεθωρακισμένα της Αστυνομίας. Εντονη είναι η παρουσία των αστυνομικών και των στρατιωτών. Τα μεγάφωνα μεταδίδουν: "Μην φοβάστε τα τανκς", "Κάτω ο φασισμός", "Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μην γίνετε δολοφόνοι".

Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια "Μερσεντές" πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: "Είμαστε αδέρφια".

Ενας αξιωματικός δίνει διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ το τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.

"Εδώ Πολυτεχνείο - εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κατέρχονται διαδηλωτές προς το κέντρο της Αθήνας, που είναι πια το Πολυτεχνείο... Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Αγαπητοί ακροατές θα διακόψουμε για λίγο τη μετάδοση των ειδήσεων. Μόλις μάθουμε νέα θα επικοινωνήσουμε και πάλι μαζί σας. Μείνετε στους δέκτες σας στο ίδιο μήκος κύματος...". Αυτά είναι και τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το σταθμό των "ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων". Είναι 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου "Αβέρωφ". Μαζί του μπαίνουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες.

Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο...